گفتگو با #لیلی_پورزند

لیلی پورزند، فعال حقوق بشر می‌باشد که به طور خاص بر موضوع #حقوق_زنان تمرکز می‌کند. لیلی پورزند، لیسانس حقوق خود را از دانشگاه «شهید بهشتی تهران» در سال ۱۹۹۹ اخذ کرد. پس از مهاجرت به کانادا، لیلی در دانشگاه «یورک» در رشته ی مطالعات زنان تحصیل نمود. او فوق لیسانس حقوق خود را، با تخصص در حقوق بین الملل زنان و #خشونت_جنسی، از دانشکده حقوق «آزگود هال دانشگاه یورک» در ماه آکتبر ۲۰۱۰ کسب کرد.

لیلی با موسسات گوناگون مدافع حقوق بشر همکاری کرده است، هم در مورد پرونده‌هایی مانند زهرا کاظمی، خبرنگار ایرانی- کانادایی که در یکی از زندان‌های ایران به #قتل رسید، و هم در تحقیقاتی راجع به تاریخ زندان‌های مخفی در دوره ریاست جمهوری محمد خاتمی. وی همچنین با دانشگاه‌ها، فعالان حقوق زنان و روشنفکران مختلف همکاری کرده است تا در مورد وضیعت زنان و حقوق بشر تحقیق کند. او چندین مقاله به دو زبان انگلیسی و فارسی منتشر کرده است و در چندین کنفرانس و برنامه ی تلویزیونی مربوط به حقوق زنان در ایران و حقوق بشر شرکت کرده و همچنین به عنوان «دستیار انتخاباتى» در دفتر یکی از نمایندگان مجلس کانادا در تورنتو کار کرده است.

لیلى، عضو هیئت مشورتى مرکز خدمات اجتماعى و هیئت انجمن زنان ایرانى انتاریو می‌باشد. در نوامبر ۲۰۱۰، او به عنوان یکى از سه هماهنگ کننده ی بخش ایران سازمان #عفو بین الملل کانادا منصوب شد. در حال حاضر، لیلی در حال تشکیل کارگاه‌های #حقوق_بشر برای سازمان‌های غیردولتی می‌باشد. وی از می‌۲۰۱۲، در مرکز زنان منطقه ی یورک درتورنتو کار می‌کند و بر موضوع مشاوره ی #قربانیان #خشوت علیه #زنان، مخصوصا #خشونت_خانگی، تمرکز می‌کند. لیلی #پورزند اکنون کاندیدای انتخابات پارلمان کانادا شده است.

#توانا

@Tavaana_TavaanaTech

https://tavaana.org/fa/node/1867
👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇

تجربه آفریقای جنوبی، #فراموشی جنایات گذشته؟

وقتی سخن از عفو عمومی در آفریقای جنوبی پس از پیروزی نلسون ماندلا می‌آید برخی گمان دارند که ماندلا بدون هیچ پیش‌شرطی همه‌ی جنایت‌کاران و کسانی که در دوره‌ی آپارتاید ستم کردند را بخشید در حالی که چنین نیست:
رهای بحرینی وکیل حقوق بین الملل و فعال حقوق بشر در مقاله‌ای نادرستی این نگاه را شرح می‌دهد:

«نظام عفو مشروط آفریقای جنوبی، که توسط قانون ترویج اتحاد و آشتی ملی مصوبه پارلمان آفریقای جنوبی به تاریخ ۱۹۹۵ رسمیت پیدا کرد، در زمانه خود پدیده‌ای بسیار نو و خلاقانه بود زیرا برای اولین بار اعطای عفو را مشروط به "افشای کامل تمامی وقایع مرتبط با اعمال در پیوند با یک هدف سیاسی" کرد (ماده ۲۰) و بدین سان تقاضای عفو را به وسیله ای برای کشف حقیقت تبدیل ‌کرد. در این نظام، متقاضیان عفو ملزم بودند که فرم‌هایی مشخص و از پیش تنظیم‌ شده را تکمیل کنند (ماده ۱۸) و در آنها با جزئیات کامل جرایمی که برایش عفو می‌طلبند را همراه با ذکر دستور‌العمل ها و اوامر صادره، نام و نشانه‌های قربانیان، اهداف سیاسی مورد نظر و سود و منفعت های حاصل از جرایم، شرح دهند. فرم‌های ناقص که در ابتدا بیش از ۹۰ درصد فرم‌های تحویل داده شده را در بر می‌گرفتند، به همراه دستورات تکمیلی به متقاضیان باز‌گردانده می‌شدند. در این مرحله مقدماتی، کارشناسان کمیته عفو برای کسب اطلاعات بیشتر با متقاضیان و قربانیان تماس برقرار می‌کردند تا بتوانند تشخیص دهند که ۱. آیا جرم در پیوند با یک هدف سیاسی صورت گرفته‌ است و ۲. آیا جرم منتج به نقض فاحش حقوق بشر شده است یا خیر.

جلسات کمیته عفو بر اساس مجموعه‌ای از اصول دادرسی برگزار می‌شد که این جلسات را بسیار مشابه یک محکمه کیفری می‌کرد. متقاضیان عفو باید سوگند می‌خوردند که جز حقیقت نگویند و قربانیان و دیگر افراد ذینفع از این حق برخوردار بودند که اطلاعات ارائه شده از سوی متقاضیان را به زیر سوال ببرند و در مقابل شواهد و اسناد خود را در اختیار کمیته قرار دهند. در جلسات عمومی، متقاضیان از سوی وکلای خود، وکلای #قربانیان و وکلای ویژه کمیته که با عنوان "راهبران شواهد" شناخته می شدند مورد پرسش قرار می‌گرفتند. این راهبران نقشی اساسی در کمیته عفو ایفا می‌کردند چرا که مسئولیت آنها مشابه مسئولیت دادستان در محاکم کیفری بود. آنها موظف بودند که همه شواهد مورد نیاز کمیته برای اتخاد تصمیم نهایی را جمع‌آوری کرده و در اختیار قضات کمیته بگذارند.

متقاضیانی که پس از ادای سوگند خلاف واقع شهادت می دادند یا نسبت به جزئیات مخفی که از آن اطلاع داشتند سکوت می کردند و بدین ترتیب به گمراه سازی قضات کمیته مبادرت می ورزیدند از دریافت عفو محروم می شدند اما کسانی که سهوا و به اشتباه مبادرت به بیان اکاذیب یا اظهارات متناقص در قالب شهادت می کردند، مشمول این محرومیت نمی‌ شدند. مادامی که متقاضیان از حقایق لازم برای درک صحیح از رخدادهای صورت گرفته و دخالت و مشارکت خود درآنها پرده برمی‌داشتند، کمیته نسبت به مقداری از کوچک‌نمایی و تناقض‌گویی انعطاف به خرج می‌داد. اما تناقضاتی که نشان از فریبکاری و تظاهر به فراموشی داشتند تحمل نمی‌شدند و منجر به رد تقاضای #عفو می‌گردیدند.

