🔹🔸این بار که از این دریای خروشان به سلامت عبور کردیم، این‌بار که رگبار پایان گرفت و هوا صاف شد، همه‌تان را با عشق بغل می‌کنم.
من یک دنیا شوق و لبخند برای روزهای خوبمان کنار گذاشته‌ام و بغل‌بغل مهربانی و دلخوشی و هزار هزار بهانه‌ی روشن برای خوشبختی در پستوی ذهنم پنهان کرده‌ام و زمانش که رسید، برای همه‌مان از رهایی و شادی و عشق خواهم‌گفت.

چقدر مثل خانواده شده‌ایم این‌روزها...
از کنار هرکسی که در خیابان عبور می‌کنم، انگار سال‌هاست می‌شناسمش. انگار باتمام این چشم‌ها و چهره‌های مهربان قراری دارم، انگار چیزی ما را به هم پیوند داده، آنقدر محکم که جدا شدنی نیستیم و فراموش نمی‌کنیم هرگز، که چقدر به هم نیاز داریم و نیاز داریم که حال همه‌مان خوب شود. انگار همه در نهایت اندوهی مشترک غوطه‌وریم و داریم با تمام توان و با هم به سمت نور پیش می‌رویم و مراقبیم که تاریکی و اندوه و خشم، ما را نبلعد و کمک می‌کنیم به هم که قوی بمانیم و طاقت بیاوریم و در دل تندباد روزگار نشکنیم؛ به شوقِ بهار و به شوق روزهای روشن و خوبی که در انتظار ماست...

طاقت بیاوریم، برای تمام رنجی که تا امروز کشیدیم و تاریکی و خشمی که پشت سر گذاشتیم و دلخوشی‌های ساده‌ای که نداشتیم.
طاقت بیاوریم، به حرمت تمام تلاش‌های بیش از توان و زخم‌های رسیده به استخوان.
طاقت بیاوریم چون آگاه نیستیم به اینکه آخرین پله‌ی این سیاهچاله کجاست و کجای این قصه، به رهایی و نور می‌رسیم...
طاقت بیاوریم.

#نرگس_صرافیان_طوفان‌

@Roshanfkrane

🕊️

کاش خوب شود همه چیز.
کاش جشن بگیریم...
کاش یکی از همین‌روزها، پدران، به بزمِ رهایی و شادیِ فرزندانشان پا‌ی‌کوبی کنند و مادران، برای پیشرفت‌های پیاپی پاره‌های جان‌شان اسپند دود کنند. كاش کوچه‌ها و خیابان‌ها پر باشد از صدای موزیک و لبخند و پیاده‌روها میزبان عاشقان امیدوار و خوشبخت باشد و مالامال از پسران و دخترانی که آرزوهاشان را در آغوش گرفته و شادمانانه قدم می‌زنند.
کاش درست شود همه چیز و کوی آرزوهامان نزدیک‌تر و دست‌یافتنی‌تر شود و دستآوردهامان شایسته‌ی قدم‌هایی باشد که به زحمت و با عشق برمی‌داریم و مقصدمان، سزاوار رنج‌هایی باشد که می‌کشیم.
کاش درست شود همه چیز و خوب شویم از اینهمه جراحتی که برداشتیم و آسیب‌هایی که به روان و جان‌مان تحمیل شد.
کاش آرام شود همه‌جا و آرام شویم، کاش طعم شیرین یک خوشبختی حقیقی و بی‌منت را بچشیم و بعد از این‌همه دشواری و مصائب بی‌شمار، به زیستنی باشکوه برسیم.
کاش خوب شود همه چیز،
كاش خوب شویم...

