ولی من بهت اعتماد کرده بودم.

با هر آجری دیوار نساز رفیق.

اوکی، حالا من با کی برم مستِ عشقو ببینم؟

آها، مثل کنسرت علیرضا قربانی تنها میرم : )

کیستم؟ یک تکه تنهایی.

من همیشه تو زندگیم اونجام که خسرو شکیبایی میگه:
یعنی همه چی دروغ بود؟
حرف‌ها
زمزمه‌ها
عشق‌ها

تو تبریز زود بیدار شدن معنی نداره،
چون همه ۱۰ به بعد تازه می‌خوان وا کنن.

تعریف‌هایی که طلا فروشم ازم می‌کنه تو یه لول دیگه‌س :))

عزیزان توجه بفرمایید،
تو این فصل، بو مهم‌تر از تیپ و استایله.

+ نه پولدار نشدم، پول خورد سخت پیدا میشه، به یکی کم میدم به یکی زیاد؛
آقای راننده به پسر معلولی که می‌رفت قرآن بخونه تا پول دربیاره، می‌گفت : )

نوت و استوری کافی نیست، زنگ بزن فحش بده.

دوستی که پیتزاشو تنهایی نمی‌خوره و زنگ می‌زنه توام بری چیه؟

بردار ببر پولشو بعدا میدی
+ نه (مرورِ ذهنیِ زندگی پس از زندگی)

گفتم میگی روزِ روانشناسو تبریک،
ولی تو دادی تنفرو ترجیح.

وقتی استادِ تراپیستم روزِ روانشناسو بهم تبریک میگه،
شما سگ کی باشی؟

مثلا بیای بگی ببخشید یادم رفته بود تو رو با خودم ببرم؛ پاشو بریم، بریم دیگه برنگردیم اینجا...
シ

من تبریک‌هایی که یه لب‌خند بزرگ میارن رو لبم رو ترجیح میدم به خواب‌های راحت شبم.

ما دیدیمو زنده موندیم، توام می‌مونی.

- اگه یهویی دیگه دوستم نداشتی؟
- مثلاً خسته شی بری
- اگه یه دختر خوشگل‌تر و مهربون‌تر پیدا کردی رفتی چی؟
(مکالمه‌ی میزِ بغلی)

اگه من می‌خواستم باهاش حرف بزنم،
بهش می‌گفتم اگه یه روزی خواست بره بذار بره دخترِ قشنگم،
رفتنِ مصمم بهتر از بودن‌های پر از تردیده.