بسته شدن کی‌ اف‌ سی و باز شدن سفارت

کی‌اف‌سی (تازه از نوع حلالش) یک روز پس از شروع به کار در ایران٬ پلمپ شد. چرا؟

چرا یک «ساندویچی» باید این قدر مهم باشد که بستنش برای عده‌ای فتح الفتوح اگر نباشد٬ دست‌کم جلوگیری از نفوذ آمریکا به حساب بیاید؟

ساده و سرراستش را بخواهید٬ موضوع٬ موضوع نمادهاست٬ نمادهای تغییر. نمادها اهمیت دارند چون حکایت از چیزی واقعی می‌کنند. چیزی که در این سال‌‌ها زیر پوست #جامعه و در میان نسل‌های نوتر جریان داشته٬ عملاً جامعه‌ی ما را تغییر داده٬ و #نگرش‌ها و #ارزش‌ها و اولیت‌های مردمانش را دگرگون کرده است. اما دستگاه‌های تبلیغات رسمی با شلیک بی‌وقفه‌ی نمادهای رسمی به چشم و ذهن مردم٬ فقط تلاش می‌کنند (اغلب هم تلاشی مذبوحانه) که این تغییر را بپوشاند.
صاحبان قدرت٬ با جلوگیری از ترویج این #نمادها می‌خواهند بگویند درست است که #توافق_هسته‌ای را پذیرفته‌ایم٬ اما مبادا فکر کنید خانی رفته و خانی دیگر آمده. نه کشتیبان را سیاستی دگر آمده٬ نه قرار است ما همان جامعه‌ی بسته‌ی فرورفته در خودی که بودیم و هستیم٬ نباشیم. ما هنوز می‌خواهیم به #توهم مبارزه با آمریکا ادامه دهیم و نمادهای این #آمریکا‌ستیزی را سرپا نگه داریم.

وقتی فروشگاه‌‌هایی که حتی در اصل هم آمریکایی نیستند اما نماد آمریکایی محسوب می‌شوند قرار باشد در ایران باز باشند و مردم برای خرید محصولات (بعضاُ مزخرفشان) صف ببندند٬ آن وقت نشانه‌ای آشکاری وجود خواهد داشت از این که مردم بسیاری آن‌گونه که حاکمان می‌خواهند٬ فکر و زندگی نمی‌کنند. به زبان بی زبانی٬ این چنین حکمرانانی و چنین شیوه‌ی حکمرانی را نمی‌خواهند.

در واقع٬ با بستن یک ساندویچی تلاش می‌کنند گربه را دم حجله بکشند. کی‌ اف سی را می‌بندند٬ مبادا روز دیگری عده‌ای به فکر بازکردن سفارت آمریکا در تهران بیافتند. سفارت #آمریکا در ایران را هم نمی‌‌خواهند بازگشایی شود٬ چون صف بلند ویزای پشت در #سفارت درست همان معنایی را خواهد داشت که صف کوتاه منتظران برای غذای کی اف سی.

حسین قاضیان، جامعه‌شناس
@Tavaana_Tavaanatech