ساسان آقایی

📜 افسانه‌ی «حصر مصدق» ◽️ نگاهی به یکی دیگر از دروغ‌پردازی‌های تاریخ‌نگاران مزدور شوروی در ایران 📝 #یادداشت، در سه قسمت، قسمت 2⃣ ⤴️ ادامه از بالا ... ضیا صدیق، دیگر همکار پروژه‌ی هاروارد از متین‌دفتری می‌پرسد: «برای رفتن به آن‌جا باید از پلیس اجازه می‌گرفتید؟»…

📜 افسانه‌ی «حصر مصدق»
◽️ نگاهی به یکی دیگر از دروغ‌پردازی‌های تاریخ‌نگاران مزدور شوروی در ایران

📝 #یادداشت، در سه قسمت، قسمت 3⃣
⤴️ قسمت نخست ⤴️ قسمت دوم

مصدق افزون بر فعالیت آزاد سیاسی در «حصر احمدآباد»!!! به قول مزدوران تاریخ‌نویس شوروی مانند آبراهامیان، حتا به رسانه‌های خارجی هم دسترسی داشت؛ «فون هیونبت فکر می‌کنم خبرنگار Süddeutsche Zeitung بود. به او اجازه دادند که برود و با دکتر مصدق ملاقات بکند در احمدآباد و مصاحبه‌ای با او بکند. بعد که از احمدآباد رفت به آلمان و مصاحبه‌اش را منتشر کرد، در واقع عینا آنچه که نظر دکتر مصدق بود ننوشته بود، یا تغییر داده بود یا درست نفهمیده بود. دکتر مصدق یک نامه‌ای نوشته بود در تصحیح».(متین‌دفتری)

مصدق در احمدآباد به جز فعالیت سیاسی، امور مالی املاک خود و هم‌چنین بیمارستان نجمیه را هم اداره می‌کرد و جای‌جای صحبت‌های وکیل او نشان می‌دهد که هیچ فشاری در این امور بر او نبوده. حوالی شش ماه پیش از مرگش که «سینوزیت» بر او عارض شده بود و نشانه‌ی بیماری بر او بود، برای دسترسی به خدمات پزشکی پیش‌رفته به تهران آمد و در خانه‌ی پسرش، سکونت کرد و هیچ کس ممانعتی از معالجه و درمان مصدق که نداشت هیچ، او امکان انتخاب پزشک و دسترسی آزادانه به هر درمانی را داشت؛ «[مقدم] دو روز بعد به من تلفن کرد که آقا من رفتم و کسب اجازه کردم ایشان مجازند بدون هیچ‌گونه مانعی و رادعی تشریف بیاورند در شهر و در بیمارستان بستری بشوند. من به آقای مهندس مصدق گفتم و آقای دکتر غلامحسین‌خان رفتند ایشان را [بیاورند]. دکتر مصدق گفتند نه، من به این شرط می‌روم که مأمورین باشند. مامورین سازمان امنیت لااقل دو نفر بودند که کشیک داشتند و یکی‌اش به اسم شهیدی بود یکی هم وثوق‌خانی. آقای دکتر مصدق به شهر منتقل شدند و در مریضخانه نجمیه، آن‌جا اطبا معاینه کردند و دیدند و گفتند باید ایشان روزها بروند به مریضخانه‌ی مهر. چون ظاهرا تنها جایی که آن دستگاه برق را داشت برای سرطان. ایشان را مرتب می‌بردند به آن‌جا، بعد هم مدتی از مریضخانه آمدند، در منزل دکتر غلامحسین خان بودند»(نصرت‌الله امینی).

از جمله دروغ‌های مکرر، این است که شاه اجازه نداد مصدق برای درمان به خارج برود، حال آن‌که در وضعیتی بود که اساسن هیچ پزشکی، اجازه‌ی پزشکی مسافرت به او را نمی‌داد و شاه تصمیم گرفت که پزشکان خارجی را برای معالجه‌اش بیاورند اما این خود مصدق بود که گفت: «لعنت بر من و هرکس دیگر که در این روزگار خرج چندین خانوار فقیر ایرانی را صرف آوردن پزشک از خارج کند ... هر امکانی که در داخل کشور برای معالجه وجود داشته باشد برای من کافی است. به‌علاوه آوردن پزشک خارجی توهین به اطبای ایرانی است و من حاضر به این توهین نیستم».

افسانه‌ی حصر مصدق، بر این پایه ساخته شده که چند سرباز، از خانه‌ی او در احمدآباد مراقبت می‌کردند اما پرسش در این‌جاست کهدکدامین نخست‌وزیر عصر شاه بوده که بدون محافظت در دسترس گروه‌های تروریستی و خرابکاران قرار بگیرد؟ آن مقدار محافظت معمولی که از محمد مصدق در احمدآباد می‌شد، هم‌چنان که خود یاران او شهادت می‌دهند، نه برای اختلال در فعالیت سیاسی او یا دیگر شئون زندگی مصدق، بلکه برای حفاظت از جان او بود.

در عصری که صمد بهرنگی به دلیل بلد نبودن شنا، علی شریعتی به دلیل مصرف زیاد تریاک، تختی به دلیل خوردن قرص به جهت خودکشی و ... می‌مردند و تمام آن‌ها «شهیدانی» می‌شدند که «ساواک و شاه آن‌ها را کشته»، اگر جریان مزدوران شوروی در ایران و حزب توده تصمیم می‌گرفت به جهت تحریک احساسات مردم، مصدق را بکشد، چه کسی باور می‌کرد که کار شاه و ساواک نیست؟ حفاظت از جان محمد مصدق یکی، از درست‌ترین تصمیم‌ها و مسوولیت‌های سیستم بود هرچند که تاوانش، برکشیده شدن «افسانه‌ی حصر مصدق» به دست دشمنان ایران بود.

⏺ پایان

✔️ @SasanAghaei
#تاریخ #تاریخ_نگاری