اشاره‌ای از امیر پوریا درباب شدت و تداوم نهان‌کاری مسئولان و فداکاری اعضای جامعهٔ پزشکی و درمانی کشور:
چند سال پیش، #دکتر_خرسندی بزرگ، گوشم را جراحی کرد. در معاینهٔ نهایی چند هفته بعدش می‌خواستم فیلمی به او هدیه بدهم که تصویری مثالی و ماندگار از پزشک داشته باشد. نمونه‌ای زیباتر از #نردبان_جیکوب نیافتم. با بازی دنی آیلو. شخصیتی که در دنیای رویاگون/کابوس‌وار ِ این بهترین فیلم #آدریان_لین حتی معلوم نیست واقعیت بیرونی دارد یا در ذهن جیکوب (تیم رابینز) زنده است. اما حضورش و لبخندش و کلامش برای جیکوب نه فقط مرهم، بلکه درمان است. گاه که او را از دید جیکوب ِ درازکشیده می‌بینیم، نور گرداگرد سرش از منبعی واقعی یعنی لامپ گرد پشت سرش می‌آید و لزوماً نشانی از هالهٔ نورانی فرشته نیست. به همین ترتیب، حرف‌هایش هم شعارهای فریبنده نیست. واقع‌بین و راستگوست. صفاتی که اگر در مسئولان اصلی وزارت بهداشت و جامعهٔ پزشکی ما بود، حالا اعضای کوچک‌تر اما بزرگوار و بزرگ‌منش این مجموعه یعنی پزشکان و پرستاران و بهیاران و کارکنان مختلف بیمارستان‌ها این همه در خطر نبودند
.
می‌گویم خطر و می‌دانم که تصور من و شما از آن، تصوری بسیار دور از اصلش است. اصل خطر یعنی این که انبوهی از این افراد، بسیاری حتی در سنین جوانی، در حال سرفه و نفس‌تنگی و وخامت احوال خودشان، همچنان ناچارند در بیمارستان‌هایی که تمام بخش‌های‌شان پر از مبتلایان یا مشکوکان به #کرونا است، خدمت کنند. گاه با قرنطینه ٔ خودشان بعد از اتمام شیفت. گاه حتی بدون تغییر شیفت
.
برخی از اینها تا همین چند هفته پیش داشتند به ضرب و زحمت، شرایط عروسی‌شان را جور می‌کردند. برخی در آستانهٔ تغییر و بهبود محل کار بودند. اما حالا نمی‌توانند به چیزی جز احتمال بهبود حال چندتایی از بیماران زیردست‌شان بپردازند
.
آقای کیمیایی تعبیری دارد که بارها از بنده شنیده‌اید. می‌گوید قهرمان، بی‌تدارک است. تصمیم نمی‌گیرد قهرمان بشود. در موقعیت و سر ِ بزنگاه انسانی لازم، کنشی که به باورش لازم است، از او سر می‌زند. تاریخ و دیگران‌اند که صفت قهرمانانه به آن می‌بخشند تا ثبتش کنند. اما آیا این صفت، رنج‌ها و حسرت‌های این همه انسان را پاسخگوست؟ وقتی می‌شد با یک ماه زودتر اعلام کردن، جلوی حجم عظیمی از آن فجایع را گرفت، باورتان می‌شود که هنوز پرسنل بیمارستان‌های زیادی «دستور» دارند جز آنفلوآنزا یا هر چیزی منهای کرونا، چیزی در پرونده‌های این همه افراد بستری ننویسند؟ می‌دانید هنوز پنهان‌کاری و دروغ دارد بیش از خود ویروس، جان آدم‌ها را می‌گیرد؟ می‌توانید بشمارید که این رفتار دروغ‌باف در شهر و ده و جاده‌ها و سفرها و ادارات و مسابقات فوتبال و غیره و غیره، چند محیط برای انتقال ویروس می‌سازد که به این سرعت به سی استان رسیده؟
@amiropouria
چند سال پیش، #دکتر_خرسندی بزرگ، گوشم را جراحی کرد. در معاینهٔ نهایی چند هفته بعدش می‌خواستم فیلمی به او هدیه بدهم که تصویری مثالی و ماندگار از پزشک داشته باشد. نمونه‌ای زیباتر از #نردبان_جیکوب نیافتم. با بازی دنی آیلو. شخصیتی که در دنیای رویاگون/کابوس‌وار ِ این بهترین فیلم #آدریان_لین حتی معلوم نیست واقعیت بیرونی دارد یا در ذهن جیکوب (تیم رابینز) زنده است. اما حضورش و لبخندش و کلامش برای جیکوب نه فقط مرهم، بلکه درمان است. گاه که او را از دید جیکوب ِ درازکشیده می‌بینیم، نور گرداگرد سرش از منبعی واقعی یعنی لامپ گرد پشت سرش می‌آید و لزوماً نشانی از هالهٔ نورانی فرشته نیست. به همین ترتیب، حرف‌هایش هم شعارهای فریبنده نیست. واقع‌بین و راستگوست. صفاتی که اگر در مسئولان اصلی وزارت بهداشت و جامعهٔ پزشکی ما بود، حالا اعضای کوچک‌تر اما بزرگوار و بزرگ‌منش این مجموعه یعنی پزشکان و پرستاران و بهیاران و کارکنان مختلف بیمارستان‌ها این همه در خطر نبودند
.
می‌گویم خطر و می‌دانم که تصور من و شما از آن، تصوری بسیار دور از اصلش است. اصل خطر یعنی این که انبوهی از این افراد، بسیاری حتی در سنین جوانی، در حال سرفه و نفس‌تنگی و وخامت احوال خودشان، همچنان ناچارند در بیمارستان‌هایی که تمام بخش‌های‌شان پر از مبتلایان یا مشکوکان به #کرونا است، خدمت کنند. گاه با قرنطینه ٔ خودشان بعد از اتمام شیفت. گاه حتی بدون تغییر شیفت
.
برخی از اینها تا همین چند هفته پیش داشتند به ضرب و زحمت، شرایط عروسی‌شان را جور می‌کردند. برخی در آستانهٔ تغییر و بهبود محل کار بودند. اما حالا نمی‌توانند به چیزی جز احتمال بهبود حال چندتایی از بیماران زیردست‌شان بپردازند
.
آقای کیمیایی تعبیری دارد که بارها از بنده شنیده‌اید. می‌گوید قهرمان، بی‌تدارک است. تصمیم نمی‌گیرد قهرمان بشود. در موقعیت و سر ِ بزنگاه انسانی لازم، کنشی که به باورش لازم است، از او سر می‌زند. تاریخ و دیگران‌اند که صفت قهرمانانه به آن می‌بخشند تا ثبتش کنند. اما آیا این صفت، رنج‌ها و حسرت‌های این همه انسان را پاسخگوست؟ وقتی می‌شد با یک ماه زودتر اعلام کردن، جلوی حجم عظیمی از آن فجایع را گرفت، باورتان می‌شود که هنوز پرسنل بیمارستان‌های زیادی «دستور» دارند جز آنفلوآنزا یا هر چیزی منهای کرونا، چیزی در پرونده‌های این همه افراد بستری ننویسند؟ می‌دانید هنوز پنهان‌کاری و دروغ دارد بیش از خود ویروس، جان آدم‌ها را می‌گیرد؟ می‌توانید بشمارید که این رفتار دروغ‌باف در شهر و ده و جاده‌ها و سفرها و ادارات و مسابقات فوتبال و غیره و غیره، چند محیط برای انتقال ویروس می‌سازد که به این سرعت به سی استان رسیده؟
@amiropouria