#سپه_سالار_نوجوان (محمد ابن قاسم)
#ناهید
صفحه صد و پنجاه و چهارم.

[فرشته ای بر روی زمین]

در روزهای محاصرهٔ ملتان خبر فوت حجاج بن یوسف به محمد بن قاسم رسید در همان روزها نامه همسرش هم رسید که بعد از ذکر فوت پدرش نوشته بود حال مادرتان دوباره خراب شده ولی دوست دارند شما قبل از اتمام ماموریت به بصره برنگردید.
زبیده در مورد خودش نوشته بود: «من با هزاران همسرانی که شوهرانشان در جبهه های ترکستان و اسپانیا بر سر پیکارند فرقی ندارم و به عنوان همسر سپهسالار سند وظیفه دارم جدایی شما صبر و تحمل بیشتری نسبت به دیگر زنان تحمل کنم شما نوشته بودید که بعد از فتح ملتان ما را نزد خودتان فرا خواهید خواند ولی شاید حال مادر تا چند ماهی اجازه سفر به ما ندهد میترسم نگرانی شما در مورد خانواده بر پیروزیهای شما تاثیر بگذارد مادر همین که خبر فتح شما را میشنود صورت زردش تروتازه میشود و وقتی دلگیر میشود این گونه دعا میکند “خدایا به من صبر مادران مجاهدین و صحابه را عطا فرما"
مرا که غمگین می بیند می گوید: «زبیده تو همسر یک مجاهد هستی» سلام مرا به ناهید و زهرا برسانید به حال آن خواهران عزیز غبطه میخورم که هر روز شاهد گردوغبار اسبهای مجاهدین هستند در بصره همه منتظر زنها و بچه هایی هستند که شما آنها را از زندان برهمن آباد آزاد کرده اید کی میخواهید آنها را بفرستید؟ فقط از خدا میخواهم که هر قدمی که برمیدارید به سوی عروج و ترقی باشد».
پس از چند روز مقاومت بالاخره مردم ملتان تسلیم شدند محمد بن قاسم امیر داود نصر را حاکم ملتان مقرر کرد و دوباره به آرور برگشت در راه باخبر شد که سردار قنوج راجه هری چندر شاهزاده جیسنگ را پناه داده و قصد حمله به سند را دارد. محمد بن قاسم به محض شنیدن این خبر خود را به آرور رساند و بعد از چند روز به قنوج لشکر کشی کرد، راجه هری چندر که از جیسنگ شنیده بود افراد دشمن از ده هزار نفر بیشتر نیستند وقتی دید تعداد افراد غیر عربی که شعار "محمد بن قاسم زنده باد” سر میدهند از عربها خیلی بیشتر است از معرکه گریخت. بعضی از اطرافیان جی سنگ پیشنهاد دادند که با محمد بن قاسم صلح کند ولی او نپذیرفت و به طرف جنوب فرار کرد.
محمد بن قاسم برای بررسی اوضاع ایالت سند و برنامه ریزی برای حمله به دیگر شهرهای سند به آرور برگشت قاصدی از بصره یک روز قبل به ارور رسیده بود، که محمد بن قاسم را دید گفت: «فرماندۀ بزرگ! خبر بدی آوردم!» آثار غم بر چهرۀ آرام محمد بن قاسم ظاهر شد با لبخند غم انگیزی گفت: «در مورد مادرم که نیست؟»
قاصد به نشانه اثبات سر تکان داد و نامه ای از جیب درآورد و به محمد بن قاسم داد محمد بن قاسم با عجله نامه را گشود و خواند “انالله وانا الیه راجعون" گفت و سرش را پایین انداخت. آن شب تعدادی از معتمدین شهر و بیوه زنانی که فاتح سند را به عنوان برادری نیک کردار و پدری دل رحم میپنداشتند در اتاقی از کاخ سلطنتی ارور که محل اقامت محمد بن قاسم بود جمع شده بودند محمد بن قاسم در جمع آنان کمی صحبت کرد و از همه تشکر کرد. وقتی تنها شد بار دیگر نامه همسرش زبیده را در روشنی شمع خواند و نگاهش به این جمله متمرکز شد «آخرین صحبت مادرجان در بستر مرگ این بود: روحم بعد از آزادی از زندان جسم خواهد توانست بر فراز سرزمینهایی که پسرم پرچم اسلام را در آنها به اهتزاز درآورده پرواز کند».
ادامه‌دارد…
@admmmj123

#سپه_سالار_نوجوان (محمد ابن قاسم)
#ناهید
صفحه صد و پنجاه و پنجم.

محمد بن قاسم پس از سه ماه غیر از سربازان عرب یکصدهزار سندی را نیز آموزش نظامی داده بود در بین آنها افراد غیر مسلمانی نیز بودند که با وجود اسلام نیاوردن نبرد برای گسترش پیروزیهای این سپه سالار نوجوان را بزرگترین خدمت به جامعه بشری میپنداشتند فرمانده ای که عدل و مساواتش او را در نگاه مردم مناطق فتح شده فرشته ای قرار داده بود آنها او را نجات دهندۀ خود میدانستند و احساس میکردند بقیه مناطق هندوستان نیز نیاز به چنین فردی دارد. روزی یکی از مجسمه سازان مشهور آرور کار جدید خود را در یکی از خیابانهای این شهر به نمایش گذاشت مجسمه ای از سنگ مرمر که در قسمت پایین آن این جملهتراشیده شده بود “فرشته ای که حکومت عدل و مساوات را در این سرزمین برقرار نمود”. هزارن نفر اطراف این مجسمه جمع شده و با دسته گلهای رنگارنگ آن را پوشانده بودند بسیاری از ثروتمندان شهر حاضر بودند برای این که مجسمه را زینت خانه خودشان کنند قیمت هنگفتی بپردازند، ولی پیشوایان مذهبی شهر به اتفاق آراء تصمیم گرفتند که مجسمه فرشته ای چون محمد بن قاسم باید در معبد بزرگ شهر باشد. مجسمه ساز هم که از اهمیت کارش خبر داشت ترجیح داد او را در معبد بگذارد. نزدیک کاخ سلطنتی که رسیدند بهیم سنگ به محمد بن قاسم اطلاع داد که مردم مجسمه شما را برای نصب در یکی از معبدها میبرند. محمد بن قاسم با نگرانی بیرون آمد مردم با دیدن او توقف کردند، پیشوای بزرگ مذهبی شهر جلو آمد و گفت: «این مردم بیشتر از این نمیتوانند از شما قدرشناسی کنند این کمال هنر یک مجسمه ساز است اما آن چهره ای که از تو در قلب هایشان نقش بسته به مراتب زیباتر از این مجسمه است». محمد بن قاسم با صدای رسایی مردم را مخاطب قرار داد گفت: «صبر کنید! و میخواهم چیزی به شما بگویم».
صدای طبل و شیپور متوقف شد و سکوت کامل همه جا را فراگرفت. محمد بن قاسم در صحبت هایش نظر اسلام را در مورد مجسمه سازی و بت پرستی توضیح داد و در
پایان خطاب به مردم گفت: «مرا گناهکار نکنید اگر در من خوبی میبینید از برکت اسلام است، اگر من با پیروی از دین اسلام میتوانم نمونۀ خوبی برای بشریت باشم این در به روی همه باز است شما مرا نیایش نکنید بلکه ذاتی را بپرستید که مرا آفریده است؛ ذاتی که من او را عبادت میکنم؛ خداوندی که دینش به تمام انسانها درس آزادی و عدالت می دهد». مردم اگر چه مغلوب احساساتشان ،بودند ولی در مقابل مجسمه سنگی نتوانستند از حکم فرشته ای زنده که با آنها مشغول گفتگو بود سر باز زنند. وقتی محمد بن قاسم گفت: «روحم از این کار شما آزرده شد» مجسمه ساز دست بسته جلو آمد و چنین گفت: «یک مجسمه ساز فقط با ساختن مجسمه میتواند احساسات خود را ابراز کند من اسم فرشته را شنیده بودم و شکلهای خیالی زیادی از آنها میساختم ولی بعد از این که شما را دیدم یقین پیدا کردم که هر فرشته ای که بسازم شکلش حتما مثل شما خواهد بود. پسر من در جنگ لسبیلا زخمی شده بود شما از او مانند دیگر زخمیها مراقبت کردید، او بعد از برگشتن مریض شد و بعد از چند روز درگذشت هنگام مرگ دستمالی را که شما بر زخمش بسته بودید می‌بوسید از من قول گرفته بود که مجسمه شما را بسازم ولی حالا که شما ناراحت هستید شاید روح او هم آرامش نداشته باشد پس ترجیح میدهم که حکم شما را اجرا کنم».
محمد بن قاسم جواب داد: «منت بزرگی بر من خواهید گذاشت»
- منت؟ این چه حرفیست من بعد از شکستن این مجسمه هم شما را فرشته میدانم، نه من بلکه صدها هزار انسان در این دیار شما را فرشته میپندارند»
محمد بن قاسم گفت: «ولی من دوست دارم در اینجا به عنوان خادم انسانها شناخته شوم».
مجسمه ساز دندان روی جگر گذاشت و با یک ضربی تبر مجسمه را تکه تکه کرد. مردم به دنبال ذره‌های مجسمه هجوم بردند گویا که به گنج و جواهر رسیده باشند. پس از این ماجرا مردم تمایل بیشتری به تعلیمات اسلامی پیدا کردند و هر روز به تعداد تازه مسلمانان اضافه میشد.
ادامه‌دارد…
@admmmj123

#سپه_سالار_نوجوان (محمد ابن قاسم)
#ناهید
صفحه صد و پنجاه و ششم.

