دکتر آرش حجازی، در یک رشته توییت گوشه‌ای از جنایات جمهوری اسلامی در دهه شصت را به نقل از یکی از کارمندان سابق زندان منتشر کرد.
او نوشت:

«رشتوی آزاردهنده: در‌ انتشارات کاروان راننده‌ای داشتیم به اسم علی. متأسفانه فوت کرده. دهه‌ی ۶۰ در اوین زیردست لاجوردی کار‌ می‌کرد. می‌گفت اعصابش خراب شد، دعوایش شد و بیرونش کردند. داستان‌های هولناکی از‌ آن دوران می‌گفت. یک بار ‌‌برایم تعریف کرد:
"اوایل، گروهی تیرباران می‌کردند. یه شب ۲۰-۳۰ تا جوان را دسته‌جمعی اعدام کردند.دختر ‌۱۶-۱۷ ساله‌ای تصادفاً تیر نخورد.خودش رو انداخت زمین و‌ بین بقیه خودش را زد به مردن. ‌اعدام‌ها آن‌قدر زیاد بود که تیر خلاص نمی‌‌زدند.جنازه‌ها را ریختند توی تریلری تا ببرند خاک کنند. من با ماشین از عقب تریلی رو اسکورت می‌کردم.
ماشین شهرداری هم پشتمان می‌اومد و آب می‌ریخت روی خون‌هایی که از پشت تریلی می‌ریخت توی جاده. به‌مقصد‌ که رسیدیم [گفت مقصد ‌را،‌ یادم رفته]، قبر دسته‌جمعی کنده بودند. دختره فرار‌کرد و پشت بوته‌ای قایم شد، اما جنازه‌ها را شمردند و یکی‌ کم بود. همه جا رو گشتند و دختره را پیدا کردند و همان‌طور‌ که گریه‌وزاری می‌کرد، یک گلوله توی مغزش زدند ‌و جنازه را انداختند توی قبر. همان‌طور ایستادم و نگاه کردم. دختر ‌من ۱۷ سالشه. تنم می‌لرزه وقتی یادش می‌افتم. کاش یه کاری کرده بودم، حتی اگه منو همون جا می‌کشتند،از‌ این وضع الانم بهتر‌ بود تو زندگیم دیگه آب خوش از‌ گلوم پایین نرفت."
این ماجرای علی بود. جمهوری‌اسلامی هزاران نفر را اعدام و زندانی کرد. کشورهای دنیا ککشان هم نگزید. مردم ایران، پدرومادرهای ما،‌ هیچ نگفتند. در سکوت قصابی بچه‌ها را تماشا کردند، از ترس یا هرچی. حواس دنیا به آخرین دهه‌ی جنگ سرد بود. جوان‌های ایرانی قتل عام می‌شدند: یا به دست صدام، یا‌ به دست نیروهای اعدام جمهوری اسلامی. اعدام‌ها ‌از‌ مجاهدها به چپ‌ها رسید، بقیه را هم سال ‌۶۷ اعدام کردند و باز‌ کسی چیزی نگفت.‌پارسال هم اعدام کردند و هشتگ زدیم و بعد رفتیم پی زندگی‌مان. تنها چیز واقعاً ترسناک، خودِ ترس است.»

او همچنین در ادامه با انتشار لینک‌های گزارش‌هایی مستند، از اعدام دست‌کم ۳۵۰۰ نفر در سال ۱۳۶۰ خبر داد.

https://twitter.com/ArashHejazi/status/1687360590027579392?t=PQR5GKwMQp_vXqQgKdAjgw&s=19

#نه_به_اعدام #دهه_شصت #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech