#چرا_احتمال_سقوط_رژیم_سال_٩٨_بالاست ؟
برای استمرار سالم یک نظام حکومتی چند اصل باید برقرار باشد:
اولین مورد مقبولیت مردمی و مشروعیت سیاسی برآمده از مردم و داشتن حداقلی قابل قبول از محبوبیت است .
دوم داشتن سابقه کشورداری که رضایت مردم را تامین کرده و اجرای طرحهای موفقی که مشکلات بخش قابل توجهی از مردم را حل کرده باشد .
سوم داشتن ایده ها و طرحهایی که برای حل مشکلات پیش روی مردم مفید و موثر و کارآمد باشد .
جمهوری اسلامی بخش عمده ایی از محبوبیت اجتماعی را از دست داده و موجب از بین رفتن مشروعیت آن شده است .
بهمین دلیل است که مردم را به سرکوب حتی توسط مزدوران خارجی تهدید می کند .
بررسی اقدامات گذشته جمهوری اسلامی نشان میدهد در همه شاخصها اعم از رشد اقتصادی، سرمایه اجتماعی، توسعه فرهنگی، محیط زیست و مسائل اجتماعی و بهداشتی و علمی و تکنولوژیکی و ... با پسرفتهای شدید مواجه و تمام طرحهای آن با شکست مواجه شده و نتیجه آنها امروز شرایط فلاکت و فقر و نابودی صنایع و تجارت و اضمحلال فرهنگی و هویتی و از بین رفتن محیط زیست و ... بوده است .
در مورد طرحهایی برای حل مشکلات امروز، کافی است توجه شود در کل ساختار کشوری هیج یک از نهادها دارای برنامه های استراتژیک نمی باشند و کل اداره کشور بر اساس چند طرح چشم انداز پنج ساله پیش برده می شود که همین طرحهای نیم بند هم عملیاتی نشده اند و در واقع مسئولان رژیم آشکارا اذعان میکنند هیچ طرح و برنامه منسجم و مشخصی برای حل بحرانهای جدی متعددی که موجود است، ندارند و در واقع سعی دارند با سعی و خطا و امید درمانی پیش بروند، تا شاید از لابلای حوادث راهی برایشان گشوده شود و طبعا هزینه این وضعیت را مردم باید پرداخت کنند .
از انجا که پشتوانه مالی کشور از بین رفته و سرمایه های مردمی هم بخاطر افزایش نرخ ارز به یک چندم تقلیل یافته طبعا نه حاکمیت و نه مردم توان تحمل هزینه مضاعف را ندارند .
لذا برای سال ٩٨ دو راه حل قابل تصور وجود دارد :
اولی قیام سیاسی مردم برای تغییر ساختار رژیم و ایجاد نظامی نوین بر اساس شایسته سالاری جهت رفع مشکلات موجود و برون رفت از بن بست ایجاد شده .
دوم سکوت گروههای سیاسی و افزایش ضریب فلاکت ملی و آغاز شورش گرسنگان و ناامنی و گسترش هرج و مرج و تباهی بیشتر .
هر دوی این شرایط می تواند منجر به سقوط رژیم شود. البته نتایج ثانوی متفاوتی می توانند داشته باشند .
البته همیشه احتمال وقوع حوادث تصادفی وجود دارد که روند را تغییر دهد و این یعنی رژیم هم امیدوار است از این شانس بهره مند شود .
در کنار این امید مبهم، به نیروهای فریبکار خود در جبهه اصلاحات دلبسته که مردم را با امید درمانی ساکت کرده و در سال جدید پای صندوق کشانیده و مشروعیت از دست رفته را احیا کنند، ولی این گروه هم چندان شانسی ندارند چرا که دستشان برای مردم رو شده و با شعار اصلاح طلب اصولگرا دیگه تمومه ماجرا، تقریبا خلع سلاح شده اند . البته گروه دیگر از اصولگراها که عموما از سپاهیان هستند، را هم در شوره خوابانیده اند، که با گرفتن نقش عدالت خواهی اجتماعی، نیروهای چپگرای موجود در کنار رژیم را هم با خود همراه کرده و مردم به اعتراضات کنترل شده بر علیه یک جریان خاص که با عوامفریبی آنها را نولیبرال میخوانند، قانع کرده و با ایجاد تغییراتی فریبنده کلیت رژیم را حفظ کنند. این گروه هم چندان شانسی ندارند . چرا که جامعه بشدت رادیکال هست و با کوچکترین بروز تغییر و ایجاد فضای آزاد و کاهش خفقان حاکم، می توانند این نیروهای اقلیت را به چالش کشیده و هضم کرده و هدف ملی آزادی میهن را پیش ببرند .
حال با توجه به قیام دی ماه ٩٦ و استمرار اعتراضات گروههای مختلف در سال ٩٧ و تشدید انواع فشارهای اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی و سیاسی بر مردم ، می توان با این واقعیت که رژیم در سال ٩٨ سقوط می کند، با درصد احتمال بالا در سال ٩٨ توجه کرد.
البته تنها امری که امسال برای پیروزی مردم لازم است اتحاد و انسجام و همدلی و همراهی ملی است که اعتراضات سراسری میلیونی را با هدف یگانه سقوط رژیم و برقراری نظام سکولار دمکراسی عرفی، شکل دهند .
این تنها کاری است که سال جدید باید انجام گیرد .
برای استمرار سالم یک نظام حکومتی چند اصل باید برقرار باشد:
اولین مورد مقبولیت مردمی و مشروعیت سیاسی برآمده از مردم و داشتن حداقلی قابل قبول از محبوبیت است .
دوم داشتن سابقه کشورداری که رضایت مردم را تامین کرده و اجرای طرحهای موفقی که مشکلات بخش قابل توجهی از مردم را حل کرده باشد .
سوم داشتن ایده ها و طرحهایی که برای حل مشکلات پیش روی مردم مفید و موثر و کارآمد باشد .
جمهوری اسلامی بخش عمده ایی از محبوبیت اجتماعی را از دست داده و موجب از بین رفتن مشروعیت آن شده است .
بهمین دلیل است که مردم را به سرکوب حتی توسط مزدوران خارجی تهدید می کند .
بررسی اقدامات گذشته جمهوری اسلامی نشان میدهد در همه شاخصها اعم از رشد اقتصادی، سرمایه اجتماعی، توسعه فرهنگی، محیط زیست و مسائل اجتماعی و بهداشتی و علمی و تکنولوژیکی و ... با پسرفتهای شدید مواجه و تمام طرحهای آن با شکست مواجه شده و نتیجه آنها امروز شرایط فلاکت و فقر و نابودی صنایع و تجارت و اضمحلال فرهنگی و هویتی و از بین رفتن محیط زیست و ... بوده است .
در مورد طرحهایی برای حل مشکلات امروز، کافی است توجه شود در کل ساختار کشوری هیج یک از نهادها دارای برنامه های استراتژیک نمی باشند و کل اداره کشور بر اساس چند طرح چشم انداز پنج ساله پیش برده می شود که همین طرحهای نیم بند هم عملیاتی نشده اند و در واقع مسئولان رژیم آشکارا اذعان میکنند هیچ طرح و برنامه منسجم و مشخصی برای حل بحرانهای جدی متعددی که موجود است، ندارند و در واقع سعی دارند با سعی و خطا و امید درمانی پیش بروند، تا شاید از لابلای حوادث راهی برایشان گشوده شود و طبعا هزینه این وضعیت را مردم باید پرداخت کنند .
از انجا که پشتوانه مالی کشور از بین رفته و سرمایه های مردمی هم بخاطر افزایش نرخ ارز به یک چندم تقلیل یافته طبعا نه حاکمیت و نه مردم توان تحمل هزینه مضاعف را ندارند .
لذا برای سال ٩٨ دو راه حل قابل تصور وجود دارد :
اولی قیام سیاسی مردم برای تغییر ساختار رژیم و ایجاد نظامی نوین بر اساس شایسته سالاری جهت رفع مشکلات موجود و برون رفت از بن بست ایجاد شده .
دوم سکوت گروههای سیاسی و افزایش ضریب فلاکت ملی و آغاز شورش گرسنگان و ناامنی و گسترش هرج و مرج و تباهی بیشتر .
هر دوی این شرایط می تواند منجر به سقوط رژیم شود. البته نتایج ثانوی متفاوتی می توانند داشته باشند .
البته همیشه احتمال وقوع حوادث تصادفی وجود دارد که روند را تغییر دهد و این یعنی رژیم هم امیدوار است از این شانس بهره مند شود .
در کنار این امید مبهم، به نیروهای فریبکار خود در جبهه اصلاحات دلبسته که مردم را با امید درمانی ساکت کرده و در سال جدید پای صندوق کشانیده و مشروعیت از دست رفته را احیا کنند، ولی این گروه هم چندان شانسی ندارند چرا که دستشان برای مردم رو شده و با شعار اصلاح طلب اصولگرا دیگه تمومه ماجرا، تقریبا خلع سلاح شده اند . البته گروه دیگر از اصولگراها که عموما از سپاهیان هستند، را هم در شوره خوابانیده اند، که با گرفتن نقش عدالت خواهی اجتماعی، نیروهای چپگرای موجود در کنار رژیم را هم با خود همراه کرده و مردم به اعتراضات کنترل شده بر علیه یک جریان خاص که با عوامفریبی آنها را نولیبرال میخوانند، قانع کرده و با ایجاد تغییراتی فریبنده کلیت رژیم را حفظ کنند. این گروه هم چندان شانسی ندارند . چرا که جامعه بشدت رادیکال هست و با کوچکترین بروز تغییر و ایجاد فضای آزاد و کاهش خفقان حاکم، می توانند این نیروهای اقلیت را به چالش کشیده و هضم کرده و هدف ملی آزادی میهن را پیش ببرند .
حال با توجه به قیام دی ماه ٩٦ و استمرار اعتراضات گروههای مختلف در سال ٩٧ و تشدید انواع فشارهای اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی و سیاسی بر مردم ، می توان با این واقعیت که رژیم در سال ٩٨ سقوط می کند، با درصد احتمال بالا در سال ٩٨ توجه کرد.
البته تنها امری که امسال برای پیروزی مردم لازم است اتحاد و انسجام و همدلی و همراهی ملی است که اعتراضات سراسری میلیونی را با هدف یگانه سقوط رژیم و برقراری نظام سکولار دمکراسی عرفی، شکل دهند .
این تنها کاری است که سال جدید باید انجام گیرد .