چقدر آدم‌های بی‌نقاب قشنگ‌اند. آنقدر خودشان هستند که آدم را یاد ماه برکه ماهی می‌اندازند. می‌دانی که شوآف و نمایشی در کارشان نیست. پیش آنها تو هم خودت‌تر هستی. واقعی‌تر. آدم‌تر؛
می‌دانید؛ شواف‌ها هم معذب‌اند هم تو وقتی با آنها هستی، عذاب می‌کشی.
یکی را می‌شناسم که آنقدر نمایشی‌ست که برای خوردن چای یا آبمیوه حتی اگر خیلی تشنه هم باشد، یک سوم لیوان را نخورده می‌گذارد که کلاسش پایین نیاید. من نمیدانم این آدمها اگر مجبور باشند زمانی با خودشان روبرو بشوند، چه‌کار می‌کنند واقعا؟!

#محبوبه_احمدی

.

مادر جان یک تکیه کلام بهشتی قشنگی دارند وقتی یکی را وصف می‌کنند میگن: فلانی
«گل بی آزار»یه!  بی آزار را فکر کرده‌ام بهش واقعا مهمه. اینروزها بی‌آزار بودن مزیت بزرگیه. هر روز توسط سوالها، افکار، نگاه‌ها، قضاوت‌های زیادی در معرض آزار همیم چه برسد به اعمال و رفتارها؛ باورش سخت است اما همین سوالها: «آخرش ما نفهمیدیم شغل شون چیه؟»، «کنکور چه خبر؟»، «...»، «خونه خریدین عاقبت؟» و مثل اینها همه آزار ند یک جاها و وقتهایی؛

بی‌آزار باشید الهی.
#محبوبه_احمدی

ما آسیب می‌بینیم. مستاجری امروز وقتی حکم تخلیه را می‌گیرد به خودش شلیک می‌کند. آن آقای میانسال که دنبال بساط دستفروشی‌اش که احتمالا همه دارایی‌اش بوده، از مأموران التماس می‌کند و تضرع و زمین نشینی‌اش را می‌بینیم، ما از تماشا و شنفتن این دردهای همنوع، آسیب می‌بینیم. آنها در همین خاکی که ایران نام دارد اینهمه رنج می‌کشند؟ سر سفره یادمان می‌آید. وقت خواب یادمان می‌آید. صبح‌ها که صفحات دنیای مجازی را ورق می‌زنیم دلهره داریم باز چه اتفاقی برای همنوعم، هم‌وطنم افتاده باشد.
آقای مسئول؛ شما که مسئولیت به گردن گرفته ای. کاری بکن. اینهمه آسیب از ما آدمهای بهتری نمی‌سازد.

#محبوبه_احمدی
#همدلی

هر صبح، در من هزاران زن بیدار می شود. یکی کتری را می گذارد تا چای درست کند. یکی جلو آینه می ایستد ،  چروک تازه ی زیر چشمش را نوازش می کند،به تار موی سفید میان خرمن مویش سلام می کند ، آن یکی  نان را می گذارد تا یخش باز شود ،  لقمه‌ی کیف مدرسه بچه‌ها را درست می کند ،  برنج خیس می کند و لوبیای قرمه سبزی را می‌گذارد توی آب ...
یکی  آب و دون مرغها را می‌دهد،  اسب مردش را زین می کند ، یقه ی پیراهن چهارخانه ای را اتو می کشد ...
صدها زن در من بیدارند. یکی با زنگ ساعت بیدار شده ، کش مویش را بسته ، کیفش را برداشته تا به سرویس اول صبح برساند خودش را ، یکی در آغوش مردی که دوستش دارد خواب مانده ...
یکی دلتنگ، یکی چشم انتظار ، یکی آرام ، یکی رقصان ؛
من ، با هر هزار زن وجودم ،  زندگی را بغل می کنم و نبض زمین بهتروبهتر می زند...
من با هزار زن وجودم ، دوستت دارم!

#محبوبه_احمدی

@Ssahebdeelan

بیچاره شهریور ؛
آنقدر گرم آمدن پاییز بودیم ، یادمان رفت یواشکی از کوچه پس کوچه های ترش و ملس تابستان مان، گذشت .
شهریور را برای فصل تجدیدی ، انتخاب کرده بودند. خوب انتخابی بود. تمام سال در شهریور ، تجدید قوا می کند . شهریور عاشقها را به رسیدن شان ، می رساند . انارها و نارنگی و پرتقال و گردو را و ...  ترشیها را به «جا افتادن» ، بیچاره شهریور ؛
نفهمیدیم کی آمد و کی دارد می رود. فقط بوی رب گوجه فرنگی ، کوچه را برداشته ...

#محبوبه_احمدی

هر صبح، در من هزاران زن بیدار می شود. یکی کتری را می گذارد تا چای درست کند. یکی جلو آینه می ایستد ،  چروک تازه ی زیر چشمش را نوازش می کند،به تار موی سفید میان خرمن مویش سلام می کند ، آن یکی  نان را می گذارد تا یخش باز شود ،  لقمه‌ی کیف مدرسه بچه‌ها را درست می کند ،  برنج خیس می کند و لوبیای قرمه سبزی را می‌گذارد توی آب ...
یکی  آب و دون مرغها را می‌دهد،  اسب مردش را زین می کند ، یقه ی پیراهن چهارخانه ای را اتو می کشد ...
صدها زن در من بیدارند. یکی با زنگ ساعت بیدار شده ، کش مویش را بسته ، کیفش را برداشته تا به سرویس اول صبح برساند خودش را ، یکی در آغوش مردی که دوستش دارد خواب مانده ...
یکی دلتنگ، یکی چشم انتظار ، یکی آرام ، یکی رقصان ؛
من ، با هر هزار زن وجودم ،  زندگی را بغل می کنم و نبض زمین بهتروبهتر می زند...
من با هزار زن وجودم ، دوستت دارم!

#محبوبه_احمدی

@Ssahebdeelan