1...Ne6? 2.Rc2! (2.Ne7+ Kh8 3.Rc2 e4 4.Rh2 Qh5∞) 2...Qxa3 3.Ne7+ Qxe7 4.Rh2! +-

اینجا هم، ضدضربه‌ای از تنها سوار نسبتاً فعال، وضعیت را نجات می‌دهد:

اگر وزیر گرفته شود، سفید به‌خاطر وجود پیاده‌ی f3 نابود می‌شود، چون این پیاده مانع از آن می‌شود که رخ با تمپو به جناح شاه آورده شود.

بعد از
2...gxh5 3.Rg1+ Kh8 4.Nh6,
تهدیدRg8، و پس از آن Nf7 و مات، غیرقابل‌مهار است.

اما نه
5...Qh5+?? 6.Qxh5 gxh5 7.Nh6+ Kh8 8.Rg1
و بار دیگر سیاه دفاعی در برابر مات ندارد:
8...Rad8 9.Rg8+ Rxg8 10.Nxf7#.

با تساوی به علت تکرار حرکات

رخ روی ستون نیمه‌باز b بی‌هدف به نظر می‌رسد، اما سیاه راهی پیدا می‌کند تا آن را به مهره‌ای مؤثر تبدیل کند:

از این‌جا، رخ نه‌تنها می‌تواند به d5 آورده شود، بلکه در صورت لزوم به جناح شاه نیز منتقل می‌شود، زیرا شاه سفید به‌خوبی توسط مهره‌هایش محافظت نشده است.

در برابر این حرکت غیرمنتظره، سفید بهترین راه دفاعی را از دست می‌دهد: 19.Qe4!، که با آن از حمله‌ی رخ سیاه می‌گریزد و قطر را برای فیلش باز می‌کند. سپس بازی می‌توانست اینگونه ادامه یابد: 19...Nd3 20.Bd4، و در این‌جا سیاه می‌توانست بین 20...Rd5، 20...Be5 و 20...Nc5 یکی را انتخاب کند – البته در هر حالت، ابتکار سیاه چندان قابل‌توجه نیست و سفید باید بتواند تعادل را حفظ کند.

موردی نادر که در آن اسب در یک وضعیت باز از فیل قوی‌تر است. چرا؟ نخست، چون اسب در یک پایگاه مستحکم و در عمق اردوی سفید جا گرفته، در حالی که فیل موقعیتی ناپایدار دارد؛ و دوم، سوار‌های سنگین سیاه بسیار فعال‌تر هستند.