به مناسبت زادروز ِ سرکیس جانبازیان، پدر رقص باله ایران
سرکیس در پانزدهم ژانویه سال ۱۹۱۳ برابر با بیستوششم دیماه ۱۲۹۲ در شهر آرماویر ارمنستان پا به زندگی گذاشت. او پس از آنکه تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش به پایان برد برای ادامهی تحصیل به سنپترزبورگ رفت و از هنرستان باله واگانو به عنوان سولیست و مربی رقص فارغالتحصیل شد. پس از این سرکیس تحصیلاتش را در رشتهی #ژیمناستیک در دانشگاه ورزش لسزاف پی گرفت. او پس از این از آکادمی باله «واگانووا» که از معروفترین و قدیمیترین موسسات آموزشی رقص باله در دنیا است فارغالتحصیل شد.
دولت روسیه فشار بر ارامنه را افزایش داد. سرکیس جانبازیان به دلیل همین فشارها در سال ۱۳۱۷ خورشیدی به همراه خانوادهی خود به ایران مهاجرت کرد. در آن زمان به دلیل ناآرامیهای سیاسی و قوانین مهاجرت به مهاجران اجازهی اقامت در شهر تهران داده نمیشد و از اینرو #جانبازیان در شهر قزوین ساکن شد. گفتوگوی سرکیس جانبازیان با شهردار قزوین برای درک شرایط آن روزگار برای هنر رقص باله نکتهآموز است:
«شهردار: شما چه کارهاید؟
جانبازیان: کارگردان.
شهردار: کارگردان یعنی چی؟
جانبازیان: من معلم باله هستم.
شهردار: باله چیه؟
جانبازیان: باله یک زمینهی هنری است که رقص...
شهردار (با فریاد): خجالت نمیکشی؟ تو با این هیکل گنده میخوای رقص یاد بدی؟»
جانبازیان مصمم بود که مدرسهی تخصصی برای آموزش رقص ایجاد کند و از بازی ِ روزگار اینکه دختر همان شهردار یکی از شاگردان جانبازیان شد.
افسوس که عمر جانبازیان چندان نپایید و او در بیستم آذرماه ۱۳۴۲ و در سن ۴۹ سالگی به دلیل سکتهی قلبی درگذشت. پی از مرگ جانبازیان، همسرش فلور ادارهی هنرستان رقص او را برعهده گرفت. آنا که از سه سالگی در مکتب رقص پدر بالیده بود و در زمان مرگ پدر تنها یازده سال سن داشت با حمایت مادر و وزرات فرهنگ و هنر برای ادامهی تحصیل در رقص به شوروی رفت. آنا میگوید که به خود قول داده بود که هنرستان پدر را به بهترین شکل ممکن ادامه بازسازی کند اما وقوع انقلاب اسلامی مانع از آن شد: «من به خودم قول داده بودم که هنرستان پدر را به بهترین شکل ممکن بازسازی کنم اما متاسفانه وقوع انقلاب اسلامی به من اجازه نداد تا کاری را که آغاز کرده بودم به پایان برسانم.»
هایده چنگیزیان، بالرین پرآوازهی #ایرانی در مورد #رقص باله پس از انقلاب اسلامی میگوید که در میان کارهای هنری، باله بزرگترین #قربانی انقلاب بود و هیچ هنری به اندازهی باله صدمه ندید. او میگوید: «باله را توی ظرف آشغالدانی انداختند و رفتگر محله آمد آن را برد. باله بعد از #انقلاب کاملاً از بین رفت. امروز هیچ نشانهای از آن به چشم نمیخورد که حتی زمانی باله بتواند دوباره در ایران پا بگیرد.»
چنگیزیان در پاسخ ِ این پرسش که آیا روزی باله به #ایران بازخواهد گشت یا نه میگوید که امیدی به بازگشت هنر باله به ایران ندارد. «هیچ امیدی در این باره وجود ندارد. مگر اینکه معجزهی عجیب و غریبی اتفاق بیافتد. من بعد از انقلاب با یکی از کارگردانهای خیلی معروف #سینما صحبت کردم. او به من گفت که ما در سینما فوری دست به کار شدیم که آن بلایی که سر باله آمد، سر سینمای ایران نیاید و به همین خاطر، رضایت دادیم مقداری فیلمها را مطابق میل جمهوری اسلامی بسازیم و این اتفاق در مورد #باله نمیتوانست بیافتد.
بیشتر بخوانید:
https://goo.gl/eEMM9g
@Tavaana_TavaanaTech
#رقصباله
#سرکیسجانبازیان
سرکیس در پانزدهم ژانویه سال ۱۹۱۳ برابر با بیستوششم دیماه ۱۲۹۲ در شهر آرماویر ارمنستان پا به زندگی گذاشت. او پس از آنکه تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش به پایان برد برای ادامهی تحصیل به سنپترزبورگ رفت و از هنرستان باله واگانو به عنوان سولیست و مربی رقص فارغالتحصیل شد. پس از این سرکیس تحصیلاتش را در رشتهی #ژیمناستیک در دانشگاه ورزش لسزاف پی گرفت. او پس از این از آکادمی باله «واگانووا» که از معروفترین و قدیمیترین موسسات آموزشی رقص باله در دنیا است فارغالتحصیل شد.
دولت روسیه فشار بر ارامنه را افزایش داد. سرکیس جانبازیان به دلیل همین فشارها در سال ۱۳۱۷ خورشیدی به همراه خانوادهی خود به ایران مهاجرت کرد. در آن زمان به دلیل ناآرامیهای سیاسی و قوانین مهاجرت به مهاجران اجازهی اقامت در شهر تهران داده نمیشد و از اینرو #جانبازیان در شهر قزوین ساکن شد. گفتوگوی سرکیس جانبازیان با شهردار قزوین برای درک شرایط آن روزگار برای هنر رقص باله نکتهآموز است:
«شهردار: شما چه کارهاید؟
جانبازیان: کارگردان.
شهردار: کارگردان یعنی چی؟
جانبازیان: من معلم باله هستم.
شهردار: باله چیه؟
جانبازیان: باله یک زمینهی هنری است که رقص...
