و من چگونه بی‌تو نگیرد دلم؟!
اینجا که ساعت و آیینه و
هوا به تو معتادنند.
و انعکاس لهجه‌ی شیرینت
هر لحظه زیر سقف شگفتی‌هایم
می‌پیچد..

#حسین_منزوی

بانوی اساطیرِ غزل‌های من این است
صد طعنه به مجنون زده لیلای من این است!

گفتم که سرانجام به دریا بزنم دل
هشدار دل این بار، که دریای من این است!

من رود نیاسودنم و بودن و تا وصل
آسودگی‌ام نیست که معنای من این است

هر جا که تویی مرکز تصویر من آنجاست
صاحب نظرم علم مرایای من این است

گیرم که بهشتم به نمازی ندهد دست
قد قامتی افراز، که طوبای من این است

همراه تو تا ناب ترین آب رسیدن
همواره عطشناکی رؤیای من این است

من در تو به شوق و تو در آفاق به حیرت
نایاب ترین فصل تماشای من این است

دیوانه به سودای پری از تو کبوتر
از قاف فرود آمده عنقای من این است

خرداد تـو و آذر من بگذر و بگذار
امروز بجوشند که سودای من این است

دیر است اگر نه ورق بعدی تقویم
کولاکم و برفم همه فردای من این است

#حسین_منزوی

@YBQuerencia

دلم در دست او گیر است، خودم از دست او دلگیر
عجب دنیای بی‌رحمی، دلم گیر است و دلگیرم

#حسین_منزوی

که جز تو با دِگرم نیست ذوقِ گفت و شنید !

#حسین_منزوی
@YBQuerencia

تو بیا مست در آغوش من و دل خوش دار،
مستیَ ت با بغلت هر دو گناهش با من...

#حسین_منزوی
@YBQuerencia

در من
کسی باز
یاد تو افتاد...!

#حسین_منزوی
@YBQuerencia

در من هزار دردِ نهان گريه می‌کنند﮼

#حسین_منزوی
@YBQuerencia

صد بوسه‌ی نداده میانِ دهانِ توست!
من تشنه‌کام و آبِ خنک در دُکانِ توست!

سر تا به پا زنی تو و زیباست این تضاد
زان شرمِ دخترانه که در دیدگانِ توست!

باغی تو با بنفشه‌ی گیسو و سروِ قد!
یاسَت تن است و گونه و گل ارغوانِ توست!

خورشید رُخ بپوشد و در ابر گم شود
از شرمِ آن سُهیل که در آسمانِ توست

با بوسه‌ای در آتشِ خود سوختی مرا
انگار آفتاب درونِ دهانِ توست!

این‌سان که با هوای تو در خویش رفته‌ام
گویی بهار در نفسِ مهربانِ توست!

انگار کن که با نفسِ من به سینه‌ات
بادِ خزان‌وَزیده به باغِ جوان توست!

#حسین_منزوی

نازنینم! رنجش از دیوانگی‌هایم خطاست
عشق را همواره با دیوانگی پیوند هاست

شاید این‌ها امتحانِ ماست با دستورِ عشق
ورنه هرگز رنجشِ معشوق را عاشق نخواست

چند می‌گویی که از من شِکوه‌ها داری به دل؟
لب که بُگشایم مرا هم با تو چندان ماجراست

عشق را ای یار! با معیارِ بی دَردی مَسَنج
علّتِ عاشق، طبیبِ من! ز علّت‌ها جداست

با غبارِ راهِ معشوق است رازِ آفتاب
خاکِ پای دوست، در چشمانِ عاشق توتیاست

جذبه از عشق است و با او بر نتابد هیچکس
هر چه تو آهن‌دلی، او بیشتر آهنرُباست

خود در این خانه نمی‌خواند کسی خطِ خِرَد
تا در این شهریم، آری شهریاری عشق راست

عشق اگر گوید به مِی سجاده رنگین کن، بکن!
تا در این شهریم، آری شهریاری عشق راست

عشق یعنی زخمه‌ای از تیشه و سازی ز سنگ
کز طنینش تا همیشه بیستون غرقِ صداست.

#حسین_منزوی

مرا صدا بزن آه! ای مرا صدا زدنت
هم از ترنّم بال فرشتگان خوش‌تر

#حسین_منزوی

ای بوسه ات شراب و از هر شراب خوش تر
ساقی اگر تو باشی، حالم خراب خوش تر

#حسین_منزوی

دور از تو چنانم که غمِ غربتم امشب،
حتی به غزل‌های غریبانه نگنجد...


#حسین_منزوی

تقویم را معطّل پاییز کرده است 
در من، مرور باغ همیشه بهار تو

کم‌کم به سنگِ سردِ سیه می‌شود بَدل
خورشید هم، نچرخد اگر درمدار تو

چشمی به تخت و بخت ندارم، مرا بس است
یک صندلی، برای نشستن کنارِ تو

#حسین_منزوی

یک شب هوای گریه
یک شب هوای فریاد
امشب دلم، هوای تو کرده است!

#حسین_منزوی

« بی تو آوارم و بر خویش فرو ریخته‌ام
ای همه سقف و ستون و همه آبادیِ من

#حسین‌‌_منزوی

آتشت در دلم ای دوست فزون‌تر باد
هستی‌ام از شرر شوق تو خاکستر باد

ذرّه‌ی جان من -این جرم غبار آلوده-
برخی جان تو، خورشید بلند اختر باد

می ننوشم مگر از لعل شراب آلودت
که همیشه پُر از آن باده مرا ساغر باد

آذرخشانه زدی آتشم و تا هستم
ظلمتم روشن و روشن‌تر ازاین آذر باد

زینت دفتر شعرم شده اکنون نامت
دفتر عمر مرا نیز از او زیور باد

هر چه زیبایی تو تازه بهار آرد بار
شعر من نیز از آن شاخه‌ی بار آور باد

#حسین_منزوی