تازه از توانا
فرآیند هلسینکی و سقوط رژیم های کمونیست در اروپا
در آغاز کنفرانس امنیت و همکاری اروپا (CSCE)، سال 1972 در هلسینکی فنلاند، کسی نمی‌دانست نشستی که در اصل با هدف بهبود روابط میان غرب و بلوک شرق ترتیب داده شده به جنبشی منطقه‌ای تبدیل می‌شود و به دگردیسی رژیم‌های کمونیستی به نظام‌های سیاسی دموکرات و آزاد می‌انجامد.[1] تا سه سال پس از این نشست نمایندگان ایالات متحده آمریکا، کانادا، اتحاد جماهیر شوروی و تمامی کشورهای بزرگ اروپایی همچنان به مذاکرات امنیتی، اقتصادی و انسان‌دوستانه ادامه دادند.
پس از جنگ دوم جهانی مردم اتحاد جماهیر شوروی و دول دست نشانده‌اش در اروپای شرقی تحت نفوذ رژیم‌های سیاسیِ سرکوب‌گر می‌زیستند. بلوک شرق درگیر جنگ سرد و مسابقه‌ی تسلیحاتی اتمی با کشورهای آزاد اروپای غربی و ایالات متحده بود. نشست هلسینکی در ابتدای امر فرصتی برای اتحاد جماهیر شوروی بود که مرزهای پس از جنگ جهانی دوم را تثبیت کند و به میزان مبادلات تجاری خویش بیافزاید. ایالات متحده آمریکا امیدوار بود نشست به تنش‌زدایی انجامیده، فرآیند کنترل تسلیحات هسته‌ای را تسهیل نماید. هیچ یک از طرفین متوجه پیامدهای درج تضمین‌های حقوق بشری در قطعنامه‌ی نهایی کنفرانس نبود. آندری گرومیکو، وزیر خارجه وقت شوروی، اهمیت این مفاد را نادیده گرفت و اعلام کرد: «ما در خانه خود همه‌کاره‌ایم.»
پس از امضای قطعنامه نهایی هلسینکی جنبش‌های مدنی گوناگونی در بلوک شرق اتفاق افتاد. در سرتاسر بلوک شرق سازمان‌های متعدد مدنی بسیج شدند و حکومت‌های کمونیست را برای رعایت مفاد حقوق بشری مندرج در توافق‌های هلسینکی زیر فشار گذاشتند. مخاطب اصلی راهبرد چانه‌زنی و فشار از بالا و جلب حمایت از بیرون سه دسته بودند: مقامات کمونیست در کشورهای مذکور، شهروندان عادی که باید به جنبش می‌پیوستند، و سوم دولت‌های غربی که نفوذ و قدرتشان راهگشا بود.
کنشگران مدنی موارد نقض تدابیر حقوق بشری مندرج در توافقنامه هلسینکی را مستند می‌کردند و برای رهبران کمونیست می‌فرستادند و ایشان را به رعایت تعهدات هلسینکی فرا می‌خواندند. در دسامبر 1975 میلادی گروهی از روشنفکران و چهره‌های برجسته لهستانی در نامه‌ای سرگشاده به رئیس مجلس خواستار به اجرا گذاردن حقوق و آزادی‌های مندرج در توافقنامه هلسینکی شدند. گروه‌های غیررسمی نیز در این یک سال به شناسایی و گردآوری اسناد و شواهد پایمال شدن تدابیر حقوق‌بشری توافقنامه در سرتاسر منطقه و رساندن آن به آگاهی وزارت امور خارجه آمریکا و وزارت‌خانه‌های مشابه در اروپا گذراندند.
goo.gl/raUWSw
این مطلب خواندنی را می‌توانید به صورت کامل در لینک زیر بخوانید:
http://bit.ly/2fZLmoo
https://telegram.me/joinchat/B5XELjvByQFyPHYQMdMTiQ
فرآیند هلسینکی و سقوط رژیم های کمونیست در اروپا
در آغاز کنفرانس امنیت و همکاری اروپا (CSCE)، سال 1972 در هلسینکی فنلاند، کسی نمی‌دانست نشستی که در اصل با هدف بهبود روابط میان غرب و بلوک شرق ترتیب داده شده به جنبشی منطقه‌ای تبدیل می‌شود و به دگردیسی رژیم‌های کمونیستی به نظام‌های سیاسی دموکرات و آزاد می‌انجامد.[1] تا سه سال پس از این نشست نمایندگان ایالات متحده آمریکا، کانادا، اتحاد جماهیر شوروی و تمامی کشورهای بزرگ اروپایی همچنان به مذاکرات امنیتی، اقتصادی و انسان‌دوستانه ادامه دادند.
پس از جنگ دوم جهانی مردم اتحاد جماهیر شوروی و دول دست نشانده‌اش در اروپای شرقی تحت نفوذ رژیم‌های سیاسیِ سرکوب‌گر می‌زیستند. بلوک شرق درگیر جنگ سرد و مسابقه‌ی تسلیحاتی اتمی با کشورهای آزاد اروپای غربی و ایالات متحده بود. نشست هلسینکی در ابتدای امر فرصتی برای اتحاد جماهیر شوروی بود که مرزهای پس از جنگ جهانی دوم را تثبیت کند و به میزان مبادلات تجاری خویش بیافزاید. ایالات متحده آمریکا امیدوار بود نشست به تنش‌زدایی انجامیده، فرآیند کنترل تسلیحات هسته‌ای را تسهیل نماید. هیچ یک از طرفین متوجه پیامدهای درج تضمین‌های حقوق بشری در قطعنامه‌ی نهایی کنفرانس نبود. آندری گرومیکو، وزیر خارجه وقت شوروی، اهمیت این مفاد را نادیده گرفت و اعلام کرد: «ما در خانه خود همه‌کاره‌ایم.»
پس از امضای قطعنامه نهایی هلسینکی جنبش‌های مدنی گوناگونی در بلوک شرق اتفاق افتاد. در سرتاسر بلوک شرق سازمان‌های متعدد مدنی بسیج شدند و حکومت‌های کمونیست را برای رعایت مفاد حقوق بشری مندرج در توافق‌های هلسینکی زیر فشار گذاشتند. مخاطب اصلی راهبرد چانه‌زنی و فشار از بالا و جلب حمایت از بیرون سه دسته بودند: مقامات کمونیست در کشورهای مذکور، شهروندان عادی که باید به جنبش می‌پیوستند، و سوم دولت‌های غربی که نفوذ و قدرتشان راهگشا بود.
کنشگران مدنی موارد نقض تدابیر حقوق بشری مندرج در توافقنامه هلسینکی را مستند می‌کردند و برای رهبران کمونیست می‌فرستادند و ایشان را به رعایت تعهدات هلسینکی فرا می‌خواندند. در دسامبر 1975 میلادی گروهی از روشنفکران و چهره‌های برجسته لهستانی در نامه‌ای سرگشاده به رئیس مجلس خواستار به اجرا گذاردن حقوق و آزادی‌های مندرج در توافقنامه هلسینکی شدند. گروه‌های غیررسمی نیز در این یک سال به شناسایی و گردآوری اسناد و شواهد پایمال شدن تدابیر حقوق‌بشری توافقنامه در سرتاسر منطقه و رساندن آن به آگاهی وزارت امور خارجه آمریکا و وزارت‌خانه‌های مشابه در اروپا گذراندند.
goo.gl/raUWSw
این مطلب خواندنی را می‌توانید به صورت کامل در لینک زیر بخوانید:
http://bit.ly/2fZLmoo
https://telegram.me/joinchat/B5XELjvByQFyPHYQMdMTiQ
Instagram
توانا: آموزشكده جامعه مدنى
. تازه از توانا #فرآیند_هلسینکی و #سقوط رژیم های #کمونیست در اروپا در آغاز کنفرانس امنیت و همکاری اروپا (CSCE)، سال 1972 در #هلسینکی #فنلاند، کسی نمی‌دانست نشستی که در اصل با هدف بهبود روابط میان غرب و #بلوک_شرق ترتیب داده شده به جنبشی منطقه‌ای تبدیل می‌شود…
فرایند هلسینکی و سقوط رژیم‌های کمونیست در اروپا
در آغاز کنفرانس امنیت و همکاری اروپا، در سال ۱۹۷۲ در هلسینکی فنلاند، کسی نمی‌دانست نشستی که با هدف بهبود روابط میان غرب و بلوک شرق ترتیب داده شده به جنبشی منطقه‌ای تبدیل می‌شود و با دگردیسی رژیم‌های کمونیستی به نظام‌های سیاسی دموکرات و آزاد می‌انجامد.
تدابیر حقوق بشری مندرج در قطعنامه نهایی زمینه توسعه و تشدید فشارهای داخلی و خارجی را بر رژیم‌های کمونیستی فراهم کرد. تدابیر مذکور ابزاری نیرومند در اختیار شهروندان کشورهای بلوک شرق قرار داد تا علیه سرکوب بسیج شوند.
تقریبا بلافاصله پس از امضای قطعنامه هلسینکی موجی فزاینده از کنشگری مدنی در اتحاد جماهیر شوروی و کشورهای بلوک شرق به وجود آمد. رهبران این خیزش مدنی سوابق گوناگونی داشتند، از روشنفکران گرفته تا دانشمندان، نویسندگان، هنرمندان، کارگران، وکلا و چهره‌های مذهبی در میانشان دیده می‌شد.
کنشگران مدنی موارد نقض تدابیر حقوق بشری مندرج در توافقنامه هلسینکی را مستند می‌کردند و برای رهبران کمونیست می‌فرستادند و ایشان را به رعایت تعهدات هلسینکی فرا می‌خواندند.
نشست‌های دوره‌ای قطعنامه هلسینکی در بلگراد، مادرید و وین فرصت دیگری بود تا دامنه فعالیت‌های کنشگران مدنی بلوک شرق برای یاری‌خواهی از بیرون این بلوک توسعه یابد.
تا سال ۱۹۸۹ دیوار برلین فرو ریخته بود، انتخابات در لهستان به تشکیل دولتی هماهنگ با جنبش همبستگی منجر شده بود و ... دو سال بعد اتحاد جماهیر شوروی فروپاشید، حکومت‌های کمونیست یکی پس از دیگری از بین رفتند و انتخابات آزاد در کشورهای بلوک شرق سابق برگزار شد.
کنفرانس‌های چندین‌ساله عرصه مهمی برای تبادل اطلاعات و اخبار مربوط به وضعیت حقوق بشر در کشورهای بلوک شرق بود و فرصتی فراهم می‌کرد که فشار بر شوروی و کشورهای بلوک شرق برای انجام تعهداتشان ادامه یابد.
مایه این فرایند را باید در مفاد حقوق بشری مندرج در قطعنامه نهایی هلسینکی جست‌وجو کرد؛ توافقنامه‌ای که زاینده خیزشی مدنی و فراگیر شد و تومار کمونیسم را در اروپای شرقی در هم پیچید.
آنچه خواندید مختصری بود از مطالعه موردی توانا درباره فرآیند هلسینکی، متن کامل را در آدرس زیر بخوانید:
http://bit.ly/2JeZJXJ
#فرآیند_هلسینکی #بلوک_شرق #کمونیسم #شوروی #حقوق_بشر #جامعه_مدنی #مطالعه_موردی #توانا #آموزشکده_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
در آغاز کنفرانس امنیت و همکاری اروپا، در سال ۱۹۷۲ در هلسینکی فنلاند، کسی نمی‌دانست نشستی که با هدف بهبود روابط میان غرب و بلوک شرق ترتیب داده شده به جنبشی منطقه‌ای تبدیل می‌شود و با دگردیسی رژیم‌های کمونیستی به نظام‌های سیاسی دموکرات و آزاد می‌انجامد.
تدابیر حقوق بشری مندرج در قطعنامه نهایی زمینه توسعه و تشدید فشارهای داخلی و خارجی را بر رژیم‌های کمونیستی فراهم کرد. تدابیر مذکور ابزاری نیرومند در اختیار شهروندان کشورهای بلوک شرق قرار داد تا علیه سرکوب بسیج شوند.
تقریبا بلافاصله پس از امضای قطعنامه هلسینکی موجی فزاینده از کنشگری مدنی در اتحاد جماهیر شوروی و کشورهای بلوک شرق به وجود آمد. رهبران این خیزش مدنی سوابق گوناگونی داشتند، از روشنفکران گرفته تا دانشمندان، نویسندگان، هنرمندان، کارگران، وکلا و چهره‌های مذهبی در میانشان دیده می‌شد.
کنشگران مدنی موارد نقض تدابیر حقوق بشری مندرج در توافقنامه هلسینکی را مستند می‌کردند و برای رهبران کمونیست می‌فرستادند و ایشان را به رعایت تعهدات هلسینکی فرا می‌خواندند.
نشست‌های دوره‌ای قطعنامه هلسینکی در بلگراد، مادرید و وین فرصت دیگری بود تا دامنه فعالیت‌های کنشگران مدنی بلوک شرق برای یاری‌خواهی از بیرون این بلوک توسعه یابد.
تا سال ۱۹۸۹ دیوار برلین فرو ریخته بود، انتخابات در لهستان به تشکیل دولتی هماهنگ با جنبش همبستگی منجر شده بود و ... دو سال بعد اتحاد جماهیر شوروی فروپاشید، حکومت‌های کمونیست یکی پس از دیگری از بین رفتند و انتخابات آزاد در کشورهای بلوک شرق سابق برگزار شد.
کنفرانس‌های چندین‌ساله عرصه مهمی برای تبادل اطلاعات و اخبار مربوط به وضعیت حقوق بشر در کشورهای بلوک شرق بود و فرصتی فراهم می‌کرد که فشار بر شوروی و کشورهای بلوک شرق برای انجام تعهداتشان ادامه یابد.
مایه این فرایند را باید در مفاد حقوق بشری مندرج در قطعنامه نهایی هلسینکی جست‌وجو کرد؛ توافقنامه‌ای که زاینده خیزشی مدنی و فراگیر شد و تومار کمونیسم را در اروپای شرقی در هم پیچید.
آنچه خواندید مختصری بود از مطالعه موردی توانا درباره فرآیند هلسینکی، متن کامل را در آدرس زیر بخوانید:
http://bit.ly/2JeZJXJ
#فرآیند_هلسینکی #بلوک_شرق #کمونیسم #شوروی #حقوق_بشر #جامعه_مدنی #مطالعه_موردی #توانا #آموزشکده_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
Instagram
توانا: آموزشكده جامعه مدنى
. فرایند هلسینکی و سقوط رژیم‌های کمونیست در اروپا . در آغاز کنفرانس امنیت و همکاری اروپا، در سال ۱۹۷۲ در هلسینکی فنلاند، کسی نمی‌دانست نشستی که با هدف بهبود روابط میان غرب و بلوک شرق ترتیب داده شده به جنبشی منطقه‌ای تبدیل می‌شود و با دگردیسی رژیم‌های کمونیستی…
Forwarded from آموزشکده توانا
فرایند هلسینکی و سقوط رژیم‌های کمونیست در اروپا
در آغاز کنفرانس امنیت و همکاری اروپا، در سال ۱۹۷۲ در هلسینکی فنلاند، کسی نمی‌دانست نشستی که با هدف بهبود روابط میان غرب و بلوک شرق ترتیب داده شده به جنبشی منطقه‌ای تبدیل می‌شود و با دگردیسی رژیم‌های کمونیستی به نظام‌های سیاسی دموکرات و آزاد می‌انجامد.
تدابیر حقوق بشری مندرج در قطعنامه نهایی زمینه توسعه و تشدید فشارهای داخلی و خارجی را بر رژیم‌های کمونیستی فراهم کرد. تدابیر مذکور ابزاری نیرومند در اختیار شهروندان کشورهای بلوک شرق قرار داد تا علیه سرکوب بسیج شوند.
تقریبا بلافاصله پس از امضای قطعنامه هلسینکی موجی فزاینده از کنشگری مدنی در اتحاد جماهیر شوروی و کشورهای بلوک شرق به وجود آمد. رهبران این خیزش مدنی سوابق گوناگونی داشتند، از روشنفکران گرفته تا دانشمندان، نویسندگان، هنرمندان، کارگران، وکلا و چهره‌های مذهبی در میانشان دیده می‌شد.
کنشگران مدنی موارد نقض تدابیر حقوق بشری مندرج در توافقنامه هلسینکی را مستند می‌کردند و برای رهبران کمونیست می‌فرستادند و ایشان را به رعایت تعهدات هلسینکی فرا می‌خواندند.
نشست‌های دوره‌ای قطعنامه هلسینکی در بلگراد، مادرید و وین فرصت دیگری بود تا دامنه فعالیت‌های کنشگران مدنی بلوک شرق برای یاری‌خواهی از بیرون این بلوک توسعه یابد.
تا سال ۱۹۸۹ دیوار برلین فرو ریخته بود، انتخابات در لهستان به تشکیل دولتی هماهنگ با جنبش همبستگی منجر شده بود و ... دو سال بعد اتحاد جماهیر شوروی فروپاشید، حکومت‌های کمونیست یکی پس از دیگری از بین رفتند و انتخابات آزاد در کشورهای بلوک شرق سابق برگزار شد.
کنفرانس‌های چندین‌ساله عرصه مهمی برای تبادل اطلاعات و اخبار مربوط به وضعیت حقوق بشر در کشورهای بلوک شرق بود و فرصتی فراهم می‌کرد که فشار بر شوروی و کشورهای بلوک شرق برای انجام تعهداتشان ادامه یابد.
مایه این فرایند را باید در مفاد حقوق بشری مندرج در قطعنامه نهایی هلسینکی جست‌وجو کرد؛ توافقنامه‌ای که زاینده خیزشی مدنی و فراگیر شد و تومار کمونیسم را در اروپای شرقی در هم پیچید.
آنچه خواندید مختصری بود از مطالعه موردی توانا درباره فرآیند هلسینکی، متن کامل را در آدرس زیر بخوانید:
http://bit.ly/2JeZJXJ
#فرآیند_هلسینکی #بلوک_شرق #کمونیسم #شوروی #حقوق_بشر #جامعه_مدنی #مطالعه_موردی #توانا #آموزشکده_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
در آغاز کنفرانس امنیت و همکاری اروپا، در سال ۱۹۷۲ در هلسینکی فنلاند، کسی نمی‌دانست نشستی که با هدف بهبود روابط میان غرب و بلوک شرق ترتیب داده شده به جنبشی منطقه‌ای تبدیل می‌شود و با دگردیسی رژیم‌های کمونیستی به نظام‌های سیاسی دموکرات و آزاد می‌انجامد.
تدابیر حقوق بشری مندرج در قطعنامه نهایی زمینه توسعه و تشدید فشارهای داخلی و خارجی را بر رژیم‌های کمونیستی فراهم کرد. تدابیر مذکور ابزاری نیرومند در اختیار شهروندان کشورهای بلوک شرق قرار داد تا علیه سرکوب بسیج شوند.
تقریبا بلافاصله پس از امضای قطعنامه هلسینکی موجی فزاینده از کنشگری مدنی در اتحاد جماهیر شوروی و کشورهای بلوک شرق به وجود آمد. رهبران این خیزش مدنی سوابق گوناگونی داشتند، از روشنفکران گرفته تا دانشمندان، نویسندگان، هنرمندان، کارگران، وکلا و چهره‌های مذهبی در میانشان دیده می‌شد.
کنشگران مدنی موارد نقض تدابیر حقوق بشری مندرج در توافقنامه هلسینکی را مستند می‌کردند و برای رهبران کمونیست می‌فرستادند و ایشان را به رعایت تعهدات هلسینکی فرا می‌خواندند.
نشست‌های دوره‌ای قطعنامه هلسینکی در بلگراد، مادرید و وین فرصت دیگری بود تا دامنه فعالیت‌های کنشگران مدنی بلوک شرق برای یاری‌خواهی از بیرون این بلوک توسعه یابد.
تا سال ۱۹۸۹ دیوار برلین فرو ریخته بود، انتخابات در لهستان به تشکیل دولتی هماهنگ با جنبش همبستگی منجر شده بود و ... دو سال بعد اتحاد جماهیر شوروی فروپاشید، حکومت‌های کمونیست یکی پس از دیگری از بین رفتند و انتخابات آزاد در کشورهای بلوک شرق سابق برگزار شد.
کنفرانس‌های چندین‌ساله عرصه مهمی برای تبادل اطلاعات و اخبار مربوط به وضعیت حقوق بشر در کشورهای بلوک شرق بود و فرصتی فراهم می‌کرد که فشار بر شوروی و کشورهای بلوک شرق برای انجام تعهداتشان ادامه یابد.
مایه این فرایند را باید در مفاد حقوق بشری مندرج در قطعنامه نهایی هلسینکی جست‌وجو کرد؛ توافقنامه‌ای که زاینده خیزشی مدنی و فراگیر شد و تومار کمونیسم را در اروپای شرقی در هم پیچید.
آنچه خواندید مختصری بود از مطالعه موردی توانا درباره فرآیند هلسینکی، متن کامل را در آدرس زیر بخوانید:
http://bit.ly/2JeZJXJ
#فرآیند_هلسینکی #بلوک_شرق #کمونیسم #شوروی #حقوق_بشر #جامعه_مدنی #مطالعه_موردی #توانا #آموزشکده_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
Instagram
توانا: آموزشكده جامعه مدنى
. فرایند هلسینکی و سقوط رژیم‌های کمونیست در اروپا . در آغاز کنفرانس امنیت و همکاری اروپا، در سال ۱۹۷۲ در هلسینکی فنلاند، کسی نمی‌دانست نشستی که با هدف بهبود روابط میان غرب و بلوک شرق ترتیب داده شده به جنبشی منطقه‌ای تبدیل می‌شود و با دگردیسی رژیم‌های کمونیستی…