وفا و مردمی از روزگار دارم چشم
ببین زِ ساده‌دلی‌ها چه از که می‌جویم
#صائب_تبريزی

ندیدم روزِ خوش تا رفت دامانِ دل از دستم
که در غربت بُوَد هر کس عزیزی در سفر دارد
#صائب_تبريزی

چون وا نمی‌کنی گرهی خود گره مشو
ابرو گشاده باش چو دستت گشاده نیست
#صائب_تبريزی

از صحبتِ ما فیض توان بُرد به دامن
زلفِ شبِ قدرست دلِ پُرشکنِ ما ...
#صائب_تبريزی

بی‌خبری زِ پای خم ، بُرد به سیر عالمم
وَرنه به اختیار کَس ، ترکِ وطن نمی‌کند
#صائب_تبريزی

من در حجابِ عشقم و او در نقابِ شرم
ای وای اگر قدم نَنَهد در میان شراب ...
#صائب_تبريزی

هیچ تعریفی تو را زین بِه نمی‌دانم که شد
در تو پیدا گوهر پاک امیرالمؤمنین ...
#صائب_تبريزی

ذوق وصال می‌گزد از دور پشتِ دست
گرم است بس‌که صحبتِ من با خیالِ تو
#صائب_تبريزی

زِ چشم آن‌کس که دور اُفتاد گردد از فراموشان
من از خواری به پیشِ چشم از دلها فراموشم
#صائب_تبريزی

نه گوشه کلاه و نه زلف و نه توبه‌ایم
خوبان چه بسته‌اند کمر در شکست ما؟
#صائب_تبريزی

می‌داشت کاش حوصلهٔ یک نگاهِ دور
شوقی که می‌بَرد به تماشای او مرا
#صائب_تبريزی

آن‌کس که بر جراحت ما می‌زند نمک
می‌کرد کاش حقِ نمک را رعایتی ...
#صائب_تبريزی

دلم به حال تو ای سینه سخت می‌سوزد
که خانه پهلوی آتش زِ بوریا داری ...
#صائب_تبريزی

به پیغامی مرا دریاب اگر مکتوب نفرستی
که بلبل در قفس از بوی گُل خشنود می‌گردد
#صائب_تبريزی

زِ لطف و قهرِ تو مِهرم نمی‌شود کم و بیش
که پشت و رو نبوَد آفتاب تابان را ...
#صائب_تبريزی

یک ادای نمکین در همهٔ عمر نکرد
یارب این بختِ مَرا تهمت شوری که نهاد؟
#صائب_تبريزی

دَوامِ عشق اگر خواهی، مَکُن با وصل، آمیزِش
که آبِ زندگی هم، می‌کُنَد خاموش، آتش را
#صائب_تبريزی

نبوَد عجب که مرقد او گریه آورد
آری زِ آفتاب شود دیده‌ها پُر آب
#صائب_تبريزی

غافل از مرکز نگردد گردش پرگارِ من
ساکنِ آن آستانم هر کجا خواهم شدن
#صائب_تبريزی