سیاه تسلیم شد.

سیاه سوار منفعل را فعال کرده و وارد بازی می‌کند.

سفید باید خانه d4 را پوشش می داد:
18.Nb1! Nd4 19.Bxd4 cxd4 20.Qd3 a6 21.a4 Qe5 22.Nd2 b5 23.g3∞.

واضح است که سفید از نظر دور داشته بود که بعد از
19.Nxb5 fxg2! 20.Rxf8+ Rxf8
نجات اسب b5 دیگر ممکن نیست
21.Nc3? Bh3–+

اسب سیاه از c7 به d4 منتقل شده و تهدیدهای جدی در جناح شاه ایجاد کرده است.

یک تصمیم فنی به سبک بوتوینیک. سیاه با یک پیاده اضافه وارد آخر‌بازی می‌شود.
اما یک تاکتیسین بازی را به این شکل تمام می‌کرد:
23...Qh5!? 24.f4 Rf6 25.f5 Bxf5 26.exf5 Nxf5,
با یک حمله برنده

26...a6! 27.Nd1 b5 -/+

سیاه یک پیاده‌ی اضافه و شانس‌های برد زیادی دارد، هرچند که در ادامه نتوانست از پسِ مشکلات فنی برآید و بازی در نهایت مساوی شد

این وضعیت به قدری تیز و غیرمنتظره است که در نگاه اول ارزیابی آن دشوار به نظر می‌رسد. شاه سفید در معرض خطر قرار دارد، اما فضای بیشتر و پیشروی پیاده‌های جناح شاه، سیاه را به شدت محدود کرده و تهدید بالقوه‌ای محسوب می‌شوند. به هر حال، مهره‌های فعال سیاه برای اجرای یک حمله کافی نیستند، و او باید نیروهای ذخیره‌اش را وارد بازی کند. انجام این کار بدون قربانی کردن ممکن نیست، بنابراین...

اگر این حرکت در دسترس نبود، سیاه مجبور می‌شد اینگونه بازی کند:
24...Nf6!? 25.gxf6 Bxf6 26.Bd4 Rc8,
در ازای پیاده، جبرانِ قدرتمندی حفظ می‌کند.