گفتگو با #لیلی_پورزند

لیلی پورزند، فعال حقوق بشر می‌باشد که به طور خاص بر موضوع #حقوق_زنان تمرکز می‌کند. لیلی پورزند، لیسانس حقوق خود را از دانشگاه «شهید بهشتی تهران» در سال ۱۹۹۹ اخذ کرد. پس از مهاجرت به کانادا، لیلی در دانشگاه «یورک» در رشته ی مطالعات زنان تحصیل نمود. او فوق لیسانس حقوق خود را، با تخصص در حقوق بین الملل زنان و #خشونت_جنسی، از دانشکده حقوق «آزگود هال دانشگاه یورک» در ماه آکتبر ۲۰۱۰ کسب کرد.

لیلی با موسسات گوناگون مدافع حقوق بشر همکاری کرده است، هم در مورد پرونده‌هایی مانند زهرا کاظمی، خبرنگار ایرانی- کانادایی که در یکی از زندان‌های ایران به #قتل رسید، و هم در تحقیقاتی راجع به تاریخ زندان‌های مخفی در دوره ریاست جمهوری محمد خاتمی. وی همچنین با دانشگاه‌ها، فعالان حقوق زنان و روشنفکران مختلف همکاری کرده است تا در مورد وضیعت زنان و حقوق بشر تحقیق کند. او چندین مقاله به دو زبان انگلیسی و فارسی منتشر کرده است و در چندین کنفرانس و برنامه ی تلویزیونی مربوط به حقوق زنان در ایران و حقوق بشر شرکت کرده و همچنین به عنوان «دستیار انتخاباتى» در دفتر یکی از نمایندگان مجلس کانادا در تورنتو کار کرده است.

لیلى، عضو هیئت مشورتى مرکز خدمات اجتماعى و هیئت انجمن زنان ایرانى انتاریو می‌باشد. در نوامبر ۲۰۱۰، او به عنوان یکى از سه هماهنگ کننده ی بخش ایران سازمان #عفو بین الملل کانادا منصوب شد. در حال حاضر، لیلی در حال تشکیل کارگاه‌های #حقوق_بشر برای سازمان‌های غیردولتی می‌باشد. وی از می‌۲۰۱۲، در مرکز زنان منطقه ی یورک درتورنتو کار می‌کند و بر موضوع مشاوره ی #قربانیان #خشوت علیه #زنان، مخصوصا #خشونت_خانگی، تمرکز می‌کند. لیلی #پورزند اکنون کاندیدای انتخابات پارلمان کانادا شده است.

#توانا

@Tavaana_TavaanaTech

https://tavaana.org/fa/node/1867
👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇

عفو بین‌الملل بیانیه‌ای مطبوعاتی در آستانه‌ ۷ شهریور، «روز جهانی قربانیان ناپدیدسازی قهری»، منتشر کرد.
.
«امتناع مستمر مقام‌ها و مسئولان ایرانی از افشای سرنوشت و محل دفن هزاران مخالف و دگراندیش سیاسی، که در جریان کشتار زندانیان در سال ۱۳۶۷ قهراً ناپدید شده و طی روالی فراقضایی اعدام شدند، بحرانی به وجود آورده که جامعه‌ی جهانی چندین دهه آن را عمدتاً ندیده گرفته است.
مرگ هزاران قربانی هنوز به ثبت نرسیده است؛
هزاران جنازه‌ ناپدیدشده در گورهای جمعیِ بی‌نشان، در نقاط مختلف کشور، دفن شده است؛
بیش از ۳۰ سال است که مقام‌ها و مسئولان ایرانی از اقرار رسمی به وجود این گورهای جمعی امتناع کرده و مکان آن‌ها را مخفی نگه داشته‌اند و این موجب درد و رنج عظیم خانواده‌هایی شده است که هنوز به دنبال اطلاع یافتن از سرنوشت عزیزانِ خود و پیدا کردن اجساد و بقایای آنان هستند.»
.
فیلیپ لوتر، مدیر بخش تحقیقات و امور حقوقی خاورمیانه و شمال آفریقای عفو بین‌الملل، می‌گوید: «خانواده‌های افرادی که به صورت مخفیانه در جریان کشتار زندانیان در سال ۱۳۶۷ اعدام شدند هنوز در اضطراب و هراس به سر می‌برند. کابوس هزاران جنازه‌ی ناپدیدشده، همراه خانواده‌ها و بسیاری دیگر است، همچنان‌که مهر قساوت بر پیشانی سیستم قضایی کشور زده است.»
«این تصور که کشتار ۶۷ در گذشته‌ی دور اتفاق افتاده و به امروز مربوط نیست اشتباه است.»
.
در چارچوب قوانین بین‌المللی، مادام که یک دولت سرنوشت یا محل نگه‌داری قربانیان جرم «ناپدیدسازی قهری» را افشا نکند، ارتکاب این جرم متوقف شده محسوب نمی‌شود. اگر فرد ناپدیدشده جان باخته باشد، توقف جرم مستلزم تحویل جنازه‌ی قربانی به خانواده‌اش است.
فیلیپ لوتر می‌گوید: «جنایتی آن‌چنان فجیع که نه فقط قربانیان و بازماندگان و کشور مورد نظر بلکه روح کل جامعه بشری را جریحه‌دار می‌کند.»
.
عفو بین‌الملل سازمان ملل را به انجام تحقیقات مستقلی در مورد این کشتارهای فراقضایی و ناپدیدسازی‌های قهری فراخوانده است، تا حقیقت ماوقع را روشن کند، امکان تعقیب قضایی مظنونان و متهمان را فراهم آورد و جبران خسارت از بازماندگان و خانواده‌های قربانیان را ضمانت کند.
.
#دهه_شصت
#کشتار۶۷ #خاوران #جنایت_علیه_بشریت
#اعدام #عفو_بین_الملل

@Tavaana_TavaanaTech

سازمان عفو بین‌الملل خواستار آزادی فوری زندانی سیاسی، عباس واحدیان شاهرودی شد

صفحه خانم شهلا جهانبین، همسر آقای واحدیان، در صفحه اینستاگرام خود نوشتند:

«مقامات ایران عباس واحدیان فعال سیاسی را با انکار عمدی مراقبت‌های تخصصی پزشکی کافی مورد شکنجه و سایر بیماری‌ها قرار می‌دهند و باعث درد و رنج شدید او می‌شوند

عباس واحدیان به حبس ناعادلانه ۲۱ ساله در زندان وکیل آباد مشهد محکوم شد. از زمان دستگیری خودسرانه‌اش در ۱ سپتامبر ۲۰۲۱ سلامت عباس واحدیان به شدت وخیم شده و او مظنون به ابتلا به پسوریازیس یک بیماری خود ایمنی است.
حدود جولای ۲۰۲۳ او شروع به ایجاد تکه‌های پوست ضخیم و قرمز کرد و باعث خارش شدید و سوختگی روی کف دست و کف پاهایش و تمام پایش شد که انجام فعالیت‌های روزانه از جمله پیاده‌روی و بستن دکمه‌های پیراهن او را به شدت دردناک و ناخوشایند می‌کند.
در اکتبر ۲۰۲۳ پس از ماه‌ها درد و ناراحتی که مسئولین نادیده گرفته شد مقامات زندان او را به بیمارستان بردند و در آنجا یک متخصص پوست برای درمان پسوریازیس توصیه کرد به گفته یک منبع مطلع مقامات زندان به پزشک گفته‌اند که فقط اجازه داروهای عباس واحدیان را می‌دهند که در زندان قابل اجرا است.
عباس واحدیان در تماس تلفنی با حضور مقامات زندان اعلام کرد که از مراقبت‌های پزشکی تخصصی که پزشک توصیه کرده بود، محروم است. مقامات زندان تماس تلفنی را قطع کرده او را به احکام قضایی بیشتر تهدید کرده و او را به ده روز حبس انفرادی و ممنوعیت یک ماه تماس تلفنی و ملاقات خانوادگی مجازات کردند.
عباس واحدیان علیرغم تلاش‌های خانواده‌اش هنوز فوتوتراپی یا هیچ گونه مراقبت‌های پزشکی تخصصی دیگر برای وضعیت دردناک پوستی دریافت نکرده است.
عباس واحدیان باید فورا و بدون قید و شرط آزاد شود زیرا او تنها برای اجرای مسالمت آمیز حقوق خود برای آزادی بیان و انجمن از طریق حمایت از ایران سکولار دموکراتیک نگه داشته می‌شود. در انتظار آزادی او او باید مراقبت‌های پزشکی تخصصی که در خارج از زندان نیاز دارد فراهم شود و در برابر شکنجه‌های بیشتر و سایر درمان‌های بد از جمله از طریق زندان انفرادی انزوای اجباری و محروم کردن از مراقبت‌های پزشکی محافظت شود.»

sh.jahanbinn

#عفو_بین_الملل #عباس_واحدیان_شاهرودی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech