صبح همه به‌خیر، حتی اون‌هایی که خواب هستند و کار، دانشگاه، مدرسه ندارند.

هر روزی که کلاس ۸ صبح داری، اون روز برات صبح شنبه‌ست.

اولین راه ارتباطی آدما باهم کانکشنِ چشمیه.

من اگه یه گوشه واستاده بودم و این '' من '' می‌دیدم، یه کاری براش می‌کردم.

بعضی روزام زنده موندن، خودش یه دستاورده.

صبر می‌کنم؛ صبر و تماشا.

احساس ناکافی بودن فقط اونجایی که خودت بهش پی می‌بری.

دیگه برای آدما، تلاشی نمی‌کنم.

بی‌توجهی تورو جذاب، و کمک گرفتن تورو کوچیک نمی‌کنه.

این منو غمگین می‌کنه که تا حالا هیچکس نخواسته با من ارتباط بگیره.

بپذیر. همین.

یادم نیست کجا، اما یه جایی خوندم "تو یه آدم غمگین رو غمگین‌تر کردی."

«مهربون‌ترین آدما اغلب همونایین که بیشتر از همه احساس تنهایی میکنن.
انقدر از خودشون میبخشن
که امیدوارن یکی بفهمه
ولی هیچکس متوجه نمیشه
دردشونو‌ قایم میکنن.
چون نمیخوان باری رو دوش بقیه بندازن.
حتی با اینکه خودشون
اولین نفرین که به بقیه کمک میکنن.
خسته کنندست اینکه هوای همرو داشته‌ باشی ولی خودت توی احساساتت گیر کرده باشی.»

خودت رو حروم آدم اشتباه نکن.

آدما حتی ذوق نداشتت رو کور می‌کنن.

نمی‌تونم که به زور خودم رو توی قلب آدما جا بدم.

طفلکی فقط من، وقتی که از دست کسی ناراحتم که ناراحتیم ذره‌ای مهم نیست.

رفتار مهربانه‌ی تو، تضمین آسیب ندیدنت نیست.

ویرانم، ولی کلاس هشت صبح تورو استاد می‌آیم.

ببخشید دیر رسیدم استاد، داشتم به پایان دادن زندگیم فکر میکردم.