چند فرمانده نظامی برای مرخصی عازم سفر بودند تصمیم داشتند بعد از پایان مرخصی همراه خانواده های خود به سند بازگردند و همان جا مقیم شوند. محمد بن قاسم به زبیده نوشت که با زنانی که از بصره به سند میآیند همراه شود و به سند بیاید به حاکم بصره هم نوشت که او و بقیه زنان را با تدابیر امنیتی مناسبی به سند بفرستد، سپس چند روزی مشغول بررسی حمله به ایالت پنجاب و راجپوتانه شد بالاخره به این نتیجه رسید که باید قبل از پنجاب راجپوتانه را تصرف کنید. تصمیم داشت قبل از رسیدن زبیده از عملیات راجپوتانه فارغ شود و سپس ملتان را مقر خود قرار داده و به پنجاب لشکرکشی کند؛ بنابراین یک هفته پس از رفتن فرماندهان بهمرخصی در غروب یکی از روزها با سربازان اسلام صحبت مختصری کرد و دستور داد که فردا صبح برای حرکت آماده شوند.
ولی به قول یکی از تاریخ نویسان غربی آفتاب محمد بن قاسم درست هنگام ظهر در حال غروب بود بعد از نماز صبح زمانی که اهل آرور در مقر نظامی جمع شده بودند و لشکر اسلام را بدرقه میکردند و زنان حلقه های گل به گردن مجاهدین می انداختند ناگهان گردوغباری از یک طرف برخاست و در یک لحظه پنجاه فرد مسلح عرب نزدیک لشکر رسیدند محمد بن قاسم سوار بر اسب سفیدی مشغول منظم کردن صف های لشکر بود اسب سواران را دید و غافلگیر شد همراه چند فرمانده به کناری رفت و چشم به راه اسب سواران دوخت فرماندهانی که برای مرخصی رفته بودند نیز همراه این قافله بودند یکی از سواران جلو آمد و در حالی که نامه ای به محمد بن قاسم میداد گفت: «این مکتوب امیرالمؤمنین سلیمان بن عبدالملکه».
محمد بن قاسم جاخورد و گفت: «امیرالمؤمنين.... سليمان...؟
- بله خلیفه ولید فوت کرده.
محمد بن قاسم "انالله واناالیه راجعون" گفت و با عجله نامه را باز کرد و خواند چند لحظه به فکر عمیقی فرو رفت و سپس رو به قاصد کرد و گفت: از سلیمان انتظاری بیش از این را نداشتم، یزید بن ابوکبشه کیه؟»
مرد میانسالی با اسب جلو آمد و گفت: «منم».
محمد بن قاسم اسبش را جلو برد و در حالی که با او مصافحه میکرد گفت: «فرماندهی این لشکر را به شما تبریک میگم حاضرم دستبند امیرالمؤمنین را به دستم بزنید.
یزید بن ابو کبشه نتوانست تحت تأثیر لبخند غم انگیز محمد بن قاسم قرار نگیرد، او سربازان و جانثاران بیشمار سپه سالار نوجوان را دیده بود که برای حمله منتظر دستور فرمانده لشکر بودند فرماندهان را میدید که با شنیدن خبر مرگ خلیفه و نشستن سلیمان بر مسند خلافت به دور محمد بن قاسم حلقه زده بودند.
یزید بن ابو کبشه خود را در مقابل فرماندهٔ صدها هزار جان نثار، گناهکار تصور میکرد حرف محمد بن قاسم که «حاضرم دستبند امیرالمؤمنین را به دست ببندم» در گوشهایش میپیچید و او احساس میکرد که سرنوشت بار سنگین آسمان و زمین را بر دوش او نهاده است چند مرتبه نگاهش را به طرف محمد بن قاسم بالا و پایین برد، به همراهانش نگاه کرد همه سرشان را پایین انداخته بودند، زبانش بند آمده بالاخره گفت: «دوست عزیزم سرنوشت این ذلت رو برای من نوشته بود». محمد بن قاسم جواب داد: «شما ناراحت نباشید شما وظیفهٔ خود را انجام دادین، خالد ایشونو به مهمونخونه راهنمایی کن ،زبیر تو به افراد بگو که تصمیم حمله لغو شده است».
بهیم سنگ جلو آمد و گفت: «اگه در نامه مورد محرمانه ای نیست همه میخوان بدونن از دربار خلافت چه دستوری به شما رسیده».
محمد بن قاسم نامه را به محمد بن هارون داد و گفت: «ایشون براتون میخونن»
ادامه‌دارد…
@admmmj123

#سپه_سالار_نوجوان (محمد ابن قاسم)
#ناهید
صفحه صد و پنجاه و هفتم.

آن شب در تمام کوچه و خیابانهای شهر آرور غوغایی به پا شده بود، دشمنی دیرینه سلیمان با حجاج بن یوسف و خاندانش از هر زبانی شنیده میشد. در هر خانه حرف و حدیث در مورد استاندار جدید سند و برگشتن محمد بن قاسم در میان بود هزاران مرد و زن در اطراف کاخ سلطنتی اجتماع کرده بودند بعد از نماز مغرب تمام فرماندهان لشکر در اتاق بزرگی از کاخ جمع شده بودند محمد بن قاسم بر خلاف میلش مجبور به شرکت در این اجلاس شد او ضمن صحبت مختصری که داشت گفت: «تصمیم دارم فردا صبح به طرف دمشق حرکت کنم در مورد این تصمیم نمیتونم تجدید نظر بکنم اولین وظیفهٔ یک سرباز اطاعت از امیره شما از این ماجرا ناراحت نباشید و با فرمانده جدید خودتون همکاری کنید شاید امیرالمؤمنین سلیمان میخواد ببینه من از امیر اطاعت میکنم یا نه قبلا به خاطر بعضی مسائل از من ناراحت شده بود، ولی اون زمانی بود که هنوز هیچ مسؤولیتی در دولت نداشت. حالا اون امیرالمؤمنینه و من مطمئنم که اخلاقش عوض شده اینم ممکنه که منو دوباره برای تکمیل کارم به هندوستان بفرسته و اگر نتونستم سوءتفاهمش رو رفع کنم و برنگشتم اطاعت از فرمانده جدید بر همه شما فرضه».
بهیم سنگ گفت: «شما هر دستوری بدید ما قبول میکنیم ولی نظر همه فرماندهان اینه که شما همین جا بمونید تا مطمئن بشیم خلیفه چه تصمیمی داره زبیر اتفاقات دمشقو برام تعریف کرده و فکر میکنم سلیمان با شما برخورد خوبی نداشته باشه ما شمارو جزو رعیت سلیمان نمیدونیم بلکه شما پادشاه دلهای ما هستید ما به منظور اطاعت از شما حاضریم تو آتش بپریم ولی نمیتونیم ببینیم جلوی ما به شما دستبند بزنند، شما عربها اگه به دربار خلافت احترام میذارید ،بذارید ولی ما نمیتونیم خلیفه ای رو محترم بدونیم که میخواد سندرو از داشتن فرمانده نیک کرداری مثل شما محروم کنه ما با شما بر مرگ و زندگی بیعت کرده ایم و قول و قرار ما به این سادگیها نمیشکنه شما اینجا بمونید سند به شما نیاز داره اگر عربها شمارو ترک کنند باز هم تنها نیستید صدها هزار شمشیر در سند برای حفاظت از شما هست و هر پیر و جوانی حاضره به خاطر شما جون بده شمارو به خدا اینجا بمونید حداقل تا زمانی که مطمئن بشید سلیمان با شما کاری نداره اگه حرفهام اثری نداره میتونید از پنجره نگاه کنید که هزاران یتیمی که شمار و پدر خودشون میدونن پیرمردانی که به شما به چشم پسرهاشون نگاه میکنن و بیوه زنانی که فکر میکنن شما جای برادرشون هستید حقی به گردن شما دارن یا نه؟»
بهیم سنگ دیگر نمیتوانست حرف بزند حاضرین به همدیگر نگاه میکردند, زبیر گفت: «خودتون خوب میدونید که سلیمان برای کار خیری شما را نخواسته شما اینجا بمونید و من میرم و با خلیفه حرف میزنم جون من ارزشی نداره ولی سند و دنیای اسلام به وجود شما خیلی نیازمنده».
ادامه دارد…
@admmmj123

#سپه_سالار_نوجوان (محمد ابن قاسم)
#ناهید
صفحه صد و پنجاه و هشتم.

