آقای دانیل خرسندی این ویدیو را در صفحه اینستاگرام خود منتشر کرده و نوشته است:
‌
«محترم خانم، مادربزرگم، که ما او را همیشه "خانم" خوانده‌ایم (و چه برازنده ی اوست)، سرشار از امید و نور است. هرچه داریم از صدقه سری اوست. به ما آموخته چگونه راه برویم، حرف بزنیم و در یک کلام، چگونه زیست کنیم. خانمم اینجا در میان جمعی از فرزندان، نوه‌ها، نتیجه‌ها، عروس‌ها، و دامادهایش با مهارتی مثال‌زدنی، شانه تکان می‌دهد و بازوان پر از امیدش را هنرمندانه با موسیقی هماهنگ می‌کند. خانمم از کمر تا زانوانش پر از درد است. اما در جمع خانواده شادی می‌کند. می‌رقصد، همه را به دست‌زدن و شادی‌کردن وا می‌دارد. چه نیرویی بالاتر از این اتحاد؟ چه حس و حالی والاتر از شادی؟
آری، از بازار رشت تا بندر بوشهر، خانه‌های ما پر از شادی و امید است. چه کسی است که ما را غمگین می‌خواهد؟ #شادی_حق_ماست »

danikhorsandi

- جمهوری اسلامی ۴۵ سال تلاش کرده تا رقص به ویژه رقص زنان را از صحنه عمومی جامعه حذف کند. در تمام این مدت مردم ما زیستی دوگانه داشتند. در دهه شصت و هفتاد قاچاقی نوار کاست آهنگ‌های شاد ممنوعه را می‌خریدند، ممکن بود در ایست بازرسی‌ها یا در حمله به خانه‌ها گرفتار شوند، ولی ریسک می‌کردند. در خانه‌ها همچنان صدای موسیقی شنیده می‌شد. بعدها با تکنولوژی ماهواره و کامپیوتر و اینترنت، موسیقی و رقص راحت‌تر به خانه‌ها راه پیدا کرد. بعد از بازی فوتبال ایران و استرالیا، رقص به خیابان آمد و کسی جلودار مردم نبود. در سالیان گذشته بارها در پارک‌ها و در خیابان مردم رقصیدند، جمهوری اسلامی عده‌ای از معلمان رقص و افرادی که در صفحه اینستاگرام ویدیوی رقص می‌گذاشتند را بازداشت کرد، ولی باز حریف مردم نشد...

ایرانیان شادی می‌خواهند. گرچه دل‌هاشان غمگین است و روزگار سختی را به خصوص از نظر معیشت و اقتصاد می‌گذرانند، ولی شعله امید در دلشان زنده است. مردم زندگی می‌خواهند.
سالمندانی مثل این مادربزرگ در خانواده‌ها نقش زیادی در تداوم امید و انگیزه دارند. انسان به امید زنده است. امید است که به ما توان حرکت و ایستادگی و مبارزه می‌دهد. مبارزه و مقاومت زندگی است. مردم ما با تلاش برای یک زندگی نرمال هر روز دارند با تباهی و تاریکی مبارزه می‌کنند تا روزی که نور بر ظلمت پیروز شود.

#رقص #برقص_تا_برقصیم #امید #برای_یک_زندگی_معمولی #برای_آزادی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech