این به سیاه اجازه می‌دهد تا با پیشروی پیاده های، a یا b سفید ، جناح وزیر را بسته نگه دارد. این بسیار شبیه حرکت 18...a6در بازی پتروسیان در بازی هفتم خود مقابل اسپاسکی در سال 1966است . حالاسیاه هنوز راه درازی در جناح شاه در پیش دارد، اما حداقل شاه او، بر خلاف همتای خود، دست و پای او را نمی بندد. او بعداً توانست بر حریف خود چیره شود.
رفتن به سمت آخر بازی نیز می تواند دلیل موجهی برای پرسه زنی شاه باشد! در این دیاگرام، ,وزیرها به احتمال زیاد از صفحه خارج می شوند، و به همین دلیل، سیاه ترجیح می دهد شاه خود را در مرکز نگه دارد، به عنوان مثال در e7. ظاهراً آناند به این امر راضی نبود و شاه خود را به سمت c7 فرستاد که در آنجا از پیاده b7 نیز دفاع می کند.
با در نظر گرفتن پیاده های دوپشته او در ستون c، در واقع میتوان گفت که سفید یک پیاده کامل جلو نمی افتد. اگرچه او از دست فیل بد خود خلاص می شود، اما این سیاه است که سوارهای فعالی به دست می آورد.
24...Kc6 25.Bxc6 Bxc6 26.Qxc5 dxc5 27.Rb2 Ra3 28.Nb1 Ra4 29.Nd2 Rd8 30.Re1 Rd6 31.g4 Be8
همانطور که می دانید، مکان شاه در پوزیسیون هایی که فقط سوارهای سنگین حضور دارند، بسیار مهم است. داشتن ابتکار عمل در برابر یک شاه آسیب پذیر مزیت بزرگی در چنین موقعیت هایی است. جای تعجب نیست که در اینجا شاهد انتقال شاه در طرف مقابل هستیم. در این پوزیسیون سیاه دست بالا را دارد، اما هنوز باید با شکافت جناح شاه به اردوی حریف نفوذ کند. برای انجام این کار، او ابتدا شاه خود را به مکان تمنی می آورد. این بسیار شبیه بازی پتروسیان-آنزیکر، هامبورگ ۱۹۶۰ است، جایی که قهرمان آینده جهان، در موقعیتی برتر، ابتدا شاه خود را از g1 به b1 قبل از شروع حمله به جناح شاه می آورد.
شاید حرکت فعالتر38.f4 ارزش امتحان کردن را داشته باشد، در حالی که 38.a6 برای به دست آوردن چند خانه ورودی (حداقل c6) برای وزیر مفید به نظر می رسد.
41.Ra1 Qe8 42.Qe3 Rf5 43.Kc2 Qd8 44.Raf1 Kb8 45.Ra1 a6 46.Kd2 Ka7 47.Ke2