شهردار (با فریاد): خجالت نمیکشی؟ تو با این هیکل گنده میخوای رقص یاد بدی؟»
جانبازیان مصمم بود که مدرسهی تخصصی برای آموزش رقص ایجاد کند و از بازی ِ روزگار اینکه دختر همان شهردار یکی از شاگردان جانبازیان شد.
افسوس که عمر جانبازیان چندان نپایید و او در بیستم آذرماه ۱۳۴۲ و در سن ۴۹ سالگی به دلیل سکتهی قلبی درگذشت. پی از مرگ جانبازیان، همسرش فلور ادارهی هنرستان رقص او را برعهده گرفت. آنا که از سه سالگی در مکتب رقص پدر بالیده بود و در زمان مرگ پدر تنها یازده سال سن داشت با حمایت مادر و وزرات فرهنگ و هنر برای ادامهی تحصیل در رقص به شوروی رفت. آنا میگوید که به خود قول داده بود که هنرستان پدر را به بهترین شکل ممکن ادامه بازسازی کند اما وقوع انقلاب اسلامی مانع از آن شد: «من به خودم قول داده بودم که هنرستان پدر را به بهترین شکل ممکن بازسازی کنم اما متاسفانه وقوع انقلاب اسلامی به من اجازه نداد تا کاری را که آغاز کرده بودم به پایان برسانم.»
هایده چنگیزیان، بالرین پرآوازهی #ایرانی در مورد #رقص باله پس از انقلاب اسلامی میگوید که در میان کارهای هنری، باله بزرگترین #قربانی انقلاب بود و هیچ هنری به اندازهی باله صدمه ندید. او میگوید: «باله را توی ظرف آشغالدانی انداختند و رفتگر محله آمد آن را برد. باله بعد از #انقلاب کاملاً از بین رفت. امروز هیچ نشانهای از آن به چشم نمیخورد که حتی زمانی باله بتواند دوباره در ایران پا بگیرد.»
چنگیزیان در پاسخ ِ این پرسش که آیا روزی باله به #ایران بازخواهد گشت یا نه میگوید که امیدی به بازگشت هنر باله به ایران ندارد. «هیچ امیدی در این باره وجود ندارد. مگر اینکه معجزهی عجیب و غریبی اتفاق بیافتد. من بعد از انقلاب با یکی از کارگردانهای خیلی معروف #سینما صحبت کردم. او به من گفت که ما در سینما فوری دست به کار شدیم که آن بلایی که سر باله آمد، سر سینمای ایران نیاید و به همین خاطر، رضایت دادیم مقداری فیلمها را مطابق میل جمهوری اسلامی بسازیم و این اتفاق در مورد #باله نمیتوانست بیافتد.
بیشتر بخوانید:
https://goo.gl/eEMM9g
@Tavaana_TavaanaTech
#رقصباله
#سرکیسجانبازیان
زادروز ِ امینالله آندره حسین، صدای خرابههای تختجمشید
در تاریخ و سال تولد امینالله حسین، موسیقیدان معاصر اتفاق نظر وجود ندارد. بسیاری سال تولد او را ۱۲۸۵ خورشیدی ذکر کردهاند و برخی نیز او را متولد سال ۱۲۸۲ خورشیدی دانستهاند و برخی ۱۲۸۴.روز تولدش را نیز سیام خرداد دانستهاند و همچنین بیستوهشتم دیماه. امینالله حسین در سمرقند (ازبکستان امروزی) از مادری ایرانی و پدری از مهاجران قفقاز به ایران دیده به جهان گشود. آنگونه که خودش میگوید خانوادهاش در خانه به زبان فارسی سخن میگفتند و با شعر و ادبیات فارسی آشنایی داشتند.
پدرش احمدحسین در تهران با نامخانوادگی «امیری» شناسنامه گرفته بود.امینالله حسین را میتوان اولین #آهنگساز ایرانی دانست که آثارش در رپرتوار ارکسترهای بینالمللی قرار گرفته و به کرات به اجرا درآمده است. او در کودکی با خانوادهی خود به روسیه مهاجرت کرد و تحصیلات ابتدایی خود را تا سال ۱۹۱۷ که انقلاب اکتبر به پیروزی رسید در «پتروگراد» سپری کرد. پس از روی کارآمدن نظام سوسیالیستی، او روسیه را ترک کرد و برای تحصیل در رشتهی پزشکی به کشور آلمان رفت اما رشتهی پزشکی را به خاطر علاقهای که به موسیقی داشت رها کرد و علیرغم میل پدرش در اشتوتگارت و برلین به آموختن ِ موسیقی پرداخت.
حسین به ساختن قطعاتی با فضای شرقی و ایرانی علاقهی بسیار داشت و تحت تاثیر همین فضا بود که او در سال ۱۳۲۵ خورشیدی سمفونی «تخت جمشید» را در قالب ارکستر سمفونیک ساخت که بسیار نیز مورد توجه قرار گرفت. گفته میشود امینالله حسین روزی برای دیدن فیلمی به نام «خرابههای تخت جمشید» به سینما رفته بود. ناگهان وسط سالن سینما بلند میشد و فریاد میزند که من این خرابهها را به صدا در میآورم که نتیجهی این خواسته ساختن «خرابههای تخت جمشید» شد.
از دیگر کارهای او که میشود رد پای علاقهمندیاش به فرهنگ و ادبیات ایران را دید میتوان به راسپودی ایرانی و سمفونی رباعیات عمر خیام اشاره کرد که در سال ۱۳۳۰ در پاریس اجرا شد.
منبع درآمد حسین از ساخت موسیقی فیلم بود. او در دههی ۱۹۷۰ از نظر مالی دچار مشکل میشود که کمکهای مالی فرح دیبا به یاریاش میآید.
