پرستو احمدی، تصویرگر «زن، زندگی، آزادی» در دل سرکوب و سانسور

پرستو می‌گوید کنسرتی فرضی با عنوان «کاروانسرا» منتشر کرده است. کنسرتی که زیبایی آزادی و اراده زنانی که دهه‌ها تحت فشار و سرکوب حکومت بوده‌اند را برای عموم به صورت واقعی به تصویر می‌کشد. او تصویری زیبا از ایران آینده به ما نشان می‌دهد؛ سرزمینی که در آن زنان آزاد هستند، صدای زن ممنوع نیست و محدودیتی برای آن‌ها وجود ندارد.

پرستو صدای میلیون‌ها زن ایرانی سرکوب‌شده است، زنانی که برای آزادی، رفاه و امنیت فریاد می‌زنند. او، همانند سایر زنان ایران، محکم ایستاده و می‌گوید «نمی‌گذاریم زنان را از جامعه حذف کنید.» هر واژه‌ با صدای او، صدای زنانی را زنده می‌کند که سال‌هاست از عرصه‌های عمومی حذف شده‌اند. او تصویرگر «زن، زندگی، آزادی» از دل سرکوب و سانسور است.

آواز خواندن و ممنوع نبودن صدا و تصویر، حق ابتدایی و انسانی هر فرد است. صدای زنانی که در این شرایط می‌خوانند، نه‌تنها اعتراض به وضعیت فعلی، بلکه پیامی از سوی مردم ایران به استبداد است: «ما زنده‌ایم و در اوج محدودیت‌ها، تن به چیزی که شما سال‌ها آن را طبیعی جلوه داده‌اید، نداده‌ایم. همواره در جستجوی آگاهی جمعی بوده‌ایم که شما تلاش کردید ما را از آن غافل کنید.»

سرکوب صدای زنان، «تقابل سازمان‌یافته» با آزادی و برابری اجتماعی است. هر بار که صدای گروهی از جامعه (در این‌جا زنان آوازخوان)، با زور و اجبار خاموش شود، این مسئله به نهادهای قدرت و حاکمیت مربوط است و باید دغدغه‌ی همگان باشد. بی‌شک مسئله‌ی زنان، چه در حذف صدای زنان آوازخوان و چه در دیگر ممنوعیت‌ها، مسئله‌ای همگانی در مسیر تحقق آزادی و برابری است، هرچند بار اصلی سرکوب بر دوش زنان ایران است. زنانی که هر بار فریاد برمی‌آورند و طغیان می‌کنند، عامل محرکی برای سایر گروه‌های معترض در جامعه می‌شوند. زنان، حتی زمانی‌که سلب حقوق اولیه‌شان عادی به‌نظر می‌رسد، ناگهان صدای خود را بلند می‌کنند و گفتمان سکوت را می‌شکنند.

در این وضعیت، آن‌چه از ما برمی‌آید، همراهی کامل با صداهای حذف‌شده و سرکوب‌شده‌ای است که برای از هم گسیختن حصارها و زنجیرهای تحمیلی خود می‌جنگند.

پاینده ایران
زن، زندگی، آزادی

کنسرت «کاروانسرا» را به صورت کامل در یوتیوب ببینید.

https://youtu.be/oYcaDHEnhbU?si=6VSdT34x9MuK6VTJ

متن از حسین رونقی:
@Hosseinronaghi

#تکثیر_شهامت #صدای_زن #نه_به_پوشش_اجباری #نه_به_حجاب_اجباری #مقاومت_زندگیست #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

حسین بیات، حقوقدان و وکیل دادگستری، در گفتگو با «امتداد» گفت:
«قانون حجاب، انسان‌بودگی زن را تا حد شی‌ءبودگی تقلیل داده و او را ابزار تحریک مرد قلمداد کرده.»
این حقوقدان در ادامه قانون عفاف و حجاب را «قانونی؛ حق‌ستیز و زن‌ستیز» می‌نامد که «زن را از قالب یک انسان خردمدار صاحب عقل، درایت، احساس و عاطفه و البته اخلاقدار،» تهی می‌کند.

در پایان این حقوقدان تاکید می‌کند تلاش جمهوری اسلامی برای سرکوب جامعه و زنان «بدون شک، تلاشی محکوم به شکست است.»

قانون موسوم به «عفاف و حجاب»، با مخالفت گروهی از روحانیون حقوقدانان و عامه مردم مواجه شده چرا که نه در شکل و نه در محتوا، قانونی محترم، قابل اعتنا و مغتنم نیست و حتی به گفته روحانیون «به هیچ وجه قابل ملاحظه و تصحیح نیست و شرعیت ندارد.»

#نه_به_ححاب_اجباری #نه_به_پوشش_اجباری #حجاب #زن_زندگی_آزادی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech

پرونده‌سازی علیه پرستو احمدی و عوامل «کنسرت کاروانسرا»

خبرگزاری میزان، وابسته به قوه قضاییه، از تشکیل پرونده قضایی علیه پرستو احمدی، خواننده و آهنگساز، و عوامل تهیه کنسرت «کاروانسرا» خبر داد.

به گزارش این خبرگزاری، انتشار ویدیوی اجرای موسیقی توسط پرستو احمدی و گروه همراهش در یکی از کاروانسراهای ایران، به‌دلیل عدم رعایت «موازین قانونی و شرعی» و نداشتن مجوز، با واکنش دستگاه قضایی مواجه شده است. در این گزارش آمده است: «با ورود دستگاه قضایی، ضمن برخورد مقتضی، پرونده قضایی علیه خواننده و عوامل تهیه این ویدیو تشکیل شده است.»

پرستو احمدی این کنسرت را بدون حجاب اجباری و با عنوان «کنسرت کاروانسرا» اجرا کرده و ویدیو آن را از طریق یوتیوب منتشر کرد. او پیش‌تر در جریان خیزش انقلابی ایران قطعه «از خون جوانان وطن» را اجرا کرده بود که با استقبال گسترده‌ای روبه‌رو شد. همچنین در مهرماه ۱۴۰۲ نیز پرونده‌ای علیه او در قوه قضاییه تشکیل شده بود.

در کنسرت «کاروانسرا»، پرستو احمدی قطعه «مرا ببوس» را با همراهی نوازندگانی چون احسان بیرقدار، سهیل فقیه‌نصیری، امین طاهری و امیرعلی پیرنیا اجرا کرد.

پرستو احمدی در توضیح این اجرا نوشته بود:
«من پرستو؛ دختری که می‌خواهم برای مردمی که دوستشان دارم بخوانم. این حقی است که نمی‌توانستم از آن چشم بپوشم؛ خواندن برای خاکی که عاشقانه دوستش دارم. اینجا، در این نقطه از ایران عزیزمان، در این تکه‌ای که تاریخ و اسطوره‌های ما به هم پیوند می‌خورند، صدای من را در این کنسرت فرضی بشنوید و خیال کنید، این وطن زیبا را...»

این کنسرت و پیام‌های پرستو احمدی با استقبال زیادی در شبکه‌های اجتماعی مواجه شد و بسیاری از کنشگران مدنی، از او به‌عنوان «تصویرگر زن، زندگی، آزادی» یاد کردند و آواز پرستو احمدی را نه تنها نمایش شجاعت و اراده زنان ایرانی، بلکه پیامی برای مقابله با سرکوب و محدودیت‌های تحمیلی بر زنان دانستند.

پرونده‌سازی علیه پرستو احمدی و گروه همراهش در شرایطی رخ می‌دهد که صدای زنان در عرصه موسیقی و دیگر حوزه‌های اجتماعی همچنان با محدودیت‌های شدیدی در ایران مواجه است.

#پرستو_احمدی #پرستو_احمدی_تنها_نیست #صدای_زن
#نه_به_جمهورى_اسلامى #نافرمانی_مدنی #مقاومت_مدنی
#نه_به_حجاب_اجباری #نه_به_پوشش_اجباری #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

پرونده‌سازی علیه پرستو احمدی و عوامل کنسرت مجازی او، با واکنش کاربران شبکه‌های اجتماعی مواجه شده است. کاربر آمینو اسید این موضوع را با پرونده کاظم صدیقی مقایسه کرده و نوشته است:

«کمتر از ۲۴ ساعت قوه قضائیه علیه پرستو احمدی و عوامل برگزاری کنسرت کاروانسرا پرونده قضایی تشکیل داد، کاظم صدیقی دزد بیت المال اما ازاد است و در بیت خامنه‌ای روضه فاطمه می‌خواند.»

