Forwarded from اتچ بات
نامه بنویس 📨
نامه نوشتن برای محمد بن زاید بن سلطان آل نهیان چه فایده دارد؟ نامه نوشتن برای زاکربرگ چه؟ نامه نوشتن برای رئیس جمهور قرقیزستان و رئیس پارلمان لهستان چه؟
حتما شما می گویید هیچ فایده ای ندارد! اصلا آنها کجا نامه تو را می خوانند.
کارت پستال فرستادن برای ریتا که در حصر خانگی است در قرقیزستان چه؟ کارت پستال برای سعید در اردوگاه پناهندگان در بنگلادش چه؟ یا احمد در زندان ابوظبی؟ نتیجه ای دارد؟ دلشان را گرم خواهد کرد؟
فکر کن به نشانی زاکربرگ نامه بنویسی و بگویی به خاطر قوانین شما در فیس بوک نفرت پراکنی در میانمار گسترش پیدا کرده و سعید و خانواده اش آواره شده اند در بنگلادش حالا آقای زاکربرگ مسوولیت بپذیر و به اردوگاه آوارگان مینمار در بنگلادش کمک کن تا بچه های بی پناه بتوانند تحصیل کنند! نمی دانم زاکربرگ خواهد خندید یا لحظه ای خواهد گفت: آه چه کردم!
یا رئیس جمهور قزاقزستان آیا دلش از قصه ریتا به درد خواهد آمد که جرمش فقط دفاع از بانکه آب بوده ولی به عنوان اغتشاشگر سال هاست در حصر خانگی است؟
در روز جهانی حقوق بشر هلندی ها با حضور خانم شهردار امیدوارنه و جدی، نامه می نوشتند و کارت پستال می فرستادند. من اما با خودم فکر می کردم من به چند حاکم و امیر و رئیس باید در کشورم نامه بنویسم و چقدر کارت باید بفرستم؟
ذهنم درگیر است و با خودم می گویم گاهی این رفتارهای نمادین همان «کوشش بیهوده به از خفتگی» است. همان« هر قدر ای دل که توانی بکوش» است. همان از «هر کرانه تیر دعا کرده ام روان» همان «با قبول و رد خلقانت چه کار»
هر ماه زنان و مردان هلندی جمع می شوند و نامه می نویسند به مسوولان و کارت دلگرمی می فرستند برای زندانیان در بند و قربانیان بی عدالتی.
به نظرم ما هم می توانیم چنین کنیم صندوق های پستی اعلام کنیم و کارت هایی در آن بیندازیم به مقصد دلشکستگان و دلسوختگان و بی پناهان و نامه های به مقصد خودکامگان.
بیهوده ترین کار نوشتن بر آب است، اما ابوالحسن خرقانی باور داشت حتی اگر بر آب
بنویسی کسی آن را خواهد خواند.
#دهم_دسامبر_روز_جهانی_حقوق_بشر
#نوشتن_حتی_بر_آب
✍️#عرفان_نظرآهاری
📨@erfannazarahari
نامه نوشتن برای محمد بن زاید بن سلطان آل نهیان چه فایده دارد؟ نامه نوشتن برای زاکربرگ چه؟ نامه نوشتن برای رئیس جمهور قرقیزستان و رئیس پارلمان لهستان چه؟
حتما شما می گویید هیچ فایده ای ندارد! اصلا آنها کجا نامه تو را می خوانند.
کارت پستال فرستادن برای ریتا که در حصر خانگی است در قرقیزستان چه؟ کارت پستال برای سعید در اردوگاه پناهندگان در بنگلادش چه؟ یا احمد در زندان ابوظبی؟ نتیجه ای دارد؟ دلشان را گرم خواهد کرد؟
فکر کن به نشانی زاکربرگ نامه بنویسی و بگویی به خاطر قوانین شما در فیس بوک نفرت پراکنی در میانمار گسترش پیدا کرده و سعید و خانواده اش آواره شده اند در بنگلادش حالا آقای زاکربرگ مسوولیت بپذیر و به اردوگاه آوارگان مینمار در بنگلادش کمک کن تا بچه های بی پناه بتوانند تحصیل کنند! نمی دانم زاکربرگ خواهد خندید یا لحظه ای خواهد گفت: آه چه کردم!
یا رئیس جمهور قزاقزستان آیا دلش از قصه ریتا به درد خواهد آمد که جرمش فقط دفاع از بانکه آب بوده ولی به عنوان اغتشاشگر سال هاست در حصر خانگی است؟
در روز جهانی حقوق بشر هلندی ها با حضور خانم شهردار امیدوارنه و جدی، نامه می نوشتند و کارت پستال می فرستادند. من اما با خودم فکر می کردم من به چند حاکم و امیر و رئیس باید در کشورم نامه بنویسم و چقدر کارت باید بفرستم؟
ذهنم درگیر است و با خودم می گویم گاهی این رفتارهای نمادین همان «کوشش بیهوده به از خفتگی» است. همان« هر قدر ای دل که توانی بکوش» است. همان از «هر کرانه تیر دعا کرده ام روان» همان «با قبول و رد خلقانت چه کار»
هر ماه زنان و مردان هلندی جمع می شوند و نامه می نویسند به مسوولان و کارت دلگرمی می فرستند برای زندانیان در بند و قربانیان بی عدالتی.
به نظرم ما هم می توانیم چنین کنیم صندوق های پستی اعلام کنیم و کارت هایی در آن بیندازیم به مقصد دلشکستگان و دلسوختگان و بی پناهان و نامه های به مقصد خودکامگان.
بیهوده ترین کار نوشتن بر آب است، اما ابوالحسن خرقانی باور داشت حتی اگر بر آب
بنویسی کسی آن را خواهد خواند.
#دهم_دسامبر_روز_جهانی_حقوق_بشر
#نوشتن_حتی_بر_آب
✍️#عرفان_نظرآهاری
📨@erfannazarahari
Telegram
attach 📎