احمد اشرف در اینباره میگوید:
«زمانى كه علياحضرت ايران يك سفرى به پاريس كردند، خب علياحضرت يك #هنرمند واقعى است. با وجود اينكه ملكه مملكت ما بوده باز به هيچ عنوان در نگاهكردن و در جريان هنرها بودند.موقعى كه آمدند اينجا در سفارتخانه، گفتند من علاقمندم كه آقاى امينالله حسين را ببينم. .. مىنشينند و صحبت مىشود و علياحضرت از او سئوال مىكنند كه چرا آهنگ جديد نساختى و من همه كارهايت را گوش مىدهم، ايشان يک كمى، فكر مىكنم، از نظر مالى اظهار نظر مىكند. ما آن زمان، تاريخش يادم نمىآيد، نوشتيم كه علياحضرت دستور دادند ماهيانه فلان قدر ماهيانه به امينالله حسين پول بدهند. و يک خواهش ديگر علياحضرت از ايشان كرد. براى اينكه اسم سمفونى، «خرابههاى تخت جمشيد» بود كه كلمه خرابه ها يک كمى خوب نبود كه تبديل شد به «پرسپوليس». امینالله حسین برای اجرای #باله #موسیقی #شهرزاد در #تالار_رودکی برای اولین و آخرین بار به ایران میآید. امینالله حسین در تاریخ هجدهم مردادماه ۱۳۶۲ خورشیدی در پاریس درگذشت.
بیشتر بخوانید:
https://goo.gl/wA98Cd
#امیناللهحسین
#موسیقی
@Tavaana_TavaanaTech
در تاریخ و سال تولد امینالله حسین، موسیقیدان معاصر اتفاق نظر وجود ندارد. بسیاری سال تولد او را ۱۲۸۵ خورشیدی ذکر کردهاند و برخی نیز او را متولد سال ۱۲۸۲ خورشیدی دانستهاند و برخی ۱۲۸۴.روز تولدش را نیز سیام خرداد دانستهاند و همچنین بیستوهشتم دیماه. امینالله حسین در سمرقند (ازبکستان امروزی) از مادری ایرانی و پدری از مهاجران قفقاز به ایران دیده به جهان گشود. آنگونه که خودش میگوید خانوادهاش در خانه به زبان فارسی سخن میگفتند و با شعر و ادبیات فارسی آشنایی داشتند.
پدرش احمدحسین در تهران با نامخانوادگی «امیری» شناسنامه گرفته بود.امینالله حسین را میتوان اولین #آهنگساز ایرانی دانست که آثارش در رپرتوار ارکسترهای بینالمللی قرار گرفته و به کرات به اجرا درآمده است. او در کودکی با خانوادهی خود به روسیه مهاجرت کرد و تحصیلات ابتدایی خود را تا سال ۱۹۱۷ که انقلاب اکتبر به پیروزی رسید در «پتروگراد» سپری کرد. پس از روی کارآمدن نظام سوسیالیستی، او روسیه را ترک کرد و برای تحصیل در رشتهی پزشکی به کشور آلمان رفت اما رشتهی پزشکی را به خاطر علاقهای که به موسیقی داشت رها کرد و علیرغم میل پدرش در اشتوتگارت و برلین به آموختن ِ موسیقی پرداخت.
حسین به ساختن قطعاتی با فضای شرقی و ایرانی علاقهی بسیار داشت و تحت تاثیر همین فضا بود که او در سال ۱۳۲۵ خورشیدی سمفونی «تخت جمشید» را در قالب ارکستر سمفونیک ساخت که بسیار نیز مورد توجه قرار گرفت. گفته میشود امینالله حسین روزی برای دیدن فیلمی به نام «خرابههای تخت جمشید» به سینما رفته بود. ناگهان وسط سالن سینما بلند میشد و فریاد میزند که من این خرابهها را به صدا در میآورم که نتیجهی این خواسته ساختن «خرابههای تخت جمشید» شد.
از دیگر کارهای او که میشود رد پای علاقهمندیاش به فرهنگ و ادبیات ایران را دید میتوان به راسپودی ایرانی و سمفونی رباعیات عمر خیام اشاره کرد که در سال ۱۳۳۰ در پاریس اجرا شد.
منبع درآمد حسین از ساخت موسیقی فیلم بود. او در دههی ۱۹۷۰ از نظر مالی دچار مشکل میشود که کمکهای مالی فرح دیبا به یاریاش میآید.
احمد اشرف در اینباره میگوید:
«زمانى كه علياحضرت ايران يك سفرى به پاريس كردند، خب علياحضرت يك #هنرمند واقعى است. با وجود اينكه ملكه مملكت ما بوده باز به هيچ عنوان در نگاهكردن و در جريان هنرها بودند.موقعى كه آمدند اينجا در سفارتخانه، گفتند من علاقمندم كه آقاى امينالله حسين را ببينم. .. مىنشينند و صحبت مىشود و علياحضرت از او سئوال مىكنند كه چرا آهنگ جديد نساختى و من همه كارهايت را گوش مىدهم، ايشان يک كمى، فكر مىكنم، از نظر مالى اظهار نظر مىكند. ما آن زمان، تاريخش يادم نمىآيد، نوشتيم كه علياحضرت دستور دادند ماهيانه فلان قدر ماهيانه به امينالله حسين پول بدهند. و يک خواهش ديگر علياحضرت از ايشان كرد. براى اينكه اسم سمفونى، «خرابههاى تخت جمشيد» بود كه كلمه خرابه ها يک كمى خوب نبود كه تبديل شد به «پرسپوليس». امینالله حسین برای اجرای #باله #موسیقی #شهرزاد در #تالار_رودکی برای اولین و آخرین بار به ایران میآید. امینالله حسین در تاریخ هجدهم مردادماه ۱۳۶۲ خورشیدی در پاریس درگذشت.
بیشتر بخوانید:
https://goo.gl/wA98Cd
#امیناللهحسین
#موسیقی
@Tavaana_TavaanaTech
نیما کیان متولد ۱۳۴۸، رقصپرداز و رقصپژوه ایرانی و بنیانگذار و سرپرست هنری سازمان باله ایران است که در سال ۲۰۰۲ میلادی سازمان بالهی ایران را که پس از انقلاب اسلامی منحل شده بود در کشور سوئد بار دیگر به راه انداخت. او یک طرح بزرگ فرهنگی و بینالمللی با بیش از صد نفر از هنرمندان و فعالان هنری برای احیا رقص باله ایرانی به راه انداخت.
نیما کیان فعالیتهای هنریاش را در سیزدهسالگی و در زمینهی نقاشی و گرافیک آغاز کرد. او در هفده سالگی به اروپا مهاجرت کرد و تحصیلاتش را در رشتهی باله در آکادمی بالهی گوتنبرگ تحت تعلیم مادام لیاشوبرت و پس از آن دانشکدهی عالی رقص مادام رزلا هاتاور در کن فرانسه به پایان رساند.
به زودی «توانا» به زندگی هنری این هنرمند خواهد پرداخت.
این رقص زیبای باله تقدیم میشود به همراهان همیشگی توانا
این #رقص #باله ایرانی کاری است از نیما کیان و باله ملی قرقیزستان که تهیهکنندهی آن سازمان باله ایران بوده است.
Ballets in order:
"Arash The Archer"
"Dancing of The Dispersed Souls"
Director of Choreography: Nima Kiann
Choreographer: Emil Akmatov
Produced by "Les Ballets Persans"
@Tavaana_TavaanaTech
👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇
نیما کیان فعالیتهای هنریاش را در سیزدهسالگی و در زمینهی نقاشی و گرافیک آغاز کرد. او در هفده سالگی به اروپا مهاجرت کرد و تحصیلاتش را در رشتهی باله در آکادمی بالهی گوتنبرگ تحت تعلیم مادام لیاشوبرت و پس از آن دانشکدهی عالی رقص مادام رزلا هاتاور در کن فرانسه به پایان رساند.
به زودی «توانا» به زندگی هنری این هنرمند خواهد پرداخت.
این رقص زیبای باله تقدیم میشود به همراهان همیشگی توانا
این #رقص #باله ایرانی کاری است از نیما کیان و باله ملی قرقیزستان که تهیهکنندهی آن سازمان باله ایران بوده است.
Ballets in order:
"Arash The Archer"
"Dancing of The Dispersed Souls"
Director of Choreography: Nima Kiann
Choreographer: Emil Akmatov
Produced by "Les Ballets Persans"
@Tavaana_TavaanaTech
👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇
هایده چنگیزیان، از اولین زنان رقصندهی باله در ایران
هایده چنگیزیان یکی از اولین #زنان #رقصندهٔ باله در ایران است. او از دوران کودکی علاقهی بسیاری به رقص داشته است. آنگونه که گفته میشود «یپرم خان»، آوازخوان ارمنی اول بار در یک مجلس عروسی به استعداد این دختر جوان در رقص پی برد و با پیشنهاد این خواننده بود که هایده به کلاسهای رقص «مادام یلنا آودیسیان» رفت و به فراگیری رقص پرداخت. مادام یلنا با نام هنری «مادام یلنا» از بنیانگذاران ِ «هنر باله در ایران» بود. سرکیس جانبازیان دیگر استاد ِ رقص باله که به او لقب پدر بالهی ایران دادهاند در این کار با مادام یلنا همکاری میکرد. دوران کودکی هایده در کلاس مادام یلنا گذشت.
هایده پس از دریافت مدرک سیکل اول در ۱۶ سالگی به کلن ِ آلمان رفت تا به آموختن باله بپردازد. هایده چنگیزیان در هنرکدهی باله و در کنکور این رشته نفر اول شد. هایده پس از مدتی برای فراگیری باله به اتحاد جماهیر شوروی رفت و در آن کشور آموزش رقص #باله دید. او پس از بازگشت به ایران در تالار رودکی آن زمان که بهدها به تالار وحدت تبدیل شد به کار مشغول شد. او فعالیتهای بسیار در سازمان باله ملی داشت.
این #بالرین پس از پیروزی انقلاب اسلامی حرفهاش را از دست داد چرا که پس از انقلاب #رقص ممنوع شد و از لحاظ شرعی آن را حرام دانستند. هایده چنگیزیان مجبور شد ایران را ترک کند. او ابتدا به کشور آمریکا رفت و از آنجا به آلمان #مهاجرت کرد و در نهایت در پرتغال و شهر لیسبون ساکن شد.
#هایده_چنگیزیان، از اولین کسانی است که با اجرای داستانی از شاهنامهی فردوسی یعنی بیژن و منیژه بالهی فرنگی را در شکلی ایرانی عرضه کرد.
دویچهوله با هایده چنگیزیان گفتوگویی کرده است که در زیر میخوانید:
خانم چنگیزیان، فکر میکنید با ریاست جمهوری آقای روحانی، امیدی برای بهبود وضعیت هنری در سال پیش رو وجود دارد؟
نه، من زیاد امیدی ندارم، متأسفانه. همانطور که در اخبار میشنویم، تصمیمگیرندهی اصلی آقای روحانی نیستند و تصمیمگیرندهها کسان دیگری هستند که به ظاهر هم که شده، میخواهند این شکل اسلامی را نگه دارند. هنر، به عقیدهی من، یک چیز آزاد است. هنر چیزی نیست که بتواند وابسته بشود. البته در قرون وسطی، کلیسای کاتولیک هنرمندها را در خدمت خودش پذیرفت و آثار عجیب و غریب باشکوهی از نقاشی، مجسمهسازی و بناهای مختلف به وجود آمد. ولی اصولاً در هیچ دورهی دیگری نمیتوانیم ببینیم که هنر بتواند خودش را به یک ایدئولوژی وابسته کند. حتی در زمان کمونیستی و بلشویکی روسیه، هنر نتوانست خودش را وفق بدهد. باید جدا میشد.
ولی ما دیدیم که هنرمندهای خیلی ارزندهای در آن رژیم (اتحاد جماهیر شوروی) هم به وجود آمدند. از جمله بالرینهای خیلی ماهر...
بله، به خاطر اینکه دورهی اتحاد جماهیر شوروی میخواستند به دنیا ثابت کنند که ما از لحاظ فرهنگی هم خیلی قادریم.
فکر نمیکنید این موضوع برای جمهوری اسلامی هم پیش بیاید که بخواهند بگویند ما از نظر فرهنگی هم قادریم؟
نه، نگاه کنید به فیلمهایی که سانسور میشود، به کارگردانهای خیلی خوب ما که یا ممنوعالفیلم میشوند یا در #حصر خانگی قرار میگیرند و نمیتوانند چیزی از خودشان ارائه بدهند و اگر هم ارائه بدهند، مثل آقای فرهادی میرود در فرانسه اجرا میکند. در فضای #ایران، آن آزادیای وجود ندارد که هنرمند بتواند خودش را ابراز کند، نظراتاش را ابراز کند و بتواند قطعهای را بسازد که اصلاً بوی آزادی بدهد.
بیشتر بخوانید:
http://bit.ly/1Ijinqy
@Tavaana_TavaanaTech
هایده چنگیزیان یکی از اولین #زنان #رقصندهٔ باله در ایران است. او از دوران کودکی علاقهی بسیاری به رقص داشته است. آنگونه که گفته میشود «یپرم خان»، آوازخوان ارمنی اول بار در یک مجلس عروسی به استعداد این دختر جوان در رقص پی برد و با پیشنهاد این خواننده بود که هایده به کلاسهای رقص «مادام یلنا آودیسیان» رفت و به فراگیری رقص پرداخت. مادام یلنا با نام هنری «مادام یلنا» از بنیانگذاران ِ «هنر باله در ایران» بود. سرکیس جانبازیان دیگر استاد ِ رقص باله که به او لقب پدر بالهی ایران دادهاند در این کار با مادام یلنا همکاری میکرد. دوران کودکی هایده در کلاس مادام یلنا گذشت.
هایده پس از دریافت مدرک سیکل اول در ۱۶ سالگی به کلن ِ آلمان رفت تا به آموختن باله بپردازد. هایده چنگیزیان در هنرکدهی باله و در کنکور این رشته نفر اول شد. هایده پس از مدتی برای فراگیری باله به اتحاد جماهیر شوروی رفت و در آن کشور آموزش رقص #باله دید. او پس از بازگشت به ایران در تالار رودکی آن زمان که بهدها به تالار وحدت تبدیل شد به کار مشغول شد. او فعالیتهای بسیار در سازمان باله ملی داشت.
این #بالرین پس از پیروزی انقلاب اسلامی حرفهاش را از دست داد چرا که پس از انقلاب #رقص ممنوع شد و از لحاظ شرعی آن را حرام دانستند. هایده چنگیزیان مجبور شد ایران را ترک کند. او ابتدا به کشور آمریکا رفت و از آنجا به آلمان #مهاجرت کرد و در نهایت در پرتغال و شهر لیسبون ساکن شد.
#هایده_چنگیزیان، از اولین کسانی است که با اجرای داستانی از شاهنامهی فردوسی یعنی بیژن و منیژه بالهی فرنگی را در شکلی ایرانی عرضه کرد.
دویچهوله با هایده چنگیزیان گفتوگویی کرده است که در زیر میخوانید:
خانم چنگیزیان، فکر میکنید با ریاست جمهوری آقای روحانی، امیدی برای بهبود وضعیت هنری در سال پیش رو وجود دارد؟
نه، من زیاد امیدی ندارم، متأسفانه. همانطور که در اخبار میشنویم، تصمیمگیرندهی اصلی آقای روحانی نیستند و تصمیمگیرندهها کسان دیگری هستند که به ظاهر هم که شده، میخواهند این شکل اسلامی را نگه دارند. هنر، به عقیدهی من، یک چیز آزاد است. هنر چیزی نیست که بتواند وابسته بشود. البته در قرون وسطی، کلیسای کاتولیک هنرمندها را در خدمت خودش پذیرفت و آثار عجیب و غریب باشکوهی از نقاشی، مجسمهسازی و بناهای مختلف به وجود آمد. ولی اصولاً در هیچ دورهی دیگری نمیتوانیم ببینیم که هنر بتواند خودش را به یک ایدئولوژی وابسته کند. حتی در زمان کمونیستی و بلشویکی روسیه، هنر نتوانست خودش را وفق بدهد. باید جدا میشد.
ولی ما دیدیم که هنرمندهای خیلی ارزندهای در آن رژیم (اتحاد جماهیر شوروی) هم به وجود آمدند. از جمله بالرینهای خیلی ماهر...
بله، به خاطر اینکه دورهی اتحاد جماهیر شوروی میخواستند به دنیا ثابت کنند که ما از لحاظ فرهنگی هم خیلی قادریم.
فکر نمیکنید این موضوع برای جمهوری اسلامی هم پیش بیاید که بخواهند بگویند ما از نظر فرهنگی هم قادریم؟
نه، نگاه کنید به فیلمهایی که سانسور میشود، به کارگردانهای خیلی خوب ما که یا ممنوعالفیلم میشوند یا در #حصر خانگی قرار میگیرند و نمیتوانند چیزی از خودشان ارائه بدهند و اگر هم ارائه بدهند، مثل آقای فرهادی میرود در فرانسه اجرا میکند. در فضای #ایران، آن آزادیای وجود ندارد که هنرمند بتواند خودش را ابراز کند، نظراتاش را ابراز کند و بتواند قطعهای را بسازد که اصلاً بوی آزادی بدهد.
بیشتر بخوانید:
http://bit.ly/1Ijinqy
@Tavaana_TavaanaTech
سرکیس جانبازیان، پدر رقص باله ایران
goo.gl/XvsgMP
سرکیس در پانزدهم ژانویه سال ۱۹۱۳ برابر با بیستوششم دیماه ۱۲۹۲ در شهر آرماویر ارمنستان پا به زندگی گذاشت. او پس از آنکه تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش به پایان برد برای ادامهی تحصیل به سنپترزبورگ رفت و از هنرستان باله واگانو به عنوان سولیست و مربی رقص فارغالتحصیل شد. پس از این سرکیس تحصیلاتش را در رشتهی ژیمناستیک در دانشگاه ورزش لسزاف پی گرفت. او پس از این از آکادمی باله «واگانووا» که از معروفترین و قدیمیترین موسسات آموزشی رقص باله در دنیا است فارغالتحصیل شد.
دولت روسیه فشار بر ارامنه را افزایش داد. سرکیس جانبازیان به دلیل همین فشارها در سال ۱۳۱۷ خورشیدی به همراه خانوادهی خود به ایران مهاجرت کرد. در آن زمان به دلیل ناآرامیهای سیاسی و قوانین مهاجرت به مهاجران اجازهی اقامت در شهر تهران داده نمیشد و از اینرو جانبازیان در شهر قزوین ساکن شد.
گفتوگوی سرکیس جانبازیان با شهردار قزوین برای درک شرایط آن روزگار برای هنر رقص باله نکتهآموز است:
«شهردار: شما چه کارهاید؟
جانبازیان: کارگردان.
شهردار: کارگردان یعنی چی؟
جانبازیان: من معلم باله هستم.
شهردار: باله چیه؟
جانبازیان: باله یک زمینهی هنری است که رقص...
شهردار (با فریاد): خجالت نمیکشی؟ تو با این هیکل گنده میخوای رقص یاد بدی؟»
جانبازیان مصمم بود که مدرسهی تخصصی برای آموزش رقص ایجاد کند و از بازی ِ روزگار اینکه دختر همان شهردار یکی از شاگردان جانبازیان شد.
افسوس که عمر جانبازیان چندان نپایید و او در بیستم آذرماه ۱۳۴۲ و در سن ۴۹ سالگی به دلیل سکتهی قلبی درگذشت. پی از مرگ جانبازیان، همسرش فلور ادارهی هنرستان رقص او را برعهده گرفت. آنا که از سه سالگی در مکتب رقص پدر بالیده بود و در زمان مرگ پدر تنها یازده سال سن داشت با حمایت مادر و وزرات فرهنگ و هنر برای ادامهی تحصیل در رقص به شوروی رفت. آنا میگوید که به خود قول داده بود که هنرستان پدر را به بهترین شکل ممکن ادامه بازسازی کند اما وقوع انقلاب اسلامی مانع از آن شد: «من به خودم قول داده بودم که هنرستان پدر را به بهترین شکل ممکن بازسازی کنم اما متاسفانه وقوع انقلاب اسلامی به من اجازه نداد تا کاری را که آغاز کرده بودم به پایان برسانم.»
هایده چنگیزیان، بالرین پرآوازهی ایرانی در مورد رقص باله پس از انقلاب اسلامی میگوید که در میان کارهای هنری، باله بزرگترین قربانی انقلاب بود و هیچ هنری به اندازهی باله صدمه ندید. او میگوید: «باله را توی ظرف آشغالدانی انداختند و رفتگر محله آمد آن را برد. باله بعد از انقلاب کاملاً از بین رفت. امروز هیچ نشانهای از آن به چشم نمیخورد که حتی زمانی باله بتواند دوباره در ایران پا بگیرد.»
چنگیزیان در پاسخ ِ این پرسش که آیا روزی باله به ایران بازخواهد گشت یا نه میگوید که امیدی به بازگشت هنر باله به ایران ندارد. «هیچ امیدی در این باره وجود ندارد. مگر اینکه معجزهی عجیب و غریبی اتفاق بیافتد. من بعد از انقلاب با یکی از کارگردانهای خیلی معروف سینما صحبت کردم. او به من گفت که ما در سینما فوری دست به کار شدیم که آن بلایی که سر باله آمد، سر سینمای ایران نیاید و به همین خاطر، رضایت دادیم مقداری فیلمها را مطابق میل جمهوری اسلامی بسازیم و این اتفاق در مورد باله نمیتوانست بیافتد.
بیشتر بخوانید:
https://goo.gl/eEMM9g
https://telegram.me/joinchat/B5XELjvByQFyPHYQMdMTiQ
goo.gl/XvsgMP
سرکیس در پانزدهم ژانویه سال ۱۹۱۳ برابر با بیستوششم دیماه ۱۲۹۲ در شهر آرماویر ارمنستان پا به زندگی گذاشت. او پس از آنکه تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش به پایان برد برای ادامهی تحصیل به سنپترزبورگ رفت و از هنرستان باله واگانو به عنوان سولیست و مربی رقص فارغالتحصیل شد. پس از این سرکیس تحصیلاتش را در رشتهی ژیمناستیک در دانشگاه ورزش لسزاف پی گرفت. او پس از این از آکادمی باله «واگانووا» که از معروفترین و قدیمیترین موسسات آموزشی رقص باله در دنیا است فارغالتحصیل شد.
دولت روسیه فشار بر ارامنه را افزایش داد. سرکیس جانبازیان به دلیل همین فشارها در سال ۱۳۱۷ خورشیدی به همراه خانوادهی خود به ایران مهاجرت کرد. در آن زمان به دلیل ناآرامیهای سیاسی و قوانین مهاجرت به مهاجران اجازهی اقامت در شهر تهران داده نمیشد و از اینرو جانبازیان در شهر قزوین ساکن شد.
گفتوگوی سرکیس جانبازیان با شهردار قزوین برای درک شرایط آن روزگار برای هنر رقص باله نکتهآموز است:
«شهردار: شما چه کارهاید؟
جانبازیان: کارگردان.
شهردار: کارگردان یعنی چی؟
جانبازیان: من معلم باله هستم.
شهردار: باله چیه؟
جانبازیان: باله یک زمینهی هنری است که رقص...
شهردار (با فریاد): خجالت نمیکشی؟ تو با این هیکل گنده میخوای رقص یاد بدی؟»
جانبازیان مصمم بود که مدرسهی تخصصی برای آموزش رقص ایجاد کند و از بازی ِ روزگار اینکه دختر همان شهردار یکی از شاگردان جانبازیان شد.
افسوس که عمر جانبازیان چندان نپایید و او در بیستم آذرماه ۱۳۴۲ و در سن ۴۹ سالگی به دلیل سکتهی قلبی درگذشت. پی از مرگ جانبازیان، همسرش فلور ادارهی هنرستان رقص او را برعهده گرفت. آنا که از سه سالگی در مکتب رقص پدر بالیده بود و در زمان مرگ پدر تنها یازده سال سن داشت با حمایت مادر و وزرات فرهنگ و هنر برای ادامهی تحصیل در رقص به شوروی رفت. آنا میگوید که به خود قول داده بود که هنرستان پدر را به بهترین شکل ممکن ادامه بازسازی کند اما وقوع انقلاب اسلامی مانع از آن شد: «من به خودم قول داده بودم که هنرستان پدر را به بهترین شکل ممکن بازسازی کنم اما متاسفانه وقوع انقلاب اسلامی به من اجازه نداد تا کاری را که آغاز کرده بودم به پایان برسانم.»
هایده چنگیزیان، بالرین پرآوازهی ایرانی در مورد رقص باله پس از انقلاب اسلامی میگوید که در میان کارهای هنری، باله بزرگترین قربانی انقلاب بود و هیچ هنری به اندازهی باله صدمه ندید. او میگوید: «باله را توی ظرف آشغالدانی انداختند و رفتگر محله آمد آن را برد. باله بعد از انقلاب کاملاً از بین رفت. امروز هیچ نشانهای از آن به چشم نمیخورد که حتی زمانی باله بتواند دوباره در ایران پا بگیرد.»
چنگیزیان در پاسخ ِ این پرسش که آیا روزی باله به ایران بازخواهد گشت یا نه میگوید که امیدی به بازگشت هنر باله به ایران ندارد. «هیچ امیدی در این باره وجود ندارد. مگر اینکه معجزهی عجیب و غریبی اتفاق بیافتد. من بعد از انقلاب با یکی از کارگردانهای خیلی معروف سینما صحبت کردم. او به من گفت که ما در سینما فوری دست به کار شدیم که آن بلایی که سر باله آمد، سر سینمای ایران نیاید و به همین خاطر، رضایت دادیم مقداری فیلمها را مطابق میل جمهوری اسلامی بسازیم و این اتفاق در مورد باله نمیتوانست بیافتد.
بیشتر بخوانید:
https://goo.gl/eEMM9g
https://telegram.me/joinchat/B5XELjvByQFyPHYQMdMTiQ
Instagram
توانا: آموزشكده جامعه مدنى
. #سرکیس_جانبازیان، پدر #رقص_باله ایران سرکیس در پانزدهم ژانویه سال ۱۹۱۳ برابر با بیستوششم دیماه ۱۲۹۲ در شهر آرماویر ارمنستان پا به زندگی گذاشت. او پس از آنکه تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش به پایان برد برای ادامهی تحصیل به سنپترزبورگ رفت و از هنرستان…
هایده چنگیزیان یکی از اولین زنان رقصنده باله در ایران است. او از دوران کودکی علاقهی بسیاری به رقص داشته است. آنگونه که گفته میشود «یپرم خان»، آوازخوان ارمنی، اول بار در یک مجلس عروسی به استعداد این دختر جوان در رقص پی برد و با پیشنهاد این خواننده بود که هایده به کلاسهای رقص «مادام یلنا آودیسیان» رفت و به فراگیری رقص پرداخت.
مادام یلنا با نام هنری «مادام یلنا» از بنیانگذاران ِ «هنر باله در ایران» بود. سرکیس جانبازیان دیگر استاد ِ رقص باله که به او لقب پدر بالهی ایران دادهاند در این کار با مادام یلنا همکاری میکرد. دوران کودکی هایده در کلاس مادام یلنا گذشت.
هایده پس از پیروزی انقلاب اسلامی حرفهاش را از دست داد چرا که پس از انقلاب رقص ممنوع شد و از لحاظ شرعی آن را حرام دانستند. هایده چنگیزیان مجبور شد ایران را ترک کند. او ابتدا به کشور آمریکا رفت و از آنجا به آلمان مهاجرت کرد و در نهایت در پرتغال و شهر لیسبون ساکن شد.
رقص را یکی از زیباترین و نخستین هنرهای بشری میدانند. باله این هنر ارزنده جهانی اما سالهای درازی است که در میهن ما به فراموشی سپرده شده. این بار نه تنها زنان که مردان نیز از اجرای این «حرکات موزون» محرومند. در نخستین روزهای پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ در ایران جلسهای برای تعیین تکلیف وضع هنرمندان با حضور چند تن از روحانیون و مدیران هنری در باغ منظریه تشکیل شد. سرپرست تالار رودکی از آیتالله مفتح میخواهد که چیزی در مورد وضعیت باله در آینده بگوید. آیتالله برافروخته پاسخ میدهد که جمهوری اسلامی و باله؟! چهل سالی است که نه تنها از باله که از رقصندگان آن نیز کمتر خبری به گوش میرسد.
«هایده چنگیزیان» در گفتوگویی درباره وضعیت امروز باله در ایران میگوید:
https://bit.ly/1Ijinqy
#رقص #مائده_هژبری
#شاداب_شکیب #الناز_قاسمی
#برقص_تا_برقصیم
#هایده_چنگیزیان
#باله #باله_ایرانی
@Tavaana_TavaanaTech
مادام یلنا با نام هنری «مادام یلنا» از بنیانگذاران ِ «هنر باله در ایران» بود. سرکیس جانبازیان دیگر استاد ِ رقص باله که به او لقب پدر بالهی ایران دادهاند در این کار با مادام یلنا همکاری میکرد. دوران کودکی هایده در کلاس مادام یلنا گذشت.
هایده پس از پیروزی انقلاب اسلامی حرفهاش را از دست داد چرا که پس از انقلاب رقص ممنوع شد و از لحاظ شرعی آن را حرام دانستند. هایده چنگیزیان مجبور شد ایران را ترک کند. او ابتدا به کشور آمریکا رفت و از آنجا به آلمان مهاجرت کرد و در نهایت در پرتغال و شهر لیسبون ساکن شد.
رقص را یکی از زیباترین و نخستین هنرهای بشری میدانند. باله این هنر ارزنده جهانی اما سالهای درازی است که در میهن ما به فراموشی سپرده شده. این بار نه تنها زنان که مردان نیز از اجرای این «حرکات موزون» محرومند. در نخستین روزهای پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ در ایران جلسهای برای تعیین تکلیف وضع هنرمندان با حضور چند تن از روحانیون و مدیران هنری در باغ منظریه تشکیل شد. سرپرست تالار رودکی از آیتالله مفتح میخواهد که چیزی در مورد وضعیت باله در آینده بگوید. آیتالله برافروخته پاسخ میدهد که جمهوری اسلامی و باله؟! چهل سالی است که نه تنها از باله که از رقصندگان آن نیز کمتر خبری به گوش میرسد.
«هایده چنگیزیان» در گفتوگویی درباره وضعیت امروز باله در ایران میگوید:
https://bit.ly/1Ijinqy
#رقص #مائده_هژبری
#شاداب_شکیب #الناز_قاسمی
#برقص_تا_برقصیم
#هایده_چنگیزیان
#باله #باله_ایرانی
@Tavaana_TavaanaTech
Instagram
توانا: آموزشكده جامعه مدنى
. هایده چنگیزیان یکی از اولین زنان رقصنده باله در ایران است. او از دوران کودکی علاقهی بسیاری به رقص داشته است. آنگونه که گفته میشود «یپرم خان»، آوازخوان ارمنی، اول بار در یک مجلس عروسی به استعداد این دختر جوان در رقص پی برد و با پیشنهاد این خواننده بود…
هایده چنگیزیان یکی از اولین زنان رقصنده باله در ایران است. او از دوران کودکی علاقهی بسیاری به رقص داشته است. آنگونه که گفته میشود «یپرم خان»، آوازخوان ارمنی، اول بار در یک مجلس عروسی به استعداد این دختر جوان در رقص پی برد و با پیشنهاد این خواننده بود که هایده به کلاسهای رقص «مادام یلنا آودیسیان» رفت و به فراگیری رقص پرداخت.
مادام یلنا با نام هنری «مادام یلنا» از بنیانگذاران ِ «هنر باله در ایران» بود. سرکیس جانبازیان دیگر استاد ِ رقص باله که به او لقب پدر بالهی ایران دادهاند در این کار با مادام یلنا همکاری میکرد. دوران کودکی هایده در کلاس مادام یلنا گذشت.
هایده پس از پیروزی انقلاب اسلامی حرفهاش را از دست داد چرا که پس از انقلاب رقص ممنوع شد و از لحاظ شرعی آن را حرام دانستند. هایده چنگیزیان مجبور شد ایران را ترک کند. او ابتدا به کشور آمریکا رفت و از آنجا به آلمان مهاجرت کرد و در نهایت در پرتغال و شهر لیسبون ساکن شد.
رقص را یکی از زیباترین و نخستین هنرهای بشری میدانند. باله این هنر ارزنده جهانی اما سالهای درازی است که در میهن ما به فراموشی سپرده شده. این بار نه تنها زنان که مردان نیز از اجرای این «حرکات موزون» محرومند. در نخستین روزهای پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ در ایران جلسهای برای تعیین تکلیف وضع هنرمندان با حضور چند تن از روحانیون و مدیران هنری در باغ منظریه تشکیل شد. سرپرست تالار رودکی از آیتالله مفتح میخواهد که چیزی در مورد وضعیت باله در آینده بگوید. آیتالله برافروخته پاسخ میدهد که جمهوری اسلامی و باله؟! چهل سالی است که نه تنها از باله که از رقصندگان آن نیز کمتر خبری به گوش میرسد.
«هایده چنگیزیان» در گفتوگویی درباره وضعیت امروز باله در ایران میگوید:
https://bit.ly/1Ijinqy
#رقص #برقص_تا_برقصیم
#هایده_چنگیزیان
#باله #باله_ایرانی #روز_جهانی_رقص
@Tavaana_TavaanaTech
مادام یلنا با نام هنری «مادام یلنا» از بنیانگذاران ِ «هنر باله در ایران» بود. سرکیس جانبازیان دیگر استاد ِ رقص باله که به او لقب پدر بالهی ایران دادهاند در این کار با مادام یلنا همکاری میکرد. دوران کودکی هایده در کلاس مادام یلنا گذشت.
هایده پس از پیروزی انقلاب اسلامی حرفهاش را از دست داد چرا که پس از انقلاب رقص ممنوع شد و از لحاظ شرعی آن را حرام دانستند. هایده چنگیزیان مجبور شد ایران را ترک کند. او ابتدا به کشور آمریکا رفت و از آنجا به آلمان مهاجرت کرد و در نهایت در پرتغال و شهر لیسبون ساکن شد.
رقص را یکی از زیباترین و نخستین هنرهای بشری میدانند. باله این هنر ارزنده جهانی اما سالهای درازی است که در میهن ما به فراموشی سپرده شده. این بار نه تنها زنان که مردان نیز از اجرای این «حرکات موزون» محرومند. در نخستین روزهای پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ در ایران جلسهای برای تعیین تکلیف وضع هنرمندان با حضور چند تن از روحانیون و مدیران هنری در باغ منظریه تشکیل شد. سرپرست تالار رودکی از آیتالله مفتح میخواهد که چیزی در مورد وضعیت باله در آینده بگوید. آیتالله برافروخته پاسخ میدهد که جمهوری اسلامی و باله؟! چهل سالی است که نه تنها از باله که از رقصندگان آن نیز کمتر خبری به گوش میرسد.
«هایده چنگیزیان» در گفتوگویی درباره وضعیت امروز باله در ایران میگوید:
https://bit.ly/1Ijinqy
#رقص #برقص_تا_برقصیم
#هایده_چنگیزیان
#باله #باله_ایرانی #روز_جهانی_رقص
@Tavaana_TavaanaTech
Instagram
@tavaana
.
هایده چنگیزیان یکی از اولین زنان رقصنده باله در ایران است. او از دوران کودکی علاقهی بسیاری به رقص داشته است. آنگونه که گفته میشود «یپرم خان»، آوازخوان ارمنی، اول بار در یک مجلس عروسی به استعداد این دختر جوان در رقص پی برد و با پیشنهاد این خواننده بود…
هایده چنگیزیان یکی از اولین زنان رقصنده باله در ایران است. او از دوران کودکی علاقهی بسیاری به رقص داشته است. آنگونه که گفته میشود «یپرم خان»، آوازخوان ارمنی، اول بار در یک مجلس عروسی به استعداد این دختر جوان در رقص پی برد و با پیشنهاد این خواننده بود…
Forwarded from تواناتک Tavaanatech
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
ویدئو روز
ویدئویی از بالرین مشهور، مارتا گونزالز در شبکههای اجتماعی منتشر شده است و مورد توجه کاربران فضای مجازی قرار گرفته است.
گنزالز که به آلزایمز مبتلا شده بود و در خانه سالمندان زندگی میکرد، با شنیدن قطعه «دریاچهی قو» اثر چایکوفسکی شروع به رقصیدن میکند.
#هنر #رقص #ایران #موسیقی #زن #باله #بالرین
@tavaanatech
ویدئویی از بالرین مشهور، مارتا گونزالز در شبکههای اجتماعی منتشر شده است و مورد توجه کاربران فضای مجازی قرار گرفته است.
گنزالز که به آلزایمز مبتلا شده بود و در خانه سالمندان زندگی میکرد، با شنیدن قطعه «دریاچهی قو» اثر چایکوفسکی شروع به رقصیدن میکند.
#هنر #رقص #ایران #موسیقی #زن #باله #بالرین
@tavaanatech