علیه ادبیات

سال‌های پیش، چند تن از شاعران جوان (ابراهیم امینی، حکیم علی‌پور، نصیر احمد ندیم) که تازه در فضای ادبی بلخ صاحب نام و نشانی شده بودند به وساطت روابطی که با برخی از فرهنگیان افغانستانی‌ و مهاجر در ایران یافته بودند به این کشور رفته و بعد، سر از بیت رهبری ولایت فقیه درآوردند. تعداد و دفعات حضور شاعران بلخی قطعاً زیاد بوده است؛ ولی، چون کسی در آن سال‌ها بر این موارد خرده نمی‌گرفت و به اصطلاح جامعه ادبی و فرهنگی کشور، در آن زمان، کاملاً سیاست‌زدایی شده بود، این ماجراها بی هیچ واکنشی گذشت.
اگرچه بسیاری هنوز هم علاقه دارند ادبیات را صرفاً یک امر فرهنگی قلمداد کنند و بر اساس این خواسته، بی‌خیال نسبت‌های آن با مقر دیکتاتوری‌ها و دربار شوند. ولی در رابطه با آنچه چندین سال است شاهدش هستیم (حضور شاعران افغانستانی در محضر رهبر جمهوری اسلامی)، یک‌سری گفت‌وگوها در گرفته است که از جمله، همین ماجرای شعرخوانی نجیب بارور یکی از شاعران افغانستانی است.
واکنش‌هایی که بر حضور او انجام شده، بخاطر این نیست که خامنه‌ای جلاد است و بارور در مجلس یک دیکتاتور نشسته است. اکثر کسانی که دارند واکنش می‌دهند، از این که او، خامنه‌ای را رهبر فارسی زبانان جهان خوانده ناراحت هستند.
این واکنش‌ها در نکته‌ای با نجیب بارور همراهی دارند و آن عبارت از نقش زبان و روابط فرهنگی جغرافیاهای فارسی زبان، جهت همدلی و همبستگی با همدیگر است. مشکل فقط این است که نباید، خامنه‌ای رهبر این جریان همدلی و همبستگی زبانی عنوان می‌شد.
اینکه چرا نباید چنین می‌شد، پاسخی ندارد؛ زیرا واکنش‌هایی که انجام شده است، بیشتر یک ریشخند است تا اعتراض؛ ساعت‌تیری است تا عصبانیت؛ و بی‌خیالی است تا جدیت در تبدیل کردن ماجرا به یک موضع قاطع در برابر ادبیات و اهل ادبیات.

چرا موضع در برابر ادبیات و اهل ادبیات؟!

ادبیات رو به ابتذال است. نه اینکه تازه چنین شده باشد؛ همواره چنین بوده. ابتذال، اثر ادبی را به تحقق می‌رساند. شاعر و نویسنده می‌کوشند وارد جریان‌های مبتذل شوند تا با آن به تحقق کار ادبی خود برسند؛ به آن لحظاتی که اثر، ورد دهان همه می‌شود و هر کسی می‌تواند به ظن خود با آن ارتباط بگیرد.
ولی، یک جایی، کسانی چیزهایی می‌نویسند که نتواند به تحقق برسد. آثاری که از مبتذل شدن ناتوان باشند و راحت به دهان نیایند. حتی تا جایی که اگر به دهان بیایند، همراه با حکم مرگ باشند.
این موضعی‌ست در برابر ادبیات و میل آن به ابتذال؛ اثری که نمی‌تواند به تحقق برسد، نمی‌تواند ادبی باشد؛ ولی در عرصه ادبیات مداخله می‌کند.
برای همین است که در ماجرای شعرخوانی در بیت رهبری ولایت فقیه، هیچ بحثی از ادبیات نیست. بحث زبان است. زبان فارسی که به قول قهار عاصی، جغرافیای معنوی گویندگان خود است.
اکنون این جغرافیا، بواسطه یکی از شاعرانش، رهبری یافته که خیلی دیگر از گوینده-باشنده‌اش، او را به این عنوان نمی‌پذیرد.
پس این موضوع را به تمسخر می‌گیرند و ریشخندش می‌کنند.


