تپیدنِ نفَسم، تارِ کسوتِ شوقم
که در هوایِ تو بی‌تاب رشته‌اند مرا
#بیدل_دهلوی

تو حرفی نذر لب کُن تا دلی خالی‌ کُنم من هم
که بر خود همچو کوه از بی‌صدایی بار می‌گردم
#بیدل_دهلوی

تا سُرمه نگشتیم به چشمش نرسیدیم
در بزم خموشان نفسِ سوخته باب است
#بیدل_دهلوی

هر جزوم از شکسته‌دلی موج می‌زند
من شیشه ریزه‌ام حذر از پای‌مالی‌ام
#بیدل‌_دهلوی

کسی یا رب مبادا پایمال رشک همچشمی
حنا چندان که بوسد دستِ او خون می‌کند ما را
#بیدل_دهلوی

از الفتِ رفیقان با بی‌کسی بسازید
کس هم‌عنانِ کس نیست، از مرگ امتحان شد
#بیدل_دهلوی

در عالم نوازش مطلق، کجاست رد؟
بخشیده‌ است بر همه خود را کریمِ ما
#بیدل_دهلوی

لعلِ تو به حرف آمد و دادیم دل از دست
یعنی به سؤ‌الِ تو جواب است دلِ ما ...
#بیدل_دهلوی

به وحشت‌آبادِ این بساطم‌ کجاست عشرت‌؟ کدام راحت؟
خیالْ محزون‌، امیدْ مجنون‌، نگهْ پریشان‌، نفسْ پَرافشان
#بیدل‌_دهلوی

آه از کسی ‌که منکر درد محبت است
اینجا همین دل ‌است و کفی خونش انتخاب
#بیدل_دهلوی

ما به امّیدِ گدازِ دل به خود بالیده‌ایم
یعنی این انگور هم خواهد شدن فردا شراب
#بیدل_دهلوی

#صلی‌الله‌علیک‌یااباعبدالله
تا کی مژه‌ام از نم اشکی که ندارد
بر خاکِ دَرَت عرضه کند حالِ جگر را؟
#بیدل_دهلوی

زِ نسبت دهنت بس‌که لذّت اندود است
بهم دو بوسه زند لبْ دَمِ تکلّم میم ...
#بیدل_دهلوی

جز فنا گویند رنجِ زندگی را چاره نیست
از چه یارب تشنهٔ این درد بی‌درمان شدیم
#بیدل_دهلوی

بی‌دماغانه نشکَند چه کند؟
شیشه می‌خواست، دل فرستادم
#بیدل_دهلوی

یک روی گرم در همه عالم پدید نیست
‌خورشید هم به کشور ما سایه‌پرورست
#بیدل_دهلوی

داغ محرومی دیدار زِ محفل رفتیم
برسانید به آیینه سلامِ دلِ ما ...
#بیدل_دهلوی

اگر زِ درد گرانجانی‌ام سوال کنند
چو کوه از همه عضوم جواب باید داد
#بیدل_دهلوی

چون خوشهٔ گندم چه دهم عرض تبسّم
از خاک پیام‌آور دل‌های دو نیمم ...
#بیدل_دهلوی

از ترحّم تا مروّت وَز مدارا تا وفا
هرچه را کردم طلب دیدم زِ عالم رفته است
#بیدل_دهلوی