💌
#عصیانگر
#نویسنده_بانو_کهکشان
#قسمت_صد‌و‌چهل‌وپنجم
بسویش نگاه کرده گفتم:
_امر بفرمائید خان!
لب‌خند کوچکِ در لبان خسته‌ای او جان گرفته گفت:
_حالا برو بعداً صحبت خواهیم نمود.
سرم را تکان داده و از اتاق خارج شدم، وهمِ در دلم جا گرفت.
نکند اتاقِ برایش افتاده چرا آن‌گونه بی‌حال بود و دست‌اش را بالای بازوی خود گذاشته بود؟!
چون وارد مطبخ شدم، ظرف میوه‌ای را گرفته و یک راست راهِ اتاق را در پیش گرفتم.
سرش را به دیوار تکیه داده بود و چشمان خودش را بسته بود.
با آوای نگران پرسیدم:
_دولت‌خان؟!
با چشمان بسته گفت:
_بگو عصیانگر بانو!
حس می‌کردم گونه‌هایم رنگ گرفته؛ چون نگاه‌ام به دست‌اش خورد نفس‌ام حبس شد.
عرق سرد از صورت‌ام سُر خورده نگران گفتم:
_خدایا خواب باشم!
همان‌گونه که مقابل دیده‌گان من با اشک یکی شده بود، با آوای بغض آلود گفتم:
_دولت‌خان تیر خوردی، چه کسی این کار را انجام داده؟
آهسته چشمان خود را باز نموده و خیره شد به چشمان من، با آن یکی دست‌اش صورت اشکی مرا به نوازش گرفته گفت:
_نگران نباش یک زخم سطحی است بزودی خوب می‌شوم.
دست‌اش را کنار زده گفتم:
_چگونه خوب می‌شوی نگاه این حالا خود را...
از‌جا برخاسته و با دستان لرزان بسوئ ظرف میوه قدم گذاشته، آن را برداشته و درست در کنار او گذاشتم.
گریه داشتم برای او و این گریه‌ها سابقه نداشت، یعنی آن‌قدر دل نازک شده بودم که می‌گریستم برای همان مجاهدِ که روزِ کابوس تاریکِ زندگی من بود.
گریه کردم برای او و این قلب در حال کنده شدن از جا بود.
حس می‌کردم بند، بند وجودم درد می‌‌کند و می‌توانستم آن درد را احساس نمایم.
#ادامه_دارد
@RomanVaBio
#عصیانگر
#نویسنده_بانو_کهکشان
#قسمت_صد‌و‌چهل‌وپنجم
بسویش نگاه کرده گفتم:
_امر بفرمائید خان!
لب‌خند کوچکِ در لبان خسته‌ای او جان گرفته گفت:
_حالا برو بعداً صحبت خواهیم نمود.
سرم را تکان داده و از اتاق خارج شدم، وهمِ در دلم جا گرفت.
نکند اتاقِ برایش افتاده چرا آن‌گونه بی‌حال بود و دست‌اش را بالای بازوی خود گذاشته بود؟!
چون وارد مطبخ شدم، ظرف میوه‌ای را گرفته و یک راست راهِ اتاق را در پیش گرفتم.
سرش را به دیوار تکیه داده بود و چشمان خودش را بسته بود.
با آوای نگران پرسیدم:
_دولت‌خان؟!
با چشمان بسته گفت:
_بگو عصیانگر بانو!
حس می‌کردم گونه‌هایم رنگ گرفته؛ چون نگاه‌ام به دست‌اش خورد نفس‌ام حبس شد.
عرق سرد از صورت‌ام سُر خورده نگران گفتم:
_خدایا خواب باشم!
همان‌گونه که مقابل دیده‌گان من با اشک یکی شده بود، با آوای بغض آلود گفتم:
_دولت‌خان تیر خوردی، چه کسی این کار را انجام داده؟
آهسته چشمان خود را باز نموده و خیره شد به چشمان من، با آن یکی دست‌اش صورت اشکی مرا به نوازش گرفته گفت:
_نگران نباش یک زخم سطحی است بزودی خوب می‌شوم.
دست‌اش را کنار زده گفتم:
_چگونه خوب می‌شوی نگاه این حالا خود را...
از‌جا برخاسته و با دستان لرزان بسوئ ظرف میوه قدم گذاشته، آن را برداشته و درست در کنار او گذاشتم.
گریه داشتم برای او و این گریه‌ها سابقه نداشت، یعنی آن‌قدر دل نازک شده بودم که می‌گریستم برای همان مجاهدِ که روزِ کابوس تاریکِ زندگی من بود.
گریه کردم برای او و این قلب در حال کنده شدن از جا بود.
حس می‌کردم بند، بند وجودم درد می‌‌کند و می‌توانستم آن درد را احساس نمایم.
#ادامه_دارد
@RomanVaBio