یادداشتی دربارهٔ آنها که نمی توانند شادمانی هرچند گذرای مردم را تاب بیاورند

امیر پوریا/ فردای پیروزی تیم ملی فوتبال ایران بر مراکش


اندازهٔ حیرت و نفرت ام از اطواری های افراطی و ضدمردم و ناخوش و ناراحتی که نمی خواهند و نمی توانند چند ساعت رها شدن‌ #مردم را میان این همه تنگنا و بن بست ببینند، قابل سنجش نیست. نمی توانم این حجم از اسنوبیسم را تصور کنم که کسی #ایرانی باشد و ساز نِق و زِر کوک کند که «مراکش تیم برتر میدان بود ... این پیروزی، حق ما نبود ... این نوع بازی، مروج خشونت است ... شماها و مردم ساده اید ..‌. نمی دانید این تیم نباید ببرد تا سیستم نتواند بهره برداری کند» و ترهاتی از این دست.

در دو عکس از دو بیست و پنجم خرداد به فاصلهٔ نُه سال، به یادتان می آورم که عکاس عکس میدان آزادی #حامد_صابر مدت چهارده ماه بابت ثبت تصویرهای اعتراض مردمی زندانی بود و عکاس عکس شادی مردم در خیابان های تهران ، دوست شخصی بنده علی شخصیان یحتمل هنگام ثبت هر عکس، پشت دوربین لبخندی به عرض صورت بر لب داشته و آوای هیجان و شوق، از فضای اطراف به لنز دوربین اش می نشسته است. آن مردم حق این شادمانی ها را بیشتر دارند؛ بهانه اش هر چه می خواهد، باشد؛ باخود یا بی خود. این پایکوبی ها و فاصلهٔ چندین فرسخی بین پوشش و موسیقی و رهایی مردم -خانم ها و آقایان؛ نه فقط جمع نازیبا و نچسب مردانه - با تصویر دروغین نگرش رسمی از مردم، نمی گذارد هیچ مدیریت و نهادی بتواند برد #تیم_ملی_ایران را مال خود و مصادره به مطلوب کند.

حضرات ناسرحال و عبوس اینچنینی را #علی_معلم عزیزمان خوب توصیف می کرد که می گفت مدام ژست ِ «بر ما مَگوزید» می گیرند. سِنده بر سراپایتان که شادی هرچند زودگذر مردم هم آزارتان می دهد.
@amiropouria

به واقع ارزش جان آدمی را چه قدر فهم می کنیم؟

یادداشت امیر پوریا بعد از جان باختن ِ دختر آبی

صبح امروز، در فاصلهٔ بین هجدهم و نوزدهم شهریور ۹۸ خورشیدی، معادل تاسوعا و عاشورای سال ِ نمی دانم چندم قمری، خانم #سحر_خدایاری یا #دختر_آبی در بیمارستان سوانح سوختگی شهید مطهری جان خود از دست داد. او را پیش از ورود به #استادیوم_آزادی برای تماشای بازی #استقلال_العین در اسفند نود و هفت دستگیر کرده بودند و وقتی با حکم باورنکردنی شش ماه حبس مواجه شد، در مقابل دادسرا خودسوزی کرد و بعد از سوختگی نود درصد، کمتر از یک هفته زنده ماند. مرگ او در ساعات آغازین روزی رقم خورد که بعد از ظهر آن بناست #تیم_ملی فوتبال ایران اولین بازی خود در مقدماتی جام جهانی بعدی را در مقابل هنگ کنگ برگزار کند
.
بازی در تهران نیست. اما اگر بود، در نسبت با سیاهپوشی همگانی همان استادیوم تک-جنسیتی در بازی ایران-کره جنوبی تاسوعای سه سال پیش، چه میزان برای جان آدمی، قدر قائل بودیم و بودند؟ حاضر و هماهنگ بودیم که به استادیوم نرویم؟ اگر تعدادی باز می رفتند، شعارهایی رسا و گویا در باب این حادثه و حقارت #ممنوعیت_ورود_زنان_به_استادیوم سر می دادند؟ حجم اش را به حدی می رساندند که تلویزیون نداند با آمبیانس صوتی ورزشگاه چه کند؟
.
مهر نود و پنج، رسانه‌های رسمی و فدراسیون فوتبال و سازمان #صدا_و_سیما خود و ما را هلاک کردند که اگر گل زدیم، شادمانی موقوف. امروز اما بی شک جلسات توجیهی و تذکرات حضوری و تلفنی به بازیکنان تیم ملی و گزارشگران و مجریان تلویزیونی، دایر بر این است که با هیچ حرکت و کلمه ای به این مصیبت تلخ و جانسوز، اشاره ای نکنند. بدون حضور #عادل_فردوسى_پور و #مزدک_میرزایی البته نیاز چندانی به این تذکرات نبود و خود به خود احتمال اشاره‌ای درست و جسورانه، به سمت صفر میل می کرد. ولی بازی های بعدی در تهران در راه اند. می توانیم ببینیم و نشان دهیم ارزش جان آدمی را چه اندازه فهم می کنیم
.
هیچ شعار و تحریم و اعتراضی، با تمام ضرورت اش نخواهد توانست ذره ای از تلخی سرنوشت دختر آبی بکاهد. سرنوشتی که در پی صدور حکم عجیب و غیرانسانی زندانی شدن او رقم خورد. این از غرایب رفتار نهادهای رسمی ماست که کاری می کنند تا ساده ترین علایق آدم ها به عمل مبارزاتی تعبیر یا تبدیل شود؛ از میل به حضور در استادیوم تا پریدن از آتش در #چهارشنبه_سوری تا شادی بعد از گل!

@amiropouria

‌
بنازم به صلابت و سکوت تیم فوتبال ساحلی ایران که سرود جمهوری اسلامی رو امشب نخوندند.
صبر و تماشا کنید تا برسیم به بخش باشکوه اواخر ویدئو که چکیده‌ی ۴۰ و چند سال حقارت سازمان صدا و سیما به عنوان مهم‌ترین عمله‌ی تبلیغات این حکومت رو به نمایش می‌ذاره. چه تفریح سطح بالا و درجه یک و لذتبخشیه که اواخر این سرود بدترکیب و بدون همخوانی بر روی تصاویر بی‌ربط بازی‌های قبلی میاد؛ و بعد هم وصل شدنش به قیافه‌ی بهوت و مبهوت گوینده در استودیوی این تلویزیون مفلوک.
امیدوارم با تمام تهدیدها و کنترل‌های پیشاپیش، بازیکنای تیم ملی فوتبال در جام جهانی، کاری نکنند که ناچار بشیم بگیم درد و بلای بچه‌های تیم فوتبال ساحلی بخوره تو سسسر اونها. جالبه که فقط دو هفته تا شروع جام مونده و مثل هر چیز دیگری غیر از خیزش مردم، برامون بی‌اهميت شده...

@amiropouria

#زن_زندگی_آزادی
#تیم_ملی واقعی
#جام_جهانی_قطر

‌
هر کس دارد این پُست را می‌بیند، لطفاً به پُست قبلی و متن آن نگاهی بیاندازد.
زیاد دیده‌ام که دوستان، این حرکت دست مهدی طارمی و واکنش مثلاً شاکی ولی توأم با لبخند علیرضا جهانبخش را به حساب ِ قلب نشان دادن می‌گذارند. یا مثل خود من که تا زمان پست دیروز نمی‌دانستم معنایش چیست، فقط از حالت لوس و سرخوش دو بازیکن در این احوال مردم، حرص می‌خورند.
ولی اگر بدانید که منظور از این حرکت، نشان دادن حرف
P
به عنوان حرف اول اسم دوست‌دختر/نامزد آقای طارمی است و آقای جهانبخش هم با آن لبخند مثلاً دارد به او چشم‌غره می‌رود، شاید بيشتر متوجه شدت دهن‌کجی این بازیکن‌ها به رنج مردم بشوید.

باورنکردنی‌ست این حرکات در این شب‌ها و روزها‌.

توضیحات و توجیه‌‌های آنان و دیگران مثل کریم انصاری‌فرد در مصاحبه و جلسه‌ی مطبوعاتی البته کار را بدتر می‌کند و اشاره به این که "از بچگی دوست داشتیم در جام جهانی بازی کنیم"، برای معدود دوستانی که فکر می‌کردند فشار بر این بازیکنان باعث این اطوار و حرکات شده، راهی باقی نمی‌گذارد.

همچنان باورش سخت است که جماعتی پرشمار و مشهور و مطلع از جامعه‌شان، همه به اتفاق هم اصرار داشته باشند که نفهمند مردمی در حال حرکت از این چهلم به آن خاکسپاری، که ممکن است پیکر پاره‌‌پاره‌ی عزیز گلوله‌خورده یا به زمین پرتاب‌شده‌شان را هم از آنها بدزدند، با هیچ نتیجه‌ای در زمین فوتبال خوشحال نمی‌شوند‌. به جایش به این فکر می‌کنند که شماها چه طور می‌توانید شرایط کشورتان را در نگاه جهانیان عادی جلوه بدهید و حتی از بسیاری بازیکنان تیم‌های دیگر، خجسته‌تر در عکس‌هایی جلوی چشم جهانیان حاضر و ظاهر شوید.
@amiropouria

#تیم_ملی #جمهوری_اسلامی
#زن_زندگی_آزادی

ساعتی پیش از بازی انگلستان‌ و جمهوری اسلامی ایران در جام جهانی ۲۰۲۲ قطر، ‌این جمله‌ای‌ست در پاسخ به دیدگاهی که می‌گوید "می‌خوایم دل مردمو شاد کنیم"؛ و نمی‌فهمد که مسئله‌ی مردم ایران فقط داغداری و سوگواری بابت چند صد مرگ نیست که با "تسلیت" گفتن ادعا کنیم همراه‌شان شده‌ایم،
فقط چند ده هزار اسارت نیست که با درخواست آزادی زندانیان تصور کنیم کنش آزادی‌خواهانه از ما سر زده،
حتی منحصر به هزاران هزار ضربه و زخم و درد و ستم و تحمیل و ... هر روز فقیرتر شدن با وجود همان قدر کار هم نیست که بپنداریم با "درخواست رسیدگی از سوی مسئولین" برای مردم قدمی برداشته‌ایم.
با هیچ کدام از اینها برای مردم غلطی نکرده‌ایم؛ چون مسئله‌ی مردم خود همین مسئولین، وجودشان، هیبت و هیأت ظاهری‌شان، لجنزار متعفن اعتقادات و تعصبات و درونیات‌شان و... نه‌ فقط تداوم حکومت، که ادامه‌ی حیات‌شان است.
حالا و با این رنج‌نامه، چه حجمی از بلاهت یا "خود را به کوچه‌ی علی‌ چپ زدن" لازم است تا بازیکن و مربی و طرفدار و تیم، توهم بزنند که با گل یا نتیجه‌ی آبرومند یا اصلاً تو بگو با بردشان، حال کسی سرسوزنی بهتر می‌شود؟

فردوسی انگار در وصف احوال امروز مردم ایران سروده بود که:
اگر برشمارد کسی رنج تو /
به گیتی فزون آید از گنج تو

@amiropouria

#تیم_ملی #جمهوری_اسلامی
#جام_جهانی_قطر
#زن_زندگی_آزادی

‌
شرافت و شهامت وریا غفوری و ایستادنش کنار مردم واقعی که به روشنی ِ رخسار خودش است و محدود به یک روز و یک ماه نیست. بُزدلی و بُزمغزی ِ سیستمی که گمان می‌کند با دستگیری امثال او، صداهای معترض خاموش خواهد شد هم نه تازگی دارد و نه نیاز به توضیح.
اما اسلاید دوم را ببینید. اینها فقط دو نمونه از توئیت‌های "بفرموده"ی افرادی‌ست که ادعای دلسوزی برای تیم ملی و مردم را دارند، اما مشکل‌شان با بازداشت وریا فقط تقارنش با شب پیش از بازی با ولز است!
این است میزان اعتباری که برای مردم، معترضان و ذات اعتراض و پرسشگری و مطالبه قائل‌اند. می‌خواهند بگویند همچنان مملکت سر جایش است و تیم ملی‌اش مال مردم است و این همه کشتار هم فقط نتیجه‌ی یک کمی "خشم" بر و بچه‌های گوگولی ِ بسیجی و ضدامنیتی‌ست و آن هزاران هزار نفری که زخمی و مجروح و نابینا شده‌اند یا در زندان‌اند و هر روز و شب‌شان با نگرانی ِ انتساب ِ "محاربه"، سیاه‌تر شده هم که مشکلات‌شان طوری‌ نیست، حل می‌شود. آن همه خانواده‌هایی که عزیز و جوان و بچه - منظورم فقط فرزند نیست، بلکه فرزند در سن بچگی - از دست داده‌‌اند و کلی دوندگی کرده‌اند تا پیکر پاره‌پاره، میله در شکم فرو رفته، از بلندی به پایین پرتاب شده یا با سر و جمجمه و گردن خونین و رنجور و ترکیده از ضربه‌های لگد و باتون را از قاتلان‌شان پس بگیرند و خاک کنند هم چیزی‌شان نشده که. یادشان می‌رود و از آن مهم‌تر، امنیت حکومت اسلام و مسلمین است که باید برقرار شود.
حالا این وسط اگر وریا غفوری را هم گرفتند، عیبی ندارد. فقط چرا شب بازی آخه؟
***
آیا توضیح بیشتری لازم است تا فهم کنیم این نوع دیدگاه‌ها با توحش مأموران و لباس‌شخصی‌های حمله‌ور به زن و بچه و جوان معترض کف خیابان‌ها، هیچ فرقی ندارد؟ می‌پذیرید که این نوع دعوت به صلح و سازش، به اندازه‌ی همان ضربه‌ها و شلیک‌ها شنیع، کریه و غیرانسانی‌ست؟ می‌بینید که اینها هم مثل همان مسلح‌ها و چماقداران، دارند خودشان را برای بقای جمهوری اسلامی به هر بهایی، جِر می‌دهند و سر سوزنی، دغدغه‌ی ایران و مردم و آرامش در سر ِ سپرده‌شان نیست؟

@amiropouria

#ماله_کشی #ماله_کش_اعظم #تیم_ملی #جمهوری_اسلامی #آبان۱۴۰۱ #آبان۹۸ #کوردستان #زندگی_نرمال #زن_زندگی_آزادی #مهساامینی #کیان_پیرفلک #وریا_غفوری

‌
بعید می‌دانم کسی در جای دیگری از دنیا بتواند باور یا هضم کند که نیروهای ضدامنیتی یک کشور با چنین لباس‌ها و جلیقه‌هایی که برخی ضدگلوله و برخی اصلاً "جلیقه‌ی مهمات"اند، کف خیابان باشند و انگار که برای ساعاتی "استپ" اعلام کرده باشند،‌ با همان سر و وضع برقصند.
شکل ناشیانه و پرغلطی از رقص همان سرزمین کردستان را اجرا کنند که شبانه به خانه‌ی مردمانش می‌ریزند و می‌شکنند و به خون می‌کشند و می‌برند؛ و از رقص با دودزا و ابزاری که روز قبل و روز بعد، برای ارعاب مردم معترض به کار می‌برند، خجالت نکشند، و حتی شبیه یک شوی مبتذل رجزخوانانه در آن ظاهر شوند. با شکل کج و معوج، قرون وسطایی، پشم‌آلود و چندش‌آور همان رقص‌هایی که بابتش دختر و پسر را دستگیر کرده‌اند و خواهند کرد.
این است آن چه در ایران ِ ناچار به تحمل جمهوری اسلامی می‌گذرد: سوررئالیسم محض، از نوع ناهنرمندانه و سادیستیک.

@amiropouria

#زن_زندگی_آزادی #زندگی_نرمال #تیم_ملی #جمهوری_اسلامی #کردستان #کوردستان #زاهدان #جمعه_خونین_زاهدان #مهساامینی #مهسا_امینی

اصل ماجرا این است که "فوتبال ۳۶۰" یک برنامه‌ی اینترنتی بی‌نیاز از مجوز نیست. اصلاً فقط یک برنامه نیست. یک وبسایت ورزشی در
domain
رسمی و داخلی ایران یعنی
.ir
است، چَنِل یوتوبی، اپلیکیشن و صفحه‌ی رسمی در پلتفرم‌های مختلف دارد‌.

بنابراین بدیهی است که باید با مجوز و تحت نظر "سازمان‌های مربوطه" کار کند. این که دقیقاً از ساترا مجوز می‌‌گیرد، بازبین‌های نظارت و ارزشیابی وزارت ارشاد باید تأییدش کنند یا چی، نه باخبرم و نه فرقی می‌کند. چون نتیجه، همین است که در گفتگوی اخیر عادل فردوسی‌پور با عليرضا جهانبخش - بعد از ۷ ماه پخش نشدن- می‌بینید و می‌شنویم:

از همه چیز با اشاره و به طور غیرمستقیم صحبت می‌شود، به طور مسلم حتی یک بار هم کلماتی مانند "اعتراض"، "تجمع"، "نارضایتی"، "آزادی" یا "آزادی‌خواهی"، "حجاب" یا حتی "پوشش"، "سرکوب"، "خشونت" و هر واژه‌ی خفیف‌تری در آن به کار نمی‌رود و البته سانسورهای خنده‌آوری مثل این که در اسلاید دوم می‌بینید، در آن اتفاق می‌افتد:

اسلاید اول را ببینید. نشان می‌دهد که قرار بوده در اسلاید دوم تصویرهایی از دلداری دادن بازیکنان تیم ملی آمریکا به فوتبالیست‌های ایرانی در پسزمینه نشان داده شود و مجری و مهمان برنامه، آشکارا به آنها نگاه کنند. اما در تدوین یا بهتر است بگویم در مرحله‌ی "نظارت"، تصاویر حذف می‌شوند.
عکس‌هایی که همه دیده‌اند. طرفین گفت‌وگو درباره‌ی آنها با لحن و کلمات ستایش‌آمیز حرف می‌زنند. اما حضرات بس شجاع‌دل، تصور می‌کنند نمایش آنها در برنامه، زیادی‌ است و باعث همدلی با "آمریکایی‌ها" خواهد شد!
این نوع ِ زحمت کشیدن مسئولینی‌ است که در اسلاید اول، خود را لایق پاداش می‌دانند. چه فرقی می‌کند در کدام نهاد دولتی یا حکومتی کار کنند؟ این روشی است که این سیستم بر آن استوار بوده و می‌پندارد با همین الگو خواهد توانست سرجایش بماند.

@amiropouria
#عادل_فردوسی_پور
#علیرضا_جهانبخش
#فوتبال
#فوتبال۳۶۰
#تیم_ملی
#جام_جهانی_قطر
#سانسور
#مجوز
#نظارت
#زن_زندگی_آزادی
#اعتراضات۱۴۰۱
#انقلاب۱۴۰۱