💬
Arash Bahmani:
"این «ه» و «کسره» حواس‌ها رو بردن سمت خودشون، از اون طرف استفاده نادرست از «است» و «هست» می‌تازه و توجه زیادی هم به خودش جلب نمی‌کنه"
💬
'است یا هست'؟ vhdo.nl/1TPLPfv
twitter.com/ArashBahmani/status/737926545440968704
📡 @VahidOnline:
محمدکاظم کاظمی شاعر، نویسنده و منتقد ادبی افغان:
«... پیش از همه باید گفت که "هست" خود یک فعل مستقل است، از مصدر "هستن"، به معنی "وجود داشتن" و بنابراین، به تنهایی قابل استفاده است. ولی "است" فقط یک رابطه است در جملات اسنادی و اسناد دادن چیزی به چیزی دیگر را نشان می‌دهد.
مثلا ما می‌گوییم "خدا هست" یعنی "خدا وجود دارد." و این جمله کامل است. فعل و فاعل خود را دارد. اما اگر بگوییم "خدا است." عبارت ناقص به نظر می‌آید و این پرسش را به میان می‌کشد که خدا چه چیزی است؟ یا در کجا است؟ اینجا مثلا باید گفت "خدا کریم است." یا "خدا با ما است."
از سوی دیگر، "هست" بر "وجود" چیزی دلالت می‌کند و "است" بر "چگونگی" آن. وقتی می‌گوییم "آب هست." یعنی اینجا آب وجود دارد. اما وقتی می‌گوییم "آب سرد است." دیگر بحث از وجود آب نیست، از چگونگی آن است.
اما این قضیه گاهی کمی پیچیده می‌شود، وقتی که از عبارت، هم وجود چیزی را بتوان استنباط کرد و هم چگونگی آن را. به‌راستی کدام یک از این دو عبارت درست است؟ "آب در کوزه هست" یا "آب در کوزه است."
به‌واقع هر دو عبارت درست است، ولی هر یک در جای خود و معنای خود. در جمله "آب در کوزه هست." هدف این است که وجود آب را روشن کنیم. گویا کسی صرف بودن یا نبودن آن را از ما پرسیده است و ما به این پرسش پاسخ می‌دهیم که "در کوزه، آب هست؟" یعنی "آب وجود دارد؟"
اما وقتی می‌گوییم "آب در کوزه است." به‌واقع موقعیت آب را روشن می‌کنیم و به این پرسش پاسخ می‌دهیم که "آب در کجاست؟" گویا پرسش‌گر خود می‌داند که آبی در کار هست. می‌خواهد بداند آن آب در کجاست. پس وجود و عدم در کار نیست، بلکه چگونگی یا موقعیت مهم است. این‌جاست که "است" به کار می‌آید ...»
#است_هست #هکسره #نگارش
Arash Bahmani:
"این «ه» و «کسره» حواس‌ها رو بردن سمت خودشون، از اون طرف استفاده نادرست از «است» و «هست» می‌تازه و توجه زیادی هم به خودش جلب نمی‌کنه"
💬
'است یا هست'؟ vhdo.nl/1TPLPfv
twitter.com/ArashBahmani/status/737926545440968704
📡 @VahidOnline:
محمدکاظم کاظمی شاعر، نویسنده و منتقد ادبی افغان:
«... پیش از همه باید گفت که "هست" خود یک فعل مستقل است، از مصدر "هستن"، به معنی "وجود داشتن" و بنابراین، به تنهایی قابل استفاده است. ولی "است" فقط یک رابطه است در جملات اسنادی و اسناد دادن چیزی به چیزی دیگر را نشان می‌دهد.
مثلا ما می‌گوییم "خدا هست" یعنی "خدا وجود دارد." و این جمله کامل است. فعل و فاعل خود را دارد. اما اگر بگوییم "خدا است." عبارت ناقص به نظر می‌آید و این پرسش را به میان می‌کشد که خدا چه چیزی است؟ یا در کجا است؟ اینجا مثلا باید گفت "خدا کریم است." یا "خدا با ما است."
از سوی دیگر، "هست" بر "وجود" چیزی دلالت می‌کند و "است" بر "چگونگی" آن. وقتی می‌گوییم "آب هست." یعنی اینجا آب وجود دارد. اما وقتی می‌گوییم "آب سرد است." دیگر بحث از وجود آب نیست، از چگونگی آن است.
اما این قضیه گاهی کمی پیچیده می‌شود، وقتی که از عبارت، هم وجود چیزی را بتوان استنباط کرد و هم چگونگی آن را. به‌راستی کدام یک از این دو عبارت درست است؟ "آب در کوزه هست" یا "آب در کوزه است."
به‌واقع هر دو عبارت درست است، ولی هر یک در جای خود و معنای خود. در جمله "آب در کوزه هست." هدف این است که وجود آب را روشن کنیم. گویا کسی صرف بودن یا نبودن آن را از ما پرسیده است و ما به این پرسش پاسخ می‌دهیم که "در کوزه، آب هست؟" یعنی "آب وجود دارد؟"
اما وقتی می‌گوییم "آب در کوزه است." به‌واقع موقعیت آب را روشن می‌کنیم و به این پرسش پاسخ می‌دهیم که "آب در کجاست؟" گویا پرسش‌گر خود می‌داند که آبی در کار هست. می‌خواهد بداند آن آب در کجاست. پس وجود و عدم در کار نیست، بلکه چگونگی یا موقعیت مهم است. این‌جاست که "است" به کار می‌آید ...»
#است_هست #هکسره #نگارش