چرا حرف دیگر نمی‌زنند؟!

ورای این موضوع، ریشخندی و فکاهی، دو نکته دیگر وجود دارد. نخستین، ادبیات و میل آن به ابتذال و دومین، فارسی و میل آن به قدرت است. مشهور است که فارسی، زبان دربار بوده، بخصوص فارسی دری که برخی-درست یا نا درست- حتی ریشه واژه «دری» را در واژه «دربار» جسته‌اند.
از لحاظ نکته نخست، ادبیات امری مبتذل است و نمی‌تواند فارغ از آن باشد. اثر ادبی، تنها زمانیکه در حضور حاکم و دربار قرار دارد، می‌تواند شکوه خودش را در هیئت کاخ و بیت رهبری و قصر ببیند. تنها زمانیکه همه جا بر سر زبان باشد، می‌تواند توجه درخور خودش را تجربه کند.
و از لحاظ نکته دوم، فارسی در جایگاه همیشگی قرار دارد. حرف مشهور دیگری هم است که بسیاری آن را تکرار می‌کنند؛ فارسی در هر باری که افراد بیگانه بر قلمرو آن حکم رانده‌اند، بعنوان زبان رسمی همان بیگانگان، کاربردش را حفظ کرده است.
پس، یکی این که ادبیات، بخشی از سیاست حاکم است. دوم این که فارسی، آن وجه سیاسی ادبیات را تضمین می‌کند نه اینکه ادبیات، بتواند کلیت زبان فارسی و مناسبات آن را دستخوش پرسش‌ها و بحران بکند. و از آنجایی که زبان فارسی، نه در خدمت حاکم بلکه همواره بخش شکست‌نخورده‌ی جامعه بوده است، پس امکانی است برای بازیافت همه آنچه که از دست رفته است.
در یک نگاه کلی، می‌توان چنین دریافت که بنظر بسیاری‌ها، زبان فارسی نه فقط یک زبان بلکه نقشه یک قلمرو آرمانی است و در صورتیکه از آن بشکل درستش پاسداری شود، می‌تواند هم راهگشای زیست مشترک گویندگانش باشد و هم تحقق ادبیات را ممکن کند.

بی‌دلیل نیست که در بسیاری اوقات، کار ادبی، نوعی خدمت به فرهنگ و زبان محسوب می‌شود و حتی نویسندگان و شاعران، درست مثل سربازان و سپاهیان یک پادشاهی، پاسداران زبان خوانده می‌شوند.
در چنین وضعی، ادبیات نقشی ندارد که بخواهد ذریعه آن، مورد بحث قرار بگیرد و زبان فارسی که معنی‌دهنده آن است و امکانی برای تحققش، چون نیروی شکست‌ناپذیر در دل حکومت خود و درون قصر و کاخش، همچنان باقی است.

نجیب بارور در امتداد سنت فارسی

بارور، مثل بسیاری از شاعران کهن فارسی عمل کرده است و مدح کسی را می‌گوید که به زبان فارسی احترام قایل است. مجلس شعر برگزار می‌کند و از خواندن اشتباه شعر توسط مجری تلویزیون عصبانی می‌شود.
به بارور نمی‌توان خرده گرفت که چرا دارد در بیت رهبری ولایت فقیه شعر می‌خواند؛ زیرا او در مقر پادشاهی فارسی است. جاییکه زبانش، همچنان قدرتش را حفظ کرده است و پاسداشت می‌شود. اینکه هندوکش و پنجشیر جای دور ایران نامیده می‌شود، به دلیل فاصله دور آن از تهران و بیت رهبری است.
درون زبان و هویتی چنین زیستن، همین منطق را دارد.
طرفداران ایران‌شهر و این آرمان، نباید این گفته بارور را فراموش کنند؛ زیرا حرف او در مورد پنجشیر و هندوکش بعنوان یکی از مناطق دور افتاده ایران، بیانگر آن چیزی است که در صورت تحقق آرمان، اتفاق خواهد افتاد. فکر می‌کنید، سیستان و بلوچستان، کوردستان و لرستان و غیره در جغرافیای ایران کنونی، جز مناطق دور دست ایران چیز دیگری هستند؟!
هیچ پلی بین این مناطق با تهران، جز پل تبعیض وجود ندارد و از آنجایی که همه پل‌های ایران‌شهریان افغانستان بسوی تهران زده می‌شود، نتیجه‌ای که خواهد آمد، نیز همین است.
از طرفی، کدام یک از فعالین این جریان، چه از طرف ایرانی‌ها و چه افغانستانی‌ها، علیه آنچه که با مردم در این دو جغرافیا صورت می‌گیرد، اعتراض کرده است؟
این جریان، چیزی جز فاشیسم نیست و فاشیسم نیز جز حکمرانی نمی‌خواهد. به همین دلیل همه فعالین این جریان، هوادار یکی از طرف‌های قدرت هستند و رابطه شان با حکومت‌ها شدت بیشتری دارد تا با مردم.

و اما علیه ادبیات

وقتی به سال‌های پیش فکر می‌کنم که عده‌ای از شاعران بلخی به ایران رفتند و آنجا در بیت رهبری ولایت فقیه شعر خواندند؛ ادبیات را تهدیدی در نوشتن می‌بینم. می‌گویم؛ باید بگونه‌ای نوشت که اثر، نتواند کاملاً ادبی باشد؛ باید همواره چیزی را بعوان یک شیء بیرونی با خود به ساحت ادبیات برد و در آن دخیل کرد.
بدون چنین چیزی، ادبیات بر نوشتار تسلط خواهد یافت.
آنانی که فکر می‌کنند زبان فارسی در روابط فرهنگی جغرافیاهای فارسی زبان، جهت همدلی و همبستگی با همدیگر، می‌تواند زندگی را بهبود ببخشد و قلمرو معنوی شان را مبدل به واقعیت کند؛ این را نمی‌دانند که همین زبان، اکنون بعنوان بخشی از دیکتاتوری و یکی از الگوهای تمامیت‌خواهی مطرح شده است. و یا می‌دانند؛ اما خواهان چنین حاکمیتی هستنند.
ادبیات در گیرودار چنین مباحث، وقتیکه زبان مورد استفاده‌اش، بخش انکارناپذیر حکومت و اقتدار است؛ چیزی جز پاسداری از دیکتاتوری نیست. البته همواره همینطور بوده است و همه زبان‌های رسمی دنیا، همین وضع را دارند؛ به همین دلیل است که نویسنده و شاعر، راهی جز گریز ندارد. و چون گریز ناممکن است، مجبور است آن را با توقف در گریز به انجام برساند:
فرار کن و چون به دنبالت آمدند، بایست.
اجازه ندادن به ادبی شدن یک اثر، وقتیکه ادبیات در خدمت زبان است، یعنی؛ سر باز زدن از وظیفه و زمانیکه آن زبان چون پادشاهان بدنبال پاسداران است، یعنی؛ سرپیچی از دستور...
اثر، اگر مثل یک چیز بیرونی بر عرصه ادبیات وارد نشود، هیچ انتقادی بر وضعیت ندارد و چون انتقادی ندارد از روی وظیفه و مطابق و درخور زبان نوشته شده است؛ اثر نباید مدح زبان را بکند.
شاعران جوان بلخی، شاید چنین می‌پنداشته‌اند که با حضور در مجلس رهبر جمهوری اسلامی، همان سنت کهن شعرخوانی در دربار را اجرا می‌کنند. آنان، عملاً ادبی‌اند، حتی بیشتر از شعرشان، عمل شان ادبی بوده است.
کسانی هم که سعی می‌کنند با پرداختن به افتخارات زبان فارسی و پاسداری از آن، طرح ناسیونالیسم فرهنگی ایران‌شهر را پی افنکنند، راهی جز مدح و پاسداشت یکی از بارزترین عنصر دیکتاتوری، یعنی؛ زبان فارسی ندارند. زبان فارسی باید با ادبیاتی که درون آن فضای بیگانه‌ای را باز می‌کند، تخریب شود؛ و ادبیات فارسی با آثاری که از امر ادبی فاصله می‌گیرند.
حضور شاعر افغانستانی، نجیب بارور در مجلس شعر دیکتاتور( سلطان)، ادبی‌ترین عملی است که صورت گرفته است. و به همین علت باید علیه ادبیات برخاست.

امروز طالبان با یورش در خانه‌ای در برچی، سه خواهر و یک برادر را به جرم اعتراض علیه این گروه، بازداشت کرده‌اند. دختران زیر سن و شاگردان مکتب اند. به باور طالب، این‌ها مجرم‌اند. به چهره‌های معصوم شان نگاه‌ کنید.


‏‌ #FreeNadia ⁩
‏‌ #FreeAzada ⁩
‏‌ #FreeElaha ⁩
‏‌ #FreeYahya ⁩

نزدیکانِ #Nadia ⁩،#Azada ⁩،#Elaha و ‏‌ #Yahya ⁩خواهان دادخواهی زنان معترض برای عزیزان شان هستند.

‏‌ #FreeNadia ⁩
‏‌ #FreeAzada ⁩
‏‌ #FreeElaha ⁩
‏‌ #FreeYahya ⁩

در سوئد، از روز پنجشنبه تا امروز که دوشنبه اول اپریل است همان تاسوعا عاشورا را داریم و البته جشن می‌گیریم کم و بیش، در کشورهای اروپایی دیگر هم همینطور است، با اینکه جامعه سکولار است و اکثریت مردم هم اتیست. سه موضوع برجسته‌ای در این رویداد های تاریخی هم زمانی اش دیده می‌شود که ممکن است برخی از مردم پس از سال‌ها کاملاً نادیده گرفته باشند. آنها از تعطیلی‌ها لذت می‌برند، غذاهای خوبی می‌پزند و دور هم جمع می‌شوند.

پنجشنبه، روزی است که به یاد کشتار زنانی است که بی‌شمار آنها را به جرم جادوگری کشتند. امروز، پس از چهارصد سال، تنها کودکان را به لباس جادوگران تزیین می‌کنند و کودکان به خانه‌های همسایه‌ها می‌روند تا شکلات بگیرند. جمعه‌ی سیاه، روزی است که مسیح به صلیب کشیده شد، یکی از رویدادهایی که همزمانی عید پاک مسیحی به عید پاک یهودیان مرتبط است، که به یاد داستان های عهد عتیق در مورد خروج یهودیان از مصر پس از سال ها بردگی برگزار می شود.

امروز، دوشنبه تعطیل رسمی است، چرا که معتقدند مسیح پس از سه روز زنده شدن، خودش را نشان داد. البته بسیاری از این رویدادها تاریخی ندارند اما با این وجود مدارس این هفته نیز تعطیل است.

آنچه که مهم است این است که جامعه توانسته است خودش را از بندهای ادیان و مذاهب آزاد کند و این روزها را به جشن تبدیل کند، به احترام افرادی که هنوز به مذهب خود وفادارند، و این امر را همزمان با تعطیلی و مراسماتی که برگزار می‌شود، انجام دهد.

برای من، پنجشنبه سیاه دارای اهمیت است، زیرا زنانی که به جرم جادوگری در سوئد، آلمان و دیگر کشورهای اروپایی به جرم سرپیچی از احکام کلیسایی کشته شده‌اند، آگاهی می دهد .

https://t.me/ShirazAnarchist

مذاهب و زن ستيزي /
در تاريخ مسيحيت اروپا امروز پنجشنبه 28 مارش بنام Skärtorsdag از سياهترين روز در كشتار زنان است . در چنين روزي در حدود 400 سا ل قبل توسط كليسا هزاران زن در سوئد تحت عنوان جادوگر به قتل رسيدند
. ازار و أذيت و تعقيب افرادي كه به دين مسيحيت نمي گرويدند در اكثر كشو هاي ازوپايي, خصوصا در قرون وسطي إنجام ميگر فت كه غالبا به انها تهمت جادوگري مي زدند و اتهام انان اين بود كه اين زنان در مكاني بنام Blåkulla با شيطان قرار ميگذارند و از شيطان دستور مي گيرند و سوار بر جاروهاي بلند بر فراز اسمان پروا ز مي كنند تا كودكان را بربايند
. و كافي بود كودكي از روي جهل و شيطنت, زني را فقط نشان دهد و انوقت مامورين كليسا به فرمان كشيش محل يا شهر, زن را با طناب و بند به سنگي سنگين مي بستند و به دريا مي افكندند . به عقيده كليسا و كشيش اگر زن مي توانست خود را بروي أب أورد و نجات دهد در جادوگري وي شكي نبود ان وقت او را زنده زنده مي سوزاندند . در هر دو صورت به مرگ اين زنان منجر مي شد .
اكثرا زنان غيرمذهبي، اگاه و دإنائي بودند كه به دعاي كشيش و شفاي كليسا معتقد نبودند و خود به مداوا و معالجه بيماران توسط طب دارويي و گياهي مي پرداختند .
اين كشتار در سوئد در نيمه دو م قرن شانزده ميلادي صورت گرفته است كه البته اين روز سياه, هم زماني با عيد پاك و اخرين شب معروف شام مسيح با حواريون در مسيحيت دارد.

https://t.me/ShirazAnarchist

#آیا_به_یاد_دارید؟

#آرزو_کوهستانی در نخستین ماه‌های ورود طالبان به کابل، با انتشار ویدیویی در رسانه‌ها گفته بود که افراد طالبان بر عزت او دست‌درازی کرده‌اند.

این ویدیو در آن زمان توسط وسیمه کوهستانی، دوست آرزو تصویربرداری شده بود. بعداً آرزو و وسیمه هر دو به دلیل پخش این ویدیوی اعتراضی توسط طالبان بازداشت شدند.


وسیمه کوهستانی در مصاحبه‌ خود با انیسه شهید گفته است طالبان جلو چشمان او بر دوستش #آرزو_کوهستانی تجاوز کردند و او سپس زیر شکنجه‌های گوناگون جان داده است زیرا او دیگر هرگز آرزو را ندیده و چیزی در مورد او نشنیده است.

▪︎ویدئوی #آرزو_کوهستانی و مطالبه دادخواهی او در ۱۱ نوامبر سال ۲۰۲۱ که بی پاسخ ماند و سرانجام به بازداشت دوباره، تجاوز جنسی و مرگ زیر شکنجه انجامید.

#زندانیان_سیاسی
#زنان_معترض
#منیژه_صدیقی
#freeazada
#FreeNadia
#Freeelaha
#FreeYahya

.
آن دختر کم حجاب هم دختر شماست ؟!
کدومشون حاجی؟
اونا که با چماق زدید و کشتید؟
اونا که اعتراض کردند و چشمهاشونُ کور کردید ؟
اونا که زندانی و تبعید شدند ؟
...
آهان !
اونا که ۲۲ بهمن میان حتی بی روسری و بی مانتو
اونا که تو کانادا بدون روسری و با دامن کوتاه میان و به حرم شما رای میدن ...
حالا چی شد یاد اتحاد افتادید حاجی ؟
چی شد که بازجو خشنا رفتن مرخصی و شما اومدید ؟
آهان
چون سردار رشید کم ندارد اسلام؟
راستی حاجی در جریان هستی که چند تا از کارمندهای وزارت اطلاعات و اطلاعات سپاه و سایر نهادهای اطلاعاتی نظام محبوب شما با اسرائیل همکاری کردند ؟
شاهین دزفولی و بهنام معنوی و محمد آقایی و سایر همکارهای اطلاعاتی شما که نظام محبوبشان را در ازای چند گونی دلار و چند تا حوری روسی فروختند به اسرائیل جنایتکار
در جریان هستید ؟
بیشتر از دویست تا از همکاران اطلاعاتی شما را تو زندانهای مختلف دیدیم به جرم جاسوسی برای اسرائیل، حالا اونا که اصل کاری هستند و بازداشت نشدند که بماند ...
لعنت الله علی اسرائیل
بگو
بگو

سرمایه داری و مقاومت رنگین کمانی

https://t.me/ketab_khane_shoreshi

از سال ۷۸ وقتی چهارده ساله بودم شروع به کار کردم،
روزها کار و شبها درس
هیچ وقت نبود که کمتر از دو جا و کمتر از ۱۸ ساعت در روز کار کنم.
هفت سال شنبه صبح رفتم لابراتوار و تو تاریخونه عکس چاپ کردم و جمعه ساعت دو صبح برگشتم خونه،یعنی صبح شنبه شروع به کار می کردم تا دو شب ،۵ ساعت تو همون تاریکخانه می خوابیدم یه کنسرو بادمجون و دوباره پشت آگراندیسمان و چاپ...
تا جمعه ساعت دو شب که بر می گشتم خونه و تقریبا سی ساعت استراحت...
نه بیمه ،نه اضافه کار، نه عیدی...
با اینحال بعد از ده سال یک دوو اسپرو دسته سوم قراضه خریدم شش ملیون،اون زمان پراید ۸ ملیون.. بود.
اوایل سال نود بالاخره دوران کارگری برای دیگران تموم شد و تازه داشتم برای خودم کار می کردم که بازداشت شدم...
وقتی بازداشت شدم این ماشین کنار خیابون بود( پارکینگ نداشتیم)
شهرداری ماشینو برد،بعد از هشت سال از زندان اومدم و رفتم دنبالش،از این پارکینگ به اون پارکینگ پاسکاریم کردن ( این وسط همش یا درگیر تبعید بودم یا بازداشت شدم و از اندک فرصتها برای پیگیری استفاده کردم ) و آخرش فهمیدم ،صاحب پارکینگ که دیده ماشین صاحب پیگیری نداره،ماشینو خردش کرده و فروخته ...
و تا حالا هم که شکایت وپیگیری ها به جایی نرسیده...
اما این دردناک ترین جای ماجرا نیست...
خودم را برای شکنجه و حتی اعدام آماده کرده بودم و هنوز هم آماده ام،پول و ماشین و خونه از دست دادن اهمیتی نداره،
اما این وسط یه عده بی شرف خیلی راحت میگن شما واسه پول و پناهندگی این کارا رو می کنید و تهمت‌ها و دروغهای شاخدار
مثلا عربستان بهم ماشین شاسی بلند داده که از زندانی عرب دفاع کنم !
مگه حکومت عربستان به زندانی عرب تو ایران اهمیت میده؟
تا حالا دیدید دولت عربستان از اینهمه زندانی عرب اسم بیاره ؟و مگه من فقط از عرب یا بلوچ یا یک گرایش خاص...گفتم؟

من با شکنجه و اعدام علیه هر کس مخالفم.

خوشبختانه عوامل نهاد های موسوم به امنیتی تا حساب ده نسل اون طرف تر هر کدوم از ما رو در میارن ،با اینحال هر کس دوست داره
قدمش رو چشم
بیاد اوضاع زندگی ما را ببینه
مادرم وقتی زندانی بودم از تهران رسید به مستاجری تو پرند( حاشیه شهر ) خونه ای که با هزار زحمت خریده بودم رفت...
اینها را برای دفاع از خودم نمیگم
من تو بیدادگاه های حکومتی هم از خودم دفاع نکردم
چون مدافع نیستم مهاجم هستم،مهاجم به بیدادگری...
اینها را برای همرزمانم می گویم به قصد انتقال تجربه،
این تهمت زدن‌ها آخرین راهکار آنها برای شکست دادن ما است،
اگر روزی آنها تلاشی برای زخم زدن به ما نکردند آن روز باید به خودمان شک کنیم.