رخ روی ستون نیمه‌باز b بی‌هدف به نظر می‌رسد، اما سیاه راهی پیدا می‌کند تا آن را به مهره‌ای مؤثر تبدیل کند:

از این‌جا، رخ نه‌تنها می‌تواند به d5 آورده شود، بلکه در صورت لزوم به جناح شاه نیز منتقل می‌شود، زیرا شاه سفید به‌خوبی توسط مهره‌هایش محافظت نشده است.

در برابر این حرکت غیرمنتظره، سفید بهترین راه دفاعی را از دست می‌دهد: 19.Qe4!، که با آن از حمله‌ی رخ سیاه می‌گریزد و قطر را برای فیلش باز می‌کند. سپس بازی می‌توانست اینگونه ادامه یابد: 19...Nd3 20.Bd4، و در این‌جا سیاه می‌توانست بین 20...Rd5، 20...Be5 و 20...Nc5 یکی را انتخاب کند – البته در هر حالت، ابتکار سیاه چندان قابل‌توجه نیست و سفید باید بتواند تعادل را حفظ کند.

موردی نادر که در آن اسب در یک وضعیت باز از فیل قوی‌تر است. چرا؟ نخست، چون اسب در یک پایگاه مستحکم و در عمق اردوی سفید جا گرفته، در حالی که فیل موقعیتی ناپایدار دارد؛ و دوم، سوار‌های سنگین سیاه بسیار فعال‌تر هستند.

حرکت مقاوم‌تر 24.Kh1 بود، هرچند با حرکت 24...h6!، سیاه خانه‌ی g5 را برای رخ خود تضمین می‌کند. ضمناً، پیاده‌ی b3 نیز بی دفاع است.

سفید تسلیم شد.

اسب‌های سیاه خانه‌های پایداری را اشغال کرده‌اند، و به لطف این موضوع، وضعیت او به‌وضوح بهتر است. اما چگونه می‌تواند آن را تقویت کند؟ اگر اسب از h5 به e6 منتقل شود، سفید با پیشروی پیاده‌ی h خود بازی متقابل به‌دست می‌آورد. پیشروی پیاده‌های جناح وزیر نیز نتیجه‌ی دلخواه را نمی‌دهد: 28...b5 29.Ra1 Qb6 30.Rhb1، و پیاده‌های رونده متوقف می‌شوند.
پیاده‌ی f4 نقطه‌ضعف آشکاری است، اما افزایش فشار بر آن تنها با استفاده از تمام پهنای صفحه ممکن است.

هیچ دفاعی در برابر حرکت ...Qd8-h4 وجود ندارد، که باعث فروپاشی کامل جناح شاه سفید می‌شود. بازی اینگونه ادامه یافت:

سفید تسلیم شد.

از نظر ساختاری، وضعیت سیاه خوب نیست، چون اسبش در a5 از جریان بازی خارج شده و خانه‌های روشنش ضعیف‌اند. امید اصلی او پیاده‌ی d است، که می‌تواند تا d3 پیشروی کند. با این حال، نوبت سفید است، و او راهی دارد تا با عقب‌نشینی‌ای که به‌سختی دیده می‌شود، فشار بیشتری بر e6 وارد کند:

حرکت سیاه اجباری است: