آن‌ «تمدن اسلامی» که آیت الله خامنه‌ای در پی ایجاد آن است، نه در تاریخ وجود داشته نه اساساً می‌تواند تحقق یابد. «تمدن اسلامی» آقای خامنه‌ای، یعنی کارگاهِ فقهیِ تولیدِ انبوهِ مقلّدانِ مطیع و یک‌سان و هم‌اندازه؛ نسخه‌ی شیعی-ولایت فقیهیِ «انسانِ طراز نوین» استالین یا نازیسمِ هیتلری.
آقای خامنه‌ای از نخبگانِ علمی ایران در تاریخ گذشته نام برده و بدان‌ها بالیده است: ابن سینا، فارابی، زکریای رازی و خوارزمی. ابن سینا شراب می‌نوشید، فارابی درباره‌ی موسیقی رساله می‌نوشت، زکریای رازی منکر نبوّت و خوارزمی میراث‌بر علومِ غیرمسلمانان بود.
اگر گشودگی به روی جهان، دادوستد با مردمان دیگر از فرهنگ‌ها و ادیانِ گوناگون، اهمیت به زندگی این جهانی و آزادی اخلاقی و فکری نبود، تمدنِ اسلامی پدید نمی‌آمد. #تمدن_اسلامی نه ساخته‌ی حکومتی بود نه بر الگوی فقه شکل گرفت. اگر در تاریخ چهارده سده‌ی گذشته، شراب نوشیدن ممنوعیتی حکومتی داشت، بخش عظیمی از آن‌چه امروز ادبیات فارسی می‌نامیم، چه عرفانی چه غیر عرفانی، به وجود نمی‌آمد. تمدن اسلامی، هرچه بود، نه فقهی بود نه حکومتی.
چه تلخ است که دانشگاهیان کشوری پای سخن حاکمی بنشینند که آرمانِ او بدل کردنِ آدم‌ها به ماشینِ ایدئولوژیک ویران‌سازیِ فرهنگ است.

Mehdi Khalaji - مهدی خلجی

لطفا بدون توهین نظرتان را در فیسبوک توانا بنویسید.
@Tavaana_TavaanaTech

.
پژوهشگران تمدن اسلامی بیش‌تر از آرزوهای خود می‌گویند تا از واقعیت


از ویژگی‌های جمهوری اسلامی آن است که ثمره‌هایش در نهایت به نتایجی می‌رسند که چندان خوشایند ساخت سیاسی موجود نیست. مشکل اما این است که همین منتقدان نیز هر آنچه را که دارند مدیون نظام موجودند. رسول جعفریان از روحانیانی است که اشتغال اصلی‌اش را تاریخ‌پژوهی قرار داده است اما همچون اغلب روحانیان هم‌سن‌وسالش از پشتیبانان پروپاقرص انقلاب اسلامی بوده است. جعفریان اکنون استاد گروه تاریخ دانشگاه تهران، رئیس کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران و رئیس کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران است. او همچنین عضو پیوسته فرهنگستان علوم جمهوری اسلامی است.

با این‌همه، این حجت‌الاسلام تاریخ‌نگار به ‌فرجام به این نتیجه رسیده است که در حال حاضر چندان به ‌نظر نمی‌رسد که این تعداد فراوان پژوهشگر و استاد که در مراکز پژوهشی قم و تهران و مشهد به تفکر درباره رابطه انقلاب و تمدن اشتغال دارند، از قصد و هدف خود آگاه باشند؛ هرچند همین‌که سرگرم فکر به چیزی هستند به‌ خودی خود از دید جعفریان امری مطلوب است. این روحانی در مقاله‌ای که در خبرگزاری حکومتی مهر چاپ شده است، این انبوه پژوهشگران و اساتید را چنین نقد کرده که اغلب آنان می‌خواهند اصول دل‌بخواهی و مورد پسند امروزین خود را به ‌عنوان تمدن ثابت کنند. او میان مصادره‌به‌مطلوب تاریخ و شناخت تاریخ به‌ منظور شکل‌دهی بهینه به تمدن امروزی فرق می‌گذارد.

مسئله‌ای که امثال رسول جعفریان آن را بی‌‌پاسخ می‌گذارند این است که اگر نگاه ایدئولوژیک، گزینشی و همراه با مصادره‌به‌مطلوبِ تاریخ، ناپسند و ناپذیرفتنی است، چگونه است که خود این منتقد ایدئولوژی‌اندیشی همچنان پس از چهل سال تما‌م‌قد از یک انقلاب ایدئولوژیک دفاع می‌کند. یکی از آسیب‌های فرهنگی، به‌‌ویژه پس از انقلاب پنجاه ‌و هفت و تاسیس جمهوری اسلامی، آن است که کسانی به بنیادی‌ترین مفاهیم مورد حمایت نظام سیاسی فعلی انتقاد می‌کنند و همز‌مان هر جا که بتوانند، به‌‌ویژه به ‌وقت لزوم، از پشتیبانی حکومت کم نمی‌گذارند. 
.

لطفا ادامه متن را بخوانید:
http://bit.ly/2JoOJXW
.
آنگاه بگویید که شما چه فکر می‌کنید؟ برای ما بنویسید که چگونه انتقادی را و از کدام منظر و جایگاه به معضل چهل سال اخیر کارآمد و راهگشا می‌دانید! آیا پذیرفتنی است که انتقاد رادیکال از یک نظم مفروض با وابستگی حیات و ممات منتقدان به همان نظم همراه باشد؟
.
#رسول_جعفریان #تمدن_اسلامی #انقلاب۵۷ #انقلاب_ایدئولوژیک #تفکر_انتقادی #ایران #توانا #آموزشکده توانا

@Tavaana_TavaanaTech