به نظر شما چرا حکومت در خصوص آواز و حجاب زنان اینقدر حساس است و در عوض در برابر فسادهای کلان مقامات حکومتی با فرمان «کش ندهید» سر و ته قضیه را هم می‌آورد؟
.چرا زنان ایرانی نباید بتوانند در داخل ایران کنسرت برگزار کنند؟ چرا حتی با یک کنسرت در یوتیوب هم که نه کار مجرمانه‌ای است و نه نیاز به مجوز دارد، برخورد قضایی می‌شود؟!

به گزارش این خبرگزاری، انتشار ویدیوی اجرای موسیقی توسط پرستو احمدی و گروه همراهش در یکی از کاروانسراهای ایران، به‌دلیل عدم رعایت «موازین قانونی و شرعی» و نداشتن مجوز، با واکنش دستگاه قضایی مواجه شده است. در این گزارش آمده است: «با ورود دستگاه قضایی، ضمن برخورد مقتضی، پرونده قضایی علیه خواننده و عوامل تهیه این ویدیو تشکیل شده است.»

پرستو احمدی این کنسرت را بدون حجاب اجباری و با عنوان «کنسرت کاروانسرا» اجرا کرده و ویدیو آن را از طریق یوتیوب منتشر کرد. او پیش‌تر در جریان خیزش انقلابی ایران قطعه «از خون جوانان وطن» را اجرا کرده بود که با استقبال گسترده‌ای روبه‌رو شد. همچنین در مهرماه ۱۴۰۲ نیز پرونده‌ای علیه او در قوه قضاییه تشکیل شده بود.

در کنسرت «کاروانسرا»، پرستو احمدی قطعه «مرا ببوس» را با همراهی نوازندگانی چون احسان بیرقدار، سهیل فقیه‌نصیری، امین طاهری و امیرعلی پیرنیا اجرا کرد.

پرستو احمدی در توضیح این اجرا نوشته بود:
«من پرستو؛ دختری که می‌خواهم برای مردمی که دوستشان دارم بخوانم. این حقی است که نمی‌توانستم از آن چشم بپوشم؛ خواندن برای خاکی که عاشقانه دوستش دارم. اینجا، در این نقطه از ایران عزیزمان، در این تکه‌ای که تاریخ و اسطوره‌های ما به هم پیوند می‌خورند، صدای من را در این کنسرت فرضی بشنوید و خیال کنید، این وطن زیبا را...»


#پرستو_احمدی #پرستو_احمدی_تنها_نیست #صدای_زن
#نه_به_جمهورى_اسلامى #نافرمانی_مدنی #مقاومت_مدنی
#نه_به_حجاب_اجباری #نه_به_پوشش_اجباری #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

‌
«برای #پرستو_احمدی و #کنسرت_فرضی اش 🕊

من شب‌زنده‌دارم. شب‌ها به‌ندرت خواب به چشمم می‌آید و دیگر عادت کرده‌ام به خوابیدنِ بعد از طلوع. ساعت هفت صبح پنجشنبه، قبل از خوابیدن گوشی موبایل را بعد از چند ساعتی که درگیر کار دیگری بودم نگاه کردم. دیدم تمام مردم شهر -مثل افسانه‌ای قدیمی- مسحور کنسرتی «فرضی» شده‌اند. هرجا چشم انداختم تصویر دختر سیاه‌پوش زیبای آوازخوان بود که شکوه بنای تاریخی پشت سرش را چندبرابر کرده بود... بلندبلند گفتم: در تاریخ بنویسید، میلیون‌ها نفر از مردمان یک دیار، زیر خاکستری‌ترین آسمان جهان در پاییز یکهزاروچهارصدوسه خورشیدی مرتکب جرم شدند و در کنسرتی فرضی شرکت کردند، دست زدند، هورا کشیدند و رقصیدند.


ما اشک ریختیم پرستو. ما که روبروی تو در شب تاریک آن کاروانسرا ایستاده بودیم به پهنای صورت اشک ریختیم. وقتی آخرین کلمات «مرا ببوس» را می‌خواندی ما از تمام بندها آزاد شده بودیم. در آن تاریخ بی‌زمان و آن مکان بی‌مکان، ما خوش‌بخت بودیم و صدای سُریدنِ این خوش‌بختی در نسیمی که موهای تو را تکان می‌داد قلقلک‌مان می‌داد.

آن‌چه خواب را از سر من پراند و از جایم بلند کرد تا برایت چیزی بنویسم و چیزی بسازم، جسارت و شجاعت تو بود، روایت تکان‌دهنده و عجیب از قصه‌ای که آیندگان می‌توانند آن را به جای افسانه‌های هزارویکشب در قصه‌ای که شب برای کودکانشان می‌خوانند جا بزنند. برای تمام گلوهای شکسته و خاموشی که دهه‌هاست در گوشه‌گوشه‌ی این شهر برای جاری شدن صدایشان تقلا می‌کنند و تو با سخاوت بی‌نظیرت صدایشان شدی. برای تو که تمام‌قد به احترامت ایستاده دست می‌زنم، همه می‌دانیم که صبحِ این شب نزدیک است و خیلی نزدیک. ما شب‌زنده‌داریم...»


ویدیو و متن از مهیا فرمانی


#صدای_زن #نه_به_پوشش_اجباری #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

📣 بیانیه ۱۵۷ نفر از دانشجویان، فعالین فعلی و سابق دانشجویی در محکومیت قانون عفاف و حجاب

دو سال از جنبش "زن، زندگی، آزادی" و مقاومت روزمره زنان ایران برای حق انتخاب پوشش می‌گذرد؛ مقاومتی که در برابر سرکوب‌های مستقیم و غیرمستقیم حاکمیت ایستاده و نشان داده است که اراده جمعی، سد سرکوب را خواهد شکست.

طی سالهای اخیر، حاکمیت با هدف افزایش کنترل جامعه و محدود ساختن آزادی‌های فردی، به ابزارهایی همچون گشت ارشاد، توقیف خودروهای شخصی، جریمه‌های سنگین مالی، شلاق، ضبط و انتشار اعترافات اجباری، و حبس زنان متوسل شده است.

اکنون قانون موسوم به "عفاف و حجاب" با نقض آشکار شأن و حقوق اساسی زنان، در صدد نهادینه کردن کنترل هرچه بیشتر جامعه از سوی حاکمیت، گامی فراتر نهاده است.

قانون عفاف و حجاب، با مجرم انگاشتن کودکان در امر حجاب ، پیش‌بینی جریمه‌های مالی سنگین و حبس‌های طولانی‌مدت برای زنان، نظارت شهروندان از طریق دوربین‌های تشخیص چهره و الزام دیگر شهروندان به رصد کردن زنان و گزارش‌دهی به نهادهای امنیتی و حتی اجبار رانندگان تاکسی های اینترنتی مبنی بر گزارش نوع پوشش مسافران، موجب تشدید شکاف‌های اجتماعی و افزایش تنش‌های جامعه می‌شود.

این قانون، که در مجلسی که رای اکثریت مردم را ندارد تصویب شده، نشانه‌ای آشکار از استیصال حاکمیت در پیشبرد سیاست‌های خود است.

این سیاست‌ها نه‌تنها بحران‌های اجتماعی را تشدید کرده، بلکه فشارهای اقتصادی فزاینده‌ای را نیز بر مردم تحمیل می‌کند. در شرایطی که جامعه با مشکلاتی چون تورم، بیکاری و کاهش توان معیشتی روبه‌روست، این قانون با جریمه‌ها و محدودیت‌های سنگین خود به‌جای حل بحران‌ها، آنها را عمیق‌تر می‌کند.

ما، جمعی از دانشجویان، فعالین فعلی و سابق دانشجویی، ضمن محکوم کردن قانون عفاف و حجاب، تأکید می‌کنیم که این قانون نه‌تنها راه‌حلی برای مسائل اجتماعی و فرهنگی ارائه نمی‌دهد، بلکه خود عامل تشدید بحران‌هاست. ما بر حق آزادی انتخاب و کرامت انسانی پافشاری داریم و اعلام می‌کنیم که حق اعتراض مدنی و مسالمت‌آمیز خود را محفوظ می‌داریم و تا دستیابی به حقوق و آزادی‌هایمان از پای نخواهیم نشست.

برای دیدن اسامی امضا کنندگان و امضای بیانیه، اینجا کلیک کنید.
https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLScu8X5RCw5btUBturnYXP3auiQMlWQNG6VA6Mi-Y_lEn1S0kg/viewform?usp=dialog

اسامی به روز رسانی خواهند شد.

#نه_به_حجاب_اجباری #نه_به_پوشش_اجباری #قانون_حجاب #بیانیه
#یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

کانون نویسندگان ایران:
زنان از مسیر برابری‌طلبی و آزادی‌خواهی پا پس نخواهند کشید

کانون نویسندگان ایران، در بیانیه‌ای به بررسی مقاومت تاریخی زنان ایرانی در برابر تبعیض و سرکوب، به‌ویژه در زمینه تحمیل حجاب اجباری و قوانین محدودکننده‌ی اجتماعی پرداخته و تأکید کرده که زنان ایران در طول چهل سال گذشته با تحمل هزینه‌های فراوان، به پیشتازان مبارزه برای آزادی و برابری بدل شده‌اند و حتی تصویب قوانین زن‌ستیزانه جدید نیز نمی‌تواند اراده‌ی جمعی آن‌ها برای دستیابی به حقوق انسانی‌شان را متوقف کند. این بیانیه همچنین بر اهمیت همبستگی اجتماعی در حمایت از مبارزات زنان و مقابله با سیاست‌های سرکوبگرانه حاکمیت تأکید دارد.


متن بیانیه به شرح زیر است:


خیابان‌های ایران از نخستین سال‌های استقرار جمهوری اسلامی، عرصه‌ی مقاومت زنان بوده است؛ مقاومتی که در روزهای جنبش آزادی‌خواهی مردم ایران در سال ۱۴۰۱ به اوج خود رسید و تا امروز ادامه یافته است. حاکمیت از ابتدا همان حقوق نصفه نیمه‌ی زنان در رژیم گذشته را نیز به طاق نسیان سپرد و نابود کرد و تعیین حدود پوشش و تحمیل حجاب را به نمادی از سلطه بدل کرد تا نیمی از جامعه را به انقیاد کشد و نیمی دیگر را مرعوب سازد. در تمام این سال‌ها، حکومت با تسلط بر وزراتخانه‌ها، ادارات، دانشگاه‌ها و مدارس، حضور اجتماعی زنان را محدود و مشروط به پذیرفتن حدود پوشش کرد. در پاسخ به این سلطه‌ی فراگیر، زنان خیابان را به مثابه‌ی عمومی‌ترین عرصه‌ی زندگی، به میدان مبارزه و مقاومت خود بدل کردند. حاکمیت بارها با تنگ‌تر کردن عرصه بر زنان، کوشید آنها را از خیابان‌ نیز بیرون براند. آنچه امروز تحت عنوان «قانون حجاب و عفاف» شاهد آنیم، اعلام رسمی جنگی است که در چهل و چند سال گذشته، هر روز و هر لحظه بر ضد زنان در جریان بوده است.

تعیین «وظایف عمومی و تکالیف اختصاصی» برای دستگاه‌های اجرایی در قانون مذکور، در راستای تحکیم تسلط پیشینی حاکمیت بر زندگی و سرنوشت زنان است. حاکمیت این بار تمام اجزا و بازوهای خود را با آرایشی دقیق بر ضد زنان بسیج کرده است و رساتر از هر بار دیگر اعلام می‌دارد که بودجه‌های رسانه و تبلیغات و آموزش را صرف تحمیل و نهادینه کردن گفتمان زن‌ستیزانه‌ی خود می‌کند. جزئیات دستورالعمل‌های تعیین شده برای دو رکن سانسور حکومتی، وزارت ارشاد و صدا و سیمای جمهوری اسلامی، گرچه توصیفگر شرایطی است که نویسندگان و هنرمندان، به ویژه زنان نویسنده و هنرمند، سال‌ها با مصائب آن دست و پنجه نرم کرده‌اند، اما نشان می‌دهد این بار محدودیت‌های تحمیلی با دستورالعمل‌های قضایی و امنیتی حمایت می‌شوند. چهار فصل نخست این قانون همچون مقدمه‌ی طولانی برای فصل پایانی است و به تعریف فهرستی مبسوط از جرائم و مجازات‌ها می‌انجامد که زنان را هدف می‌گیرد و هر گونه حمایت از آنان را مشمول مجازات‌ می‌کند. «قانون حجاب و عفاف» با تعیین مجازات‌های متعدد، از جرم‌انگاری و پرونده‌سازی بر ضد زنان تا محروم کردن آنان از حقوق اجتماعی و جرائم سنگین نقدی، می‌کوشد مقاومت زنان در عرصه‌های عمومی را از کار بیندازد و راه را بر حمایت از آنان ببندد. زنان که پیشتر بسیاری از عرصه‌های کار و حضور اجتماعی خود را از دست داده‌ و از اغلب حقوق انسانی خود محروم مانده‌اند، اکنون با تهدید به محدودیت‌های اجتماعی جدی و جرائم مالی کمرشکن روبه‌رو شده‌اند.

«قانون حجاب و عفاف» تصویری پرجزئیات از میزان عداوت حکومت با زنان و نمایشی از سرکوب و تحدید آزادی است. با این همه تاریخ چهل و چند ساله‌ی جنگ حکومت علیه زنان نشان می‌دهد که زنان هرگز به عقب باز نخواهند گشت. حاکمیت هرگز نتوانسته است عرصه‌هایی را که زنان با مبارزه و پرداخت هزینه‌های سنگین به کف آورده‌اند، از آنان بازپس بگیرد. جامعه‌ای که در اسفند ۵۷، زنان خواستار آزادی پوشش را تنها گذاشت، تا به امروز راه درازی را طی کرده است. اکنون خواست آزادی پوشش و برابری‌طلبی زنان، به عنوان بخش مهمی از تصویر چندپاره‌ی آزادی، به تمامی خواسته‌های عدالت‌طلبانه و آزادیخواهانه گره خورده است. اکنون مردان بسیاری با نظر به اینکه «آزادی زنان معیار سنجش آزادی جامعه است»، خواسته‌های زنان را خواسته‌ی همه‌ی جامعه می‌دانند.

تصویب و اجرایی شدن «قانون حجاب و عفاف» بی‌تردید سرکوب مضاعف زنان و نقض آزادی بیان نیمی از جامعه است، اما زنان که همواره در مبارزه پیشتاز بوده‌اند، ‌این بار نیز ابتکار عمل را به دست خواهند گرفت و جامعه نیز از حمایت آنان دست نخواهد کشید. کدام نیروی قهری زنانی را که در مسیر برابری‌طلبی و آزادی‌خواهی، به شکل جمعی و فردی، هزینه‌های جانی و مالی و اجتماعی بسیار داده‌اند، واپس خواهد راند؟

کانون نویسندگان ایران
۲۳ آذر ۱۴۰۳


#بیانیه #زنان #زن_زندگی_آزادی #نه_به_پوشش_اجباری #حقوق_زنان #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

به جرم زن بودن...
«مهسا قربانی»، دختری که اسفند ۱۴۰۲ قرار بود با تایید و درخواست فدراسیون جهانی فوتبال، یکی از داوران دربی تهران (بازی «استقلال» و «پرسپولیس») باشد، پس از تحمل فشارهای فراوان، از ایران خارج شده است.
او رویایش را همانی عنوان می‌کند که در محافل دوستانه با داوران زن و مرد در میان می‌گذاشت: «روزی در بزرگ‌ترین رویداد جهانی، زیر پرچم ایران، بدون حجاب اجباری داوری خواهم کرد تا صدای مردم کشورم را به جهان برسانم.»

ویدیو از سامی فردی
samy_fardi

مهسا قربانی چند روز پیش در مصاحبه‌هایی با رسانه‌های ایرانی خارج کشور از تهدید جانی خود در ایران خبر داد.

#مهسا_قربانی
#نه_به_حجاب_اجباری #نه_به_پوشش_اجباری
#زن_زندگی_آزادی
#یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

این زن مزاحم در شهر قم از من که بی اعتنا به حجاب اجباری پوشش سر نداشتم فیلم و عکس می‌گرفت و تهدید می‌کرد، ولی وقتی دید که من هم از او فیلم می‌گیرم، آنقدر اعتماد به نفس نداشت که بایستد، به من می‌گوید تو غیرت نداری که سرت چیزی نیست. مگر غیرت داشتن به پوشش سر است؟ پس همه مردان که روی سرشان چیزی نمی‌کشند بی غیرتند! چه فرقی داریم ما؟ چرا ما زمان باید سرمان را بپوشانیم؟ تازه این که روسری نمی‌گذاریم هم پوشش اختیاری نیست. اینها می‌خواهند با قانونی سخت‌گیرانه ما را به تسلیم وادارند، ولی ما با نافرمانی و سرپیچی از قانون شکستشان خواهیم داد.

#قم #نافرمانی_مدنی #مقاومت_مدنی #نه_به_پوشش_اجباری #نه_به_ححاب_اجباری #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

پرستو احمدی، نمادی از صدای زنان، بازداشت شد؛ زنی که جسارت و صداقت را در خدمت رساندن صدای مظلوم به گوش جهان به کار گرفت. او نمایندهٔ نسلی از زنان ایرانی است که سکوت در برابر ظلم را تاب نیاوردند و به‌جای گوشه‌نشینی، میکروفون عدالت را به دست گرفتند. بازداشت او، حمله‌ای است به همهٔ زنانی که برای آزادی، برابری، و عدالت ایستاده‌اند. پرستو احمدی صدای زنانی بود که زندگی‌شان در گره‌های خشونت، نابرابری، و سرکوب پیچیده شده و بازداشت او تلاش برای خاموش کردن شعله‌ای است که از دل این تاریکی برخاسته است.

اما آیا می‌توان صدای حقیقت را خاموش کرد؟ صدای زن، صدای زندگی است؛ صدایی که حتی اگر زیر سنگینی بازداشت و فشار خفه شود، در هر گوشه‌ای دیگر از این خاک سر برمی‌آورد. پرستو احمدی و زنانی مانند او، تنها یک نام نیستند، بلکه نمادی از حقیقتی بزرگ‌ترند؛ حقیقتی که هیچ زندانی نمی‌تواند آن را برای همیشه خاموش کند.

تصنیف ماندگار «از خون جوانان وطن لاله دمیده»، بازتاب درد و اندوهی است که نسل‌ها با آن زیسته‌اند. این سرود، فریاد ملت‌هایی است که برای آزادی و حق حیات، خون عزیزانشان را هدیه داده‌اند. امروز، معنای این تصنیف بار دیگر در ذهن‌ها و قلب‌ها زنده شده است.

لاله‌های دمیده از خون جوانان، به نمادی از شجاعت و ازخودگذشتگی بدل شده‌اند. نسل امروز، نسلی است که گویی سرنوشت آن با خون نوشته شده، اما در این خون، دانه‌هایی کاشته شده‌اند که آزادی و عدالت را به بار خواهند آورد. جوانانی که در این سال‌ها برای حق و حقیقت جان باخته‌اند، چراغ راه آینده‌اند.

ویدیو از پوریا افضلی
به یاد خون‌ جوانان وطن و به یاد پرستو احمدی
puoria.afzali

#پرستو_احمدی #از_خون_جوانان_وطن_لاله_دمیده #نه_به_جمهورى_اسلامى #نه_به_پوشش_اجباری #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech