همراهان عزیز برنامه ی جمعه های ساوان این هفته ۱۲ آبان ساعت ۹/۳۰ تا ۱۳/۳۰ می باشد
Forwarded from مدرسه طبيعت
Audio
سخنرانی دکتر حسین کریمی در همایش کودک و طبیعت
دماوند-داشگاه آزاد اسلامی
@natureschool
@madresehtabiat
دماوند-داشگاه آزاد اسلامی
@natureschool
@madresehtabiat
درسهايي از مدرسه طبيعت
درد را مي شناسیم ولي درمان را نه:
مديركل دفتر بهبود تغذيه وزارت بهداشت حكايت از كمبود ويتامين D در اكثريت جمعيت كشور مي كند.(٧٦ درصد نوجوانان ،٨٦ درصد زنان باردار، ٦٠ درصد ميانسالان). ايشان اضافه مي كند كه كمبود اين ويتامين موجب افسردگي ،سرطان،پوكي استخوان و بيماري پاپرانتزي مي شود . به گفته ايشان در گذشته كه كودكان در حياط خانه بازي مي كردند كمبود اين ويتامين كه منبع اصلي آن آفتاب است كمتر بود و امروزه زندگي در فضاهاي بسته به دور از آفتاب موجب افزايش موارد كمبود آن شده است.
اما راه حل مديركل نه بازگشت به آفتاب و طبيعت بلكه "انجام كارهاي مداخلاتي مانند مصرف مكمل ويتامينD3 "است. برای این کار از سال ٩٣ توزيع رايگان اين مكمل براي همه گروه هاي سني كشور آغاز شده است .
شگفتا: خود را از آفتاب محروم كنيم ، كودكان را در لايه هاي كلفت لباس بپيچيم ، در چارديواري ها زنداني كنيم و بعد كمبود آفتاب را نصف نیمه با مكمل غذايي برطرف سازيم ؟چرا كودكان را به آفتاب بازنگردانيم تا از آن بنوشند ، جست و خيز وشادماني كنند و، علاوه بر كمبود ويتامين، هركمبودي در آنها برطرف شود؟
كمبود خلاقيت و ابتكار ،كمبود شادماني و انگيزه ، كمبود سلامتي جسماني و رواني ، كمبود نگاه مهربان به طبيعت و كمبود بازي ؟ و بسياري كمبودهاي ديگر كه در نسخه مديركل به آنها پرداخته نشده ؟
ولي آيا به راستي چرا وقتي ريشه درد در جائيست ما درمان را در جاي ديگري مي جوئيم؟
#درسهايي_از_مدرسه_طبيعت
@madresehtabiat
@savan_nature_school
درد را مي شناسیم ولي درمان را نه:
مديركل دفتر بهبود تغذيه وزارت بهداشت حكايت از كمبود ويتامين D در اكثريت جمعيت كشور مي كند.(٧٦ درصد نوجوانان ،٨٦ درصد زنان باردار، ٦٠ درصد ميانسالان). ايشان اضافه مي كند كه كمبود اين ويتامين موجب افسردگي ،سرطان،پوكي استخوان و بيماري پاپرانتزي مي شود . به گفته ايشان در گذشته كه كودكان در حياط خانه بازي مي كردند كمبود اين ويتامين كه منبع اصلي آن آفتاب است كمتر بود و امروزه زندگي در فضاهاي بسته به دور از آفتاب موجب افزايش موارد كمبود آن شده است.
اما راه حل مديركل نه بازگشت به آفتاب و طبيعت بلكه "انجام كارهاي مداخلاتي مانند مصرف مكمل ويتامينD3 "است. برای این کار از سال ٩٣ توزيع رايگان اين مكمل براي همه گروه هاي سني كشور آغاز شده است .
شگفتا: خود را از آفتاب محروم كنيم ، كودكان را در لايه هاي كلفت لباس بپيچيم ، در چارديواري ها زنداني كنيم و بعد كمبود آفتاب را نصف نیمه با مكمل غذايي برطرف سازيم ؟چرا كودكان را به آفتاب بازنگردانيم تا از آن بنوشند ، جست و خيز وشادماني كنند و، علاوه بر كمبود ويتامين، هركمبودي در آنها برطرف شود؟
كمبود خلاقيت و ابتكار ،كمبود شادماني و انگيزه ، كمبود سلامتي جسماني و رواني ، كمبود نگاه مهربان به طبيعت و كمبود بازي ؟ و بسياري كمبودهاي ديگر كه در نسخه مديركل به آنها پرداخته نشده ؟
ولي آيا به راستي چرا وقتي ريشه درد در جائيست ما درمان را در جاي ديگري مي جوئيم؟
#درسهايي_از_مدرسه_طبيعت
@madresehtabiat
@savan_nature_school
Forwarded from Abdol-Hossein Vahabzadeh
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
آيا سزاوار است اين جگرگوشگان ، بجاي رهايي و شادماني ، در زندانهايي طلايي كلاسها محبوس و افسرده باشند؟بيائيد دوباره فكر كنيم .
@vareshNS
@natureschool
@madresehtabiat
@vareshNS
@natureschool
@madresehtabiat
من فرزندم را به بی بدیل ترین حالت ممکن دوست میدارم.
آنقدر دوستش میدارم که برایم مهم نیست،کسی به موهای پریشانش بخندد وقتی خودش اینگونه شادمان تر است.
آنقدر دوستش دارم که اگر دخترکم دلش خواست یکروز بارانی در حیاط خانه بازی کند،برایم مهم نباشد که زن همسایه از پشت پنجره اتاقش چه ها زیر لب میگوید.
من یک مادرم،
مادری که هرگز کودکیهایش را از یاد نمیبرد.
روزهایی که جسورانه از درخت گیلاس وسط حیاط بالامیرفت و لابلای شکوفه های معطرش،رهایی را استشمام میکرد.
روزهای داغ و شرجی تابستان را که در حوض آبی حیاط به سر میکرد.
کودکیهایی که با شوق چشم میگشود و تمام روزش را زندگی میکرد.
مادری که در کودکیش،هیچ دیواری مقابل رویاهایش ساخته نشده بود.
من فرزندم را به بی بدیل ترین حالت ممکن دوست دارم.
آنقدر که دلم میخواهد جهانش را لمس کند.
دلم‌میخواهد او بهار را پیش از رسیدن استشمام کند.
دلم میخواهد طعم شیرین یکروز داغ تابستانی را بچشد ..
لپ هایش از گرما گل بیندازد، پاهایش را در آب حوض بکوبد و از پاشیدن قطرات اب روی صورتش، از ته دل و مستانه بخندد.
دلم میخواهد،باران پاییزی را نه از پشت پنجره، که در حیاط خانه لمس کند.
دلم‌میخواهد
وقتی زمستان رسید،کاپشن صورتی و چکمه ی بنفش و کلاه قرمزو دستکش آبیش را بپوشد بی آنکه برایش مهم باشد که این رنگها بهم نمیآیند...
و از اولین برف زمستانی هرچقدر که دلش میخواهد حض ببرد.
من یک‌مادرم
مادری که هرگز کودکی کردن را فراموش نخواهد کرد
مادری که باتولد کودکش دوباره متولد شد.
هم پای او قد کشید هم تراز او اندیشید
هم زبان با او سخن گفت .با چشمان او دید و با گوشهای او شنید و با دستان او لمس کرد.
تا بفهمد فرزند دو ساله اش چه میخواهد.
که در سه سالگی چه چیزی شادش میکند.
که وقتی چهار ساله است چه...
و در پنج سالگی...
تا نباشد آن مادری که دستان کوچک فرزند ۵ ساله اش را به نوشتن مشق عادت میدهد در حالی که کودکش درخیال خود مشغول گِل بازیست.
تا همان مادری باشدکه به فرزندش کودکی کردن هدیه میدهد نه مشقت ساعتها نشستن در کلاسهای بی پنجره ی بی روح را.
مادری که برای شادی کودکش بهانه نمیسازد،بستر فراهم میکند.
من یک مادرم.
یک مادر تسهیلگر
هاجر تقی پور،تسهیلگر مدرسه طبیعت درنا
@Dornanatureschool
@savan_nature_school
آنقدر دوستش میدارم که برایم مهم نیست،کسی به موهای پریشانش بخندد وقتی خودش اینگونه شادمان تر است.
آنقدر دوستش دارم که اگر دخترکم دلش خواست یکروز بارانی در حیاط خانه بازی کند،برایم مهم نباشد که زن همسایه از پشت پنجره اتاقش چه ها زیر لب میگوید.
من یک مادرم،
مادری که هرگز کودکیهایش را از یاد نمیبرد.
روزهایی که جسورانه از درخت گیلاس وسط حیاط بالامیرفت و لابلای شکوفه های معطرش،رهایی را استشمام میکرد.
روزهای داغ و شرجی تابستان را که در حوض آبی حیاط به سر میکرد.
کودکیهایی که با شوق چشم میگشود و تمام روزش را زندگی میکرد.
مادری که در کودکیش،هیچ دیواری مقابل رویاهایش ساخته نشده بود.
من فرزندم را به بی بدیل ترین حالت ممکن دوست دارم.
آنقدر که دلم میخواهد جهانش را لمس کند.
دلم‌میخواهد او بهار را پیش از رسیدن استشمام کند.
دلم میخواهد طعم شیرین یکروز داغ تابستانی را بچشد ..
لپ هایش از گرما گل بیندازد، پاهایش را در آب حوض بکوبد و از پاشیدن قطرات اب روی صورتش، از ته دل و مستانه بخندد.
دلم میخواهد،باران پاییزی را نه از پشت پنجره، که در حیاط خانه لمس کند.
دلم‌میخواهد
وقتی زمستان رسید،کاپشن صورتی و چکمه ی بنفش و کلاه قرمزو دستکش آبیش را بپوشد بی آنکه برایش مهم باشد که این رنگها بهم نمیآیند...
و از اولین برف زمستانی هرچقدر که دلش میخواهد حض ببرد.
من یک‌مادرم
مادری که هرگز کودکی کردن را فراموش نخواهد کرد
مادری که باتولد کودکش دوباره متولد شد.
هم پای او قد کشید هم تراز او اندیشید
هم زبان با او سخن گفت .با چشمان او دید و با گوشهای او شنید و با دستان او لمس کرد.
تا بفهمد فرزند دو ساله اش چه میخواهد.
که در سه سالگی چه چیزی شادش میکند.
که وقتی چهار ساله است چه...
و در پنج سالگی...
تا نباشد آن مادری که دستان کوچک فرزند ۵ ساله اش را به نوشتن مشق عادت میدهد در حالی که کودکش درخیال خود مشغول گِل بازیست.
تا همان مادری باشدکه به فرزندش کودکی کردن هدیه میدهد نه مشقت ساعتها نشستن در کلاسهای بی پنجره ی بی روح را.
مادری که برای شادی کودکش بهانه نمیسازد،بستر فراهم میکند.
من یک مادرم.
یک مادر تسهیلگر
هاجر تقی پور،تسهیلگر مدرسه طبیعت درنا
@Dornanatureschool
@savan_nature_school
Forwarded from نوج🌱
آیا مدرسه طبیعت بازگشت به عقب و نوعی انسان گریزی ست؟
قبل از پاسخ، بیایید به این بیاندیشیم که چرا اساسا این سؤال در ذهن شکل می گیرد. موضوع ما موضوع "حس" است. حس به عنوان اولین و مهمترین سرمایه و آورده ای که کودک انسان هنگام تولد بدان مجهز است. بازگشت به طبیعت گریز از انسانیت نیست، بلکه اتفاقا بستری ست برای درک حس موجود در طبیعت و ازقضا راهی برای نزدیک شدن به جنبه های مهم و فراموش شده ی انسانیت. آن جنبه هایی که تنها با کشف ارتباط انسان با محیط قابل احیاست.
موضوع خیلی ساده است. و ای بسا چون ساده است، درک آن دشوار گشته: اساسا "هنر" کجا و چگونه در انسان شکل گرفت؟ اصولا "علم" چیست و چگونه اقسام گوناگونش کشف و ثبت شد؟ یکی بگوید "خلاقیت" کی و کجا و بر اساس چه ضروریاتی در انسان شکل گرفت؟ و همینطور دیگر جنبه های وجودی انسان. پاسخ همه ی این "کجا"ها آیا جایی جز "طبیعت" است؟ جواب تمام این "چگونه"ها آیا چیزی جز "ضرورت حل مسایل فی مابین انسان و محیط زندگی اش برای زنده ماندن و ادامه حیات نسلی" می باشد؟ پاسخ همه ی این "چیست"ها آیا غیر از "کشف ارتباط میان پدیده های حاضر در محیط پیرامونی انسان" است؟
در تمام گزاره های بالا، یکی از کلیدواژه ها "ارتباط" است. ارتباط انسان با محیط و با همسایگانش در محیط. راستی، وقتی صحبت از انسان می کنیم، داریم از کی حرف می زنیم؟ برای یافتن پاسخ این سؤال باید ورای حافظه کوتاه مدت تاریخ برویم. در حافظه بلندمدت تاریخ انسان، کِی دیده اید کودکان و نوجوانان را و به طور کلی انسان را گوشه ای جمع کنند و "علم"، "هنر"، "خلاقیت" و... یادشان بدهند؟! نکند فکر می کنیم اینی که ما هستیم با آنهایی که در حافظه بلندمدت تاریخ می بینیم خیلی فرق دارد؟! خیر. ما همانقدر "انسان"ایم که آنها. همان خصوصیات و همان امیال. همان تهاجم ها و همان انتقام ها. همان ترس ها و همان آرزوها. یک قلم اش را برایتان مثال بزنم: "جنگ"؛ این مفهوم آشنای تمام ادوار حیات. این نقطه تاریک و دردناک حافظه ی تاریخ بشر. آیا زرورق تمدن و فرهنگ توانسته این نقطه را پاک کند؟ کافیست همان جایی که در تاریخ ایستاده ایم، برگردیم و نگاهی به جهان قرن 21 بیاندازیم.
از این نقطه ی سیاه و دردناک تاریخ بگذریم و به دنبال کودکان در حافظه ی بلندمدت تاریخ انسان بگردیم. ببینیم آنها چگونه علم و هنر و خلاقیت و هرگونه مهارت جسمی و ذهنی دیگر را فرا می گرفته اند. کلاس و درس و مشق و معلمی می بینید؟ کِی و کجا می توانید آنها را ساعتهای متمادی در حال نشستن و گوش دادن بیابید؟ پس چه می بینید؟ آیا جز "تجربه ی دلخواهانه و آزادانه" و "ارتباط با محیط زندگی" می بینید؟
آری، اگر می خواهید بدانید این همه اختراع و اکتشاف و ابداع و فرهنگ چگونه به ما ارث رسیده، به دنبال ضریب هوشی دانشمندان و نوابغ نگردید، در جستجوی کودکان در حافظه ی بلندمدت تاریخ تکامل انسان باشید. آن معلم ازلی و ابدی را بازشناسید و بر دستانش بوسه زنید. هم او که همیشه به "ما" آموخت. هم او که دیری ست فرزندان این دیار با او غریبه اند: تجربه. و آن مدرسه ی محبوب و همیشگی را پیدا کنید و دیوارها را به احترامش بردارید تا فرزندانمان بعد از این تعطیلات طولانی به آن بازگردند: مدرسه طبیعت... مدرسه ی زندگی، مدرسه ای بی سقف و سطح و حد و حساب. هرکجا می خواهد باشد. جنگل، دریا، کویر، شهر، رودخانه. هرکجا که خاک است و آب است و درخت و رابطه. آری هرکجا که قفسی شکسته شده و چراغهای رابطه روشن اند.
عارف آهنگر، تسهیلگرِ #مدرسه_طبیعت_نوج
#مدرسه_طبیعت
@natureschool
@noojnatureschool
قبل از پاسخ، بیایید به این بیاندیشیم که چرا اساسا این سؤال در ذهن شکل می گیرد. موضوع ما موضوع "حس" است. حس به عنوان اولین و مهمترین سرمایه و آورده ای که کودک انسان هنگام تولد بدان مجهز است. بازگشت به طبیعت گریز از انسانیت نیست، بلکه اتفاقا بستری ست برای درک حس موجود در طبیعت و ازقضا راهی برای نزدیک شدن به جنبه های مهم و فراموش شده ی انسانیت. آن جنبه هایی که تنها با کشف ارتباط انسان با محیط قابل احیاست.
موضوع خیلی ساده است. و ای بسا چون ساده است، درک آن دشوار گشته: اساسا "هنر" کجا و چگونه در انسان شکل گرفت؟ اصولا "علم" چیست و چگونه اقسام گوناگونش کشف و ثبت شد؟ یکی بگوید "خلاقیت" کی و کجا و بر اساس چه ضروریاتی در انسان شکل گرفت؟ و همینطور دیگر جنبه های وجودی انسان. پاسخ همه ی این "کجا"ها آیا جایی جز "طبیعت" است؟ جواب تمام این "چگونه"ها آیا چیزی جز "ضرورت حل مسایل فی مابین انسان و محیط زندگی اش برای زنده ماندن و ادامه حیات نسلی" می باشد؟ پاسخ همه ی این "چیست"ها آیا غیر از "کشف ارتباط میان پدیده های حاضر در محیط پیرامونی انسان" است؟
در تمام گزاره های بالا، یکی از کلیدواژه ها "ارتباط" است. ارتباط انسان با محیط و با همسایگانش در محیط. راستی، وقتی صحبت از انسان می کنیم، داریم از کی حرف می زنیم؟ برای یافتن پاسخ این سؤال باید ورای حافظه کوتاه مدت تاریخ برویم. در حافظه بلندمدت تاریخ انسان، کِی دیده اید کودکان و نوجوانان را و به طور کلی انسان را گوشه ای جمع کنند و "علم"، "هنر"، "خلاقیت" و... یادشان بدهند؟! نکند فکر می کنیم اینی که ما هستیم با آنهایی که در حافظه بلندمدت تاریخ می بینیم خیلی فرق دارد؟! خیر. ما همانقدر "انسان"ایم که آنها. همان خصوصیات و همان امیال. همان تهاجم ها و همان انتقام ها. همان ترس ها و همان آرزوها. یک قلم اش را برایتان مثال بزنم: "جنگ"؛ این مفهوم آشنای تمام ادوار حیات. این نقطه تاریک و دردناک حافظه ی تاریخ بشر. آیا زرورق تمدن و فرهنگ توانسته این نقطه را پاک کند؟ کافیست همان جایی که در تاریخ ایستاده ایم، برگردیم و نگاهی به جهان قرن 21 بیاندازیم.
از این نقطه ی سیاه و دردناک تاریخ بگذریم و به دنبال کودکان در حافظه ی بلندمدت تاریخ انسان بگردیم. ببینیم آنها چگونه علم و هنر و خلاقیت و هرگونه مهارت جسمی و ذهنی دیگر را فرا می گرفته اند. کلاس و درس و مشق و معلمی می بینید؟ کِی و کجا می توانید آنها را ساعتهای متمادی در حال نشستن و گوش دادن بیابید؟ پس چه می بینید؟ آیا جز "تجربه ی دلخواهانه و آزادانه" و "ارتباط با محیط زندگی" می بینید؟
آری، اگر می خواهید بدانید این همه اختراع و اکتشاف و ابداع و فرهنگ چگونه به ما ارث رسیده، به دنبال ضریب هوشی دانشمندان و نوابغ نگردید، در جستجوی کودکان در حافظه ی بلندمدت تاریخ تکامل انسان باشید. آن معلم ازلی و ابدی را بازشناسید و بر دستانش بوسه زنید. هم او که همیشه به "ما" آموخت. هم او که دیری ست فرزندان این دیار با او غریبه اند: تجربه. و آن مدرسه ی محبوب و همیشگی را پیدا کنید و دیوارها را به احترامش بردارید تا فرزندانمان بعد از این تعطیلات طولانی به آن بازگردند: مدرسه طبیعت... مدرسه ی زندگی، مدرسه ای بی سقف و سطح و حد و حساب. هرکجا می خواهد باشد. جنگل، دریا، کویر، شهر، رودخانه. هرکجا که خاک است و آب است و درخت و رابطه. آری هرکجا که قفسی شکسته شده و چراغهای رابطه روشن اند.
