با دست بهش اشاره کرد آروم باشه ولی می‌ترسید بهش اعتماد کنه.
- داشتی آواز می‌خوندی؟
از اون جمله فقط "آواز" رو می‌فهمید که باعث شد سرش رو تند تند تکون بده.
- اوه... تو خیلی خوشگلی. حیفه اینجا باشی. دیدم پدرم شکارت کرده و همش منتظر بودم بیام ببینم. هی‌... می‌خوای برگردی دریا؟
دوباره کلمات نامفهوم...
اما "دریا" آشنا بود. هر چیز مربوط به دریا رو قبول می‌کرد پس باز هم سر تکون داد.
- من کمکت می‌کنم. هیچکس اینجا نیست. فقط چون خیلی خوشگلی، باشه؟
صداش اونقدر لطیف بود که تهیونگ رو مسخ کرده بود؛ اگه دو تا پاهاش رو نمی‌دید فکر می‌کرد توسط یه سایرن دیگه داره سحر میشه.
اون موجود بهش نزیک‌تر می‌شد؛ اما همچنان احتیاط می‌کرد تا سایرن رو نترسونه. وقتی بهش رسید، خودش رو به دیوار پشت وان چسبونده بود اما جیمین کنارش آروم نشست و انگشت کوچیکه‌اش رو بهش نشون داد: «قول میدم بهت آسیب نرسونم.»
سایرن با حیرت به انگشتش نگاه کرد؛ باید چی کار می‌کرد؟ می‌خوردش؟
این یه درخواست بود؟ آدم‌ها بنظرش خیلی عجیب بود.
جیمین خندید چون فهمید نمی‌دونه باید چیکار کنه؛ دستش رو گرفت و انگشت کوچکش رو باز کرد؛ پوستش با پولک هم لطیف بود هم درخشنده. انگشت‌هاشون رو بهم گره زد تا به خیال خودش قولشون حفظ بشه اما تهیونگ فکرهای دیگه‌ای می‌کرد؛ اون آدمیزاد عطر عجیبی داشت، صدای لطیفش باعث می‌شد به هیچی فکر نکنه و مغزش از کار بیافته. اون فقط نیاز به یه جفت داشت که انگار با دیدن اون پسر فهمید پیداش کرده.
- اسم من جیمینه.
کمی از ایما و اشاره هم استفاده کرد تا منظورش رو بفهمه.
به سختی تکرارش کرد: «جِمِن»
جیمین خندید و خواست بغلش کنه که صدای آوازش دوباره پیچید؛ این بار زیر گوشش... سرش گیج می‌رفت و کم کم داشت از دنیای خودش جدا می‌شد. هیچ کنترلی روی خودش نداشت و ذهنش فقط به یک چیز فکر می‌کرد که هیچ وقت به سرش نزده بود...!
سایرن وقتی فهمید داره موفق میشه و رایحه‌ی شهوت رو ازش حس کرد، کمی به سمت پایین لیز خورد و با دست‌هاش به شونه‌های پسر چنگ زد تا اون رو روی خودش بکشه. حفره‌اش رو باز و بسته می‌کرد و به آوازش ادامه داد تا اینکه پسر بالاخره دست به کار شد تا سایرن رو به خواسته‌اش برسونه...