آموزشکده توانا

‌
«حالا دیگر برادرم به فریادهای نیمه‌شب‌ دلوان دوساله عادت کرده که هر شب با گریه و ترس جیغ می‌کشد و می‌گوید: "پلیسا اومدن ما رو آتیش بزنن". همان دلوانی که گاز اشک‌آور نفسش را به شماره انداخت و تا ساعت‌ها بعد می‌گفت: مامان تو چشام آتیشه. عصب‌های دست برادرم محمد بر اثر فشار عصبی زیاد از کار افتاده و در صورت ادامه این روند نیاز به عمل جراحی دارد. خواهرم همچنان وقتی می‌خواهد حرف بزند بغضش را فرومی‌خورد و با صدای خفه می‌گوید: "وقتی به صورت روح‌الله شلیک کردند و خون تمام صورتش را گرفت، فکر کردم کشتنش…" این‌‌ها و صدها چیز دیگر را در شرح بلندی از دردهایی که خانواده‌ام در این مدت متحمل شدند آورده بودم؛ به سطور آخر آن که رسیدم دیدم فقط از دردها و زخم‌هایی که جمهوری اسلامی به همه اعضای خانواده‌ام (از کودک دوساله گرفته تا پدر و مادر هفتادساله‌ام) تحمیل کرده گفته‌ام و از شجاعت و مقاومت خانواده‌ام هیچ نگفته‌ام. تصمیم گرفتم همه آن را در یک جمله خلاصه کنم و بگویم آنچه از فشار بر ما و سرکوب خانواده‌ام منتشر شد، تنها بخش کوچکی از واقعیت سرکوب بود نه تمام آن!
جمهوری اسلامی در سالگرد کشته‌شدن مبارزان راه آزادی با تمام قوا به میدان آمد. ماه‌ها برای سرکوب هر تجمع و تحرکی برنامه‌ریزی کرد و این پیام روشنی برام ما داشت: "بیش از آنکه ما از لشگر تادندان‌مسلح آن‌ها بترسیم، آن‌ها از ما می‌ترسند". کاش می‌شد از صحنه‌ای که نیروهای ضدشورش اسحله‌هایشان را به روی خواهرم کشیدند و او را تهدید می‌کردند فیلمی داشتم تا رشادت او را می‌دیدید. در حالی که اسلحه‌ها به‌ سمت خواهرم نشانه رفته بود، به آن‌ها می‌گوید: "ما از گلوله‌های شما نمی‌ترسیم". کاش می‌توانستم نشانتان دهم که چه شجاعتی بین تک‌تک ما نهفته است... کاش از مردمی که جانشان را کف دست گرفتند و دست خالی برای نجات ما به اطراف روستا آمده بودند تصاویری داشتم تا شرافت و شجاعت آنان را تماشا می‌کردید. کاش می‌شد از حرف‌های مادرم فیلم بگیرم و نشانتان دهم که درست وقتی هنوز از پوکه‌های گلوله‌های شلیک‌شده افتاده در حیاط خانه‌مان بخار و گاز متصاعد می‌شد، کل اقتدار پوشالی جمهوری اسلامی را به سخره گرفت و گفت: "دخترم نترس! مبارزه همینه؛ اگه چیزی رو می‌خوای باید براش بجنگی. درسته مبارزه سخته، ترس داره، زخم‌های روحی و روانی داره، زندان داره، سوگ بی‌‌پایان داره، اما آرمان ما بزرگ‌تر و بیشتر از همه این‌هاست..."
پس با تمام زخم‌هایی که بر تنمان همچنان تازه مانده و کهنه نمی‌شود، بر سرتان فریاد می‌زنیم: ما از شما، اسلحه‌ها و گلوله‌هایتان نمی‌ترسیم.»

- آنچه خواندید نوشته فاطمه حیدری، خواهر جاویدنام جواد حیدری است که از شهامت خانواده خود سخن می‌گوید.
خانواده‌ای که دادخواه عزیزشان بوده‌اند، ولی بازداشت شدند، کتک خوردند، ولی ایستادگی کردند.

#جواد_حیدری #دادخواهی #یاری_مدنی_توانا

InstaFix

@tavaana

6.2K views07:58