‌
«برای ترسیدن به وقت بوسیدن»

مجال بوسه به لب‌های خویشتن بدهیم
که این بلیغ‌ترین مبحث شناسایی است
- حسین منزوی

در ایران، «بوسیدن لب یار» در معابر عمومی ممنوع است و بخشی از عرف جامعه هم آن را نکوهیده می‌داند. اما همین قانون در خیابان چوبه‌ی دار بر پا می‌کند و انسان از آن آویزان می‌کند و مردمان به تماشای جان‌کندن هم‌نوع جمع می‌شوند.

در چنین جامعه‌ای گفتن «دوستت دارم» دشوارتر از دشنام است. آدم‌ها از گفتن اولی از شرم سرخ می‌شوند و برای گفتن دومی پروایی ندارند.

در حالی که جامعه‌ی سالم باید عکس این باشد. در جامعه‌ی سالم، نمایش طناب دار قبیح است و بوسیدن در انظار ممدوح.

حافظ چندین قرن پیش نصیحت کرده بود که:

بوسیدن لب یار اول ز دست مگذار
کاخر ملول گردی از دست و لب‌گزیدن
.
و هم او گفته بود:
اگر فقیه نصیحت کند که عشق مباز
پیاله‌ای بدهش گو دماغ را تر کن
روزی در ایران ما هم خواهد رسید که شحنه‌های شریعت در پوستین خلق نیفتند و جامعه‌ای داشته باشیم که در آن نه بوسیدن لب یار که بوسیدن دستان زهدفروشان مذموم باشد:
مبوسی جز لب معشوق و جام می حافظ
که دست زهدفروشان خطاست بوسیدن
.
- عکس‌ها از کوران انقلاب ملی ایرانیان در سال ۱۴۰۱
عکس اول ۲۴ آبان ماه و شهر شیراز است.

#برای_ترسیدن_به_وقت_بوسیدن #روز_جهانی_بوسه #مهسا_امینی‌ #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech