سرخط – Telegram

🔴 بنویسید درد و‌ رنج، بخوانید زندگی

«اتاق بازجویی‌مان همان اتاقی بود که راننده‌های شرکت واحد و معلم‌ها در آن بازجویی شده بودند. میز بازجویی، همان میزی بود که دانشجوها بر روی آن یادگاری نوشته بودند و تختی که من روی آن می‌خوابیدم، همان تختی بود که "عمران" جوان بلوچ قبل از اعدام رویش نوشته بود: «دلم برای کویر تنگ شده‌ست».
پس نباید غریبگی کرد و نباید همدیگر را فراموش کرد، اینها همه یک جورهایی آشنایند، اینجا همه چون شمایند.
راستی... فکر کن شاید فردا نوبت تو باشد».

۱۹ اردیبهشت ۱۳۸۹ سالروز به دار آویختن «فرزاد کمانگر»، «شیرین علم‌هولی»، «علی حیدریان»، «مهدی اسلامیان» و «فرهاد وکیلی» است.

کسانی که بعد از گذران ۹ سال، علی‌رغم پیگیری وکلا، بازداشت و ‌احضار پدران و‌ مادران هنوز هم محل دفن آنان به دستور مقامات قضایی «نامعلوم» اعلام شده است.
گور آنان هم بی نام و ‌نشان است. اما مگر سرخی خونْ ماندگارتر از دست‌های نهان شده‌ی سرکوبگران نخواهد بود؟
در تاریخ شرافت و مقاومت، چه گورستان‌ها که مدفون شده از‌ ستارگان است: خاوران، گورهای دسته‌جمعی لاهیجان، اهواز، اراک، بروجرد...اینها مگر میزبان تن‌های بیجان شده، شکنجه شده و ایستاده در برابر تمامیت‌خواهی و اعمال ستم حاکمیت نبودند؟
چگونه است که دامنه‌ی تسلط و انقیاد از حضور بر مزار محذوفان خود نیز می‌ترسد؟

«سوگواری» این (یگانه ابزار اعلام زجر و محنت‌زدگی) را در کنار نگاه‌ها، اشک‌ها و مشت‌های گره کرده بر گستره‌ی خاک را نیز از نزدیکان و هم‌سنگران دریغ می‌کنند.
اما مگر می‌شود خورشید را هم مدفون کرد؟
صدای فرزاد کمانگر از بند‌های فرعی ۵ و بیماران عفونی رجایی‌شهر، از سالن ۶ اندرزگاه ۷ و‌ بند ۲۰۹ اوین، از بازداشت‌گاه‌های اطلاعات سنندج و کرمانشاه هنوز هم به گوش می‌رسد.
شما فرزاد کمانگر را کشتید، معلمان رهایی این سرزمین را به بند کشیدید، زندان را جایگزین کلاس و دست‌های بسته را برابر قلم قرار دادید. اما کمانگر یک «معلم» ماند و شما یک «زندان‌بان».
«رهایی» مشق هر روزه شد و سرکوبْ شغل دیرینه‌تان.
شیرین علم‌هولی به زبان فارسی بازجویی، محاکمه و اعدام شد. شما حتی حق تحصیل را نیز از او گرفتید. بله، او هرگز «وکیل» نشد. او مجال رشد در سلول‌های ننگین شما را نداشت اما آرزوی خمودگی، استیصال و درماندگی را بر جان‌تان نهاد.
معدوم‌سازی کالبدهای فعالین سیاسی، احکام چند ده ساله علیه کارگران، دانشجویان و آموزگارانْ ابزاری نیست جز ادامه‌ی اعمال سرکوب و قِسمی از «تسلط» که هویت خود را از مشی حذف سیستماتیک و‌ تمام‌قد اندیشه‌ی برابری، رهایی و اتکا به قدرت جمعی توده‌های فاقد سرمایه کسب می‌کند.
اما سوگواری، یگانه ابزاری علیه فراموشی و ضرورت پیش‌روی نخواهد بود. ما برای مبارزان و آموزگاران خود نخواهیم گریست. ما پیش می‌رویم اگرچه ضربه‌ی دشمنان «رهایی» کاری‌تر باشد. ما فریاد می‌زنیم اگرچه صدایمان به بلندی تریبون‌های ارتجاع و اختگیْ رسا نباشد. ما می‌ایستیم، چونان که ایستاده بودید و لحظه‌ای پاهایتان نلرزید:

«فقط رفیق بگو... بگو می‌خواهم بشنونم چه بر زبان‌ات چرخید، آنگاه که صدای پا و درد به هم آمیخت؟ می‌خواهم یاد بگیرم کدام شعر، کدام سرود، کدام آواز، کدام اسم را بر زبان بیاورم که زانوی‌ام نلرزد؟ بگو می‌خواهم بدانم که دلم نلرزد آن‌گاه که به پشت سر می‌نگرم....
سفرت به خیر رفیق».

‌ * بخشی از نامه‌ی فرزاد کمانگر در سوگ اعدام احسان فتاحیان. آبان ۱۳۸۸

#شیرین_علم_هولی #فرزاد_کمانگر #مهدی_اسلامیان #فرهاد_وکیلی

«متن از گروه نویسندگان #سرخط »

@Sarkhatism

900 views14:14

سرخط

1:48

This media is not supported in your browser

VIEW IN TELEGRAM

🔴 #سرخط : قوی باش رفیق

نامه و صدای معلم همیشگی، #فرزاد_کمانگر به‌مناسبت دهمین سالگرد اعدام وی

تقدیم به تمامی آموزگاران رهایی، معلمان دربند
(محمد حبیبی و اسماعیل عبدی)

⚪️ ویدئو از #سرخط

@Sarkhatism

2.8K views11:00

سرخط

Forwarded from جنبش «جلیقه زردها» در فرانسه