Amir Pouria
Photo
هدف این متن به هیچ وجه غصه خوردن برای سه دستگیری تازه که فرد بازداشتی را میشناسیم و صدها بازداشت، ضرب و شتم و تهدید دیگر که مردم گرفتار آن را نمیشناسیم، نیست. با قطعیت به شما میگویم فارغ از میزان پر دل و جرأتی ِ فرد فرد ِ این بازداشتیها و زخمیها و تهدیدشدهها، تکتکشان حالا در زندان یا بيمارستان به تداوم اعتراضها فکر میکنند. از کسانی حرف میزنم که به گمانم تا اندازهای میشناسمشان:
واقعاً تصور میکنید الان علی کریمی نگران مصادرههاست؟ جعفر پناهی و محمد رسولاف، حسرتی جز این دارند که کاش بیرون و بین معترضان بودند؟ حامد بهداد که همنسل من است و شجاعانه میگوید ما نسل ترسویی بودیم، خدا خدا میکند که نکند بیایند و بگیرندش؟ یا کتایون ریاحی به نظرتان الان احساس پشیمانی دارد؟ یا سربلندی؟ بیشک در مکان نامعلومی که در بند است، حجاب سرش کردهاند. آیا حتی ۲ درصد احتمال این که این آخرین پوشش زورکی سر و موهایش باشد، او را به پوزخندی از ته دل وانمیدارد؟ یعنی حسین ماهینی اگر توقع حمایت فوتبالیستها را در سر داشته باشد، بابت آزادی سریعتر خودش است؟ یا به هدف همگانیتر شدن اعتراضها؟ دنیا راد پیش خودش میگوید عجب اشتباهی کردم عکس سادهی صبحانه خوردنم در یک قهوهخانه را به چشم همه رساندم؟ یا برعکس؛ میداند که با مطرح شدن کار او و دلیل بازداشتش در جهان، برگ بسیار مهمی از شدت سرکوب و حقارت حاکمیت، ورق خورده است؟
آیا شروین حاجیپور که از تمام نامهای پیشین، کمتر میشناسمش، در هر احوالی که باشد و هر میزان فشار و رنج را تحمل کند، چشم به راه موزیسینهای دیگر نیست که کار انسانیاش را ادامه دهند؟
اینها را فقط به این نیت میگویم که بدانیم حتی با بدترین پیشامدها، حالا "تداوم" چه ارزشی پیدا کرده. خیلی فراتر از "شروع" اعتراضها. همه خستهاید. نگرانید. حتی بیتعارف، ترس در حال تسریست. اگر اینها نباشد، عجیب است.
اما همچنان آمار مشهور جهانی را به یاد بیاوریم: هیچ خیزشی که دستکم ۳/۵ درصد از جمعیت یک کشور در آن مشارکت کرده باشند، از زمان جنگ جهانی دوم تا کنون، شکست نخورده است.
به این فکر کنیم که ۳/۵ درصد جمعیت ۸۰ میلیونی ایران میشود ۲ میلیون و ۸۰۰ هزار نفر. اگر برایتان عجیب است و میپندارید شمار معترضان باید تا الان بیشتر از این شده باشد، بدانید که اضافه شدن حتی یک نفر میتواند به آرمان سقوط ستمپیشهها، نزدیکمان کند. حتی در این روزهای غلبهی خستگی و سردرگمی.
@amiropouria
#زن_زندگی_آزادی
#مهسا_امینی
#اعتراضات_مردمی
#سرکوب_اعتراضات
#طاقت_بیار_رفیق
#علی_کریمی
#جعفر_پناهی
#شروین_حاجی_پور
واقعاً تصور میکنید الان علی کریمی نگران مصادرههاست؟ جعفر پناهی و محمد رسولاف، حسرتی جز این دارند که کاش بیرون و بین معترضان بودند؟ حامد بهداد که همنسل من است و شجاعانه میگوید ما نسل ترسویی بودیم، خدا خدا میکند که نکند بیایند و بگیرندش؟ یا کتایون ریاحی به نظرتان الان احساس پشیمانی دارد؟ یا سربلندی؟ بیشک در مکان نامعلومی که در بند است، حجاب سرش کردهاند. آیا حتی ۲ درصد احتمال این که این آخرین پوشش زورکی سر و موهایش باشد، او را به پوزخندی از ته دل وانمیدارد؟ یعنی حسین ماهینی اگر توقع حمایت فوتبالیستها را در سر داشته باشد، بابت آزادی سریعتر خودش است؟ یا به هدف همگانیتر شدن اعتراضها؟ دنیا راد پیش خودش میگوید عجب اشتباهی کردم عکس سادهی صبحانه خوردنم در یک قهوهخانه را به چشم همه رساندم؟ یا برعکس؛ میداند که با مطرح شدن کار او و دلیل بازداشتش در جهان، برگ بسیار مهمی از شدت سرکوب و حقارت حاکمیت، ورق خورده است؟
آیا شروین حاجیپور که از تمام نامهای پیشین، کمتر میشناسمش، در هر احوالی که باشد و هر میزان فشار و رنج را تحمل کند، چشم به راه موزیسینهای دیگر نیست که کار انسانیاش را ادامه دهند؟
اینها را فقط به این نیت میگویم که بدانیم حتی با بدترین پیشامدها، حالا "تداوم" چه ارزشی پیدا کرده. خیلی فراتر از "شروع" اعتراضها. همه خستهاید. نگرانید. حتی بیتعارف، ترس در حال تسریست. اگر اینها نباشد، عجیب است.
اما همچنان آمار مشهور جهانی را به یاد بیاوریم: هیچ خیزشی که دستکم ۳/۵ درصد از جمعیت یک کشور در آن مشارکت کرده باشند، از زمان جنگ جهانی دوم تا کنون، شکست نخورده است.
به این فکر کنیم که ۳/۵ درصد جمعیت ۸۰ میلیونی ایران میشود ۲ میلیون و ۸۰۰ هزار نفر. اگر برایتان عجیب است و میپندارید شمار معترضان باید تا الان بیشتر از این شده باشد، بدانید که اضافه شدن حتی یک نفر میتواند به آرمان سقوط ستمپیشهها، نزدیکمان کند. حتی در این روزهای غلبهی خستگی و سردرگمی.
@amiropouria
#زن_زندگی_آزادی
#مهسا_امینی
#اعتراضات_مردمی
#سرکوب_اعتراضات
#طاقت_بیار_رفیق
#علی_کریمی
#جعفر_پناهی
#شروین_حاجی_پور