People cried. It's me, I'm people.

چرا هی یادم میره که هر لحظه رو باید تو فکر فرار بگذرونم؟ چرا به بدبختی و ترس و اضطراب عادت میکنم؟

01:53
Gotta Work💅🏻

#Sevil_Playlist

تیک‌تاک قصد کشتن من در پراید مانث رو داره.

بهترین دبیو بازیگری تاریخ وجود ندار-

واقعا که Kim Tae Ri is not for the weak.

She's THE girl's girl.

بیاید اسپمتون کنم.

ترکیب ادیت این سریال و این آهنگ من رو خواهد کشت.

- High School Return of a Gangster

بچه‌ها نمیدونم این سریال رو دیدید یا نه. یه سریال کره‌ایه که تازه شروع شده. از رو یه مانگای بی‌اله ظاهرا و انقدر شدت بی‌الش زیاده و تو تک تک لایه‌های داستان فرو رفته که مثلا برداشتن برومنسش کردن ولی یه جایی اصلا انسانی هنگ میکنه و هیچ توضیحی نمیتونه برای رفتارهاشون بیاره و با دیوار زل میزنید بهم.
حالا از اینکه بگذریم، داستان یه گنگستر عاشق تحصیله که تو زمان خودش فرصت درس خوندن نداشته و یه اتفاقی میفته که گیر میکنه تو بدن یه بچه‌ی دبیرستانی سال آخری که هم زندگی شخصیش خر تو خره، هم تو مدرسه بولی میشه و مهارت‌های اجتماعیشم تو دیواره.
کلا چهار قسمتش اومده و به شدت از این چهار قسمت رضایت قلبی دارم و دارم در انتظار قسمت‌های بعدی میپوسم.
شما هم در این پوسیدن به من ملحق شید.

تنها مشکلم باهاش اینه که ممکنه بخواد قلدر داستان رو مظلوم نشون بده. در این صورت واقعا کله‌م گیری میشه؛ چون عزیزم به جناح راست و چپم که تو خونه مشکل داری، بیخود میکنی میای یکی دیگه رو میزنی.

دیدید چطور به محض اینکه بهش گفت چی بگه، اونم پشت سرش بدون هیچ فکری تکرار کرد و بعدش که ازش ایراد گرفت برگشت گفت خب پس چیکار کنم؟
آره عزیزان That's my type!

وای بچه‌ها من این سریال Typical family که دارن راجع بهش حرف میزنن رو هم شروع کردم و با اینکه سریال خوبیه ولی یه حال و هوای عجیبی داره اصلا. یعنی من خط داستانی رو دوست دارما، ولی همه‌چی توش برام یه لایه‌ای روشه. بیشتر از کیدراما مثل سریال‌های ژاپنیه. قشنگ همون وایب رو میده.

Now kiss✨

♤Challenge:

「 این پیام رو فوروارد کنید به چنلتون و بهم از مدل عصبانی شدنتون بگین، درعوض من هم بهتون یه سلاح سرد یا گرم، با توجه وایبتون تقدیم می‌کنم. 」

‌‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌

من معمولا در سکوت و از چیزهایی که بقیه انتظارش رو ندارن عصبی میشم. عصبانیتم برای وقتی که ماشین بهم میزنه، کسی بهم میخوره، کسی توهینی بهم میکنه یا جایی شرایط نامساعده نیست. عصبانیت من وقتایی که یه مسئله خیلی نرمال داره ذات انسان‌ها رو نشون میده پدید میاد. وقتی افراد نمیتونن طرف دیگه مسئله رو ببینن، وقتی خودشون راحتن و یهو به تلاشی که بقیه دارن برای نفس کشیدن میکنن اعتراض میکنن، وقتی یکی خودش حواسش نیست ولی هربار فرصتی گیرش میاد خودخواه‌ترینه.
منِ عصبانی همیشه ساکته. نه اهل داد و بیداده، نه اهل چیزی شکوندن و کارهای نمایشی کردن. منِ عصبانی فقط زل میزنه به عامل مشکلش و بهش نگاه میکنه. انقدر بهش نگاه میکنه تا ببینه ابراز کردن خشمش ارزش میزان عصبانیتش رو داره یا نه.
معمولا جواب این سوال منفیه و اکثر اوقات در سکوت بیخیال میشم و حواس خودم رو پرت میکنم و گاهی که از یه حدی میگذره دو مدل داره، مدل اولش استفاده از زخم زبونه. من میدونم به کجا بزنم که فرد دیگه نتونه حرف بزنه‌. مشاهده کردن انسان‌ها در سکوت راحت‌ترین راه فهمیدن اینه که چطور میتونی بهشون آسیب بزنی. من خوب میتونم با حرف آسیب بزنم و معمولا همین حرف رو میارم وسط و بعدش فرد مقابل یا ساکت میشه یا یهو گر میگیره و جیغ و داد و گریه میکنه که اون به من ربطی نداره.
مورد دوم هم فیزیکیه. موارد زیادی نبوده که من فیزیکی درگیر شم ولی همیشه مشتم آماده‌ است و فشار رو توش حس میکنم. ذهنم مدام میگه اگر بزنیمش چی میشه؟ اگر برگردیم و یه مشت بزنیم تو شکمش چی میشه؟ اگر هلش بدیم و بکوبیمش تو دیوار چی میشه؟ و...
تعداد دفعات کمی شده که فیزیکی وارد عمل شدم ولی همیشه پس ذهنم هست و توانایی بالقوه‌ش رو دارم.

این صحنه ها خیلی برام با اررشن...

پسرم بالاخره برگشت.

دوباره الان یه سرپرست داریم و دیگه به حال خودمون رهامون نکردن.