زادروز #استاد #علی_تجویدی
علی تجویدی (زاده ۱۵ آبان ۱۲۹۸ - درگذشته ۲۴ اسفند ۱۳۸۴) #نوازنده ویولن و سه‌تار، #آهنگساز ، #پژوهشگر و مؤلف ایرانی بود. وی آموختن موسیقی را از کودکی نزد پدرش هادی‌خان #تجویدی که در نقاشی از شاگردان طراز اول کمال‌الملک و در موسیقی از شاگردان مستعد درویش خان بود آغازکرد. پس از مدتی نزد ظهیرالدینی به فراگیری فلوت پرداخت. از ۱۶ سالگی نزد حسین یاحقی به آموزش ویولن پرداخت و پس از دو سال به محضر درس ابوالحسن صبا راه یافت و به مدت هشت سال در مکتب او به فراگیری #ویلن و #سه‌تار پرداخت. در ضمن مدتی نیز در کلاس درس چند نوازنده ویولن #کلاسیک با شیوه نوازندگی غربی آشنایی یافت. پس از آن با راهنمایی صبا، به محفل هنری محمد ایرانی مجرد راه یافت و با بسیاری از هنرمندان بزرگ آشنا شد و از خرمن هنر اساتید گران‌قدری چون محمد ایرانی مجرد، اسماعیل قهرمانی، سید حسین طاهرزاده و رکن‌الدین مختار که به آن محفل آمد و شد داشتند، بهره برد. او استاد هنرمندانی چون هایده و حمیرا نیز بوده‌است.
تجویدی با برجسته‌ترین خوانندگان زمان خود همکاری داشته و آثار بسیاری برای هر یک نوشته است. با این حال دوران اوج شکوفایی، خلاقیت و نیز شهرت وی به سال‌های همکاری‌اش با دلکش بر می‌گردد. مثلث تجویدی، دلکش و معینی کرمانشاهی در سال‌های ۱۳۳۵–۱۳۴۰ را باید خالق به‌یادماندنی‌ترین قطعات در موسیقی معاصر ایران دانست. جدای قابلیت‌های حرفه‌ای و تکنیکی هر یک از این سه تن در کار خودشان، رابطه عمیق عاطفی که در سال‌های دور میان این سه نفر شکل می‌گیرد را باید عامل اصلی خلق چنین آثاری بشمار آورد. همسر تجویدی در مصاحبه‌ای می‌گوید:
"درست همان روزی که دلکش فوت کرد، کسی از لندن با او تماس گرفت و چون من در خانه نبودم، با خودش صحبت کرده و خبر درگذشت او را به تجویدی داده بود. از آن روز به بعد تا سه هفته با هیچ‌کس حرف نزد. حتی یک کلام. تازگی‌ها حالش کمی بهتر شده است."
وی در ۲۴ اسفند ۱۳۸۴ (۱۵ مارس ۲۰۰۶) در سن ۸۶ درگذشت.
قطعه «زمین مست آسمان مست»با ویولن و آواز زنده یاد علی تجویدی و تار فریدون احتشامی در دستگاه دشتی اجرا شده است.
#موسیقی
@Tavaana_Tavaanatech
👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇
علی تجویدی (زاده ۱۵ آبان ۱۲۹۸ - درگذشته ۲۴ اسفند ۱۳۸۴) #نوازنده ویولن و سه‌تار، #آهنگساز ، #پژوهشگر و مؤلف ایرانی بود. وی آموختن موسیقی را از کودکی نزد پدرش هادی‌خان #تجویدی که در نقاشی از شاگردان طراز اول کمال‌الملک و در موسیقی از شاگردان مستعد درویش خان بود آغازکرد. پس از مدتی نزد ظهیرالدینی به فراگیری فلوت پرداخت. از ۱۶ سالگی نزد حسین یاحقی به آموزش ویولن پرداخت و پس از دو سال به محضر درس ابوالحسن صبا راه یافت و به مدت هشت سال در مکتب او به فراگیری #ویلن و #سه‌تار پرداخت. در ضمن مدتی نیز در کلاس درس چند نوازنده ویولن #کلاسیک با شیوه نوازندگی غربی آشنایی یافت. پس از آن با راهنمایی صبا، به محفل هنری محمد ایرانی مجرد راه یافت و با بسیاری از هنرمندان بزرگ آشنا شد و از خرمن هنر اساتید گران‌قدری چون محمد ایرانی مجرد، اسماعیل قهرمانی، سید حسین طاهرزاده و رکن‌الدین مختار که به آن محفل آمد و شد داشتند، بهره برد. او استاد هنرمندانی چون هایده و حمیرا نیز بوده‌است.
تجویدی با برجسته‌ترین خوانندگان زمان خود همکاری داشته و آثار بسیاری برای هر یک نوشته است. با این حال دوران اوج شکوفایی، خلاقیت و نیز شهرت وی به سال‌های همکاری‌اش با دلکش بر می‌گردد. مثلث تجویدی، دلکش و معینی کرمانشاهی در سال‌های ۱۳۳۵–۱۳۴۰ را باید خالق به‌یادماندنی‌ترین قطعات در موسیقی معاصر ایران دانست. جدای قابلیت‌های حرفه‌ای و تکنیکی هر یک از این سه تن در کار خودشان، رابطه عمیق عاطفی که در سال‌های دور میان این سه نفر شکل می‌گیرد را باید عامل اصلی خلق چنین آثاری بشمار آورد. همسر تجویدی در مصاحبه‌ای می‌گوید:
"درست همان روزی که دلکش فوت کرد، کسی از لندن با او تماس گرفت و چون من در خانه نبودم، با خودش صحبت کرده و خبر درگذشت او را به تجویدی داده بود. از آن روز به بعد تا سه هفته با هیچ‌کس حرف نزد. حتی یک کلام. تازگی‌ها حالش کمی بهتر شده است."
وی در ۲۴ اسفند ۱۳۸۴ (۱۵ مارس ۲۰۰۶) در سن ۸۶ درگذشت.
قطعه «زمین مست آسمان مست»با ویولن و آواز زنده یاد علی تجویدی و تار فریدون احتشامی در دستگاه دشتی اجرا شده است.
#موسیقی
@Tavaana_Tavaanatech
👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇
پیکراحمد محسن‌پور تشییع شد
مراسم تشییع و خاک سپاری استاد احمد محسن‌پور، #آهنگسازِ روشندل، #نوازنده چیره دست #کمانچه،، پایه گذار فرهنگ‌خانه مازندران و سرپرست گروه شواش روز پنج‌شنبه ۱ بهمن در روستای قادیکلای قائم شهر برگزار شد.
به گزارش «مازندنومه»، احمد محسن‌پور یکی از ارکان موسیقی مازندرانی است. آثار خلاق، پژوهش‌های ژرف و بازسازی‌های هنرمندانه او در نوین‌سازی، گسترش و معرفی موسیقی مازندرانی، نقشی ارزنده داشته است.
#احمدمحسن‌پور قادیکلایی در یکم اسفند ماه ۱۳۲۴ در روستای قادیکلای بزرگ قائم شهر‌زاده شد. از کودکی به کمک پدرش با ساز «للـه‌وا» آشنا شد و بعد‌ها با پیگری مثال‌زدنی ـ که نمونه‌اش در بین انسان‌های روشندل نادر است ـ به نواختن سازهای #فلوت و نی‌لبک روی آورد.
در سال ۱۳۴۴ وقتی دوستان نزدیکش تصمیم گرفتند که برای او هدیه‌ای بخردند، جز #ویلن هیچ چیز دیگری را برازندهٔ این هنرمند جوان ندیدند. وی نیز پس از دریافت این هدیهٔ ارزشمند، ابتدا مدت کوتاهی نزد «نور محمد طالبی» و سپس کتاب‌های دورهٔ هنرستان و ردیف صبا را نزد استادان آن زمان آموخت. با این وجود پس از سال‌ها ساز کمانچه را به دلیل محلی بودنش برگزید.
او در سال ۵۳ ـ ۱۳۵۲ عضو گروه محلی رادیو ساری شد و در سال ۱۳۵۴ به #ارکستر ملی #فرهنگ و هنر مازندران پیوست. سپس در سال ۱۳۵۶ سرپرست گروه موسیقی محلی ادارهٔ فرهنگ و هنر آن زمان شد، که سرپرستی‌اش را تا سال ۱۳۵۷ ادامه داد.
محسن‌پور در سال ۱۳۶۴ با وجود نابسامانی وضعیت موسیقی کشور و فشارهای بی‌اندازه‌ای که بر روی هنرمندان و نهادهای موسیقی کشور بود، تصمیم به تاسیس فرهنگ‌خانهٔ مازندران گرفت. تا بتواند به #آموزش و اشاعهٔ موسیقی و همچنین پژوهش دربارهٔ موسیقی مازندران و حفظ و نشر آن بپردازد. تصمیمی که پس از اجرایی شدن آن، نه تنها مردم مازندران، بلکه همهٔ مردم ایران را تا سال‌ها وام‌دار خود ساخت.
فرهنگ‌خانهٔ مازندران و البته استاد محسن‌پور نقش ویژه‌ای در احیای موسیقی مازندرانی ایفا کرده است. به طوری که تاکنون بیش از صد و سی ساعت از موسیقی نواحی مختلف مازندران زیر نظر ایشان گردآوری شده است و این تنها گوشه‌ای از فعالیت‌های این مرکز می‌باشد. بخش کوچکی از این ضبط‌ها در سال ۱۳۷۶ در آلبوم «انجمن موسیقی ایران» در قالب شش نوار کاست منتشر شد.
این راوی موسیقی کهن و امروز #تبرستان با بنیان گذاری گروه موسیقی «شواش» در سال ۱۳۷۶ نقش به سزایی در اشاعهٔ موسیقی #مازنی در سراسر کشور داشت. از جمله آثار این نابغه‌ی #روشندل ، می‌توان به آلبوم‌های «ابر بیته هوا رِ»، «اِفتاب ته»، «بهار مونا»، «مازرونی حال»، «اساره سو»، «شوار»، «بهارانه»، «ماه تَتی»، «دودوک تیکا»، «گِل گِلون»، «طالب زهره»، «لالایی‌های و نوازش‌های مادرانه (مهر خونش)»، «چلچلای سفری»، «روجا» (اشعار مازندرانی نیما یوشیج)»... اشاره کرد.
این استاد بی‌بدیل #موسیقی #مازندرانی صبح چهارشنبه ۳۰ دی ماه در سن ۷۰ سالگی به دلیل بیماری درگذشت.
یادش گرامی
@Tavaana_Tavaanatech
👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇
مراسم تشییع و خاک سپاری استاد احمد محسن‌پور، #آهنگسازِ روشندل، #نوازنده چیره دست #کمانچه،، پایه گذار فرهنگ‌خانه مازندران و سرپرست گروه شواش روز پنج‌شنبه ۱ بهمن در روستای قادیکلای قائم شهر برگزار شد.
به گزارش «مازندنومه»، احمد محسن‌پور یکی از ارکان موسیقی مازندرانی است. آثار خلاق، پژوهش‌های ژرف و بازسازی‌های هنرمندانه او در نوین‌سازی، گسترش و معرفی موسیقی مازندرانی، نقشی ارزنده داشته است.
#احمدمحسن‌پور قادیکلایی در یکم اسفند ماه ۱۳۲۴ در روستای قادیکلای بزرگ قائم شهر‌زاده شد. از کودکی به کمک پدرش با ساز «للـه‌وا» آشنا شد و بعد‌ها با پیگری مثال‌زدنی ـ که نمونه‌اش در بین انسان‌های روشندل نادر است ـ به نواختن سازهای #فلوت و نی‌لبک روی آورد.
در سال ۱۳۴۴ وقتی دوستان نزدیکش تصمیم گرفتند که برای او هدیه‌ای بخردند، جز #ویلن هیچ چیز دیگری را برازندهٔ این هنرمند جوان ندیدند. وی نیز پس از دریافت این هدیهٔ ارزشمند، ابتدا مدت کوتاهی نزد «نور محمد طالبی» و سپس کتاب‌های دورهٔ هنرستان و ردیف صبا را نزد استادان آن زمان آموخت. با این وجود پس از سال‌ها ساز کمانچه را به دلیل محلی بودنش برگزید.
او در سال ۵۳ ـ ۱۳۵۲ عضو گروه محلی رادیو ساری شد و در سال ۱۳۵۴ به #ارکستر ملی #فرهنگ و هنر مازندران پیوست. سپس در سال ۱۳۵۶ سرپرست گروه موسیقی محلی ادارهٔ فرهنگ و هنر آن زمان شد، که سرپرستی‌اش را تا سال ۱۳۵۷ ادامه داد.
محسن‌پور در سال ۱۳۶۴ با وجود نابسامانی وضعیت موسیقی کشور و فشارهای بی‌اندازه‌ای که بر روی هنرمندان و نهادهای موسیقی کشور بود، تصمیم به تاسیس فرهنگ‌خانهٔ مازندران گرفت. تا بتواند به #آموزش و اشاعهٔ موسیقی و همچنین پژوهش دربارهٔ موسیقی مازندران و حفظ و نشر آن بپردازد. تصمیمی که پس از اجرایی شدن آن، نه تنها مردم مازندران، بلکه همهٔ مردم ایران را تا سال‌ها وام‌دار خود ساخت.
فرهنگ‌خانهٔ مازندران و البته استاد محسن‌پور نقش ویژه‌ای در احیای موسیقی مازندرانی ایفا کرده است. به طوری که تاکنون بیش از صد و سی ساعت از موسیقی نواحی مختلف مازندران زیر نظر ایشان گردآوری شده است و این تنها گوشه‌ای از فعالیت‌های این مرکز می‌باشد. بخش کوچکی از این ضبط‌ها در سال ۱۳۷۶ در آلبوم «انجمن موسیقی ایران» در قالب شش نوار کاست منتشر شد.
این راوی موسیقی کهن و امروز #تبرستان با بنیان گذاری گروه موسیقی «شواش» در سال ۱۳۷۶ نقش به سزایی در اشاعهٔ موسیقی #مازنی در سراسر کشور داشت. از جمله آثار این نابغه‌ی #روشندل ، می‌توان به آلبوم‌های «ابر بیته هوا رِ»، «اِفتاب ته»، «بهار مونا»، «مازرونی حال»، «اساره سو»، «شوار»، «بهارانه»، «ماه تَتی»، «دودوک تیکا»، «گِل گِلون»، «طالب زهره»، «لالایی‌های و نوازش‌های مادرانه (مهر خونش)»، «چلچلای سفری»، «روجا» (اشعار مازندرانی نیما یوشیج)»... اشاره کرد.
این استاد بی‌بدیل #موسیقی #مازندرانی صبح چهارشنبه ۳۰ دی ماه در سن ۷۰ سالگی به دلیل بیماری درگذشت.
یادش گرامی
@Tavaana_Tavaanatech
👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