نباید اجازه داد جنایات جمهوری اسلامی به فراموشی سپرده شود. دادخواه خون هم‌وطنان‌مان هستیم.
ژینوس فروتن، با توجه به سالگرد قتل حکومتی رحیم رحیمیان در توییتر نوشت:
۴۰ سال پیش در چنین روزی، #رحیم_رحیمیان به دلیل باور به آئین بهائی تیرباران شد.
کامران رحیمیان، فرزند رحیم رحیمیان، به این مناسبت در اینستاگرام خود نوشت: "بابا،
رسیدیم به ۱۴ فروردین ۱۴۰۳ و چهلمین سال بردنت از این دنیا (کشتنت). نمی‌دانم عدد ۴۰ چرا مهم است و حتی نمی‌خواهم بدانم!
فقط می‌دانم آن‌قدر نبودی که دیگر بودنت در حد چند خاطره است و تعداد بسیار معدودی عکس. عکس‌هایی که می‌توانست زنده نگهدارنده‌ی خاطرات زندگی من و تو و کل خانواده باشد و در ۱۴ اردیبهشت ۱۳۶۲ با بردن تو (بازداشت) تمام آلبوم‌های عکس‌ها را هم بردند. اینگونه شد که تا ۱۴ سالگی خودم و کل خانواده، فقط چند عکس داریم که دیگران در طول سال‌ها برای‌مان فرستادند. این قصه قدیمی‌تر از آن شده که جز غمش چیزی مانده باشد.
امسال با ۳۹ سال قبل فرق دارد؛ امسال مامان هم نیست، مادری که هر سال سعی کرد نام و یاد تو را زنده نگه دارد و حتی در وصیت‌نامه‌اش نوشت:
"بعد از فوت من نمی‌خواهم زیاد زحمت بکشید. سوم و سال را ول کنید، هیچ خرجی نکنید... ولی برای بابا اگر خواستید جلسه‌ای بگیرید وگرنه هر سال برای بابا و پدر و مادرم و مادربزرگم مقداری پول برای گلستان بدهید."
و امسال می‌شود اولین سالگرد تو که مامان نیست و شاید آخرین مراسم رسمی به یاد تو که شاید برای ما بدون مامان معنایی دیگر خواهد داشت.
در مراسم تدفین پدر فاران (همسر کامران رحیمیان)، آقای حسامی، متوجه شدم که ما حتی از مراسم آرام و با سلیقه خودمان برای خاکسپاری تو و مامان محروم شدیم و سرنوشت تو و مامان چه تشابهی یافت. بعد از نزدیک به ۴۰ سال هر دو در #خاوران دفن شدید، بدون هیچ نشانی.
این دو عکس یادگار ماست از پایان حضور شما در این دنیا و هم‌زمان شک ندارم که یادتان و نام‌تان فراتر از این تصاویر در یاد و ذهن من و ما و خیلی‌های دیگر باقی می‌ماند."
#دادخواهی
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
ژینوس فروتن، با توجه به سالگرد قتل حکومتی رحیم رحیمیان در توییتر نوشت:
۴۰ سال پیش در چنین روزی، #رحیم_رحیمیان به دلیل باور به آئین بهائی تیرباران شد.
کامران رحیمیان، فرزند رحیم رحیمیان، به این مناسبت در اینستاگرام خود نوشت: "بابا،
رسیدیم به ۱۴ فروردین ۱۴۰۳ و چهلمین سال بردنت از این دنیا (کشتنت). نمی‌دانم عدد ۴۰ چرا مهم است و حتی نمی‌خواهم بدانم!
فقط می‌دانم آن‌قدر نبودی که دیگر بودنت در حد چند خاطره است و تعداد بسیار معدودی عکس. عکس‌هایی که می‌توانست زنده نگهدارنده‌ی خاطرات زندگی من و تو و کل خانواده باشد و در ۱۴ اردیبهشت ۱۳۶۲ با بردن تو (بازداشت) تمام آلبوم‌های عکس‌ها را هم بردند. اینگونه شد که تا ۱۴ سالگی خودم و کل خانواده، فقط چند عکس داریم که دیگران در طول سال‌ها برای‌مان فرستادند. این قصه قدیمی‌تر از آن شده که جز غمش چیزی مانده باشد.
امسال با ۳۹ سال قبل فرق دارد؛ امسال مامان هم نیست، مادری که هر سال سعی کرد نام و یاد تو را زنده نگه دارد و حتی در وصیت‌نامه‌اش نوشت:
"بعد از فوت من نمی‌خواهم زیاد زحمت بکشید. سوم و سال را ول کنید، هیچ خرجی نکنید... ولی برای بابا اگر خواستید جلسه‌ای بگیرید وگرنه هر سال برای بابا و پدر و مادرم و مادربزرگم مقداری پول برای گلستان بدهید."
و امسال می‌شود اولین سالگرد تو که مامان نیست و شاید آخرین مراسم رسمی به یاد تو که شاید برای ما بدون مامان معنایی دیگر خواهد داشت.
در مراسم تدفین پدر فاران (همسر کامران رحیمیان)، آقای حسامی، متوجه شدم که ما حتی از مراسم آرام و با سلیقه خودمان برای خاکسپاری تو و مامان محروم شدیم و سرنوشت تو و مامان چه تشابهی یافت. بعد از نزدیک به ۴۰ سال هر دو در #خاوران دفن شدید، بدون هیچ نشانی.
این دو عکس یادگار ماست از پایان حضور شما در این دنیا و هم‌زمان شک ندارم که یادتان و نام‌تان فراتر از این تصاویر در یاد و ذهن من و ما و خیلی‌های دیگر باقی می‌ماند."
#دادخواهی
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech