«دست از فرار کردن برداشته‌ام، مانده‌ام رنج هر چقدر دلش می‌خواهد به من مشت بزند، شاید در آخر آن که قوی‌تر می‌شود من باشم.»

•
«اعلام وضعیت»
سوالات تو ذهنم باز زیاد شده، برام عجیبه که کجام، چی‌ام، باید چیکار کنم، دستاوردم چی بود و همه چیز.
سوالات زیاد شده و جای فرار کردن ساکن موندم تا کمی دقت کنم به دور اطرافم، به جزئیات، به خودم و جواب‌ها رو پیدا کنم.
نمی‌دونم در آخر جواب‌ها رو پیدا می‌کنم یا نه اما اینو می‌دونم که همین فرار نکردن خودش یک نوع بردِ.
پتوسی که تازه روی دیوار نصب کردم کم کم داره حالش خوب میشه و برگ میده این حالمو خوب می‌کنه.
توت فرنگی که لیلی برام چند ماه پیش خریده بود توت فرنگی داده، با چشم خودم شاهد بزرگ شدن و تکامل یک توت فرنگی بودم.
احساس خوبی داشتم و تقریباً توی این روزها رشد این توت فرنگی ناجی من بود.
هر روز نگاهش می‌کردم و شاهد بزرگ شدنش بودم بهم احساس زنده بودن می‌داد، فکر نمی‌کردم یک روزی مزرعه رو بیارم توی بالکن اما آوردم.
این روزا ساکتم، بدنم رو بیشتر لمس می‌کنم، رگایی که به همدیگه متصلن و بعضی از نقاط بدن بیشتر مشخصاً رو دنبال می‌کنم تا جایی که زیر پوست و ماهیچه‌ها کاملاً پنهون می‌شن.
اکثر ساعات روز ساکنم و این ساکن بودن انگار داره بهم کمک می‌کنه که خیلی چیزها رو بیشتر بفهمم، حالا متوجه شدم که وقتی آدم ساکن می‌مونه باد بدنش رو نوازش می‌کنه.
این روزا کمتر شعر گوش میدم چون احساس می‌کنم شعری برای بیان حالم وجود نداره.
باید اعتراف کنم که بیشتر از همیشه به مرگ فکر می‌کنم و اصلاً دوست ندارم بمیرم.
از اینکه قرار روزی بمیرم و نمی‌دونم چه تاریخ و چه ساعتی و چه سالی خیلی ناراحت و غمگینم و از یک جهتم بسیار شادم که انقدر شوق زندگی دارم توی این دنیایی که خیلی به من سخت گرفت و خواهد گرفت.
همچنان شوق زندگی دارم دوست دارم نامیرا باشم و کاش نامیرا بودم.
اما این یک حقیقته، من نامیرا نیستم می‌تونم خودم رو گول بزنم که شاید من هم روزی یک خضر بشم و همیشه وجود داشته باشم، اما این فقط یک خیالِ!
کتاب دروغ‌هایی که به خود می‌گوییم رو می‌خونم و احساس می‌کنم کتاب‌ها جادوگرند زمانی که خواستم به خودم دروغ بگم تمام وجودم پر شد از اینکه تو با تموم مشغله‌هات باید در این زمان این کتاب رو بخونی، این کتاب انگار به من مشت می‌زنه و یادآوری می‌کنه که تو حق نداری به خودت دروغ بگی، شروع یک دروغ با توئه پایان دادنشم با توئه اما پایان دادنش خیلی سخت می‌شه، پس شروع نکن، به خودت دروغ نگو، تو قراره بمیری!
وَ اصلاً چیز ترسناکی نیست... اگر الان برای مرگی که نمی‌دونی کی قراره به سراغت بیاد به سوگ بشینی این به سوگ نشستنه خیلی بهتر از اینه که به خودت دروغ بگی و بگی من نامیرا هستم.
نمی‌دونم بگم اوضاع خوبه یا اوضاع بده، دوباره ساکت‌ترم بیشتر فکر می‌کنم و مشتاق شنیدن و دیدنم.
از اون زمان‌هاییه که قراره چیزهای زیادی به من اضافه کنه قراره از من آدم شاید بهتری بسازه.
سعی می‌کنم از این زمان استفاده کنم و محکم وایسم، نه فرار کنم، نه بشینم، نه کار دیگری، فقط بایستم و تماشا کنم که چطور این جهان حول محور چیزهایی که من دوست ندارم دوران می‌خوره.
و من اونقدر کوچیکم که ذرهِ گردهِ ستاره‌ایم که میلیون‌ها سال پیش جا مونده و من اونقدر بزرگم که توی سلول به سلول بدن من دنیایی در هم تنیده و پیچیده وجود داره.
۱۰خرداد۱۴۰۳•

«عزیزتر از جانم،
آنگاه که از فرط غم نمی‌دانی خود را به کدام دیوار بکوبی، یک راست به سمتِ دیواره‌یِ قلبِ من بیا و سرت را بر شانه‌ام بگذار، می‌خواهم غم جهانت بر دوشم باشد، تا تو بی‌وهم در آغوشم آرام بگیری.»

باید بگویم که خیلی از دوستانی که چند هزار چند هزار ممبر دارند و دیگران طرفدارشان هستند هیچ محتوایی ندارند.
چه چیزی برای ارائه دارند جز اشعار حافظ و ابتهاج و عکس‌های پینترستی و پادکست‌های آریانفر؟
چه کاری انجام دادند جز اینکه در همه موضوعات که به آنها مربوط نیست دخالت کردند آن هم در ازای پولی گزاف! هر چیزی را تبدیل به پول کردند و دیگران هم به چشم یک انسان موفق بهشان نگاه می‌کنند!
خیلی از چنل‌نویس‌ها چیزی از نقاشی نمی‌دانند، اما آموزش نقاشی می‌دهند، ویدیو‌های مثلاً آموزشی‌شان را می‌فروشند!
طرف صرفاً چون فلان سال رتبه کنکورش دو رقمی شده افتاده به بازارگرمی و حالا بی‌هیچ دانشی مشاور کنکور شده و دارد پول درمیارد!
چنل‌نویسان دیگر هم تا دو خط از نوشته‌هایشان تعریف می‌کنی و به بیش از یک هزار نفر می‌رسند پکیج آموزش نویسندگی می‌فروشند!
نقد ندارند، باید به حالشان گریست، باید از صحفه روزگار محوشان کرد تا این چنین بنده پول نباشند.
و البته آن‌ها مقصر اصلی نیستند، مقصر آنهایی اند که آن‌ها را دنبال می‌کنند و به نظرشان آنها موفق‌اند.
اگر مخاطب چنین چیزی را نمی‌پسندید سابسکرایب‌های آنها سر به فلک نمی‌کشید.
از ماست که برماست رفیق.

«عزیز‌تر از جانم،
صدای تو موسیقی جهانم است، بازوان تو محکم‌ترین تکیه‌گاه من است، شانه‌های تو امن‌ترین جا برای قیلوله کردن است، دستانت نوازنده تن من است، چشمانت کهکشان جهان من است، موهایت گندم زار دنیای من است، بوسه‌هایت اکسیژن هوای من است و قلبت تنها تکه پاره‌ی وطن من است!
عزیزتر از جانم، این یک خواهش است...
خودت را از من مگیر.»

من یک فاحشه لُختم حجابم کنید
یه لکاته، بی‌مُزدم نقابم کنید
وقتی با هر نفسِ من نفساتون بریده شد
وقتی ارضا که شدید دعایم کنید
من یه آلت جُرمم نهانم کنید
یه صدای غمگینم نگاهم کنید
وقتی بحبوحه شب تو رو به جنون فرستاد
بدون درد و حرفِ زور صدایم کنید
مریض رو به مرگم، شفایم کنید
تنهایم بگذارید و مرا رهایم کنید
زنی بی‌دفاعم من مرا غارت کنید
دست به دامانم طلب حاجت کنید
پیامبر زمانه‌ام ببینید مرا...
عیسای بی‌صلیبم، خدایم کنید
هر روز و روزگار من مثالِ یک فسانه
حکایتم بگویید و رمانم کنید
عریان عریانم چون جوهر‌ه‌ی شما
بپوشیدم مرا، ردایم کنید
از استخوان من بسازید سازی دگر
شعری بگویید مرا، نوایم کنید
قلم ز دست من گرفته‌اید که ننویسم؟
مرا بکُشید و آن روز غلامم کنید
من نماد مردمان رو به ابتذالم
زندان بسازید و حصارم کنید
سیاهیِ قلم گرفته قلب و روحم را
پرم بچینید و مرا کلاغم کنید
به آتشم زنید و در گورم برقصید
خاکستر مرا به چون سِلاحم کنید
من نمی‌میرم مگر به عشق یک شعری
حالا که مرده‌ام مرا مدادم کنید!

-غزل‌حمیدی

«داستان ما هیچ‌گاه تمام نمی‌شود،
به مانند دو ستاره که با هم به دنیا می‌آیند و با هم می‌میرند.»

سالانه در ایران بیش از ۱۸۰۰ نفر مورد تجاوز جنسی قرار میگیرند، در ایالات متحده آمریکا هم در هر ۱ تا ۲ دقیقه یک مورد تجاوز‌ جنسی رخ می‌دهد و بیشترین قربانیان تجاو‌ز جنسی در این کشور، دختران ۱۶ تا ۱۹ ساله هستند. سالانه در انگلستان ۸۵هزار نفر مورد تجاوز قرار میگیرند یعنی تقریباً هر روز ۲۳۰ زن!
این عدد و ارقام جز عدد هیچ ارزش دیگری ندارد، چرا که بیشتر از ۷۰ درصد زنانی که مورد تجاوز قرار گرفته اند به دلایلی از جمله ترس از عواقب آن، ترس از خشم خانواده، ترس از طرد شدن، ترس از بدنامی، کوچک بودن و نفهمیدن تجاوزی که پیش آمده و نداشتنِ شاهد!
سکوت کرده‌اند و حتی خانواده آنها هم از این موضوع خبردار نیستند چه برسد به دولت و آمار موثق!
این عددها هیچ شباهتی به واقعیت ندارند، در دنیای واقعی بیش از این اعداد مضحک به زنان و کودکان (دختران و پسران) ظلم شده است.
لطفاً قبل از اینکه آلت تناسلی خود را بشناسیم و برای برطرف کردن نیازمان دست به تجاوز و تعرض بزنیم این را بدانیم که نه کودکان، نه جوانان، نه زنان، نه مادران، در هیچ جای دنیا نباید ناخواسته یا خواسته عروسک جنسی ما باشند! بر طرف کردن نیاز جنسی ما به عهده هیچ کودکی که نمی‌داند دارد چه بلایی سرش می‌آید نیست!
امید دارم پس از این هیچ جنس زنی، در هیچ کجای دنیا کابوس تجاوز خود را نبیند!
باشد که کمی انسان باشیم...
به هر حال بعد از تمام این تلخ‌کامی ها و ظلم هایی که به انسانهای بیگناه به خصوص جامعه زنان و کودکان شده، هنوز اعتقاد دارم ما آدم ‌ها میتوانیم کنار هم انسانیت را زنده نگه داریم...
دنیا را برای کودکان جای بهتری کنیم و عشق و حال خوب را رواج دهیم تا حالمان کمی بهتر شود.
۱۹شهریور۱۴۰۲•

طعمِ گسِ زندگی از زیرِ زبانم خارج نمی‌شود.
بهتر است بگویم آنقدر این طعم در وجودم جاری‌ست که در قلبم هم راه یافته است.
گاهی با خود می‌گویم کاش وجودم تلخ بود تا خود را تف می‌کردم، یا که شیرین بود تا از فزونیِ شیرینی‌ام بر اثر دیابت می‌مُردم.
بله می‌مُردم.
کاش می‌شد مُرد و از نو می‌زیست،
کاش می‌شد مُرد و به آسمان گریخت،
اما نمی‌شود، اما نمی‌شود، اما نمی‌شود.
حالا آموخته‌ام حقیقت تلخ نیست، حقیقت هیچ طعمی ندارد، تنها باعث جمع شدن دهان، بی‌حسیِ زبان و انقباض گلو می‌شود.
و همین حقیقت را طاقت فرسا می‌کند،
برای همین است که حقیقت را دوست نداریم،
چرا که ما را نمی‌کُشد، چرا که باعث چشیدن نمی‌شود، بلکه راه چشیدن را سد می‌کند تا با تمام وجود احساس کنیم.
حقیقت ماری‌ست عاشق، ما را نمی‌کُشد، حتی به ما نیش هم نمی‌زند، او از فزونیِ علاقه به دور ما می‌پیچد، تا ما را از آسیب احتمالی در امان بدارد، لیک هی می‌پیچید، هی آغوش را سفت‌تر می‌کند، ما نمی‌میریم، اما فشرده چرا...
فشرده می‌شویم، ذره‌هایِ فشرده‌‌یِ تخریبی!
به هر حال زندگی همین است، طعمی گس که راه گلو را می‌بندد، چه بپذیرم چه او را طرد کنیم او همان که باید باشد می‌ماند.
وَ شاید طعم‌های دیگر دروغ‌اند، زندگی همان طعم گسی‌ست که به هنگام بوسه تجربه می‌کنیم!

•

تو به شعرِ نگفته می‌مانی،
در میانِ جانمی،
وَ هیچکس از وجودت آگاه نیست،
در دلِ خود دوست دارمت،
از ابتدا تا انتها تو را تکرار می‌کنم...
وَ تنها نشانه‌ای که دیگران از وجود تو در من می‌بینند،
لبخندِ محوِ صورتم بین دوره کردنِ چشمهایِ خمار و مستِ توست.

برای هوژین از طرف هورداد.

می‌دانم حالت خوش نیست،
خسته‌ای،
در تمامِ وجودت درد را احساس می‌کنی،
می‌دانم واقعاً تحملش سخت است...
اذیت شده‌ای و احتیاج به تکیه‌گاه داری.
اما این را بدان تو قوی تر از تمام روزهای پیشِ رو هستی!
اگر قوی نبودی تا نیمه راه هم دوام نمی‌آوردی عزیزمن...
هر زمان خواستی حرف بزنی تا کمی از دردهایت کم‌ شود من هستم،
گوشی دارم برایِ شنیدنِ حرف‌ها،
دستی دارم برایِ لمسِ زخم‌ها،
چَشمی دارم برایِ دیدنِ تمامِ خستگی‌ها،
و از همه مهم تر!
روحی دارم که با آغوش باز از تو و تمامِ درد‌ها و زخم‌هایت پذیرایی می‌کند.
تو ضعیف نیستی تنها خستگی وصف ناپذیری در وجودت رخنه کرده که تسلا می‌یابَد همین.
«برای تویی که روزِ آزادی را خواهی دید.»

برای کوکی از طرف غَین.

برای بیانِ احساسات از جملات کودکی‌ام استفاده می‌کنم،
به اندازه‌ی شب های پُر ستاره دوستَت دارم،
به اندازه آبنبات‌چوبی‌های توت فرنگی دوستَت دارم،
به اندازه برنامه هفتگیِ «هنر، انشا، ورزش، ورزش» دوستَت دارم...
به اندازه آن شب‌هایی که از شوقِ اردو خوابم نمیبرد دوستَت دارم،
به اندازه رنگ بنفش دوستَت دارم،
به اندازه شوقِ اولین دوچرخه سواری بی چرخِ کمکی دوستَت دارم،
به اندازه شوق اولین نوشته‌های با خودکار دوستَت دارم،
کودکانه دوستَت دارم اما صادقانه.
مراقبِ خودت باش کودکانه ترین تصویر قلبِ من.

