چرا #اندوه و #موسیقی #غمگین برای جوان ایرانی خوشایند است؟

در ویدیو زیر اجرای زیبایی از یکی از آهنگ‌های #مرتضی_پاشایی، خواننده پاپ که سال گذشته درگذشت می‌بینید. دانش‌آموزان آهنگ «من اونی‌ام» را دوباره اجرا کرده‌اند. اجرایی فوق‌العاده که تنهایی، #حسرت از #عشق و #گلایه عاشقانی می‌گوید که به یکدیگر بی‌اعتنا هستند.

در موسیقی پاشایی شوق وصل به معشوقی را می‌شنویم که به علاقه شخصی دیگر توجه نداشته و بی‌رحم هستند.
سعید سبزیان در مقاله «تحسر: تحلیلی بلاغی از اندوه و #سرکوب در موسیقی ایران» به رویکرد انفعالی #جوانان نسبت به مسائل احساسی و #عاشقانه پرداخته است. او معتقد است که موسیقی نحوه تفکر و فهم ما را شکل می‌دهد و داشتن موضع انفعالی و غمزده احساس قربانی بودن را در فرد بیشتر می‌کند. او می‌گوید که موسیقی معاصر ایران بازتاب برداشت افراد از هستی خودشان و آینه سرکوب نظام سیاسی است. موسیقی غمگین نشان می‌دهد میل به تغییر و عبور از وضعیت آزاردهنده وجود ندارد.

مقاله «تحسر: تحلیلی بلاغی از اندوه و سرکوب در موسیقی ایران» را در توانا بخوانید
https://goo.gl/Xcibhb

مطالب #توانا را بدون فیلتر در تلگرام دنبال کنید:
@Tavaana_TavaanaTech
👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇

«خبر این است: میهمانی گرفته‌اید غذا اضافی اومده؟ خیریه گلستان علی ، پیک می‌فرستد غذا را از شما می‌گیرد به نيازمندان حاشيه شهر مشهد می‌رساند و بعد عکسی از این چند کودک معصوم منتشر می‌شود که البته در این عکس من آن‌ها را تار کرده‌ام و در عکس اصلی تار نبوده است. من هم‌اکنون خارج از ایران زندگی می‌کنم اما وضعیتی مشابه همین کودکان را از سر گذرانده‌ام. فرض کنید آن زمان فضای مجازی بود و عکس من در همین حال که محتاج کمک دیگران هستم منتشر می‌شد. آیا به نظر شما این عکس نمی‌توانست من را غمگین و افسرده کند؟ این‌که دوستان ایرانی و خارجی من این عکس را به یکدیگر نشان بدهند و بگویند بله روزگاری این مرد یا زن در شرایطی این‌چنینی زندگی می‌کرد باعث نمی‌شود که من سرشکسته یا غمگین باشم؟

انتشار عکس کودکان گاهی می‌تواند برای آن‌ها در بزرگ‌سالی عواقب روحی و روانی بدی داشته باشد و موجب سرشکستگی فرد شود. این‌که می‌خواهیم کار خیر و نیکو کنیم و به دیگران کمک کنیم گاهی سال‌ها بعد می‌تواند روان یک انسان را نابود کند. بهتر است به این چیزها هم فکر کنیم.»
goo.gl/6x8mVe

نظر شما در مورد این نوشته‌ی یکی از همراهان توانا چیست؟
در اینستاگرام توانا می توانید کامنت بگذارید.

مطالب مرتبط:

مطالب مرتبط:
کودکان کار، ستمدیدگان بی‌صدا
http://bit.ly/1nUB4YK
حقوق کودک و نوجوان: از تولد تا هجده سالگی
حسین رئیسی
http://bit.ly/1fGyUup
آینده کودکان کار
مانا نیستانی
http://bit.ly/1zBSw9J

@Tavaana_TavaanaTech

«در بخشی از فرهنگ ما جا افتاده است که آدم‌های خردمند و دانا و اهل فکر، انسان‌هایی هستند که غمگین هستند و با شادی میانه‌ی خوبی ندارند و برای مثال این ابیات شهید بلخی، شاعر قرن چهارم هجری قمری را نقل می‌کنند که:
اگر غم را چو آتش دود بودی
جهان تاریک ماندی جاودانه
درین گیتی سراسر گر بگردی
خردمندی نیابی شادمانه

این‌که مردمانی که در نظام‌های ستمگر زندگی می‌کنند و دغدغه‌های اجتماعی دارند ناچار انسان‌های غمگینی می‌شوند فرق دارد با این‌که بگوئیم غم و غمگین‌بودن نشانه‌ی خردمندی است. از آن‌طرف بسیار از اهل فکر و روانشناسان و عالمان علوم اجتماعی معتقد هستند که شادی می‌تواند باعث بشود که انسان کارآیی بیش‌تری داشته باشد و از کارهایش بهره‌ی بیش‌تری ببرد و جامعه هر چه شادتر، سالم‌تر و پرتکاپوتر و سعادتمندتر.

هفته‌ی گذشته خبرگزاری ایسنا سخنانی از رئیس انجمن مددکاری ایران، نایب رئیس فدراسیون پزشکی ورزشی و معاون تحقیقات وزارت بهداشت منتشر کرد که گفته بودند ۹۰ درصد مردم ایران ورزش نمی‌کنند. همچنین آمده بود که ایرانی‌ها بعد از عراقی‌ها غمگین‌ترین مردم جهان هستند.
این‌که مردم ایران بعد از عراقی که سال‌ها است گرفتار جنگ و داعش و فقر است، غمگین‌ترین مردم جهان هستند زنگ خطری است که باید توسط مردم و رسانه‌ها جدی گرفته شود. این غم نشانه‌ی خردمندی جامعه نیست بل‌که پیام‌آور اضمحالال و نابودی کشور است که باید برای آن چاره‌اندیشی کرد.»

نظر شما در مورد این نوشته‌ی یکی از همراهان توانا چیست؟
به نظر شما دلیل تا این حد غمگین‌بودن مردم ایران چیست؟
goo.gl/U2YNLg
مطالب مرتبط:

شادی ما و شادی آن‌ها
http://bit.ly/1oHIDnb

با فردی که قصد خودکشی دارد چه باید کرد؟
http://bit.ly/1NJwMRR

@Tavaana_TavaanaTech

«یکی نوشته است که دومین مردم غمگین جهان با پای پیاده و یا سواره می‌روند به کشور اولین مردم غمگین جهان تا با هم گریه کنند و مصیبت بگیرند. دیگری آمده و نوشته از این بدتر آن است که سعید مرتضوی ِ کهریزک و سعید طوسی ِ قاری قرآن متجاوز ِ بیت رهبری - هم او که می‌گفت دیگر رو ندارد که تا سر کوچه هم برود- هم رفته‌اند کربلا تا ثواب ببرند. آن‌وقت یاشار سلطانی را به خاطر افشای فساد زندانی می‌کنند و از روزنامه‌نگار بخت‌برگشته به خاطر انتشار سخنان یاوه‌ی نماینده‌ی مجلس می‌خواهند که طلب عفو کند و علی شریعتی را به خاطر اعتراض به اسیدپاشی‌های اصفهان زندانی می‌کنند و شرایطی فراهم می‌کنند تا اعتصاب غذا کند و وصیت بنویسد و با مرگ دست‌و پنجه نرم کند.

به قول مولانا:

احمقان سرور شدستند و ز بیم
عاقلان سرها کشیده در گلیم

در چنین جامعه‌ای است که میزان افسردگی و غمگینی رتبه‌ی اول به دست می‌آورد. جامعه‌ای که در آن احمد زیدآبادی اجازه‌ی نوشتن نداشته باشد و جعفر پناهی و ناصر تقوایی نتوانند فیلم بسازند و بیضایی و بشیریه به ناچار ترک وطن کنند و شاعرانش در زندان باشند و روشنفکرانش با سیم بکسل خفه بشوند، جامعه‌ای است که در آن سعید مرتضوی و سعید طوسی آزادانه می‌گردند و به کربلا می روند.»
goo.gl/oTY5ut
شما چه فکر می‌کنید؟

@Tavaana_TavaanaTech