گاه بازیگرانی که مشهور و گران‌اند با حاضر شدن در فیلمی که شاید بودجه‌ی هنگفتی در اختیار نداشته باشد، می‌کوشند امکان تولید و به‌خصوص توزیع بهتر آن را فراهم کنند و این کار ارزشمندی است.
سال ۲۰۰۷ در فستیوال برلین فیلم مستقل کانادایی «وقتی مردی به جنگل می‌افتد» ساخته‌ی رایان اسلینگر از اتفاقات غافلگیرکننده ی بخش مسابقه بود. اسلینگر کارگردان آمریکایی‌الاصلی که آن موقع فقط ۲۶ سال سن داشت، فیلم را در کانادا ساخته بود و در کنفرانس مطبوعاتی، خودش دلیل این کار را علاوه بر جغرافیای وقوع داستان، ارزان‌تر شدن تولید اعلام کرد. در همین کنفرانس، بارها گفت اگر شارون استون حاضر به بازی در فیلم نمی‌شد، نه فیلم به پخش جهانی می‌رسید و نه در همین جا (برلیناله) دیده می‌شد. شارون استون طوری از او تشکر می‌کرد که انگار بخشی از این حرف، تعارف یا نوعی اغراق بوده؛ اما در کلیت ماجرا، فیلم با وجود بازیگر مهم دیگری مانند تیموتی هاتن (که در ۲۰ سالگی، کم‌سن‌ترین برنده‌ی اسکار بهترین بازیگر مرد نقش مکمل برای فیلم «آدم‌های معمولی» رابرت ردفورد بوده) با تکیه بر جایگاه شارون استون در مارکت آن زمان توزیع شده بود.
فیلم «کسانی که آرزوی مرگم را دارند» یا ساده‌تر از آن، «اونایی که می‌خوان من بمیرم» ساخته‌ی تیلور شریدان که در همین دو ماه اخیر میلادی در آمریکا اکران شده و به‌زودی روی اچ.بی.او مَکس هم منتشر خواهد شد، همین وابستگی را به حضور آنجلینا جولی دارد. فیلمی است که در توصیف آن -به‌درستی- ژانرهای «وسترن»، «نئونوآر»، «اکشن» و «تریلر» را کنار هم آورده‌اند و من می‌توانم درام اخلاقی با مضامین وجدانی-انسانی را هم به این توصیف، بیافزایم. بین بازیگران دیگر فیلم هم اسم‌های معتبری مثل نیکلاس هولت و آیدان گیلن به چشم‌ می‌خورد، اما فیلم آشکارا با حضور جولی به امکان چنین تولیدی دست پیدا کرده است. منبع اقتباس فیلم، رمانی نوشته‌ی مایکل کورتیا نویسنده‌ی آمریکایی است و خود او در فیلمنامه، مشارکت داشته. در حالی که کارگردان فیلم، خودش نویسنده‌ی فیلم‌های «سیکاریو» و «حتی اگر سنگ از آسمان ببرد» بوده است.
در پرداخت موقعیت‌های اکشن، گاه بی‌منطقی یا سستی در منطق دیده می‌شود. اما می‌توان این کاستی فیلم را به مرز ظریفی که بین رخدادهای عینی و جنبه‌ی کم و بیش تمثیلی نقش «آتش» در وقایع، رعایت می‌کند، بخشید.
دیوید بوردوِل د ر تعریفش از ژانر در کتاب «هنر فیلم/ هنر سینما» می‌گوید گاه فیلمی را به ژانری نسبت می‌دهیم و می‌گوییم در محدوده‌ی ویژگی‌های آن ژانر، خوب کار شده؛ اما در عین حال، منظورمان این است که فیلم چیزی بیشتر از همان‌ها ندارد. مثلاً می‌گوییم «طلای مک‌کنا» یا «قطار سه و ده دقیقه به یوما» وسترن خوبی بود؛ و منظورمان این است که چیزی بیش از این نبود.
می‌شود در خلاصه‌ترین اظهارنظر گفت «اونایی که می‌خوان من بمیرم» اکشن-تریلر خوبی است و بیننده‌ای را که با همین توقع به تماشایش می‌نشیند و فیلم خیالی خود را از آن طلب نمی‌کند، پشیمان نخواهد کرد.
.
#آنجلینا_جولی #شارون_استون #تیلور_شریدان #رایان_اسلینگر
#thosewhowishmedead #whenamanfallsintotheforest #angelinajolie #sharonstone #taylorsheridan #ryaneslinger

‌
همه ویدئوی منتشرشده در صفحه‌ی اینستاگرامی خانم ژولیت بینوش را از صبح تا حالا، جاهای مختلف دیده‌ایم. اما می‌خواهم فهرست کامل‌تری از خانم‌ها‌ی فرانسوی، بریتانیایی، بلژیکی و غیره که در این ویدئوی فرانسه‌زبان حاضرند، ارائه کنم تا بیشتر به اهمیت آن پی‌ ببریم:

بازیگر: ژولیت بینوش، ماریون کوتیار، ایزابل آجانی، ایزابل کاره، ژولی دبونا، آی حیدرا، ایزابل هوپر، ژولی گایه (همچنین همسر کنونی رئیس‌جمهور سابق فرانسه فرانسوا اولاند)، شارلوت گِینزبورگ و مادرش جِین بیرکین، برنیس بژو، شارلوت رَمپلینگ، برِنژیِر کریف، اورِلی سادا، کریستین سیتی، گووندولین اَمُن، آنه له‌نی، فریمین ریشار، لورا کالامی، مَنون ولنتین، ماری ژیلان، ماری آنژ کاستا، لولیتا شاما، ملانی دوته، ربکا مارده، تانیا د سورسِز، والری دُنزِلی

خواننده‌ و موزیسین: اَنژل، ژولیِت آرمانه، باربارا پراوی، لورا کاهن، پُم، یائل نعیم
کمدین: ماری بائوسن
کارگردان: اوا هوسون (از جمله، سازنده‌ی "دختران خورشید" با بازی گلشیفته فراهانی)، استفانی پیلونکا
همچنین:
لورنس باخمان رئیس مجمع رسانه‌ای زنان
میشل دایان رئیس کانون وکلای زنان
السا وولینسکی، روزنامه‌نگار و نویسنده
آنا کارین فکسِندینی، رئیس انجمن قضایی راه عدالت
ان سِسیل مِی‌فر، رئیس بنیاد زنان

و دو دختر ۱۹ و ۱۱ ساله‌ی شارلوت گِینزبورگ و ایوَن اَتال (بازیگر و کارگردات)، آلیس (تنها تصویر سیاه و سفید وسط ویدئو) و جو (تصویر آخر)
------------
یکی دو روز پیش، یک شوخی ِ بامزه شنیدم که می‌گفت "همین که بدونیم راجر واترز و دنیل دی‌لوئیس و شارون استون و ژولیت بینوش با مان و ... و ... با اونا، کافیه".

ولی از شوخی گذشته هم دانستن این که افرادی در این سطح و کیفیت کار سیاسی، حقوق بشری، اجتماعی، فرهنگی و هنری، این بار از جزئیات اعتراض‌های مردم در ایران باخبرند و برخی هر روز آن را دنبال و درباره‌اش خبررسانی دوباره می‌‌کنند و اینها باعث شده کمیّت عظیمی از مردم سرتاسر جهان به شناختی نسبی از خیزش خودجوش مردمی در ایران برسند، اتفاق ساده‌ای نیست.

در دل چنین بحران‌هایی، همیشه حس می‌کنیم کار هنری و حرف‌های مربوط به آن، به طور موقت اهمیت خود را از دست می‌دهند. در حالی که می‌بینیم در عمل چنین نیست و همچنان هنر و فرهنگ و نماینده‌های اصیلش در پیوندی ناگسستنی با سرنوشت و زندگی آدم‌ها، می‌توانند توجهات انسانی را برانگیزند.

@amiropouria

#ژولیت_بینوش #ماریون_کوتیار #ایزابل_آجانی #ایزابل_هوپر #جین_بیرکین #شارلوت_گینزبورگ #شارلوت_رمپلینگ #باربارا_پراوی #آنژل #فرانسوا_اولاند #راجر_واترز #دنیل_دی_لوییس #شارون_استون
#مهسا_امینی
#نیکا_شاکرمی
#زن_زندگی_آزادی