#نرگس_صرافیان_طوفان‌


@Roshanfkrane

🌺 ببین! من و تو نباید دیکتاتور باشیم، نباید آدم‌هایی که هم‌راستای اهداف ما نیستند، یا سکوت می‌کنند را مؤاخذه کنیم. می‌توانیم از زندگی‌مان کنارشان بگذاریم، می‌توانیم بعد از این دوستشان نداشته‌باشیم، روی حضور و حمایتشان حساب نکنیم و حمایتمان را از آن‌ها دریغ کنیم، اما اینکه دنبالشان بدویم و در پیِ چراییِ سکوت یا انفعالشان باشیم، نه تنها چیزی را حل نمی‌کند و انرژی بیهوده‌ای از ما می‌گیرد، که ما را شبیه‌تر می‌کند به دشمنانی که از آنان و رفتارهاشان بیزار بودیم، آنان که سال‌ها ما را شبیه به خودشان می‌خواستند و بابت این نخواستن، با تحقیر و اجبار، بازخواستمان می‌کردند و هرچه رنج بردیم، از همین تحمیل‌ها بردیم!
ما می‌دانیم درست‌تر چیست و برایش می‌جنگیم، اما به هر قیمتی، هر همراهی و حمایتی را نخواهیم‌پذیرفت. قطعا همیشه حقیقت، طرفداران شایسته‌تری دارد و هرکس به میزان فهم خودش می‌فهمد و به قدر توان خودش در میدان می‌ایستد و به قدر معذوریت‌ها یا محدودیت‌ها یا ترس‌های خودش کنار می‌کشد و ما از همه چیز آگاه نیستیم!
بگذار هرکس -اگر تعهدی برای دفاع از حقوق ما نداشته و بابت آن منفعتی دریافت نکرده- خودش انتخاب کند با ما باشد یا علیه ما. که ما می‌فهمیم و به خاطر می‌سپاریم تا بعد از این، عاقلانه‌تر دوست بداریم و آگاهانه‌تر انتخاب کنیم.
ما مردم چونان زنجیره‌ای اساطیری و محکم، باهم و کنار همیم و به امید حمایت و نگاه هیچ‌کس نخواهیم‌ماند و اصلا آنقدرها زمان نداریم که از آدم‌هایی که تا پیش از این روی آنان حساب می‌کردیم بپرسیم: فلانی! تو دیگر چرا؟

#نرگس_صرافیان_طوفان‌

@Roshanfkrane

🪴نا امید چرا؟
ما وسط اندوه و درد ایستاده‌ایم و بیشتر از هر بار دیگری زخمی و آسیب دیده‌ایم اما ناامید نه!
ما جنگجوهای خودساخته‌ای که از دردهامان سلاح ساختیم، هرقدر عمیق‌تر: تیزتر، برنده‌تر، کاری‌تر!
اشتباه می‌کنند که زخمی‌ترمان می‌کنند، اشتباه می‌کنند که نمک روی زخم‌هامان می‌پاشند، اشتباه می‌کنند که خنجر وسط اندوهمان می‌چرخانند! ما را که نور از دل رنج‌هامان می‌تابد، ما را که با دردها بزرگ‌تر و با آسیب‌های پیاپی، مصمم‌تر می‌شویم! ما را که از دل زخم‌ها بیرون جهیده و به آگاهی رسیده‌ایم!
ما را زمین می‌زنند که زمین‌گیر شویم، اما قوی‌تر از همیشه برمی‌خیزیم و می‌ایستیم!
حکایت ما حکایت درختی‌ست که در دل محرومیت بیابان روئیده و سخت‌ترین شرایط را دیده و در تاریک‌ترین و بی‌سرپناه‌ترین شب‌های کویر، دوام آورده و چه باکی دارد از باد و باران و سیاهی و تبر؟
نهایتش تبر می‌زنند و از ریشه جدا می‌مانیم و هزار جوانه از جای بریدگی‌مان بیرون می‌زند.
ما را هرچه بیشتر تبر بزنند، بیشتر تکثیر می‌شویم، این قانون جوانه‌هاست.
کدام جوانه، زمستان را که دید، از بهار و سبز شدن، دست می‌کشد؟

#نرگس_صرافیان_طوفان‌
#اعتراضات

@Roshanfkrane

فریاد و خشم در سر ، اندوه و بغض در دل ، رنجی عظیم بر دوش ، اما پر از امیدیم ...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@Roshanfkrane

🌼 از یک جایی به بعد ما از خودمان بودن و مدارا دست کشیدیم و شبیه به خودتان شدیم،
چون مجبور بودیم!
درست مانند انسانی که ناخواسته با گرگ گلاویز شده و راه فراری نداشته و سعی داشته متمدنانه با او برخورد کند و پس از زخم‌ها و جراحت‌های پی در پی،
پی برده که این رفتار احمقانه‌ای‌ست.

احمقانه است انسانی رفتار کردن با جماعتی که جز تحمیل و تعصب و خشونت، حرفی برای گفتن ندارد!

#نرگس_صرافیان_طوفان

@Roshanfkrane

✨ ما مستحق زندگی بودیم، و زیستنی بدون هراس. مستحق آرامش، امید، هیجان، رفاه، عشق...
اما دائما درحال مقاومت بودیم، درحال دویدن برای به زوال نرسیدن و درحال جنگیدن برای فهمیدن. ما جنگجو متولد شده‌بودیم و فضای زیستنمان میدان مبارزه بود و حریف می‌طلبید و این ما بودیم که انتخاب می‌کردیم بجنگیم یا بایستیم و نگاه کنیم و بدون جنگیدن و دفاع کردن بمیریم.
خوب یا بد، جبر جغرافیا از ما انسان‌هایی مبارز ساخته‌بود‌. انسان‌هایی که در ساده‌ترین حالات زیستن هم گارد گرفته و آماده‌ی نبرد بودند.
جهان ایستاده ما را تشویق می‌کرد در حالی که ما میان اضطراب و هراسی در نوسان، به پیش می‌رفتیم و این ناعادلانه بود.
ناعادلانه بود که ما رنج‌هایی از سر گذرانده‌بودیم و با آسیب‌هایی دست به گریبان بودیم که برای مردمان سرزمین‌های دیگر، قابل تصور و ادراک نبود...
نا عادلانه بود...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@Roshanfkrane

☘ خوب می‌کنیم که سکوت نمی‌کنیم، خوب می‌کنیم که آگاهانه برای حق و حقوق‌مان می‌جنگیم، خوب می‌کنیم که از بردگی و برده‌وار زیستن سر باز می‌زنیم.

با وجود دردها و رنج‌های اجتناب‌ناپذیری که در این مدت به جانم سرريز شده، این‌روزها احساس خوشایندتری دارم. انگار تازه دارم نفس می‌کشم و تا پیش از این فقط سایه‌وار می‌زیستم، نه آن‌طور که دلم می‌خواسته و نه آن‌طور که حق داشته‌ام! انگار بغض سنگین و گلوگیری را عمیقا گریسته‌ام و خشم دیرینه‌ای را فریاد زده‌ام.
خوب که فکر می‌کنم دلم برای خودمان می‌سوزد که در یکی از ثروتمندترین جغرافیای جهان، فقیرانه زیستیم و معصومانه و باتمام توان برای ساده‌ترین نیازها جنگیدیم و عموما به آن‌ها نرسیدیم! ما حق داشتیم خوب زندگی کنیم و حق داشتیم به‌ قدر تلاش و عمر و درایتی که به خرج داده‌ایم، سهم‌مان از خوشبختی را دریافت کنیم نه اینکه سهم‌مان از جهان دویدن باشد و به هیچ نقطه‌ی امنی نرسیدن و مدام درگیر هراس و تحقیر و اضطراب بودن!
ما حق داشتیم اعتراض کنیم به اینکه آینده‌مان در دست کسانی‌ست که ابدا دلسوز ما نیستند و مطلقا به بقای خود فکر می‌کنند. ما حق داشتیم اعتراض کنیم به تحمیل‌ها و رنج‌ها و اجبارها.
احساس می‌کنم زنجیرهای کهنه و زنگار گرفته‌ای را از پای جانمان باز کرده‌ایم و دهان‌بندها و چشم‌بندها را برداشته‌ایم و با چشمانی باز و ذهنی باصلابت و آگاه داریم تمام آنچه نباید باشد را جسورانه فریاد می‌زنیم.
اینجا خانه‌ی ماست و کسی حق ندارد ما را در آن محدود و رنجور و سر به زیر بخواهد! ما فارس و ترک و لر و عرب و کرد و بلوچ و شمالی و جنوبی و شرقی و غربی، همه ایرانیم و باهمیم و برای هم... و اگر دادخواهی و عدالت‌طلبی عصیان است، بی‌نهایت سرکشیم و عصیان‌گر!

