مگه میشه بدون تو، یه لحظه هم نفس گیره
مگه میشه بری بعدت، دلم بد جوری درگیره
یه عمری لحظه ی رفتن، دلم دلشوره می گیره
بیا از وقتی که رفتی، یکی بد جوری دلگیره
همه میگن که عاقل شو، مگه دیوونگی بد بود؟
از اون لحظه که تو رفتی، همه گفتن که نامرد بود
ولی من پای تو موندم، تقاص کارمو دادم
تو تنهایی همش می گم، شاید من خیلی بد بودم
تو که رفتی منم می رم، تو این خونه نمی مونم
شاید دنیا خوبه اما، خودم بد جوری بد بودم
از این شهری که آدم هاش، همه اهلی شدن می رم
با اینکه خب دلم تنگه، سراغت رو نمی گیرم
تو هم رفتی برو اما، خیال کردی که بد بود بودم
واسه دیونه بازی هات، شاید من خیلی کم بودم
اگه یک روز پشیمونی، بدون من نمی تونی
تو که رفتی برو دیگه، تو که حالم رو می دونی
مني که عاشقت بودم، تقاص چی رو پس می دم
اگه من مشکلت بودم، ببخشید، من خودم می رم
تو رفتی و منم رفتم، تو از خونه من از این شهر
تو کاری کردی با من که، شدم دیوونه ی این شهر
دیگه اشکام برای من، یه خط دید نمی ذاره
منی که عاشقت بودم، همه گفتن که بیزاره
دیگه مشتام تو این خونه، در و دیوار نمی شناسه
تو هر شیشه که می بینه، شاید یک چنگی بندازه
دیگه هر کی رو می بینم، یه خطی رو تنش داره
آره این تیغ لا مذهب، به خون من عطش داره
آره امضا زدم پاشو، تو اون نامه که تو دادی
نوشتم من که دیوونم، برو عشقم تو آزادی
#دیاکو
@Uni_daily
مگه میشه بری بعدت، دلم بد جوری درگیره
یه عمری لحظه ی رفتن، دلم دلشوره می گیره
بیا از وقتی که رفتی، یکی بد جوری دلگیره
همه میگن که عاقل شو، مگه دیوونگی بد بود؟
از اون لحظه که تو رفتی، همه گفتن که نامرد بود
ولی من پای تو موندم، تقاص کارمو دادم
تو تنهایی همش می گم، شاید من خیلی بد بودم
تو که رفتی منم می رم، تو این خونه نمی مونم
شاید دنیا خوبه اما، خودم بد جوری بد بودم
از این شهری که آدم هاش، همه اهلی شدن می رم
با اینکه خب دلم تنگه، سراغت رو نمی گیرم
تو هم رفتی برو اما، خیال کردی که بد بود بودم
واسه دیونه بازی هات، شاید من خیلی کم بودم
اگه یک روز پشیمونی، بدون من نمی تونی
تو که رفتی برو دیگه، تو که حالم رو می دونی
مني که عاشقت بودم، تقاص چی رو پس می دم
اگه من مشکلت بودم، ببخشید، من خودم می رم
تو رفتی و منم رفتم، تو از خونه من از این شهر
تو کاری کردی با من که، شدم دیوونه ی این شهر
دیگه اشکام برای من، یه خط دید نمی ذاره
منی که عاشقت بودم، همه گفتن که بیزاره
دیگه مشتام تو این خونه، در و دیوار نمی شناسه
تو هر شیشه که می بینه، شاید یک چنگی بندازه
دیگه هر کی رو می بینم، یه خطی رو تنش داره
آره این تیغ لا مذهب، به خون من عطش داره
آره امضا زدم پاشو، تو اون نامه که تو دادی
نوشتم من که دیوونم، برو عشقم تو آزادی
#دیاکو
@Uni_daily
تشبیه این دو چشمت، ما را به بردگی بُرد
وان قطره ی بلورین، با نوش هم توان خورد
تا مردمم بدیدند، آن نوش پر ز لعلت
با گریه هم سرودند، بی آن نمی توان مُرد
من از زمین و گاهی، از آسمان سرودم
حقا که مرده بودم، آن دم که بی تو بودم
از آن دم وجودم، بر منزلی سجودم
تو آمدی و دیدم، این بود آن وجودم
آن بحر پر بلایت، از قایقم به در کرد
شاید که بوی موجش، بی پا و بی سرم کرد
عاشق چگونه گوید، درد فراق یارا
تو خود بخوان ز اشکم، شرح ماجرا را
ای دل بیا که چشمم، بار دگر ببیند
شاید که قُمری عشق، بر آشیان نشیند
پیش از تو من تباهی، بعد از تو من سیاهی
ای شمع من کجایی؟، آخر به چه گناهی
پیش از تو من که بودم؟، بعد از تو من نبودم
گویا تویی وجودم، من کفر می سرودم
ای جان، من که رفتم، تو خوش بزن به سازت
باید که مبتلایت، بر تو، جان ببازد
تا دید غرقه گشتم، در رود عشق بازان
آن دم اجابتم کرد، از کوی سر فرازن
گفتا تو خود به در شو، این عاشقی سزا نیست
گفتم ز خود برستم، این خود یک گدائیست
گفتا گدا فقیر است، محتاج و زر بگیر است
گفتم که در پی او، هر شاه یک فقیر است
گفتا تو خود چگویی، تا کی چنین دورویی
گفتم که دست بوسم، گر ناسزا بگویی
این مرد ز ره به در شد، با پیک همسفر شد
گویا که او ز عشقت، از شهر خود به در شد
این بغض یک یتیم است، گویا که بی ندیم است
میل بقا ندارم، این درد از قدیم است
دیشب که گریه کردم، از هجر تو یارا
گفتم که رب ندارد، با عاشقان مدارا
او گفت که بغض دارم، از عشق بی نصیبت
اما اگر بگریم، خون گیرد این جفا را
عیار تو خود سکوتی، از بهر مردمت کن
گر بغض او به در شد، خون گیرد این جهان را
این دل، نیز بسوزد، همچون که آن لسان سوخت
هر که بقا بخواهد، گِل گیرد این دهان را
#دیاکو
@Uni_daily
وان قطره ی بلورین، با نوش هم توان خورد
تا مردمم بدیدند، آن نوش پر ز لعلت
با گریه هم سرودند، بی آن نمی توان مُرد
من از زمین و گاهی، از آسمان سرودم
حقا که مرده بودم، آن دم که بی تو بودم
از آن دم وجودم، بر منزلی سجودم
تو آمدی و دیدم، این بود آن وجودم
آن بحر پر بلایت، از قایقم به در کرد
شاید که بوی موجش، بی پا و بی سرم کرد
عاشق چگونه گوید، درد فراق یارا
تو خود بخوان ز اشکم، شرح ماجرا را
ای دل بیا که چشمم، بار دگر ببیند
شاید که قُمری عشق، بر آشیان نشیند
پیش از تو من تباهی، بعد از تو من سیاهی
ای شمع من کجایی؟، آخر به چه گناهی
پیش از تو من که بودم؟، بعد از تو من نبودم
گویا تویی وجودم، من کفر می سرودم
ای جان، من که رفتم، تو خوش بزن به سازت
باید که مبتلایت، بر تو، جان ببازد
تا دید غرقه گشتم، در رود عشق بازان
آن دم اجابتم کرد، از کوی سر فرازن
گفتا تو خود به در شو، این عاشقی سزا نیست
گفتم ز خود برستم، این خود یک گدائیست
گفتا گدا فقیر است، محتاج و زر بگیر است
گفتم که در پی او، هر شاه یک فقیر است
گفتا تو خود چگویی، تا کی چنین دورویی
گفتم که دست بوسم، گر ناسزا بگویی
این مرد ز ره به در شد، با پیک همسفر شد
گویا که او ز عشقت، از شهر خود به در شد
این بغض یک یتیم است، گویا که بی ندیم است
میل بقا ندارم، این درد از قدیم است
دیشب که گریه کردم، از هجر تو یارا
گفتم که رب ندارد، با عاشقان مدارا
او گفت که بغض دارم، از عشق بی نصیبت
اما اگر بگریم، خون گیرد این جفا را
عیار تو خود سکوتی، از بهر مردمت کن
گر بغض او به در شد، خون گیرد این جهان را
این دل، نیز بسوزد، همچون که آن لسان سوخت
هر که بقا بخواهد، گِل گیرد این دهان را
#دیاکو
@Uni_daily
کاش می شد قصه هایش را نوشت/
بهر خواندن نه، بهر باریدن نوشت/
این که مردی بهر نان از جان گذر ها می کند/
در دلش یا رب کنان آهسته نجوا می کند/
هان خدا و هان خدا، ای نزد تو حاجت روا/
ای که هر دردی شود در پیش تو آنی دوا/
خشکی این غنچه بین و بر لبش آبی بده/
بر رگان خیسمان جانی از آزادی بده/
ای که می گویی خدا، اینجا خدا هم خفته است/
این سخن را من که نه، آن مردِ تنها گفته است/
در جوانی سیل و طوفان، زلزله/
نسلمان درگیر عصیان و گِلِه/
در گذشته، جنگ و خون و آتش است/
مرحبا ایران زمینم، ناز شست/
آنچه بر ما می گذشت، در مرام او نبود /
گر که ما بنده نبودیم، او خدایی می نمود/
در زبان مردمم جز طعنه و جز نیش نیست/
تو بگو بازنده ی این جهل کیست؟ /
حال ایران را ببین، شایسته ی نفرین نیست؟ /
تو ببخش، ای آنکه جز تو هیچ نیست/
#دیاکو
@Uni_daily
بهر خواندن نه، بهر باریدن نوشت/
این که مردی بهر نان از جان گذر ها می کند/
در دلش یا رب کنان آهسته نجوا می کند/
هان خدا و هان خدا، ای نزد تو حاجت روا/
ای که هر دردی شود در پیش تو آنی دوا/
خشکی این غنچه بین و بر لبش آبی بده/
بر رگان خیسمان جانی از آزادی بده/
ای که می گویی خدا، اینجا خدا هم خفته است/
این سخن را من که نه، آن مردِ تنها گفته است/
در جوانی سیل و طوفان، زلزله/
نسلمان درگیر عصیان و گِلِه/
در گذشته، جنگ و خون و آتش است/
مرحبا ایران زمینم، ناز شست/
آنچه بر ما می گذشت، در مرام او نبود /
گر که ما بنده نبودیم، او خدایی می نمود/
در زبان مردمم جز طعنه و جز نیش نیست/
تو بگو بازنده ی این جهل کیست؟ /
حال ایران را ببین، شایسته ی نفرین نیست؟ /
تو ببخش، ای آنکه جز تو هیچ نیست/
#دیاکو
@Uni_daily
همدمی دارم و دانم که چرا می لرزد
این کزین روست که او از رگ من می ترسد
رگ من بریده شو کز خون تو بنویسند
پس چرا همدمش آخر به جهان می رقصد
#دیاکو
@Uni_daily
این کزین روست که او از رگ من می ترسد
رگ من بریده شو کز خون تو بنویسند
پس چرا همدمش آخر به جهان می رقصد
#دیاکو
@Uni_daily
آسمان ابریست,
می خندم؛ گریه می کنم،
اما هنوز
آسمان ابریست
فنجان چایم سرد شد
خون از رگم، دلسرد شد
اشکمان از بند مَشک آویخت و
شاپرک از پیله اش هم ترد شد
اینجا خدا هم مرد شد
سبزه ها، سبز شدن
غنچه ها، زرد شدن
دردها، مرد که نه
ولی
خنده ها، درد شدن
آسمان ابریست
می خندم، می خندی
اما هنوز آسمان ابریست
شاپرک از پیله اش هم طرد شد
پیله را سوزاند و آخر عاشق آن شمع شد
شمع سوزان در نهایت باعث آن درد شد
باله ها سوزاند، شمع جانش سرد شد
شاپرک رفت، غمی ماند و مني دادکشان؛
"عاقبت دیدی خدا هم مرد شد"
#دیاکو
@Uni_daily
می خندم؛ گریه می کنم،
اما هنوز
آسمان ابریست
فنجان چایم سرد شد
خون از رگم، دلسرد شد
اشکمان از بند مَشک آویخت و
شاپرک از پیله اش هم ترد شد
اینجا خدا هم مرد شد
سبزه ها، سبز شدن
غنچه ها، زرد شدن
دردها، مرد که نه
ولی
خنده ها، درد شدن
آسمان ابریست
می خندم، می خندی
اما هنوز آسمان ابریست
شاپرک از پیله اش هم طرد شد
پیله را سوزاند و آخر عاشق آن شمع شد
شمع سوزان در نهایت باعث آن درد شد
باله ها سوزاند، شمع جانش سرد شد
شاپرک رفت، غمی ماند و مني دادکشان؛
"عاقبت دیدی خدا هم مرد شد"
#دیاکو
@Uni_daily
خاطرت نیست که دل بعد تو باشد به کجا
که تو باشی و چمن، چه کجا چه ناکجا
تا به دیوار دلم نقش غمت زنده کنم
به قلم، جوهر خون، خاطره ای ماند به جا
خاطرت نیست ولی خاطره ات ماند به یاد
خاطرت، خاطره ام برد به باد
من قلم دست گرفتم که به خاطر آرم
آن غزل را که غزالم به نگارش می داد
'' خاطرش نیست ولی خوب به خاطر دارم
که در آغوش خودم قول نرفتن می داد''
#دیاکو
@Uni_daily
که تو باشی و چمن، چه کجا چه ناکجا
تا به دیوار دلم نقش غمت زنده کنم
به قلم، جوهر خون، خاطره ای ماند به جا
خاطرت نیست ولی خاطره ات ماند به یاد
خاطرت، خاطره ام برد به باد
من قلم دست گرفتم که به خاطر آرم
آن غزل را که غزالم به نگارش می داد
'' خاطرش نیست ولی خوب به خاطر دارم
که در آغوش خودم قول نرفتن می داد''
#دیاکو
@Uni_daily
تجربه ثابت کرده مهمونای تالار کلا ۲ دسته میشن،
یکی اونایی که شادن و می رقصن،
یکی اون دسته‌ای که فامیل عروسن.
و دلیل غمشون هم فقط به خودشون مربوطه.
#دیاکو
@Uni_daily
یکی اونایی که شادن و می رقصن،
یکی اون دسته‌ای که فامیل عروسن.
و دلیل غمشون هم فقط به خودشون مربوطه.
#دیاکو
@Uni_daily