شعری از زنده یاد #فریدون_مشیری در #رثای_امیر_کبیر

@andishehno94
امیر کبیر

رمیده از عطش ِ سرخ آفتابِ کویر ،

غریب و خسته رسیدم به #قتلِگاه امیر

زمان ، هنوز همان شرمسار ِ بهت زده

زمین ، هنوز همین سخت جان ِ لال شده

جهان هنوز همان دست بسته ی تقدیر

هنوز ، نفرین می بارد از در و دیوار

هنوز ، نفرت از پادشاه بدکردار

هنوز وحشت از جانیان ِ آدمخوار !

هنوز لعنت بر بانیان آن تزویر

هنوز دست صنوبر به استغاثه بلند

هنوز بید ِ پریشیده سرفکنده به زیر

هنوز همهمه ی سروها که "ای جلاد"

مَزَن ! مکُش ! چه کنی ؟ های ؟!

ای پلید شریر !

چگونه #تیغ زنی بر برهنه در #حمام ؟

چگونه تیر گشایی به شیر ِ در #زنجیر ؟!

هنوز ، آب ، به سرخی زند که در رگِ جوی

هنوز ،

هنوز ،

هنوز ،

به قطره قطره ی گلگونه ، رنگ می گیرد

از آنچه گرم چکید از رگِ امیرکبیر

نه خون ، که #عشق به #آزادگی ، شرف ، انسان

نه خون ، که داروی غم های مردم ِ ایران !

نه خون ، که جوهر ِ سیال دانش و تدبیر

هنوز زاری ِ آب ،

هنوز ، ناله ی باد

هنوز گوش ِ کر ِ آسمان ، فسونگر ِ پیر

هنوز منتظرانیم تا ز گرمابه

برون خَرامی ، ای آفتاب ِ عالم گیر

"نشیمن تو نه این کُنج محنت آباد است

تو را ز کنگره ی عرش می زنند صفیر !"

به اسب و پیل چه نازی ؟ که رخ به خون شستند

در این سراچه ی ماتم ، پیاده ، شاه ، وزیر !

چُنو ، دوباره بیاید کَسی ؟

محال محال

هزار سال بمانی اگر ،

چه دیر ...

چه دیر ..

@andishehno94