هایده چنگیزیان، از اولین زنان رقصنده‌ی باله در ایران
هایده چنگیزیان یکی از اولین #زنان #رقصندهٔ باله در ایران است. او از دوران کودکی علاقه‌ی بسیاری به رقص داشته است. آن‌گونه که گفته‌ می‌شود «یپرم خان»، آوازخوان ارمنی اول بار در یک مجلس عروسی به استعداد این دختر جوان در رقص پی برد و با پیشنهاد این خواننده بود که هایده به کلاس‌های رقص «مادام یلنا آودیسیان» رفت و به فراگیری رقص پرداخت. مادام یلنا با نام هنری «مادام یلنا» از بنیان‌گذاران ِ «هنر باله در ایران» بود. سرکیس جانبازیان دیگر استاد ِ رقص باله که به او لقب پدر باله‌ی ایران داده‌اند در این کار با مادام یلنا هم‌کاری می‌کرد. دوران کودکی هایده در کلاس مادام یلنا گذشت.
هایده پس از دریافت مدرک سیکل اول در ۱۶ سالگی به کلن ِ آلمان رفت تا به آموختن باله بپردازد. هایده چنگیزیان در هنرکده‌ی باله و در کنکور این رشته نفر اول شد. هایده پس از مدتی برای فراگیری باله به اتحاد جماهیر شوروی رفت و در آن کشور آموزش رقص #باله دید. او پس از بازگشت به ایران در تالار رودکی آن زمان که بهدها به تالار وحدت تبدیل شد به کار مشغول شد. او فعالیت‌های بسیار در سازمان باله ملی داشت.
این #بالرین پس از پیروزی انقلاب اسلامی حرفه‌اش را از دست داد چرا که پس از انقلاب #رقص ممنوع شد و از لحاظ شرعی آن را حرام دانستند. هایده چنگیزیان مجبور شد ایران را ترک کند. او ابتدا به کشور آمریکا رفت و از آن‌جا به آلمان #مهاجرت کرد و در نهایت در پرتغال و شهر لیسبون ساکن شد.
#هایده_چنگیزیان، از اولین کسانی است که با اجرای داستانی از شاه‌نامه‌ی فردوسی یعنی بیژن و منیژه باله‌ی فرنگی را در شکلی ایرانی عرضه کرد.
دویچه‌وله با هایده چنگیزیان گفت‌وگویی کرده است که در زیر می‌خوانید:
خانم چنگیزیان، فکر می‌کنید با ریاست جمهوری آقای روحانی، امیدی برای بهبود وضعیت هنری در سال پیش رو وجود دارد؟
نه، من زیاد امیدی ندارم، متأسفانه. همان‌طور که در اخبار می‌شنویم، تصمیم‌گیرنده‌ی اصلی آقای روحانی نیستند و تصمیم‌گیرنده‌ها کسان دیگری هستند که به ظاهر هم که شده، می‌خواهند این شکل اسلامی را نگه دارند. هنر، به عقیده‌ی من، یک چیز آزاد است. هنر چیزی نیست که بتواند وابسته بشود. البته در قرون وسطی، کلیسای کاتولیک هنرمندها را در خدمت خودش پذیرفت و آثار عجیب و غریب باشکوهی از نقاشی، مجسمه‌سازی و بناهای مختلف به وجود آمد. ولی اصولاً در هیچ دوره‌ی دیگری نمی‌توانیم ببینیم که هنر بتواند خودش را به یک ایدئولوژی وابسته کند. حتی در زمان کمونیستی و بلشویکی روسیه، هنر نتوانست خودش را وفق بدهد. باید جدا می‌شد.
ولی ما دیدیم که هنرمندهای خیلی ارزنده‌ای در آن رژیم (اتحاد جماهیر شوروی) هم به وجود آمدند. از جمله بالرین‌های خیلی ماهر...
بله، به خاطر این‌که دوره‌ی اتحاد جماهیر شوروی می‌خواستند به دنیا ثابت کنند که ما از لحاظ فرهنگی هم خیلی قادریم.
فکر نمی‌کنید این موضوع برای جمهوری اسلامی هم پیش بیاید که بخواهند بگویند ما از نظر فرهنگی هم قادریم؟
نه، نگاه کنید به فیلم‌هایی که سانسور می‌شود، به کارگردان‌های خیلی خوب ما که یا ممنوع‌الفیلم می‌شوند یا در #حصر خانگی قرار می‌گیرند و نمی‌توانند چیزی از خودشان ارائه بدهند و اگر هم ارائه بدهند، مثل آقای فرهادی می‌رود در فرانسه اجرا می‌کند. در فضای #ایران، آن آزادی‌ای وجود ندارد که هنرمند بتواند خودش را ابراز کند، نظرات‌اش را ابراز کند و بتواند قطعه‌ای را بسازد که اصلاً بوی آزادی بدهد.
بیش‌تر بخوانید:
http://bit.ly/1Ijinqy

@Tavaana_TavaanaTech

ویدئو روز

ویدئویی از بالرین مشهور، مارتا گونزالز در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده است و مورد توجه کاربران فضای مجازی قرار گرفته است.
‌
گنزالز که به آلزایمز مبتلا شده بود و در خانه سالمندان زندگی می‌کرد، با شنیدن قطعه «دریاچه‌ی قو» اثر چایکوفسکی شروع به رقصیدن می‌کند.
‌
#هنر #رقص #ایران #موسیقی #زن #باله #بالرین

@tavaanatech