عارف آهنگر، تسهیلگرِ #مدرسه_طبیعت_نوج
#مدرسه_طبیعت
@natureschool
@noojnatureschool
Forwarded from Abdol-Hossein Vahabzadeh
سومين همايش ملي مدارس طبيعت ايران از راه مي رسد. آماده باشيم.
http://cnconf.ir/about-conf
http://cnconf.ir/about-conf
Forwarded from کوچار
منتظر دیدار شما عزیزان در غرفه‌ی مدارس طبیعت هستیم.
یازدهمین نمایشگاه بین‌المللی گردشگری تهران، سالن هجده
#مدرسه_طبیعت
@KoocharNatureSchool
یازدهمین نمایشگاه بین‌المللی گردشگری تهران، سالن هجده
#مدرسه_طبیعت
@KoocharNatureSchool
خبر خوش
"بنياد كودك و طبيعت" ، به عنوان يك نهاد غير دولتي ،به بركت تلاش خيل علاقمندان پيگير اين نهاد پرورشي به ثبت رسيد .اكنون مدارس طبيعت از يك هويت رسمي يكپارچه نيز برخوردارند.از اين جمع جز خبر خوش ، جز نگاه به آينده ، جز اميد نشنويد.
چه تقارن زيبايي است كه اين اتفاق فرخنده با زاد روز محمد درويش ،يار صديق و پيگير مدارس طبيعت ،همزمان شده است.
#بنياد_كودك_و_طبيعت
#مدرسه_طبيعت
#محمددرويش
@madresehtabiat
@natureschool
"بنياد كودك و طبيعت" ، به عنوان يك نهاد غير دولتي ،به بركت تلاش خيل علاقمندان پيگير اين نهاد پرورشي به ثبت رسيد .اكنون مدارس طبيعت از يك هويت رسمي يكپارچه نيز برخوردارند.از اين جمع جز خبر خوش ، جز نگاه به آينده ، جز اميد نشنويد.
چه تقارن زيبايي است كه اين اتفاق فرخنده با زاد روز محمد درويش ،يار صديق و پيگير مدارس طبيعت ،همزمان شده است.
#بنياد_كودك_و_طبيعت
#مدرسه_طبيعت
#محمددرويش
@madresehtabiat
@natureschool
با حضور: عبدالحسین وهابزاده/ دکتر نعمت اله فاضلی/ دکتر مسعود عارف نظری/ دکتر محمد احیایی/ دکتر زهرا فتحی رضایی || برای کسب اطلاعات بیشتر و ثبت نام به www.cnconf.ir مراجعه نمایید
به دو عکس پایین خوب نگاه کنید:
عکس سمت چپ کودکی من هست 2.5 ساله.
عکس سمت راست کودک من هست 2.5 ساله.
امروز که به عکس کودکی ام و تاریخ آن نگاه کردم ومتوجه همسنی اش با کودک امروز خودم شدم، وحشتزده شدم!
آخر اینجا من مرغی داشتم که دوستم بود و در باغی که داشتیم، آزادانه وقت می گذراندم و بازی می کردم، والدی تمام وقت بالای سرم نبود که مثل دوربین تمام رفتارهای من را نظاره کند و البته این لحظه ضبط شده و چه خوب ضبط شده که امروز تلنگری برای من و دیگران باشد...
در این عکس من با لیوان اسباب بازی قرمزم از جوی، آب میخوردم درحالی که لیوان بزرگ دیگری در دست داشتم تا با آن به مرغم آب بدهم، تلالؤ خورشید بر موهایم، آن را به رنگ مرغم ، حنایی کرده، گویی من نیز جزئی از طبیعت هستم.
و در عکس دیگر، کودک من دربهترین حالت ، در چهار دیواری خانه با اسباب بازیهایش بازی می کند و هیچ رفتاری از او بر من پوشیده نیست وهیچ نشانی از تجربه ی آزادانه در طبیعت در اینجا نیست.
امروز دلم برای کودکم سوخت...
برای تمام کودکان سرزمینم ،
که امروز در چهار دیواری آپارتمان ودوربین تمام وقت والدین اسیر شده اند.
ما که آزادانه کودکی کردیم، در حیاط، در باغ، در کوچه، اکنون شرایط زندگی ، نوع نگرش و رفتارهای ما، آزادی ،سرخوشی و خلاقیت حقیقی را از کودکان ستانده است.
"مدرسه ی طبیعت " امروزه پاسخی است به معضل چهاردیواری آپارتمان، تنهایی کودکان و نظاره ی تمام وقت والدین.
اما مدرسه طبیعت تنها یک مکان برای ساعتهایی خاص نیست.مدرسه طبیعت یک شیوه و مکتب است که باید از آن بیاموزیم ودر رویه رفتاری خودمان تغییراتی ایجاد کنیم.
ما امروز تبدیل به والدهایی امر ونهی کننده، برنامه ریز ومخل تجربه وحس کودکان شده ایم.
نسل ما که همیشه شکایت از اصرار والدهایمان برای دکتر ومهندس شدنمان می کنیم، اکنون به نحو دیگری خواسته های خود را به کودکان تحمیل می کنیم. ما فرصت تجربه کردن واشتباه کردن به کودک نمی دهیم.
ما فرصت فکرکردن وجواب پیداکردن به کودک نمی دهیم وهمیشه کاملترین پاسخها را دراختیار کودک قرار می دهیم.
ما فرصت خلوت کردن و نظاره نشدن به کودک نمی دهیم.
ما خانه،نظم و مقرراتش را به تجربه ی کودکمان ارجحیت می دهیم وبه بهانه خلاقیت و آموزش، تمام وقت کودک را با کلاس های متعدد پرمی کنیم وخلاقیتی که از درون خودش جاری است سرکوب می کنیم.
بیایید همگی به مکتب مدرسه طبیعت بپیوندیم و از آن حمایت کنیم، تجربه ی آزادانه ی کودکی را به کودکانمان بازگردانیم وحق کودک بودن را از آنها نستانیم.
زینب ولیان تسهیلگر
#مدرسه_طبیعت_چکاوه_شاهرود
@chakavenatureschool☘☘
http://s9.picofile.com/file/8318012592/IMG_20180129_160944_1.jpg
عکس سمت چپ کودکی من هست 2.5 ساله.
عکس سمت راست کودک من هست 2.5 ساله.
امروز که به عکس کودکی ام و تاریخ آن نگاه کردم ومتوجه همسنی اش با کودک امروز خودم شدم، وحشتزده شدم!
آخر اینجا من مرغی داشتم که دوستم بود و در باغی که داشتیم، آزادانه وقت می گذراندم و بازی می کردم، والدی تمام وقت بالای سرم نبود که مثل دوربین تمام رفتارهای من را نظاره کند و البته این لحظه ضبط شده و چه خوب ضبط شده که امروز تلنگری برای من و دیگران باشد...
در این عکس من با لیوان اسباب بازی قرمزم از جوی، آب میخوردم درحالی که لیوان بزرگ دیگری در دست داشتم تا با آن به مرغم آب بدهم، تلالؤ خورشید بر موهایم، آن را به رنگ مرغم ، حنایی کرده، گویی من نیز جزئی از طبیعت هستم.
و در عکس دیگر، کودک من دربهترین حالت ، در چهار دیواری خانه با اسباب بازیهایش بازی می کند و هیچ رفتاری از او بر من پوشیده نیست وهیچ نشانی از تجربه ی آزادانه در طبیعت در اینجا نیست.
امروز دلم برای کودکم سوخت...
برای تمام کودکان سرزمینم ،
که امروز در چهار دیواری آپارتمان ودوربین تمام وقت والدین اسیر شده اند.
ما که آزادانه کودکی کردیم، در حیاط، در باغ، در کوچه، اکنون شرایط زندگی ، نوع نگرش و رفتارهای ما، آزادی ،سرخوشی و خلاقیت حقیقی را از کودکان ستانده است.
"مدرسه ی طبیعت " امروزه پاسخی است به معضل چهاردیواری آپارتمان، تنهایی کودکان و نظاره ی تمام وقت والدین.
اما مدرسه طبیعت تنها یک مکان برای ساعتهایی خاص نیست.مدرسه طبیعت یک شیوه و مکتب است که باید از آن بیاموزیم ودر رویه رفتاری خودمان تغییراتی ایجاد کنیم.
ما امروز تبدیل به والدهایی امر ونهی کننده، برنامه ریز ومخل تجربه وحس کودکان شده ایم.
نسل ما که همیشه شکایت از اصرار والدهایمان برای دکتر ومهندس شدنمان می کنیم، اکنون به نحو دیگری خواسته های خود را به کودکان تحمیل می کنیم. ما فرصت تجربه کردن واشتباه کردن به کودک نمی دهیم.
ما فرصت فکرکردن وجواب پیداکردن به کودک نمی دهیم وهمیشه کاملترین پاسخها را دراختیار کودک قرار می دهیم.
ما فرصت خلوت کردن و نظاره نشدن به کودک نمی دهیم.
ما خانه،نظم و مقرراتش را به تجربه ی کودکمان ارجحیت می دهیم وبه بهانه خلاقیت و آموزش، تمام وقت کودک را با کلاس های متعدد پرمی کنیم وخلاقیتی که از درون خودش جاری است سرکوب می کنیم.
بیایید همگی به مکتب مدرسه طبیعت بپیوندیم و از آن حمایت کنیم، تجربه ی آزادانه ی کودکی را به کودکانمان بازگردانیم وحق کودک بودن را از آنها نستانیم.
زینب ولیان تسهیلگر
#مدرسه_طبیعت_چکاوه_شاهرود
@chakavenatureschool☘☘
http://s9.picofile.com/file/8318012592/IMG_20180129_160944_1.jpg
Forwarded from " توکا " پوریا قلیچ خانی
🌎دیوارها را برداریم
هم اکنون
سومین همایش ملی کودک و طبیعت در دانشگاه شهید رجایی تهران
عکس: پوریا قلیچ خانی
@Natureschool
هم اکنون
سومین همایش ملی کودک و طبیعت در دانشگاه شهید رجایی تهران
عکس: پوریا قلیچ خانی
@Natureschool
Forwarded from مدرسه طبيعت
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
سخنرانی ایده پرداز مدرسه طبیعت عبدالحسین وهاب زاده در سومین همایش ملی کودک و طبیعت
دانشگاه شهید رجایی
@natureschool
دانشگاه شهید رجایی
@natureschool
Forwarded from کانال خبری علوم و تحقیقات
در رساله دانشجوی واحد علوم و تحقیقات مطرح شد:
تدوین برنامه طبیعت‌درمانی خانواده‌محور ویژه کودکان طیف اوتیسم / محقق واحد علوم و تحقیقات روش درمانی مکمل برای کودکان مبتلا به اوتیسم ارائه داد
ادامه مطلب در:
http://news.srbiau.ac.ir/fa/news/9405
#علوم_تحقیقات
@SRBnews
تدوین برنامه طبیعت‌درمانی خانواده‌محور ویژه کودکان طیف اوتیسم / محقق واحد علوم و تحقیقات روش درمانی مکمل برای کودکان مبتلا به اوتیسم ارائه داد
ادامه مطلب در:
http://news.srbiau.ac.ir/fa/news/9405
#علوم_تحقیقات
@SRBnews
وب سایت اطلاع رسانی
تدوین برنامه طبیعت‌درمانی خانواده‌محور ویژه کودکان طیف اوتیسم / محقق واحد علوم و تحقیقات روش درمانی مکمل برای کودکان مبتلا به اوتیسم…
تاثیر طبیعت بر کاهش مشکلات پردازش حسی، بهبود تعامل والد-کودک و کاهش نشانگان کودکان با اختلال طیف اوتیسم با هدف تدوین برنامه طبیعت‌درمانی خانواده‌محور؛ ویژه...