بیش‌تر بخوانید:
https://goo.gl/ju47mo

@Tavaana_TavaanaTech
👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇

عفو بین‌الملل بیانیه‌ای مطبوعاتی در آستانه‌ ۷ شهریور، «روز جهانی قربانیان ناپدیدسازی قهری»، منتشر کرد.
.
«امتناع مستمر مقام‌ها و مسئولان ایرانی از افشای سرنوشت و محل دفن هزاران مخالف و دگراندیش سیاسی، که در جریان کشتار زندانیان در سال ۱۳۶۷ قهراً ناپدید شده و طی روالی فراقضایی اعدام شدند، بحرانی به وجود آورده که جامعه‌ی جهانی چندین دهه آن را عمدتاً ندیده گرفته است.
مرگ هزاران قربانی هنوز به ثبت نرسیده است؛
هزاران جنازه‌ ناپدیدشده در گورهای جمعیِ بی‌نشان، در نقاط مختلف کشور، دفن شده است؛
بیش از ۳۰ سال است که مقام‌ها و مسئولان ایرانی از اقرار رسمی به وجود این گورهای جمعی امتناع کرده و مکان آن‌ها را مخفی نگه داشته‌اند و این موجب درد و رنج عظیم خانواده‌هایی شده است که هنوز به دنبال اطلاع یافتن از سرنوشت عزیزانِ خود و پیدا کردن اجساد و بقایای آنان هستند.»
.
فیلیپ لوتر، مدیر بخش تحقیقات و امور حقوقی خاورمیانه و شمال آفریقای عفو بین‌الملل، می‌گوید: «خانواده‌های افرادی که به صورت مخفیانه در جریان کشتار زندانیان در سال ۱۳۶۷ اعدام شدند هنوز در اضطراب و هراس به سر می‌برند. کابوس هزاران جنازه‌ی ناپدیدشده، همراه خانواده‌ها و بسیاری دیگر است، همچنان‌که مهر قساوت بر پیشانی سیستم قضایی کشور زده است.»
«این تصور که کشتار ۶۷ در گذشته‌ی دور اتفاق افتاده و به امروز مربوط نیست اشتباه است.»
.
در چارچوب قوانین بین‌المللی، مادام که یک دولت سرنوشت یا محل نگه‌داری قربانیان جرم «ناپدیدسازی قهری» را افشا نکند، ارتکاب این جرم متوقف شده محسوب نمی‌شود. اگر فرد ناپدیدشده جان باخته باشد، توقف جرم مستلزم تحویل جنازه‌ی قربانی به خانواده‌اش است.
فیلیپ لوتر می‌گوید: «جنایتی آن‌چنان فجیع که نه فقط قربانیان و بازماندگان و کشور مورد نظر بلکه روح کل جامعه بشری را جریحه‌دار می‌کند.»
.
عفو بین‌الملل سازمان ملل را به انجام تحقیقات مستقلی در مورد این کشتارهای فراقضایی و ناپدیدسازی‌های قهری فراخوانده است، تا حقیقت ماوقع را روشن کند، امکان تعقیب قضایی مظنونان و متهمان را فراهم آورد و جبران خسارت از بازماندگان و خانواده‌های قربانیان را ضمانت کند.
.
#دهه_شصت
#کشتار۶۷ #خاوران #جنایت_علیه_بشریت
#اعدام #عفو_بین_الملل

@Tavaana_TavaanaTech

به زندان بزرگ خوش آمدید!

طرح از رضا عقیلی
@rezacartoon

در طی روزهای اخیر تعدادی از زندانیان سیاسی آزاد شدند، ولی آن‌ها عملا از زندانی به زندان بزرگ‌تر منتقل شده‌اند.

https://tavaana.org/fa/Bigpris

#کارتون #عفو_نمایشی #زندان #مهسا_امینی #یاری_حقوقی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

مهدی مسکین نواز از زندانیان سیاسی محبوس زندان تهران بزرگ تیپ ۶ سالن دوم غربی، از علی خامنه‌ای و حامیانش می‌پرسد که «وقتی برای یک  زنی مثل خانم فاطمه سپهری، ۱۸ سال حکم صادر می‌کنید چه انتظاری دارید که فردا  مردم واقعا با خشم از روی شما عبور نکنند؟
فاطمه سپهری آیا فعالیت میدانی داشته؟
فاطمه سپهری ایا جایی را آتش زده؟
فاطمه  سپهری اسلحه به کسی فروخته بوده؟ ...
به احکام صادره توجه می‌کنید؟»
یه حکمی بدین که بتوانید تهش را ببنید!
با #توماج_صالحی چیکار می‌کنید؟
او در ادامه می‌گوید:
«برای فریب افکار عمومی عفو عمومی اعلام داشتید.
شما آزادی‌هایی را راه انداختید که کمیته حقیقت هر لحظه ممکن بود وارد ایران بشود.»

آقای مسکین‌نواز ضمن نمایشی خواندن آزادی‌ها، از تداوم بازداشت‌های اعضای اقلیت‌های مذهبی را داریم سخن می‌گوید و از #حامی_بهادری زندانی بهایی و #امیر_احیا و #احسان_احیا دو برادر نوکیش مسیحی نام می‌برد.

این زندانی سیاسی می‌گوید: «شما نه نزد داخل و نه نزد خارج هیچ گونه مشروعیتی ندارید. این انقلاب رخ خواهد داد. و ایران با دنیا دست دوستی خواهد داد.
ما خواهان داشتن یک جامعه باز و یک حکومت سکولار دمکرات و نهایتا حرفهای  رقابتیمون را پای صندوق رای بزنیم و به رفاقت خودمون با تمام اختلافاتمان ادامه بدیم و زندگی کنیم و یک ایرانی را بسازیم که واقعا بین اختلافات و دشمنی ها تعریف بگذاریم.»

- این فایل چکیده‌ای از یک تماس تلفنی طولانی زندانی سیاسی با یکی از آشنایانش است.

#مهدی_مسکین_نواز #زندانی_سیاسی #عفو_نمایشی #فاطمه_سپهری #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

سازمان عفو بین‌الملل خواستار آزادی فوری زندانی سیاسی، عباس واحدیان شاهرودی شد

صفحه خانم شهلا جهانبین، همسر آقای واحدیان، در صفحه اینستاگرام خود نوشتند:

«مقامات ایران عباس واحدیان فعال سیاسی را با انکار عمدی مراقبت‌های تخصصی پزشکی کافی مورد شکنجه و سایر بیماری‌ها قرار می‌دهند و باعث درد و رنج شدید او می‌شوند

عباس واحدیان به حبس ناعادلانه ۲۱ ساله در زندان وکیل آباد مشهد محکوم شد. از زمان دستگیری خودسرانه‌اش در ۱ سپتامبر ۲۰۲۱ سلامت عباس واحدیان به شدت وخیم شده و او مظنون به ابتلا به پسوریازیس یک بیماری خود ایمنی است.
حدود جولای ۲۰۲۳ او شروع به ایجاد تکه‌های پوست ضخیم و قرمز کرد و باعث خارش شدید و سوختگی روی کف دست و کف پاهایش و تمام پایش شد که انجام فعالیت‌های روزانه از جمله پیاده‌روی و بستن دکمه‌های پیراهن او را به شدت دردناک و ناخوشایند می‌کند.
در اکتبر ۲۰۲۳ پس از ماه‌ها درد و ناراحتی که مسئولین نادیده گرفته شد مقامات زندان او را به بیمارستان بردند و در آنجا یک متخصص پوست برای درمان پسوریازیس توصیه کرد به گفته یک منبع مطلع مقامات زندان به پزشک گفته‌اند که فقط اجازه داروهای عباس واحدیان را می‌دهند که در زندان قابل اجرا است.
عباس واحدیان در تماس تلفنی با حضور مقامات زندان اعلام کرد که از مراقبت‌های پزشکی تخصصی که پزشک توصیه کرده بود، محروم است. مقامات زندان تماس تلفنی را قطع کرده او را به احکام قضایی بیشتر تهدید کرده و او را به ده روز حبس انفرادی و ممنوعیت یک ماه تماس تلفنی و ملاقات خانوادگی مجازات کردند.
عباس واحدیان علیرغم تلاش‌های خانواده‌اش هنوز فوتوتراپی یا هیچ گونه مراقبت‌های پزشکی تخصصی دیگر برای وضعیت دردناک پوستی دریافت نکرده است.
عباس واحدیان باید فورا و بدون قید و شرط آزاد شود زیرا او تنها برای اجرای مسالمت آمیز حقوق خود برای آزادی بیان و انجمن از طریق حمایت از ایران سکولار دموکراتیک نگه داشته می‌شود. در انتظار آزادی او او باید مراقبت‌های پزشکی تخصصی که در خارج از زندان نیاز دارد فراهم شود و در برابر شکنجه‌های بیشتر و سایر درمان‌های بد از جمله از طریق زندان انفرادی انزوای اجباری و محروم کردن از مراقبت‌های پزشکی محافظت شود.»

sh.jahanbinn

#عفو_بین_الملل #عباس_واحدیان_شاهرودی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech