This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
سخنرانی #شهبانو_فرح_پهلوی در مراسم سالگرد درگذشت شاهنشاه آریامهر #محمدرضاشاه_پهلوی در قاهره
۵ امرداد ۱۴۰۲
#شاهنشاه_روحت_شاد
رضـــــا شـــــاه روحـــــت شـــاد
𓄂𓆃 @Rezapahlavism
۵ امرداد ۱۴۰۲
#شاهنشاه_روحت_شاد
رضـــــا شـــــاه روحـــــت شـــاد
𓄂𓆃 @Rezapahlavism
چگونه میشود از جانب پهلوی صدای پای فاشیسم شنید در حالیکه پهلویهای در قدرت با آنکه میتوانستند بد باشند اما نبودند و جز خدمت به این آب و خاک و مردمش دغدغه ی دیگری در سر نداشتند تاریخ شاهد است که پس از #محمدرضاشاه دیگر قدرتمندانِ خاورمیانه(مرده و زنده)ثابت کردند که یک فرد مقتدر میتواند چقدر بد، خونخوار و وطن‌فروش باشد.
اما #محمدرضاشاه_پهلوی این ایرانی تحصیل‌کرده‌ی وطن دوست، حاضر نشد اوراقِ پایاینیِ پادشاهی اش را با خون بنویسد وحتی دشمنانش را قلع و قمع نکرد اما او قضاوت را به تاریخ سپرد و تاریخ هم امروز پهلوی را بخاطر بیش از نیم قرن خدمت صادقانه محبوب دلها ساخت.
از بزرگ منشی، روح بزرگ و ایراندوستی پهلوی همین بس که با وجود محبوبیت فراوانش بین ملت ایران، همواره دست دوستی و اتحاد بطرف کسانی دراز کرده که ادعای مبارزه با ج.ا و نجات ایران با توجه به آن اصول اساسی تمامیت ارضی، سکولاریسم و حق انتخاب مردم را داشتند تصور کنید اگر مردم در شعارهایشان فی المثل میگفتند: "زن کامبیز وکیلی ایرانو پس بگیری" آیا اینان چه رفتاری با #پهلوی و #پادشاهیخواهان داشتند؟ یقینا مخالفین نظراتشان را قلع و قمع میکردند کمااینکه امروز هیچ محبوبیتی ندارند و چنین در تخریب یک شخصیت ملی و فراجناحی که سرمایه عبور ملت ایران از تباهی۴۵ ساله است میکوشند.
♡ ㅤ ❍ㅤ ⎙ㅤ ⌲
ˡᶦᵏᵉ ᶜᵒᵐᵐᵉⁿᵗ ˢᵃᵛᵉ ˢʰᵃʳᵉ
رضـــــا شـــــاه روحـــــت شـــاد
𓄂𓆃 @Rezapahlavism
اما #محمدرضاشاه_پهلوی این ایرانی تحصیل‌کرده‌ی وطن دوست، حاضر نشد اوراقِ پایاینیِ پادشاهی اش را با خون بنویسد وحتی دشمنانش را قلع و قمع نکرد اما او قضاوت را به تاریخ سپرد و تاریخ هم امروز پهلوی را بخاطر بیش از نیم قرن خدمت صادقانه محبوب دلها ساخت.
از بزرگ منشی، روح بزرگ و ایراندوستی پهلوی همین بس که با وجود محبوبیت فراوانش بین ملت ایران، همواره دست دوستی و اتحاد بطرف کسانی دراز کرده که ادعای مبارزه با ج.ا و نجات ایران با توجه به آن اصول اساسی تمامیت ارضی، سکولاریسم و حق انتخاب مردم را داشتند تصور کنید اگر مردم در شعارهایشان فی المثل میگفتند: "زن کامبیز وکیلی ایرانو پس بگیری" آیا اینان چه رفتاری با #پهلوی و #پادشاهیخواهان داشتند؟ یقینا مخالفین نظراتشان را قلع و قمع میکردند کمااینکه امروز هیچ محبوبیتی ندارند و چنین در تخریب یک شخصیت ملی و فراجناحی که سرمایه عبور ملت ایران از تباهی۴۵ ساله است میکوشند.
♡ ㅤ ❍ㅤ ⎙ㅤ ⌲
ˡᶦᵏᵉ ᶜᵒᵐᵐᵉⁿᵗ ˢᵃᵛᵉ ˢʰᵃʳᵉ
رضـــــا شـــــاه روحـــــت شـــاد
𓄂𓆃 @Rezapahlavism
چرا پهلوی؟
طبق آمار و مستندات، ایران بهترین دوره اقتصادی و صنعتی خود را در دوران #محمدرضاشاه_پهلوی داشته است بطوریکه میتوان از آن بعنوان دوران طلایی از این منظر نام برد بگذریم از اینکه از نظر آزادیهای اجتماعی و فرهنگی هم دوران بی نظیری بود
اما چون به قول آرنت دروغ گویی از مشخصه های حکومتهای توتالیتر است شاید برای برخی تشخیص حقیقت دشوار شود
حقیقت انکارناپذیر اینست که طی دهه‌های ۱۳۲۰ تا ۱۳۳۰ اندازه طبقه کارگر صنعتی همچنان روبه افزایش بود
در سالهای ۱۳۳۵-۱۳۲۰ تعداد کارگران در کارگاههای بزرگ صنعتی (با ده کارگر یا بیشتر) از چهل هزار به هفتادهزارنفر افزایش یافت در بیست سال پس از آن، صنعتی‌شدن شتاب بیشتری گرفت و تعداد کارگران صنعتی در کارگاههای بزرگ صنعتی به‌طور چشم‌گیری از هفتادهزار به چهارصدهزار نفر افزایش یافت
در سال ۱۳۵۵ تقریباً ۱/۲۵ میلیون کارگر مزدبگیر در بخش تولید و فعالیتهای وابسته وجود داشت از جمله هفتصدوپنجاه هزار نفر در صنعت، معدن و مشاغل وابسته و پانصدهزار نفر در بخش ساختمان اشتغال داشتند
در میان کارگران از لحاظ منزلت اجتماعی، امنیت شغلی و میزان دستمزد؛ کارگران شاغل در بیش از ۸۰۰ کارخانه بزرگ (با ۱۰۰ کارگر یا بیشتر) و در صنایع جدیدی همچون صنعت نفت، پتروشیمی، فولاد، ماشین‌سازی و تولید محصولات صنعتی برای جایگزینی واردات و حمل‌ونقل در رأس هرم، طبقه کارگر قرار داشتند اعضای این «اشرافیت کارگری» که تا سال ۵۵یک سوم نیروی کار را تشکیل میدادند دستمزدی معادل پنج برابر دستمزد کارگران صنعتی دریافت میکردند در سال ۵۵ دستمزد واقعی دو برابر سطح دستمزدها در سال ۴۸بود و در سال ۵۷ قدرت خرید کارگران شاغل در کارخانه‌های بزرگ صنعتی ۵۰٪ بیشتر از سال ۵۳ بود پس از تصمیم دولت در سال ۱۳۴۲ مبنی بر اجازه تشکیل اتحادیه‌های کارگری زیرنظر وزارت کار تعداد آنها از ۱۶ اتحادیه در سال ۱۳۴۳ به ۵۱٩ اتحادیه در سال ۱۳۵۱ افزایش یافت.
📚 منابع:
طبقات اجتماعی، دولت و انقلاب در ایران، احمد اشرف و علی بنوعزیزی، ترجمه سهیلا ترابی فارسانی، تهران، انتشارات نیلوفر، ۱۳٩۳، ص ۱۰۲-٩۸.
♡ ㅤ ❍ㅤ ⎙ㅤ ⌲
ˡᶦᵏᵉ ᶜᵒᵐᵐᵉⁿᵗ ˢᵃᵛᵉ ˢʰᵃʳᵉ
رضـــــا شـــــاه روحـــــت شـــاد
𓄂𓆃 @Rezapahlavism
طبق آمار و مستندات، ایران بهترین دوره اقتصادی و صنعتی خود را در دوران #محمدرضاشاه_پهلوی داشته است بطوریکه میتوان از آن بعنوان دوران طلایی از این منظر نام برد بگذریم از اینکه از نظر آزادیهای اجتماعی و فرهنگی هم دوران بی نظیری بود
اما چون به قول آرنت دروغ گویی از مشخصه های حکومتهای توتالیتر است شاید برای برخی تشخیص حقیقت دشوار شود
حقیقت انکارناپذیر اینست که طی دهه‌های ۱۳۲۰ تا ۱۳۳۰ اندازه طبقه کارگر صنعتی همچنان روبه افزایش بود
در سالهای ۱۳۳۵-۱۳۲۰ تعداد کارگران در کارگاههای بزرگ صنعتی (با ده کارگر یا بیشتر) از چهل هزار به هفتادهزارنفر افزایش یافت در بیست سال پس از آن، صنعتی‌شدن شتاب بیشتری گرفت و تعداد کارگران صنعتی در کارگاههای بزرگ صنعتی به‌طور چشم‌گیری از هفتادهزار به چهارصدهزار نفر افزایش یافت
در سال ۱۳۵۵ تقریباً ۱/۲۵ میلیون کارگر مزدبگیر در بخش تولید و فعالیتهای وابسته وجود داشت از جمله هفتصدوپنجاه هزار نفر در صنعت، معدن و مشاغل وابسته و پانصدهزار نفر در بخش ساختمان اشتغال داشتند
در میان کارگران از لحاظ منزلت اجتماعی، امنیت شغلی و میزان دستمزد؛ کارگران شاغل در بیش از ۸۰۰ کارخانه بزرگ (با ۱۰۰ کارگر یا بیشتر) و در صنایع جدیدی همچون صنعت نفت، پتروشیمی، فولاد، ماشین‌سازی و تولید محصولات صنعتی برای جایگزینی واردات و حمل‌ونقل در رأس هرم، طبقه کارگر قرار داشتند اعضای این «اشرافیت کارگری» که تا سال ۵۵یک سوم نیروی کار را تشکیل میدادند دستمزدی معادل پنج برابر دستمزد کارگران صنعتی دریافت میکردند در سال ۵۵ دستمزد واقعی دو برابر سطح دستمزدها در سال ۴۸بود و در سال ۵۷ قدرت خرید کارگران شاغل در کارخانه‌های بزرگ صنعتی ۵۰٪ بیشتر از سال ۵۳ بود پس از تصمیم دولت در سال ۱۳۴۲ مبنی بر اجازه تشکیل اتحادیه‌های کارگری زیرنظر وزارت کار تعداد آنها از ۱۶ اتحادیه در سال ۱۳۴۳ به ۵۱٩ اتحادیه در سال ۱۳۵۱ افزایش یافت.
📚 منابع:
طبقات اجتماعی، دولت و انقلاب در ایران، احمد اشرف و علی بنوعزیزی، ترجمه سهیلا ترابی فارسانی، تهران، انتشارات نیلوفر، ۱۳٩۳، ص ۱۰۲-٩۸.
♡ ㅤ ❍ㅤ ⎙ㅤ ⌲
ˡᶦᵏᵉ ᶜᵒᵐᵐᵉⁿᵗ ˢᵃᵛᵉ ˢʰᵃʳᵉ
رضـــــا شـــــاه روحـــــت شـــاد
𓄂𓆃 @Rezapahlavism
عصر پهلوی، در مجموع درخشان‌ترین عصر تاریخ ایران در محدود کردن نهاد دین و قشر روحانیت است. در عصر پهلوی، نهاد‌های حقوقی مدرن به تدریج در حال عقب‌راندن روحانیون بودند. حتی برخی رجال سیاسی، با سرعت عقب راندن روحانیون مخالف بودند، مثلاً محمد مصدق در جریان مذاکرات مجلس به علی‌اکبر خان داور متذکر میشود که کرسی قضاوت در ایران همچنان باید در اختیار علما و مجتهدان باشد!! (به کتاب داور و علیه نوشته باقر عاقلی مراجعه شود) به اصل دوم متمم قانون اساسی مشروطه، مشهور به اصل تراز، به عنوان مهم‌ترین ابزار قدرت روحانیت اشاره میشود! درحالی‌که اولا، این اصل ۱۸ سال قبل از تاج‌گذاری رضاشاه تصویب شد، ثانیاً به قول اساتید حقوق اساسی در زمان قبل از انقلاب از جمله مرحوم دکتر قاسم قاسم‌زاده، اصل تراز از دهه سی به بعد عملاً نسخ شده بود و هرگز اجرا نمی‌شد. برخی‌ها حتی از ریزترین موارد هم نمی‌گذرند و معافیت طلبه‌ها از سریازی را هم نشانه‌ای بر باج پهلوی‌ها به مذهبی‌ها تلقی می‌کنند! در حالیکه، معافیت از سربازی در مقایسه با خلع ید روحانیت از خیلی از امورات عددی به حساب نمی‌آید
از آن گذشته معافیت طلبه‌ها از سربازی امتیاز نبود.
اوایل تصویب قانون خدمت وظیفه عمومی، نزدیک به یک میلیون ایرانی، مشمول خدمت تشخیص داده شدند، حال آنکه ظرفیت پادگان‌ها حداکثر صدهزار نفر بود. به همین خاطر مسؤولان وقت، تبصره‌های گوناگون برای محدود کردن جمعیت مشمولان قرار دادند، حتی در قانون سال ۱۳۰۴ امکان فرستادن فردی دیگر از طرف خود به سربازی وجود داشت.
تاره! در هیچ کجای قانون ۱۳۰۴ خدمت وظیفه عمومی و اصلاحات بعدی، صنف روحانیت از سربازی معاف نمی‌شدند (به جز فقهای تراز اول مجتهد که البته این معافیت مشمول علمای دینی تراز اول سایر ادیان از جمله زرتشتی و کلیمی و مسیحی هم می‌شد)، بلکه طلبه‌ها مانند دانشجویان از «معافیت تحصیلی» استفاده میکردند و از آن‌جا که طول دوران طلبگی زیاد بود و بعضاً تا بیست‌سی سال طول می‌کشید و آخوندها موقع فارغ شدن از طلبگی به سن بالای چهل سال می‌رسیدند، به‌طور عرفی دولت از اعزام آنها به سربازی خودداری می‌کرد، چون متوسط سن سربازان در پادگان نوزده بیست سال بود.
حتی در عصر پادشاهی #محمدرضاشاه_پهلوی هم در چند برهه از جمله بعد از شورش فیضیه، این عرف برداشته شد و آخوندهای مشمول به خدمت فرستاده شدند، اما طبق اسناد ساواک، این اعزام باعث نفوذ آخوندها در میان سربازان و تحریک آنها شد.
فراموش نکنیم که تا قبل از تأسیس نهاد‌های قضایی و آموزشی مدرن، روحانیون کنترل کامل آموزش و قضاوت در دوران سنت را در اختیار داشتند و در
عصر پهلوی، این اختیارات روحانیون سلب شد. روحانیت شیعه در واقع برای بازپس‌گیری اختیارات خود جنگید و موفق به انقلاب شد و این وسط چپ‌ها، مصدقی‌ها، ملی‌مذهبی‌ها و چند طیف دیگر با انواع و اقسام انگیزه‌ها به روحانیون پیوسته و زیر بیرق رهبری خمینی رفتند و وضعیت بغرنج و فلاکت بار کنونی را برای ملت و میهن رقم زدند.
#جاویدشاه
https://t.me/Rezapahlavism/5885
از آن گذشته معافیت طلبه‌ها از سربازی امتیاز نبود.
اوایل تصویب قانون خدمت وظیفه عمومی، نزدیک به یک میلیون ایرانی، مشمول خدمت تشخیص داده شدند، حال آنکه ظرفیت پادگان‌ها حداکثر صدهزار نفر بود. به همین خاطر مسؤولان وقت، تبصره‌های گوناگون برای محدود کردن جمعیت مشمولان قرار دادند، حتی در قانون سال ۱۳۰۴ امکان فرستادن فردی دیگر از طرف خود به سربازی وجود داشت.
تاره! در هیچ کجای قانون ۱۳۰۴ خدمت وظیفه عمومی و اصلاحات بعدی، صنف روحانیت از سربازی معاف نمی‌شدند (به جز فقهای تراز اول مجتهد که البته این معافیت مشمول علمای دینی تراز اول سایر ادیان از جمله زرتشتی و کلیمی و مسیحی هم می‌شد)، بلکه طلبه‌ها مانند دانشجویان از «معافیت تحصیلی» استفاده میکردند و از آن‌جا که طول دوران طلبگی زیاد بود و بعضاً تا بیست‌سی سال طول می‌کشید و آخوندها موقع فارغ شدن از طلبگی به سن بالای چهل سال می‌رسیدند، به‌طور عرفی دولت از اعزام آنها به سربازی خودداری می‌کرد، چون متوسط سن سربازان در پادگان نوزده بیست سال بود.
حتی در عصر پادشاهی #محمدرضاشاه_پهلوی هم در چند برهه از جمله بعد از شورش فیضیه، این عرف برداشته شد و آخوندهای مشمول به خدمت فرستاده شدند، اما طبق اسناد ساواک، این اعزام باعث نفوذ آخوندها در میان سربازان و تحریک آنها شد.
فراموش نکنیم که تا قبل از تأسیس نهاد‌های قضایی و آموزشی مدرن، روحانیون کنترل کامل آموزش و قضاوت در دوران سنت را در اختیار داشتند و در
عصر پهلوی، این اختیارات روحانیون سلب شد. روحانیت شیعه در واقع برای بازپس‌گیری اختیارات خود جنگید و موفق به انقلاب شد و این وسط چپ‌ها، مصدقی‌ها، ملی‌مذهبی‌ها و چند طیف دیگر با انواع و اقسام انگیزه‌ها به روحانیون پیوسته و زیر بیرق رهبری خمینی رفتند و وضعیت بغرنج و فلاکت بار کنونی را برای ملت و میهن رقم زدند.
#جاویدشاه
https://t.me/Rezapahlavism/5885
Telegram
رضــــــاشاه روحــــــت شاد
یک ایران دیگر در ذهن بسیاری از ایرانیان هست که در یک دنیای موازی با رهبری خردمندانه #شاهنشاه_آریامهر به دروازه های تمدن بزرگ رسیده و مردمانش امروز جزو مرفه ترین و شادترین مردم دنیا هستند آنها به هشدارهای پادشاه توجه کردند و از کشورشان در مقابل اتحاد شوم ارتجاع…
⏺ طبق آمار و مستندات ایران بهترین دوره اقتصادی و صنعتی خود را در دوران #محمدرضاشاه_پهلوی داشته است.
طی دهه‌های ۱۳۲۰ تا ۱۳۳۰ اندازه طبقه کارگر صنعتی همچنان افزایش یافت.
در سالهای ۱۳۳۵-۱۳۲۰، تعداد کارگران در کارگاههای بزرگ صنعتی (با ده کارگر یا بیشتر) از ۴٠ هزار به ۸٠ هزار نفر افزایش یافت.
در بیست سال پس از آن، صنعتی‌شدن شتاب بیشتری گرفت و تعداد کارگران صنعتی در کارگاههای بزرگ صنعتی به‌طور چشم‌گیری از ۷٠ هزار به ۴٠٠ هزار نفر افزایش یافت.
در سال ۱۳۵۵، تقریباً ۱/۲۵ میلیون کارگر مزدبگیر در بخش تولید و فعالیتهای وابسته وجود داشت. از جمله ۷۵٠ هزار نفر در صنعت، معدن و مشاغل وابسته و ۵٠٠ هزار نفر در بخش ساختمان اشتغال داشتند.
در میان کارگران از لحاظ منزلت اجتماعی، امنیت شغلی و میزان دستمزد؛ کارگران شاغل در بیش از ۸۰۰ کارخانه بزرگ (با ۱۰۰ کارگر یا بیشتر) و در صنایع جدیدی همچون صنعت نفت، پتروشیمی، فولاد، ماشین‌سازی و تولید محصولات صنعتی برای جایگزینی واردات و حمل‌ونقل در رأس هرم، طبقه کارگر قرار داشت.
اعضای این اشرافیت کارگری که تا سال ۵۵ یک سوم نیروی کار را تشکیل میدادند دستمزدی معادل پنج برابر دستمزد کارگران صنعتی دریافت میکردند در سال ۵۵ دستمزد واقعی دو برابر سطح دستمزدها در سال ۴۸ بود و در سال ۵۷ قدرت خرید کارگران شاغل در کارخانه‌های بزرگ صنعتی ۵۰٪ بیشتر از سال ۵۳ بود.
پس از تصمیم دولت در سال ۱۳۴۲ مبنی بر اجازه تشکیل اتحادیه‌های کارگری زیر نظر وزارت کار تعداد آنها از ۱۶ اتحادیه در سال ۱۳۴۳به ۵۱٩ اتحادیه در سال ۱۳۵۱ افزایش یافت.
📚منابع:
طبقات اجتماعی، دولت و انقلاب در ایران، احمد اشرف و علی بنوعزیزی، ترجمه سهیلا ترابی فارسانی، تهران، انتشارات نیلوفر، ۱۳٩۳، ص ۱۰۲-٩۸
♡ ㅤ ❍ㅤ ⎙ㅤ ⌲
ˡᶦᵏᵉ ᶜᵒᵐᵐᵉⁿᵗ ˢᵃᵛᵉ ˢʰᵃʳᵉ
رضـــــا شـــــاه روحـــــت شـــاد
𓄂𓆃 @Rezapahlavism
طی دهه‌های ۱۳۲۰ تا ۱۳۳۰ اندازه طبقه کارگر صنعتی همچنان افزایش یافت.
در سالهای ۱۳۳۵-۱۳۲۰، تعداد کارگران در کارگاههای بزرگ صنعتی (با ده کارگر یا بیشتر) از ۴٠ هزار به ۸٠ هزار نفر افزایش یافت.
در بیست سال پس از آن، صنعتی‌شدن شتاب بیشتری گرفت و تعداد کارگران صنعتی در کارگاههای بزرگ صنعتی به‌طور چشم‌گیری از ۷٠ هزار به ۴٠٠ هزار نفر افزایش یافت.
در سال ۱۳۵۵، تقریباً ۱/۲۵ میلیون کارگر مزدبگیر در بخش تولید و فعالیتهای وابسته وجود داشت. از جمله ۷۵٠ هزار نفر در صنعت، معدن و مشاغل وابسته و ۵٠٠ هزار نفر در بخش ساختمان اشتغال داشتند.
در میان کارگران از لحاظ منزلت اجتماعی، امنیت شغلی و میزان دستمزد؛ کارگران شاغل در بیش از ۸۰۰ کارخانه بزرگ (با ۱۰۰ کارگر یا بیشتر) و در صنایع جدیدی همچون صنعت نفت، پتروشیمی، فولاد، ماشین‌سازی و تولید محصولات صنعتی برای جایگزینی واردات و حمل‌ونقل در رأس هرم، طبقه کارگر قرار داشت.
اعضای این اشرافیت کارگری که تا سال ۵۵ یک سوم نیروی کار را تشکیل میدادند دستمزدی معادل پنج برابر دستمزد کارگران صنعتی دریافت میکردند در سال ۵۵ دستمزد واقعی دو برابر سطح دستمزدها در سال ۴۸ بود و در سال ۵۷ قدرت خرید کارگران شاغل در کارخانه‌های بزرگ صنعتی ۵۰٪ بیشتر از سال ۵۳ بود.
پس از تصمیم دولت در سال ۱۳۴۲ مبنی بر اجازه تشکیل اتحادیه‌های کارگری زیر نظر وزارت کار تعداد آنها از ۱۶ اتحادیه در سال ۱۳۴۳به ۵۱٩ اتحادیه در سال ۱۳۵۱ افزایش یافت.
📚منابع:
طبقات اجتماعی، دولت و انقلاب در ایران، احمد اشرف و علی بنوعزیزی، ترجمه سهیلا ترابی فارسانی، تهران، انتشارات نیلوفر، ۱۳٩۳، ص ۱۰۲-٩۸
♡ ㅤ ❍ㅤ ⎙ㅤ ⌲
ˡᶦᵏᵉ ᶜᵒᵐᵐᵉⁿᵗ ˢᵃᵛᵉ ˢʰᵃʳᵉ
رضـــــا شـــــاه روحـــــت شـــاد
𓄂𓆃 @Rezapahlavism