علیه مازوت سوزی!

#اراک : راهپیمایی در اعتراض به وضعیت آلودگی هوای اراک، سه‌شنبه ۱۰ بهمن

#اعتراضات_زیست_محیطی


@Shbazneshasteganir

🔴 ماجرای پارک قیطریه، تهاجم سرمایه به فضاهای عمومی و حق طبقاتی هوای پاک

مسئله‌ی تصرف بخشی از پارک قیطریه برای ساخت مسجد در روزهای اخیر جدی‌تر شده است و علیرضا زاکانی، شهردار تهران نیز اعلام کرده نه تنها در پارک قیطریه بلکه در بقیه‌ی پارک‌ها نیز «حتما» مسجد ساخته خواهد شد و در فقره‌ی پارک قیطریه در منطقه‌ی مورد نظر تنها ۱۰-۱۵ نهال وجود دارد که آنها هم جابه‌جا می‌شوند. ظاهر ماجرا این است که دستگاه حکومتی با احداث مساجد در پارک‌ها، از جمله پارک قیطریه قصد دارد برای تفریح مردم ایجاد مزاحمت کند. اما این تنها یک وجه از ماجراست. ماجرای عمیق‌تری در میان است که زیر پوشش مذهب پنهان شده است تا کسی قادر به تشخیص آن نباشد.

تصرف بخشی از پارک قیطریه، و بنا به قول شهردار تهران بقیه‌ی پارک‌ها برای احداث مسجد در ضمن شکل وحشیانه‌ای از تهاجم سرمایه به فضاهای عمومی است. برای فهم ماجرا باید توجه کرد که از سال ۱۳۹۱ مطابق یک مصوبه‌ی قانونی در مجلس شورای اسلامی هزینه‌ی حق انشعاب آب، برق و گاز برای مساجد رایگان شد، از همان سال احداث فضاهای تجاری در مساجد نیز سرعت بیشتری گرفت. فضاهایی که تبدیل به مغازه و اجاره داده می‌شوند اما مالکان اصلی آنها هزینه‌ای بابت آب، برق و گاز این مغازه‌ها پرداخت نمی‌کنند چون بخشی از مسجد محسوب می‌شود. به این ترتیب تصرف این فضاها سود کلانی برای مساجد دارد.

ماجرا به حدی وخیم است که روزنامه‌ی قانونی شرق در گزارشی در سال ۱۳۹۶ مسجد ولنجک را «پاساژ ولنجک» نامید، مکانی برای کسب و کار و کسب سودهای هنگفت تحت پوشش مکانی که ظاهرا بنا بوده در آن مومنان به عبادت بپردازند. مکانی در پارک قیطریه که قصد دارند در آن مسجد احداث کنند به خوبی ماهیت این «مسجدسازی‌ها» را آشکار می‌کند، مکانی دونبش که امکان ساخت ده‌ها مغازه و محل کسب و کار را تحت پوشش مسجد فراهم می‌کند. به این ترتیب مسئله تنها این نیست که مقامات حکومتی قصد دارند در مکان تفریحی مردم مکانی مذهبی احداث کنند بلکه این مسجدسازی بخشی از تهاجم نئولیبرالیسم شهری به فضاهای عمومی برای تصرف، تملیک و کالایی‌سازی آنهاست.

مسئله اما وجه دیگری هم دارد: طی روزهای اخیر اعتراضات فراوانی به قصد احداث این مسجد در پارک قیطریه صورت گرفته و فراخوانی هم منتشر شده که در آن تاکید شده روز ۱۳ فروردین تجمعی سراسری با حضور «افراد مذهبی و غیرمذهبی» در اعتراض به احداث این مسجد برگزار خواهد شد چون «زاکانی مالک تهران نیست بلکه نوکر عوارض‌دهندگان تهرانی است» و «سرطان مذهبی و غیرمذهبی نمی‌شناسد». این تجمع اگر شکل بگیرد یا حتی اگر شکل نگیرد و صرفا در حد همین اعتراض عمومی باقی بماند باز شایسته‌ی حمایت است. دفاع از فضاهای عمومی و هوای پاک وظیفه‌ی هر نیروی مترقی‌ای است. اما در عین‌حال باید این سوال را پرسید که طی سال‌های گذشته وقتی مردمان شهرها و استان‌های دیگر و حتی مردم حاشیه‌های همین تهران بزرگ به طور دائم با تصرف اماکن عمومی خودشان مواجه بودند، وقتی آلوده‌سازی تعمدی محیط زیست تاکنون موجب گسترش بیماری‌های لاعلاج در بسیاری از مناطق شده است، منابع طبیعی را نابود کرده است، موجب بروز سیل و ویرانی در برخی از مناطق شده، مهاجرت‌های اجباری را تشدید کرده، خشکسالی و آلودگی آب‌های زیرزمینی را دامن زده و ده‌ها نمونه‌ی دیگر از روندی که دست‌اندازی و تصرف فضاهای عمومی و خصوصی‌سازی منابع مردم موجب مرگ و نابودی زندگی ساکنان بومی شده است چرا تجمعی اعتراضی در تهران شکل نمی‌گرفت و چرا این فضای عمومی واکنشی نشان نمی‌داد. تنها طی هفته‌های گذشته در چندین شهر و روستای مختلف علیه اشکالی از این تصرف اماکن عمومی تجمعاتی برگزار شده که برخی از آنان (از جمله در قره‌قشلاق و حسن‌آباد دلفان) با خشونت سرکوب شده‌اند. وقایعی که به زحمت حتی در رسانه‌ها منعکس می‌شود. حکایت پر غصه‌ی دریاچه‌ی ارومیه، دریاچه‌ی هامون، جنگل‌های هیرکانی، آشوراده، کارون، پروژه‌های انتقال آب ویرانگر و... که حکایتی قدیمی است. پرسش این است: سرطان مذهبی و غیرمذهبی نمی‌شناسد درست، اما آیا سرطان برای مردم اطراف گوشه‌ی پارک قیطریه با مردم شهرها و روستاها و حاشیه‌ها تفاوتی قائل است؟

#نه_به_سرمایه_داری
#جیره_خور_تجاری
#بحران_محیط_زیست
#اعتراضات_زیست_محیطی

کانال سرخط


@Shbazneshasteganir