🔹سیروس گرجستانی و سوالی که تا آخر بی‌جواب ماند

اوایل دهۀ ۱۳۸۰ که در کارگاه آزاد بازیگری، درسی تحت عنوان «تحلیل بازیگری» را به هنرجویان بازیگری می‌گفتم، بنا داشتم در نخستین جلسه به این نکته اشاره ‌کنم که عشاق بازیگری معمولاً با سودای سوپراستاری و جلوه‌گری‌هایش پا به کلاس‌ها می‌گذارند و در این میان، احتمال بازی در نقش‌های فرعی را فراموش می‌کنند؛ نقش‌هایی که هم نیاز به بازیگر در آن‌ها بیشتر است و هم در اوایل کار یک بازیگر تازه‌وارد، به طور طبیعی بیشتر از نقش اصلی به او پیشنهاد می‌شود.

این اشاره به آن‌ها کمک می‌کرد تا از آن ولع و وهم ستاره شدن در ابتدای راه اندکی به در آیند و واقعیات پیش‌ رو را ببینند. برای ایجاد امید در این افق، به این احتیاج داشتم که چند بازیگر تثبیت ‌شده در نقش‌های مکمل را مثال بزنم و بگویم تازه اگر در بازی نقش‌های فرعی موفق عمل کنید، به بازیگری بدل خواهید شد که برای نقش‌های مکمل مهم به شما اعتماد می‌کنند و به سراغ‌تان می‌آیند.

«سیروس گرجستانی» به عنوان بازیگری که از «تیغ و ابریشمِ» «مسعود کیمیایی» تا «زرد قناریِ» «رخشان بنی‌اعتماد» و «مسافر ریِ» «داود میرباقری»، تقریباً همیشه نقش‌های مکمل فیلم‌ها را به شکلی باورپذیر و با شناخت طبقه و قشر کاراکتر اجرا می‌کرد، یکی از نمونه‌هایی بود که قصد داشتم مثال بزنم.

اما پیش از رسیدن به حرف‌ها و در مرحلۀ حضور و غیاب، دیدم نام یکی از هنرجوها «سیما گرجستانی» است. بی‌ربط بود که از او بپرسم آیا با سیروس نسبتی دارد یا خیر. اما وقتی با شنیدن نامش دست بلند کرد، دیدم فرم صورت و به‌ویژه شکل فک و چانه‌اش با گرجستانی بازیگر مو نمی‌زند و بی‌شک دختر او است. درجا تصمیم گرفتم آن مثال را عوض کنم و از پدرش در جایگاه بازیگر نقش‌های مکمل نام نبرم.

چرا؟ چرا در ایران احتمال می‌دهیم فرزند یک بازیگر امتحان ‌پس‌ داده در نقش‌های مکمل از این اشاره به کار و کارنامۀ پدرش برنجد؟ به بیان دیگر، چرا باید همه آن قدر در تصور «بازیگری یعنی نقش یک بودن» غوطه‌ور باشیم که ایفای درست نقش‌های مکمل را کسر شأن بپنداریم؟

گزارش امیر پوریا را اینجا بخوانید👇
#اخبار_ایران #سیروس_گرجستانی #اطلاع_رسانی
@Farsi_Iranwire

🔹خسرو سینایی: مجموع هنرها نزد مرد دانا

با درگذشت آقای «خسرو سینایی»، شمار فیلم‌سازان شاخص برجای‌مانده از سال‌های حول‌وحوش ۱۳۲۰، به کمتر از انگشتان یک دست رسید. اگر تنها سه سال ۱۳۱۹، ۱۳۲۰ و ۱۳۲۱ را در نظر آوریم، نسل درخشانی از افراد جریان‌ساز و اثرگذار ادبیات، نقاشی، سینما، شعر، موسیقی، ترجمه و نقد ادبی ما، زاده همین مقطع بوده‌اند و دوره تکوین نگرش و همچنین نخستین تجربه‌های خود را در اواخر دهه سی و در طول دهه چهل طی کرده‌اند. این‌که چه منابعی به تغذیه ذهنی و رشد فکری غبطه‌انگیز آن نسل، خوراک رساند و چگونه شد که شیوه و نگاه هرکدام این‌چنین مستقل از دیگران است و میان آن‌ها حتی دو همانند نمی‌توان یافت، طبعا در این یادداشت که به حرمت و یاد سینایی نوشته می‌شود، نخواهد گنجید؛ اما تمایز او با سایر فیلم‌سازان هم‌نسلش در تنوع دامنه‌های کاری و تحصیلی بود.

خسرو سینایی خود را شاعر، نقاش و موزیسین نمی‌دانست. باآنکه جلوه تمام این‌ها در شکلی کاملا سنجیده و دانسته یعنی مبتنی بر آموخته‌های آکادمیک، دهه‌ها در بین کارهایش به چشم می‌خورد. همه‌جا خود را فیلم‌ساز می‌خواند و وقتی بنا بود از باقی کارهایش چیزی به مخاطب عرضه کند، حتما بر این‌که در مقایسه با اشعار «محمدابراهیم جعفری»، شعرهای خود را شعر به‌حساب نمی‌آورد یا در قیاس با «لوریس چکناواریان»، خودش را آهنگساز یا حتی نوازنده نمی‌خواند، اصرار داشت. می‌گفت به هر رو حرفه اصلی‌اش در نسبت با هنر، سینما بوده است.

جزییات بیشتر را در گزارش امیر پوریا بخوانید:👇

#اطلاع_رسانی #کرونا_در_ایران

🎥 فیلم مستند «نسرین» درباره زندگی و مبارزات #نسرین_ستوده

⭕️ پخش آنلاین فقط در ایران‌وایر. از پنجشنبه ۱۴ اسفند ۱۳۹۹ (۴ مارچ ۲۰۲۱) برای ده روز. مخاطبان ایران‌وایر این فیلم را در آمریکا، کانادا و مکزیک نمی‌توانند ببینند:
https://bit.ly/3q8sZlr
#اطلاع_رسانی #اخبار_ایران #فیلم_نسرین
play.webvideocore.net

@Farsi_Iranwire