#نرگس_صرافیان_طوفان‌
#اعتراضات #اجتماعی

@Roshanfkrane

🌼 ما چه می‌خواستیم جز ماندن و تلاش کردن و به مقصود رسیدن؟
ما چه می‌خواستیم جز از بیان حقیقت نهراسیدن و در آغوش عدالت زیستن و دلایل محکمی برای شادمانی داشتن و دائما نَگریستن؟
ما چه می‌خواستیم جز فرصتی برای عاشقی داشتن و دوست داشتن و خواستن و توان و انگیزه‌ای برای نگاه داشتن؟!
ما چرا هرآنچه خواستیم را نداشتیم و هرآنچه داشتیم را نخواستیم؟
ما چه می‌خواستیم که هرچه خواستیم نبود و هرچه دوست داشتیم نشد و چه کرده‌بودیم که محکوم به پذیرش شرایط و آدم‌هایی شدیم که آن‌ها را نمی‌خواستیم؟؟!

#نرگس_صرافیان_طوفان

@Roshanfkrane

کانال روشنفکران
من زنی را می‌شناسم که هیچ‌گاه در انتظار ظهور دستی برای برآوردن آرزوهاش نماند، خودش بلند شد، یک‌تنه ایستاد و برای آرزوهای خودش آستین بالا زد و ذره ذره موفق شد.
من زنی را می‌شناسم که هم ظریف بود، هم محکم، هم تکیه‌گاه بود، هم تکیه زدن به شانه‌های مردانه‌ای را دوست داشت. هم گریه می‌کرد، هم می‌‌خندید، هم دوست داشت، هم دوست‌داشتنی بود.
من زنی را می‌شناسم که هم کودکانه شیطنت می‌کرد، هم بالغانه مدیریت. هم سربه‌زیر بود، هم جسور. هم عاشق بود، هم فارغ.
من زنی را می‌شناسم که آرام بود و آرامش را به‌قدر دایره‌ی تأثیر خودش تکثیر می‌کرد. زنی که زیباترین بود، هم درونی و هم بیرونی و متناسب با شرایط، درست‌ترین حرف‌‌ها را می‌زد و اصیل‌ترین رفتارها را داشت.
من زنی را می‌شناسم که مستقلانه می‌زیست و مستقلانه اقدام می‌کرد، که کمک می‌گرفت اما همیشه اول و آخر، روی توانمندی‌های خودش حساب می‌کرد. که سنگفرش‌های یک خیابان معمولی با خیابان‌های پاریس براش فرقی نمی‌کرد و حال دلش با تابش آفتاب و تماشای گیاه و پرنده‌ها و کتاب‌ها و موسیقی خوب می‌شد. که برای حال خوب خودش می‌جنگید و لایه‌های زمخت عادت و روزمرگی را کنار می‌زد و از لابلای جزئیات ساده و دست و پاگیر حیات، دلپذیرترین دلخوشی‌ها را برای خودش بیرون می‌کشید و عمیقا ذوق می‌کرد.
من زنی را می‌شناسم که حضورش حال جهان را بهتر می‌کرد. که عمیق بود و وسیع بود و با گیاهان و با آسمان و با اقیانوس‌های آرام و در نوسان، نسبت داشت.

#نرگس_صرافیان_طوفان‌

#اجتماعی #بانوان

@Roshanfkrane