برای مهدیه از طرف اهورا‌.

عزیزِ دورِ من،
قرار بر این است از یاد نروی و از یادَت نروم،
نافراموشیِ من را همان عکسی که در آن خیالم را بغل کرده‌ای گواه است!
شعر است و من و سیگار و آغوش هایی که آغاز نشده ناتمام مانده، پس فراموش نمی‌شوی.
دلتنگی‌ام با چیزی تمام نمی‌شود، احساس می‌کنم تو را از من گرفته‌اند و تنها مانده‌ام با قلبی که عاشقِ تو بود و مرا به اندازه تو دوست ندارد.

برای نقاشِ پاره وقت عاشق تمام وقت.

افسردگی را در بند بندِ وجودم حس می‌کنم، مابین خنده‌هایم، رقص‌هایم، آوازهایم، سیگارهایم، عکس هایم، حرف هایم، بدنم، چشمانم، افکارم، افکارم، افکارم!
احساس می‌کنم زندگی معنای خود را از دست داده، افسردگی به شکل اضطراب، نامعلوم بودن آینده، ریسک، اتفاقات مبهم خود را در زندگی‌ام نشان داده و بی‌نهایت از این وضع نامطلوب ناراضی‌ام و احساس می‌کنم ناتوانم در برابر این مشکل عظیم.
احتیاج دارم روزها، هفته‌ها و ماه‌ها بی‌حرکت، فکر، ترس از آینده و اتفاقات نامعلوم زندگی کنم.
احتیاج دارم فکر نکنم، فکر نکنم، فکر نکنم.

برای نوازنده تمام وقت.

«تو از جنس بیدی، به هر بادی نمی‌لرزی...»

من انسان خوبی هستم!
من گنجشک‌های نشسته بر شاخه درختان را نمی‌ترسانم، آب بطری‌ام را پای درختِ خشک پیاده‌رو می‌ریزم تا درخت نَمیرد، برای کبوتر‌ها هر روز صبح نان می‌گذارم بر روی طاقچه اتاق، گربه‌های خیابان را نوازش می‌کنم و سگ‌های خیابانی را نمی‌زنم.
من انسان خوبی هستم...
من برای کسانی که دوستشان دارم موسیقی می‌فرستم، برای دوستانم سهراب‌سپهری و فروغ می‌خوانم و فال حافظ میگیرم، ظرف‌هارا می‌شویم تا مادر خسته نشود، عود روشن می‌کنم تا حس خوب در خانه بماند، برای درد‌های گذرای اطرافیانم گفتگوی چند ساعته تجویز می‌کنم و پای درد دلشان می‌نشینم.
من انسان خوبی هستم...
من برای کره زمین صلح می‌خواهم، در طبیعت زباله نمی‌ریزم، حیوانات را اذیت نمی‌کنم، حیوان خانگی‌هایم را آزار نمی‌دهم و آنان را آزاد می‌گذارم.
من انسان خوبی هستم...
من کتاب می‌خوانم تا فرد درست و صحیحی برای خود و جامعه باشم، تابوهای متعفن را رد می‌کنم، به سنت‌های مضحک پشت کرده‌ام، آنچه برایم نادرست است را خط زده‌ام، درگیر سیاستِ «خودت نباش تا دوست داشته شوی» نیستم، شعر‌های پارسی را می‌خوانم تا از یادم نرود نیاکانم را.
من انسان خوبی هستم،
من تمام سعی‌م را می‌کنم تا آنچه هست و نیست درباره کودکان بدانم تا انسان خوب و امنی برای کودکان اطرافم باشم، تا روزی مادر خوبی برای فرزندم باشم.
من انسان خوبی هستم،
کسی را تحقیر نمی‌کنم، خودم هستم بدون نقابی، مراقبِ اطرافیانم هستم، آدم ها را دوست دارم.
من انسان خوبی هستم،
من انسان خوبی هستم!