در واپسین ساعات سالی که حتی زنده ماندن تا تهش هم می توانست موفقیت به حساب آید، سالی که خیال خوش بافتن و به کمترین خواسته های دل نرسیدن حتی در زمین #فوتبال هم  خودش را یادآوری می کرد و به اصلی ترین اتفاق زندگی مان در هر تصمیمی بدل شد، به راه هایی فکر می کنم که بتواند زندگی را تحمل پذیر یا لذت‌بخش کند. طبعاً به بهبود شرایط و درایت #دولت مردان و بالاتر و پایین تر، امیدی ندارم و نداریم؛همان طور که ایمان به #معجزه و در انتظارش نشستن، جز تخدیر و انفعال، حاصلی نخواهد داشت.
تنها راهی که بدان باور دارم، این است که در پی راه های موفقیت از دل همین اوضاع بحرانی نباشیم. این که بدانیم #زبان_فارسی در کنار تمام قابلیت های عمیق اش، ده ها ضرب المثل مروج رفتارهای غیرانسانی و ناجوانمردانه هم دارد. این که نگوییم حالا که وضع وخیم است، من هم باید  «گلیم خودم را از آب بیرون بکشم» و در هر کار و تجارتی که هستم،  «تا تنور داغ است، بچسبانم» و  در توجیه هر سودجویی و ولعی از  «حق، دادنی نیست؛ گرفتنی ست» دَم نزنیم.
راحت تر عرض کنم: تنها راه تداوم، این است که کمتر شبیه #سیستم حاکم و جاری کشورمان باشیم. کمتر افزایش هر بهایی که در اختیارمان است را حق طبیعی خود در این وضعیت بدانیم. کمتر بخواهیم تمام آن چه نداریم، از مسیر ِ باز و جای کافی تا سرعت حرکت و حق تقدم را در #رانندگی و به زور به دست آوریم. کمتر در این #محیط_مجازی دیدن هر چیزی از زندگی آدم ها، از رابطهٔ عاطفی ای که برقرار و جلوه گر کرده اند تا سفری که رفته اند تا خطوط صورت و شکل اندام شان را به زمینهٔ اظهار نظر و #قضاوت مان بدل کنیم. بابت چند نکتهٔ مربوط به نوش و پوشش مورد تأکید و تکرار این سیستم که رعایت نمی کنیم، گمان نکنیم هیچ شباهتی به سیستم نداریم. ما با تزریق زیرجلدی، شبیه همین سیستم شده ایم: فضول، قضاوتگر و به محض این که پایش بیفتد، آماده برای منفعت‌طلبی و فقط به فکر سود خود بودن، حتی در ابعاد عاطفی. نگذاریم این توفیق موذیانهٔ سیستم پس از چهار دهه پروراندن و به خود شبیه ساختن ِ مردم و نسل ها، امتداد یابد. آدم تر باشیم. فقط در این صورت است که #سال_نو_مبارک معنایی خواهد داشت.



#امیر_پوریا