محمد بن قاسم جواب داد: «من جون هر سرباز مو از جون خودم با ارزشتر میدونم بهیم سنگ نمیدونم چه جوری از تو و دوستانت تشکر کنم ولی شما نسبت به هدفی که دنبالش هستم به من اهمیت بیشتری میدهید شاید نمیدونی که نافرمانی من از دربار خلافت در حقیقت نافرمانی از هدف بزرگی است که تا به حال صدها هزار جانثار جون خودشونو براش دادن این صدها هزار سرباز برای فتح تمام هندوستان کافیه و زندگی من این قدر ارزشی نداره که به خاطرش اجازه بدم بین سربازان اسلام اختلاف و درگیری ایجاد بشه در اون صورت پیروزی من هم مرادف با بزرگترین شکست اسلام میشه فکر میکنی من ترجیح میدم تمام افرادی که در ترکستان و اسپانیا مشغول جهادند به این دلیل برگردند که سپه سالار سند از ترس جونش اعلام جنگ علیه خلیفه کرده اگه مسئله به من و سلیمان مربوط میشد شاید تسلیم نمیشدم، ولى من تسلیم ملتی میشم که سلیمانو به عنوان خلیفه خودش قبول کرده اگه مرگم بتونه از تفرقه بین مسلمونها جلوگیری کنه خودمو خوش شانس میدونم شما گفتی حاضری به خاطر من جونت رو ،بدی من اینو ازت نمیخوام اگه دوست داری که من با روحیه شاد از اینجا برم پس دینی رو که عملا قبول کردی به صراحت اعلام کن از تمام دوستانی که این جا تشریف دارن میخوام که به آغوش اسلام ،بیان بعد از اسلام آوردن شما دیگه سند نیازی به محمد بن قاسم نداره، وقت نمازه و حال من مانند مسافریست که بعد از طی مسافتی طولانی میخواد استراحت کنه نمیخوام برای جلب رضایت من با عجله تصمیم بگیرید ولی اگه از ته دل به خوبیهای اسلام پی ببرید و اسلام خودتونو اعلام کنید واقعا خوشحال میشم» بهیم سنگ با صدای بلند کلمۀ شهادت خواند و گفت: «اگه از ته دل معترف به خوبی اسلام نمیبودم بازهم حرف شما رو رد نمیکردم به نظر من بزرگترین خوبی اسلام اینه که افرادی مثل شما مسلمان هستند».
محمد بن قاسم از جا بلند شد و بهیم سنگ را در آغوش گرفت و گفت: «در بین مسلمونها هزاران نفر مثل من را خواهی دید».
هشت سردار دیگر هم به پیروی از بهیم سنگ مسلمان شدند. بعد از ادای نماز عشاء همه از اتاق بیرون رفتند تعداد زیادی از معتمدین شهر همراه پیشوای بزرگ مذهبی خود بعد از ملاقات ب ایزیدبن ابو کبشه بر می‌گشتند. وقتی برای ملاقات میرفتند همه ناراحت و افسرده بودند و زمان برگشت شاد و خندان، یزید به آنها قول داده بود که جان فرشته آنان را نجات خواهد داد و آنها احساس میکردند ابرهایی که اطراف آفتاب سند جمع شده بود در حال کنار رفتن است. پیشوای مذهبی از کاخ خارج شد و هزاران نفر او را احاطه کردند در جواب سؤالهای بیشماری که از او شد، گفت: «شما با خاطری آسوده به خونه هاتون برگردید، طالع نحس ستاره فرشته شما دور شد.
ادامه‌دارد…
@admmmj123

#سپه_سالار_نوجوان (محمد ابن قاسم)
#ناهید
صفحه صد و پنجاه و نهم.

[اسیر سلیمان]

محمد بن قاسم بعد از نماز عشاء وارد اتاقش میشد که یزید بن ابو کبشه او را صدا زد خالد زبیر و بهیم سنگ همراه یزید بودند محمد بن قاسم ایستاد و به عقب برگشت. یزید نزدیک محمد بن قاسم رسید و از خالد زبیر و بهیم سنگ تشکر کرد و آنها را مرخص نمود، دست محمد بن قاسم را گرفت و با او وارد اتاقش شد.
شمعی در اتاق روشن بود علی روی تخت خوابش برده بود محمد بن قاسم در حالی که یزید را تعارف به نشستن میکرد گفت: «این پسر خیلی دوستم داره اون هم در
برهمن آباد زندانی بود».
یزید با لبخند گفت: «در این سرزمین کسی نیست که شمارو دوست نداشته باشه». محمد بن قاسم در حالی که روی صندلی مینشست برای این که موضوع گفتگو را عوض کند گفت: «میخواستم قبل از رفتن تمام اوضاع سندو به اطلاع شما برسونم، تصمیم داشتم فردا صبح با شما ملاقات کنم ولی خوب شد خود شما تشریف آوردید». یزید گفت: «نیومدم تا در مورد سند از شما چیزی بپرسم اومدم بگم شما همینجا می میونید»
- از همدردی شما ممنونم ولی نمیتونم دستور امیرالمؤمنین رو نادیده بگیرم.
- شاید نمیدونید که سلیمان تشنه خون شماست.
- میدونم ولی دوست ندارم برای چند قطره خون من دنیای اسلام به دو گروه تقسم بشه.
- شما با این سن کم خیلی بیشتر از انتظار من دوراندیش هستید، مطمئنم اگه من نزد سلیمان برم و بگم که در سند بیشتر از صدهزار نفر حاضرند برای شما جونشونو فدا کنند او هرگز علیه شما اعلام جنگ نمیکنه.
- ولی نتیجه اش اینه که نه تنها من بلکه تعداد زیادی از مسلمونها از مرکز جدا میشن و به این ترتیب از نعمت سعی و تلاش گروهی و همگانی محروم میمونیم
خودتون بهتر میدونید که نبود مرکزیت هر ابرقدرتی رو با شکست مواجه میکنه.
یزید گفت: «گروهی از معتمدین شهر نزد من اومده بودند می گفتند فرشته مارو از ما نگیرید اگه سلیمان با شما بدرفتاری کند تمام هندوستانو علیه او قیام میکنند»
ادامه‌دارد…
@admmmj123

#سپه_سالار_نوجوان (محمد ابن قاسم)
#ناهید
صفحه صد و شصتم.

- شما نگران نباشید خودم اونهارو توجیه میکنم.
یزید که فهمیده بود تصمیم محمد بن قاسم قطعی ست ساکت شد، سپس محمد بن قاسم تمام اوضاع سند را برای یزید توضیح داد و تاکید کرد با مردم این دیار رفتار شایسته ای داشته باشد و در مشکلات با بهیم سنگ و ناصرالدین فرماندار دیبل مشوره کند.
یزید در حالی که بلند میشد گفت: «پس لااقل برای اجرای حکم سلیمان اصرار به دستبند زدن نکنید چون که قلب هزاران نفر زخمی میشه و ممکنه کار به خشونت
کشیده بشه».
- اگه شما مصلحت میدونید من اصراری ندارم اگرچه برای اجرای حکم امیر حاضرم با افتخار دستبند به دستم زده بشه.
یزید برای خداحافظی دست به سوی محمد بن قاسم دراز کرد و گفت: «میخواستم یک
چیز دیگه از شما بپرسم، در بین فرماندهان بهترین دوست شما کیه؟»
- همه دوستان من هستند ولی کسی که از تمامی ابعاد زندگیم باخبره ،زبیره اون همیشه همراتون خواهد بود.
- نه میخوام برای کار مهمی اون رو فورا به مدینه بفرستم.
- اون هر دستور شمارو به نحو احسن انجام میده.
- میخوام قبل از رفتن شما اونو بفرستم لطفا صداش کنید بیاد به اتاقم.
محمد بن قاسم علی را بیدار کرد و گفت: «ایشون رو به اتاقشون راهنمایی کن و به زبیر
بگو خدمت ایشون برسه.
علی یزید را به اتاقش راهنمایی کرد و رفت تا زبیر را صدا بزند، یزید در روشنی شمع شروع به نوشتن نامه کرد اندکی بعد زبیر وارد شد یزید با دست اشاره به نشستن کرد زبیر تا دیری نشست یزید نامه اش را تمام کرد و به زبیر گفت: «برای سفری طولانی آماده باش این نامه رو بخون»
یزید نامه را به زبیر داد زبیر نامه را خواند و برق امید در چشمان پژمرده اش جرقه زد این نامه برای عمر بن عبدالعزیز نوشته شده بود که در آن بعد از توصیف محمد بن قاسم به عنوان مجاهدی بزرگ برای دنیای اسلام از عمر بن عبدالعزیز خواسته شده بود برای نجات او از چنگال سلیمان از هیچ سعی و تلاشی دریغ نکند. آخرین جمله های نامه این بود
«مجاهدی مانند محمد بن قاسم کم پیدا میشود من در زندگی خودم انسانهای بزرگ زیاد دیده ام ولی بزرگواری و رشادت این جوان را نمیتوانم توصیف کنم او کسی که در هفده سالگی تمام ایالت سند را فتح کرد و حالا با وجود داشتن صدو بیست هزار جانثار حاضر است با کمال میل دستبند اطاعت امیر را به دست بزند. در سینه محمد بن قاسم قلبی ست که هر تپش آن از زحمت و تلاش تمام عمر انسان هایی همچون من با ارزش تر است شما میتوانید اسلام را از ضرری جبران ناپذیر نجات دهید». زبیر رو به یزید کرد و گفت: «شما مطمئنید که ایشون میتونن تصمیم سلیمانو عوض کنن؟»
- من مطمئنم ایشون در مدینه هستن نباید در راه یک لحظه وقتتو تلف کنی، مشاورین سلیمان که فقط به این دلیل با محمد بن قاسم بغض و کینه دارن که او داماد حجاج بن یوسفه در تلاشند هرچه سریعتر در مورد ایشون تصمیم نهایی گرفته بشه سلیمان خودش دوست نداره چنین انسان با نفوذی رو زنده بذاره، اگر عمر بن عبدالعزیز در مدینه نبودن هرجا که رفته بود خود تو اونجا برسون و سعی کن ایشون قبل از این که تصمیمی در مورد محمد بن قاسم گرفته بشه به دمشق برسن به نظرم این کار از فتح تمام هندوستان مهمتره.
ادامه‌دارد…
@admmmj123

#سپه_سالار_نوجوان (محمد ابن قاسم)
#ناهید
صفحه صد و شصت و یکم.

زبیر در حالی که بلند میشد گفت: «من همین حالا حرکت میکنم»
- برو خدا کمکت کنه.
زبیر از اتاق یزید بیرون آمد و با عجله وارد اتاق خودش شد، خالد، ناهید و زهرا منتظرش بودند همه با هم یک صدا پرسیدند: «چی شده؟»
- من دارم میرم مدینه.
زبیر این را گفت و برای عوض کردن لباس به اتاق دیگری رفت. اندکی بعد لباس عوض کرد و بیرون آمد ناهید بدون این که چیزی بپرسد شمشیرش را از روی دیوار
برداشت و به دستش داد.
خالد بلند شد و گفت: «منم همراتون میام».
زبیر در حالی که شمشیر به کمر میبست گفت: «نه تو ناهید و زهرارو به همراه محمد بن قاسم به بصره بیار»
زهرا گفت: «برادر در مدینه چه کار دارید؟»
زبیر جواب داد: «نامه یزید را برای کسی میبرم که میتونه جون محمدو نجات بده. خالد به بصره رسیدی مستقیم خونه محمد بن قاسم برو و همسرش زبیده ر و تسلی بده امیدوارم خیلی زود خودمو به بصره برسونم ناهید خداحافظ زهرا برای موفقیتم‌ دعا کن». زبیر به سرعت از اتاق خارج شد اتاق محمد بن قاسم سر راهش بود، شمعی در اتاق روشن بود، زبیر کنار در ایستاد و نگاهی به داخل انداخت و آهسته وارد اتاق شد محمد بن قاسم به خواب عمیقی فرو رفته بود لبخندی همانند کودکان معصوم که زبیر اکثر اوقات در حالت خواب روی لبهای او دیده بود امروز هم بر لبانش میرقصید شمشیری که سپه سالار نوجوان با آن قلعه های مستحکم سند و قلبهای مردم آن سرزمین را تسخیر کرده بود بالای سرش روی دیوار آویزان بود. قلب زبیر تحت تأثیر احساس ناشناخته ای به شدت میتپید ،اشک در چشمانش حلقه زد و با صدایی لرزان آهسته گفت: «برادر عزیزم دوست مهربانم، فرمانده دلاورم خداحافظ»
از اتاق که بیرون میرفت قلب بیقرارش را باربار تسلی میداد و میگفت: «نه ما بار دیگر ملاقات خواهیم کرد».
صبح که شد در اطراف کاخ جای سوزن انداختن نبود محمد بن قاسم از کاخ بیرون آمد و مردم کنار رفتند و پله های جلوی در را خالی کردند صاحب منصبان لشکر معتمدین شهر و پیشوایان مذهبی جلو آمدند و با او دست دادند نوبت به بهیم سنگ رسید و او بی اختیار محمد بن قاسم را به آغوش کشید و گفت: «شما اسم اسلامی منو انتخاب نکردین».
- اگه دوست داری اسمتو سیف الدین میذارم.
ادامه‌دارد…
@admmmj123

#سپه_سالار_نوجوان (محمد ابن قاسم)
#ناهید
صفحه صد و شصت و دوم.

در پایین پله ها سربازی لگام اسبی در دست گرفته و ایستاده بود، محمد بن قاسم سوار بر اسب شد یزید بن ابو کبشه دوید و لگام اسب را گرفت، با وجود اعتراض محمد بن قاسم مردم دیوانه وار پاهایش را میبوسیدند. محمد بن قاسم به اطرافش نگاه کرد هیچ چشمی بدون اشک نبود، پیرمردان احساس می کردند که از بهترین جگرگوشۀ خود جدا میشود؛ کودکان یتیم و بیوه زنان تصور میکردند که تکیه گاه بزرگی را از دست میدهند؛ دختران جوان می گفتند که پاسبان
عفت و عصمت آنان را تنها گذاشت حسرت و افسوس بر در و دیوار آرور میبارید. دختر پیشوای مذهبی آرور به دستور پدرش جلو رفت و حلقه گلی به محمد بن قاسم تقدیم کرد و گفت: «برادر من از طرف همۀ دختران این سرزمین این هدیه را به شما تقدیم میکنم». محمد بن قاسم از او تشکر کرد و گلها را گرفت. اسب اسیر سلیمان بن عبدالملک در حالی که تپه ای از گل را زیر پا می گذاشت از کاخ خارج شد مردم ارور چنین جمعیتی را برای بدرقه هیچ شاهی ندیده بودند؛ در فراق هیچ عزیزی این قدر اشک نریخته بودند دستهایی که دو سال قبل از فاتح سند به
عنوان بدترین دشمن با تیر و نیزه استقبال کرده بودند امروز او را گلباران میکردن.
علی ،خالد ناهید و زهرا به همراه چند سرباز که همسفر محمد بن قاسم بودند قبلا به بیرون شهر رفته بودند شصت نفر در این قافله محمد بن قاسم را همراهی میکردند. چهل نفر از آنان کسانی بودند که از دمشق برای دستگیری محمد بن قاسم آمده بودند زندانبان شهر واسط مالک بن یوسف با سفارش صالح به عنوان رئیس آنها آمده بود. صالح به مالک بن یوسف دستور داده بود که در راه مراعات محمد بن قاسم را نکند خود مالک هم از دشمنان دیرینه خاندان حجاج بن یوسف بود ولی او نیز مانند یزید بن ابو کبشه نتوانست تحت تأثیر شخصیت محمد بن قاسم قرار نگیرد. بعضی از همراهانش نیز با دیدن منظره خداحافظی مردم در آرور آن قدر متاثر شدند که آشکارا از تصمیم سلیمان انتقاد می‌کردند .یزید هنگام خداحافظی تأکید کرده بود که محمد بن قاسم را با عزت و احترام به بصره برسانند و جواب امیرالمؤمنین را خودش خواهد داد.
هنگام ظهر سیف الدین (بهیم سنگ) با پیشوای مذهبی ارور روی تپه ای ایستاده بود و قافله ای را که داشت در گرد و غبار راه ناپدید میشد تماشا میکرد پیشوای مذهبی نفس سرد و عمیقی کشید و گفت: «آفتاب سند هنگام ظهر در حال غروب کردن است».
ادامه‌دارد…
@admmmj123

#سپه_سالار_نوجوان (محمد ابن قاسم)
#ناهید
صفحه صد و شصت وسوم.

[غروب آفتاب]

عمر بن عبدالعزیز بعد از ادای نماز ظهر از مسجد بیرون میرفتند که ناگهان اسب سواری کنار در مسجد ایستاد گردوغبار صورتش را پوشانیده بود و بر اثر ،گرسنگی ،تشنگی و خستگی پژمرده و بی حال بود در حالی که با اشاره دست عمر بن عبدالعزیز را متوجه خود میکرد سعی کرد چیزی بگوید ولی صدا از گلوی خشکش بیرون نیامد از اسب پیاده شد دست به جیب برد و چند قدم به طرف عمر بن عبدالعزیز حرکت کرد ولی سرش گیج رفت و روی زمین افتاد، اسبش هم که از وزن سوار آزاد شده بود روی زمین غلتید و دیگر نفس و رمقی در او نمانده بود، این اسب سوار زبیر بود مردم او را بلند کردند و به اتاق مسجد بردند. اندکی بعد که به هوش آمد حضرت عمر بن عبدالعزیز را دید که داشت بر صورتش آب میپاشید، لیوان آب را از دست عمر بن عبدالعزیز گرفت و میخواست بنوشد ولی عمر بن عبدالعزیز گفت: «صبر کن قبل از این هم خیلی آب خوردی حالا کمی غذا بخور، این طور که معلومه چند روزه چیزی نخوردی»
شخصی به دستور عمر بن عبدالعزیز ظرف غذا را جلوی زبیر گذاشت ولی او گفت: «نه من فقط آب میخوام».
سپس دست به جیب برد و گفت: «قبلا هم خیلی وقت تلف کردم این نامه...
جیبش را خالی یافت چشمانش از تعجب خیره شد عمر بن عبدالعزیز گفت: «نامه تو خوندم از تلف شدن اسب و بیهوش شدنت فهمیدم که پیام مهمی آوردی».
- پس شما میتونید برای محمد بن قاسم کاری بکنید.
- من دارم میرم دمشق.
سپس رو به شخصی که ایستاده بود کرد و گفت: «اسبم حاضره؟»
او جواب داد: «بله».
زبیر گفت: «منم همراتون میام»
- نه تو استراحت کن خیلی خسته ای.
- نه، من حالم خوب خوبه علت بیهوش شدنم خستگی سفر نبود بلکه نگرانی بیش از حد من بود اینجا منتظر موندن بیشتر از سفر اذیتم میکنه.
- خیلی خوب پس غذاتو بخور.
زبیر با عجله چند لقمه ای بلعید و مقدار زیادی آب نوشید و گفت: «من حاضرم». عمر بن عبدالعزیز دستور داد تا اسب دیگری آماده کنند به زبیر گفت: «بشین چند لحظه».
زبیر گفت: «اگه اجازه بدین ترجیح میدم سرپا بایستم در حالت نشسته خواب و خستگی زودتر بر انسان غلبه میکنه»
یکی از اطرافیان پرسید: «شما در راه اصلا استراحت نکردید؟»
زبیر جواب داد: «روزها نه شبها هم فقط وقتی از حال میرفتم»
عمر بن عبدالعزیز پرسید: «تا اینجا چند تا اسب عوض کردی؟»
- از آرور تا بصره از برجهای بین راه اسبهای تازه نفس بر میداشتم بعد فکر کردم تا مسیر بصره مدینه رو از راه میانبر طی کنم و نتونستم اسب تازه نفس پیدا کنم تا اینجا چهار اسب بر اثر خستگی زیاد، مردند. عمر بن عبدالعزیز گفت: «مردم با تعجب داستان پیروزیهای محمد بن قاسم رو میشنوند ولی سپه سالاری که افرادی مثل تو در اختیار داره هیچ قلعه ای براش غیر قابل تسخیر نمیمونه»
خادم وارد اتاق شد و گفت: «که اسبها آماده اند» زبیر و عمر بن عبدالعزیز از اتاق بیرون آمدند و بر اسبها سوار شدند.
ادامه‌دارد…
@admmmj123

#سپه_سالار_نوجوان (محمد ابن قاسم)
#ناهید
صفحه صد و شصت و چهارم.

به سلیمان خبر رسیده بود که محمد بن قاسم از آرور حرکت کرده است، همچنین باخبر بود که مردم مکران و تمام شهرهایی که در مسیرش بودند استقبال بسیار خوبی از او کرده اند و یزید از ترس شورش مردم برعلیه او به محمد بن قاسم دستبند نزده است. همه این اتفاقات آتش انتقام را در قلب سلیمان شعله ور کرد، خوب فکر کرد و تصمیم نهایی را به بدترین دشمن محمد بن قاسم سپرد و او را به بصره فرستاد؛ این شخص صالح بود.
مردم بصره با بیتابی منتظر محمد بن قاسم بودند صالح حدس میزد که اگر در بصره انتقامش را از محمد بن قاسم بگیرد مردم علیه او قیام خواهند کرد میخواست او را پا به زنجیر از بصره به واسط منتقل کند ولی با دیدن احساسات مردم تصمیمش را عوض کرد.
قافله محمد بن قاسم در شامگاهی نزدیک روستایی در چند کیلومتری بصره رسید. مردم روستا باخبر شده بودند که فاتح سند و اسیر سلیمان یک شب در روستای آنان خواهد ماند ،مردان زنان و بچه ها همه سر راه چشم به راهش بودند. زنها، غیر از محمد بن قاسم برای دیدن زنی بیقرار بودند که صدایش تاریخ سند را عوض کرده بود. همین که قافله به روستا رسید همۀ جوانان اطراف محمد بن قاسم جمع شدند زنها ناهید و زهرا را به خانه خود بردند. سربازان محافظ برجی که نزدیک روستا بود به مالک بن یوسف خبر دادند که صالح از شنیدن استقبال مردم از محمد بن قاسم نگران است و میترسد که مردم بصره با احساسات بیشتری به استقبالش بیایند از طرف ناهید هم احساس خطر می کند که با حرفهایش تمام نقشه های صالح را در بصره به هم بزند به همین دلیل تصمیم گرفته است که محمد بن قاسم را به جای بصره مستقیم به واسط ببرد، زنان هم بهتر به بصره برده نشوند شاید خودش تا صبح اینجا برسد. نامه صالح را هم به مالک دادند که به او دستور داده بود محمد بن قاسم را تا رسیدن او در همان روستا نگه دارد. مالک بن یوسف در سفر ارادت خاصی به محمد بن قاسم پیدا کرده بود، فکر میکرد اعتراض مردم بصره بتواند سلیمان را مجبور کند تا در تصمیمش تجدید نظر کند. شهر واسط پس از فوت خلیفه ولید دوباره مرکز سازشهای خوارج شده بود و امیدی نمیرفت که در آنجا فریادی در حمایت از محمد بن قاسم بلند شود. مالک بعد از نماز عشاء با نگرانی جلو خیمه‌ی خود قدم میزد بالاخره با اراده ای محکم وارد خیمه محمد بن قاسم شد او در روشنی شمع مشغول نوشتن بود. مالک گفت: «اگه برای کسی نامه مینویسید میتونم ترتیب بردنشو بدم محمد بن قاسم جواب داد نه نامه نمینویسم دارم نقشه ساخت منجنیق جدیدی رو میکشم فکر میکنم با این بهتر و دقیقتر میشه هدفو نابود کرد.
- شما باید در این وقت به فکر خودتون باشید.
ادامه‌دارد…
@admmmj123

#سپه_سالار_نوجوان (محمد ابن قاسم)
#ناهید
صفحه صد و شصت و پنجم.

- من یک فرد معمولیم و منجنیق نیاز یک ملته اگه منو زندانی کردن شما خودتون این نقشه رو به امیرالمؤمنین برسونید.
مالک جواب داد: «در مورد شما تصمیم گرفته شده شمارو مستقیم به واسط میبرند»
-از اول میدونستم که نمیتونن منو تو بصره نگه دارن.
مالک گفت: «پس خودتون تصمیم بگیرید اگه واسط رفتید کسی برای دفاع از شما اعتراضی نمیکنه ولی در بصره هزاران نفر برای حفاظت از شما جونشونو فدا میکنن صالح امشب یا فردا صبح اینجا میرسه بعدش کاری از دستمون برنمیاد تنها راهش اینه که شما همین الان همراه زنها به بصره بروید، اونجا هر خونه‌ای مثل قلعه ای جنگی ازتون محافاظت می کنه معطل نکنید وقت زیادی نداریم» محمد بن قاسم جواب داد: «شما برای نجات جون من ریختن خون چند انسانو جایز میدونید؟ قبل از این هم مردم بصره علیه حکومت اسلامی قیام کردند و خیلی به نظام اسلامی ضرر وارد شد آیا جونم این قدر ارزش داره که براش صدها هزار مسلمان با هم بجنگند؟ هزاران بچه یتیم و هزاران زن بیوه بشن؟ اگه من برای جلوگیری از ایجاد تفرقه و فساد بین مسلمونها فدا بشم آیا فکر میکنید خونم هدر رفته؟ این نشانه بدبختی مسلمونهاست که خلافت جاشو به ملوکیت داده؛ بنابراین از اونجایی که اکثریت مسلمونها سلیمانو به عنوان خلیفه قبول کرده اند قیام من فقط عليه خليفه نخواهد بود بلکه علیه اکثریت مسلمونها خواهد بود. ممکنه با جانفدایی من مردم این ضعف خودشونو احساس کنن و اون احساس اجتماعی بتونه سلیمانو به راه راست بیاره یا حداقل بعد از سلیمان در مورد انتخاب خلیفه دقت بیشتری کنن تا امثال سلیمان نتونن به این منصب برسن اگه مردم از عاقبت من متاثر بشن و به اشتباه خودشون پی ببرن که خلافت موروثی نیست و بعد از سلیمان فرد صالح و نیکی رو برای خلافت انتخاب کنن پس این همان هدفی ست که فدا شدن برای اون بزرگترین آرزوی منه».
مالک بن یوسف گفت: «این طور که معلومه تصمیم شما قطعيه من به شکست خودم اعتراف میکنم ولی در مورد زنها چه فکری کردید؟ شنیدم صالح از ترس شورش مردم بصره اونها رو هم میخواد به واسط ،بفرسته اما من فکر میکنم نرفتن اونها به بصره بیشتر موجب خشم مردم بصره بشه اونجا همه منتظر ناهیدند فکر نمیکنید بهتر باشه اونهارو قبل از رسیدن صالح به بصره بفرستیم؟»
محمد بن قاسم کمی فکر کرد و گفت: «ناهید همسر زبیره و من فکر میکنم که صالح زبیر رو هم مثل من بدترین دشمنش میدونه ولی فکر نمیکنم بتونه رفتار بدی با او داشته باشه».
ادامه‌دارد.
@admmmj123

#سپه_سالار_نوجوان (محمد ابن قاسم)
#ناهید
صفحه صد و شصت و ششم.

مالک جواب داد: «من چندین سال با صالح بودم او انسان نیست بلکه ماری سمی ست. به شما قول میدم اگه به ناهید توهینی بکنه تمام افرادم برای جان فدایی حاضر خواهند بود پس حرفمو قبول کنید و زنها رو همراه خالد به بصره بفرستید من چند سرباز همراشون میفرستم اگه در مورد آینده اسلام نگرانید میتونید به اونها دستور دهید که هیچ سازشی علیه حکومتو تأیید نکنن.»
ناگهان فکری به ذهن محمد بن قاسم آمد و احساسات خوابیده اش بیدار شد. از جایش بلند شد و با بیقراری شروع به قدم زدن ،کرد مالک حرکاتش را به دقت زیرنظر داشت محمد بن قاسم مشتهایش را گره میکرد و به نظر میرسید که با احساسات خود در حال جنگ است بدون این که به مالک چیزی بگوید از خیمه بیرون رفت و در کنار خیمه ای دیگر خالد را صدا زد: «خالد خیلی سریع ناهید و زهرارو از روستا بیار اینجا» خالد به طرف روستا دوید و محمد بن قاسم رو به مالک کرد و گفت: «شما فورا چهار اسب آماده کنید، نه پنج اسب علی هم همرامون میاد»
مالک با امیدواری پرسید: «پس شما میرین بصره؟»
- اگه اجازه بدین اونهارو تا بصره میرسونم ان شاء الله تا صبح بر می گردم.
- فکر برگشتنو از سرتون بیرون کنید بهتره به طرف سند برین من چند روز بعد همسرتونو میفرستم.
محمد بن قاسم گفت: «دوست عزیزم چندبار میخوای در موردم اشتباه فکر کنی؟ من کسی نیستم که جایی پنهون بشم فقط برای چند ساعت میخوام برم خونه اون هم اگه شما به قولم اعتماد داشته باشید اگه صالح امشب از بصره حرکت نکرده باشد قول میدم قبل از رسیدنش به اینجا برگردم»
- صالح آدمی نیست که در این اوضاع شبانه سفر کنه من اسبها رو آماده میکنم اگه در بصره تصمیمتون عوض شد فکر منو نکنید سربازی همراتون میفرستم برام پیام بفرستید من همراه دوستانم به سند میرم.
محمد بن قاسم با کمی ناراحتی گفت: «مالک چرا میخوای پشیمونم کنی اگه به من اعتماد نداری بگو من نمیرم» اندکی بعد محمد بن قاسم ،خالد ،ناهید زهرا و علی به سوی بصره در حرکت بودند. محمد بن قاسم برای این که در راه با صالح برخورد نکند از بیراهه که طولانی تر بود حرکت کرد.
ادامه‌دارد…
@admmmj123

#سپه_سالار_نوجوان (محمد ابن قاسم)
#ناهید
صفحه صد و شصت و هفتم.

در نیمه های شب خادمه به سرعت وارد اتاق زبیده شد و در حالی که او را بیدار میکرد گفت: «زبیده !زبیده ایشون اومدن اونها اومدن!
زبیده مبهوت مانده بود خادمه با صدای بلند گفت: «زبیده! محمد اومده!» زبیده مانند مسافری گمشده بود که بعد از بیهوش شدن کسی او را از صحرای داغ و سوزان بلند کرده و به سایهٔ نخلستانی رسانیده باشد؛ مانند کسی که از تشنگی جان به لب بوده و حالا در دریای آب زلال غوطه میزند زبیده از شدت احساسات چند ثانیه بی حس و حرکت نشسته بود خادمه مشعل را روشن کرد و گفت: «زبیده بلند شو همراه محمد چند مهمان هم هستن».
زبیده که سعی میکرد خودش را کنترل کند گفت: «کجا هستن؟»
تو اصطبل دارن اسباشونو میبندن دو دختر هم توی صحن ایستاده ان زبیده از اتاق بیرون آمد و در روشنی ماه به زهرا و ناهید نگاه کرد و گفت: «چرا اینجا ایستادین بفرمایید داخل شما باید زهرا و ناهید باشین درسته؟» ناهید بدون این که جوابی بدهد خود را در آغوش زبیده انداخت و چشمان زهرا هم پر از اشک شد، زبیده میخواست اشکش را پاک ،کند وقتی محمد بن قاسم را دید که با دو نفر غریبه به طرف آنها میآید ناهید و زهرا را به اتاق خودش راهنمایی کرد آنها گفتند: «ما میخوایم بخوابیم خیلی خسته ایم».
زبیده جواب داد: «مسأله ای نیست توی اتاق منم میتونین بخوابین»
محمد بن قاسم خالد و علی را به اتاقی دیگر برد و زبیده را صدا زد.
در آخر شب محمد بن قاسم با زبیده مشغول گفتگو بود در اتاق باز بود، زبیده گاهی نگاه از شوهرش بر میداشت و به بیرون خیره میشد و اشک در چشمانش حلقه میزد. سپیده صبح خبر از شب جدایی می‌داد قبل از اذان مرغ سحر، محمد بن قاسم آماده سفر شده بود.
مادر زبیده همین که از تصمیم سلیمان اطلاع یافته بود همراه دایی زبیده و چند تن از افراد با نفوذ بصره به دمشق رفته بود.
ادامه‌دارد…
@admmmj123

#سپه_سالار_نوجوان (محمد ابن قاسم)
#ناهید
صفحه صد و شصت و هشتم.

محمد بن قاسم در حالی که از جایش بلند میشد گفت: «متأسفم که نتونستم مادرتو ببینم ،زبیده امیدوارم ناهید و زهرا بتونن تورو از تنهایی در بیارن سعی کن چند روزی کسی از اومدن اونها باخبر نشه». زبیده با گزیدن لبهایش سعی میکرد گریه اش را کنترل کند ولی با نگاهش میپرسید: «شما واقعا داری میری؟
محمد بن قاسم گفت: «خداحافظ زبیده!»
زبیده با خواهش و التماس گفت: «اگه اجازه بدین تا اصطبل همراتون بیام»
- نه تو همینجا بمون این طوری به من نگاه نکن.
اشک جلوی چشمان زبیده را گرفته بود چشمانش را بست و گفت: «خدا به همراتون بروید».
محمد بن قاسم یک لحظه به دو قطره اشکی که هزاران دریای محبت و اطاعت را در خود گنجانده بود خیره شد دستمالی از جیبش بیرون آورد و میخواست اشکهای زبیده را پاک کند ولی او دوباره گفت: «لطفا بروید!» محمد بن قاسم دو قدم به جلو برداشت دوباره ایستاد و به زبیده نگاه کرد، سپس به سرعت از اتاق بیرون رفت.
خالد و علی جلوی اصطبل منتظرش بودند محمد بن قاسم :گفت: «خالد شما هنوز
نخوابیدین؟»
- همه بیدارن هیچ کس رو خواب نمیبره.
- شما برین بخوابین.
- ولی من میخوام همراتون بیام.
محمد بن قاسم دست بر شانه خالد گذاشت و گفت: «احساساتتو درک میکنم ولی مصلحت همینه که اینجا بمونی این جهادیه که در اون نیازی به همراه ندارم»
- نمیتونم از دستور فرمانده خودم سرپیچی کنم ولی منتظرتون موندن در اینجا هر ساعتش برام قیامته.
- این دستور فرمانده تو نیست بلکه خواهش یک دوسته در این اوضاع مناسب نیست همرام باشی بعداً هم میتونی بیایی.
خالد که مأیوس شده بود به علی نگاه کرد و اسب محمد بن قاسم را از اصطبل آورد. محمد بن قاسم سوار بر اسب شد و برای خداحافظی دست به طرف خالد دراز کرد. خالد مغلوب احساسات خود شده بود دست محمد بن قاسم را روی لبهایش گذاشت و زمزمه کرد: «دوست من برادر عزیزم! خدا نگهدارت»
اشکش روی دست محمد بن قاسم ریخت او دستش را رها کرد و با علی دست داد. علی دست محمد را در دستش فشرد و با صدایی لرزان خداحافظی کرد و زد زیر گریه محمد بن قاسم از در منزل بیرون رفت و به عقب نگاه کرد سه زن در صحن حیاط ایستاده بودند، زمانی که صدای اذان صبح از مساجد به گوش میرسید محمد بن قاسم از خیابانی میگذشت که مدتی قبل مردم بصره لشکر اسلام را با سپه سالار نوجوانش برای حمله به سند بدرقه میکردند کمی از شهر فاصله گرفت و کنار نهری توقف کرد، وضو گرفت و نماز صبح را ادا کرد و به راهش ادامه داد.
ادامه‌دارد…
@admmmj123

#سپه_سالار_نوجوان (محمد ابن قاسم)
#ناهید
صفحه صد و شصت و نهم.

خلیفه سلیمان بعد از نماز مغرب وارد قصر میشد که کسی از پشت صدا زد: «سلیمان!»
خشم و جلال در آن صدا احساس میشد سلیمان به عقب نگاه کرد و گفت: «کیستی؟» حضرت عمر بن عبدالعزیز بدون این که جوابش را بدهد بازویش را گرفت و گفت:« سلیمان جواب خدارو چی میخوای بدی؟» سلیمان انسان مغرور و خودپسندی بود ولی از شخصیت عمر بن عبدالعزیز ترسید زبیر نزدیکش بود ولی سلیمان در تاریکی او را نشناخت به اطرافش نگاه کرد و گفت: «فکر میکنم میخواهید در مورد مسأله مهمی حرف بزنید بهتره بریم جای خلوتی بفرمائید داخل».
- من میخواستم تو مسجد جلوی مردم یقه تورو بگیرم حالا زود باش برو زبیر تو هم بیا.
هر سه وارد اتاق بزرگی شدند سلیمان در روشنی مشعل به زبیر نگاه کرد و گفت: «قبلا تورو یه جایی دیدم» عمر بن عبدالعزیز گفت: «حالا وقت این حرفها نیست اومدم در مورد محمد بن قاسم با تو حرف بزنم».
سلیمان با شنیدن اسم محمد بن قاسم با خشم و اضطراب گفت: «پس شورش او تا مدینه هم رسیده و این... دوستشه؟» زبیر
گفت: «بله من دوستشم ولی این اشتباهه که محمد بن قاسم میخواسته علیه شما شورشی بکنه من پیام یزید بن ابو کبشه رو به مدینه آوردم». سلیمان میخواست چیزی بگوید ولی عمر بن عبدالعزیز در حالی که نامه یزید را به او میداد گفت: «اول اینو بخون یزید از دوستان صمیمی توست اگه بیگناهی محمد میتونه اونو مجبور به نوشتن چنین نامه ای بکنه پس از من انتظار نداشته باش که ببینم داری شمشیر روی گردن مسلمونها میذاری و من ساکت بشینم شاید از این خوشحالی که سرنوشت به تو قدرت انتقام گرفتن داده ولی نمیتونی عظمت نوجوانی رو حدس بزنی که جانثارانش از افراد تو خیلی بیشترن و شمشیرش از شمشیر تو خیلی تیزتره ولی با وجود این در برابر امیر بی تدبیری مثل تو سرتسلیم خم میکنه تو پنجاه نفر برای دستگیری او فرستاده بودی خودت بگو اگه تو جای او بودی و بیشتر از صدهزار جانثار میداشتی و کسی با پنجاه نفر می اومد و میگفت به دستور خلیفه میخوام به تو دستبند بزنم تو چه کار میکردی؟ برادر خودت، امیر تو بود ولی تا زنده بود بر علیه او نقشه میکشیدی محمد بن قاسم تورو خوب میشناسه، هیچ امیدی برای برخورد خوبی از جانب تو نداره اگه میخواست هر خونه سندرو برای خودش تبدیل به قلعه ای محکم میکرد اگه سفیرتو هم به قتل میرسوند کاری ازت ساخته نبود ولی اون این کارو نکرد و از اطاعت تو سرپیچی نکرد، تو فقط به فکر گرفتن انتقام هستی و او به فکر آینده اسلامه تو انتقام چی رو میخوای ازش بگیری؟ انتقام اینو که او داماد حجاجه؟ یا انتقام اینو که تورو در نمایش جنگی شکست داده بود؟….
ادامه‌دارد…
@admmmj123

#سپه_سالار_نوجوان (محمد ابن قاسم)
#ناهید
صفحه صد و هفتادم.

…کاش همون طور که او وظیفه خودشو میشناسه تو هم وظیفۀ امیر بودن خودتو میدونستی او و افرادش تصمیم داشتن پرچم اسلامو تا آخرین مرزهای هندوستان به اهتزاز در بیارن اگه دستگیرش نمیکردی شاید تا حالا راجپوتانه فتح میشد امروز به دمشق که رسیدم باخبر شدم که تو اونو به صالح تحویل دادی و بدترین سزارو براش در نظر گرفتی فراموش نکن که هیچ وقت نمیتونی عظمتشو ازش بگیری مردم شمشیر جلادو فراموش میکنن ولی خون شهید و نمیتونن فراموش کنن. سلیمان میتونم خیلی چیزها رو به تو بفهمونم ولی الان وقتش نیست اگه تیری که قراره به سینه فاتح سند فرو بره هنوز در دستته اونو نگه دار و گرنه فراموش نکن تاریخ هرجا که محمدرو به عنوان بزرگترین مجاهد این زمان معرفی کنه در کنارش تورو به عنوان بدترین دشمن اسلام یاد میکنه اگه به حرفم گوش نکنی شاید مجبور بشم به مردم دمشق بگم که در انتخاب تو به عنوان خلیفه تجدید نظر کنن». خشم سلیمان به ندامت و پشیمانی مبدل شده بود با اضطراب مشتهایش را گره کرده بود و در اتاق قدم میزد روبه روی مشعل ایستاد و در حالی که به عمر بن عبدالعزیز و زبیر نگاه میکرد با صدایی توام با ترس گفت: «کاش دو روز زودتر میرسیدید! تیر
من از کمان رها شده هیچ کاری نمیتونم بکنم»
عمر بن عبدالعزیز گفت: «پس دستور قتلشو دادی؟»
سلیمان به علامت تأیید سرش را تکان داد.
زبیر گفت: «اگه دستور دیگه‌ای بدید شاید بتونم سر وقت برسونمش». سلیمان دستهایش را به هم زد غلامی فورا وارد اتاق شد.
سلیمان گفت: «بهترین اسب اصطبلو آماده کن».
غلام بیرون رفت و سلیمان مشغول نوشتن نامه شد.
نامه را تمام کرد و در حالی که به عمر بن عبدالعزیز میداد گفت: «شما بخونیدش».
عمر بن عبدالعزیز نگاهی سرسری به نامه انداخت و به زبیر داد و گفت: «خدا کنه این نامه به موقع اونجا برسه تو خیلی خسته ای بهتره کسی دیگه ای بره».
زبیر جواب داد: «بعد از گرفتن این نامه همۀ خستگیم رفع شده، به شما اطمینان میدم بدون هیچ توقف و استراحتی میتونم تا واسط برم . اگه از برجهای بین راه اسب تازه نفس گیرم بیاد میخوام به جای راه ،عمومی مستقیم از صحرا عبور کنم.
سلیمان نامۀ دیگری برای افسران برجها نوشت که در آن دستور داده بود با زبیر همکاری کنند، غلام وارد شد و اطلاع داد که اسب آماده است.
زبیر با سلیمان دست داد و رو به عمر بن عبدالعزیز کرد و گفت: «برام دعا کنید». عمر بن عبدالعزیز در حالی که با زبیر خداحافظی میکرد به او خیره شد، صورتی که چند لحظه قبل از خستگی سفری طولانی پژمرده بود حالا روشنی امید در آن میدرخشید اندکی بعد زبیر به سرعت به طرف واسط در حرکت بود.
ادامه‌دارد…
@admmmj123

#سپه_سالار_نوجوان (محمد ابن قاسم)
#ناهید
صفحه صد و هفتاد و یکم.

زبیر صحرا را پشت سر گذاشته بود و در نیمه های شب از منطقه ای سرسبز و خرمی می گذشت تمام اعضای بدنش بر اثر خستگی بی حس شده بود سرش از درد میترکید، باوجود سرعت زیاد اسب باز هم نسیم صبح مجبورش میکرد که سرش را روی زین بگذارد و همه چیز دنیا را فراموش .کند با وجود عزم راسخش گاهی چشمانش بی اختیار بسته میشد و مهار اسبشل و سرعتش کم میگشت ولی ناگهان فکری مانند تیر بر قلبش رسوخ میکرد و او نگاهی به ستاره ها میکرد و بر سرعتش می افزود.
به مقصدش نزدیک شده بود او در دنیای تصوراتش نامۀ سلیمان را به صالح میداد؛ بر در زندان محمد را در آغوش میگرفت و میگفت محمد! حالا میخوام بخوابم در کنار نهری در سایه سرد درختی انبوه... «ببین تا خوب سرحال نشدم و خودم بلند نشدم بیدارم نکنی خواب چه چیز عجیبیه مداوای هر غم و علاج هر درد میخوام یک دفعه تا دلم میخواد بخوابم ولی نه... دوست من تو را که ببینم همه خستگیم رفع میشه».
ستاره صبح بر افق مشرق نمودار می‌شد تصورات زبیر او را خیلی دور میبرد، او بار دیگر روی تپه ای در راه دیبل ایستاده بود و حرف فرمانده نوجوانش در گوشهایش
می پیچید «زبیر به این ستاره صبح غبطه میخورم هر چه قدر که زندگیش کوتاهه همون اندازه هدفش بزرگه اون دنیارو مورد خطاب قرار میده و میگه به زندگی عارضی من افسوس نخور، خداوند منو فرستاده تا نوید طلوع خورشید رو به شما بدم، من وظیفمو انجام دادم و برمیگردم کاش منم بتونم در این سرزمین قبل از طلوع اسلام وظیفه ستاره صبح رو انجام بدم.».زبیر ناگهان به خود آمد و اسب خسته را تا آخرین سرعتش تاخت. چادر سیاه شب از افق مشرق برچیده میشد ستاره صبح در دامن نور پنهان میشد و خورشید با قبای خونینش نمودار گشت.
زبیر در آخرین برج اسبش را عوض کرد بعد از چند کیلومتر مناره های مساجد واسط به چشم میخورد او در هر قدمی که به جلو میرفت مشعل امید را در توفان بیم و امید روشن میکرد.
ادامه‌دارد…
@admmmj123

#سپه_سالار_نوجوان (محمد ابن قاسم)
#ناهید
صفحه صد و هفتاد و دوم.

مردم در اطراف دروازه غربی شهر جمع شده بودند و چند جوان جنازه ای را حمل میکردند زبیر توقف کرد و از اسب پایین آمد پاهایش توان حمل بدنش را نداشت
با این حال جلو رفت و از شخصی عرب پرسید: «کجا میتونم صالحو ببینم؟» فرد عرب با تحقیر به او نگاهی کرد و گفت تو کی هستی؟ با اون ظالم و سفاک چه کار داری؟»
زبیر به چشمان اشکبار جوانان نگاه کرد و با اضطراب به عرب گفت: «پیام مهمی از طرف خلیفه آورده ام».
- خلیفه دیگه دستور قتل کی رو داده؟
زبیر با چشمانی حیرت زده پرسید: «این جنازه کیه؟»
عرب جواب داد: «اسم فاتح سندو که شنیدی؟»
لگام اسب از دست زبیر رها شد سرش گیج رفت و به زمین افتاد تعدادی از مردم
دورش جمع شدند جوانی در حالی که !زبیر زبیر میگفت جلو آمد و نزدیک زبیر نشست و سعی کرد او را به هوش ،بیاورد چشمانش پر از اشک بود و با صدایی پر از درد فراق گفت: «زبیر بلند شو ببین جنازه عمادالدین محمد بن قاسم داره میره» زبیر در حالت بیهوشی زمزمه: «میکرد محمد حالا میخوام بخوابم در کنار نهری زیر سایه سرد درختی انبوه تا خودم بلند نشدم بیدارم نکنی» جوان در حالی که او را تکان میداد گفت: «زبیر من خالدم به من نگاه کن محمد رفت آفتاب سند داره در خاک واسط پنهان میشه بلند شو مردم دارن جنازه دوستتو
می برن!»
زبیر چشمانش را باز کرد و با نگرانی گفت: «خالد تویی؟ من کجام؟ آه! شاید من بیهوش شده بودم اون جنازه؟ کسی به من میگفت که... نه! نه! اون نمیتونه محمد بن قاسم باشه ببین من دستور آزادی اونو آوردم»
زبیر نامه را از جیبش درآورد. و به خالد داد
گفت: «خالد زودباش اینو به صالح برسون!» خالد با بی توجهی نگاهی به کاغذ کرد و آن را روی زمین انداخت زبیر با تعجب به خالد نگاه می کرد پیرمردی نامه را از زمین برداشت و بعد از خواندن فریاد زد: «دستور خلیفه این بوده که اونو با احترام به دمشق ببرن صالح به رأی خودش عمل کرده خلیفه نمیتونه این طور دستوری داده باشه مسلمونها روح محمد بن قاسم برای انتقام شمارو صدا میزنه منتظر چی هستین همراهم بیاین»
خالد دست زبیر را گرفت تا او را بلند کند زبیر گفت: «من حالم خوبه بریم، هر دو به طرف قبرستان به راه افتادند.
زمانی که مردم بر قبر محمد بن قاسم خاک میریختند تقریبا پنجاه نوجوان در خانه صالح را شکستند و وارد خانه شدند و با شمشیر به او حمله کردند.
“پایان❤️‍🩹”
@admmmj123