روانشناسی‌ زندگی‌

یک روز گوش باشیم!

کلّا که زیاد پرگویی نمی‌کنم و آدم حرّافی نیستم. ولی خب چرا اهل تعریف کردن؟ اره. هستم. ولی امروز تصمیم گرفتم زبانم کمتر بچرخد و بیشتر گوشهایم را تیز کنم که هم امن‌ترست و هم شاید چشمه‌ی نوشتنم را بیشتر بجوشاند.
بعضی‌وقتها مات آدمهایی می‌شوم که دقیقه‌‌ای از فک زدن نمی افتند. در مورد همه‌چیز نظری دارند و همه‌کس را به راحتی نقد و بررسی می‌کنند. انگار جواز قضاوت کردنِ آدمها را برایشان صادر کرده‌اند. خب، کاری است که از دست‌شان برمی‌آید! من اما از این پرتگاه می‌ترسم. قرار گرفتن روی سرازیری شیب‌دار، که با گفتن کلامی تو را تا قعر بی‌اخلاقی پرتاب می‌کند. مثل سنگریزه‌‌های بالای کوه، با ضربه‌ ی کوچک پایت با سرعتی وحشتناک تمام سراشیبی را می‌دوند.
این‌جور به نظر می‌رسد زبان در کام گرفتن، حالمان را بهتر می‌کند. حداقل برای من که صادق است. وقتی سکوت می‌کنم دنیا برایم حرف می‌زند. حتی دیوارهای اتاقم. در کوچه، جوی آب. در خیابان تابلوها، چراغ‌های راهنما، حتی نگاه‌های آدمهایی که نمی‌شناسمشان ،همه برایم قصه می‌گویند. مثل آدمی که بغض دارد و دنبال یک جفت گوش شنوا می‌گردد، تمام آسمان و زمین با هر نگاهِ من لب باز می‌کنند و ماجرا می‌گویند. و من چه خوب می‌شنوم زنگ صدایشان را. گاهی اما فریادهایشان گنگ‌ست. زمانی آرام. خیلی‌هایشان شعر می‌گویند. بعضی خواب دیده‌اند و از رویاهایشان می‌گویند.
باور نمی‌کنی؟ باور کن. تمام جهان مالامال از دردست و چه حرف‌ها که ندارد تا بگوید اما در انبوه صداهایمان لال مانده‌ست.
دنیا، خودش و تمام آدم‌هایش خسته از تهاجم قضاوت‌هاست. تشنه‌ی سکوت است. می‌خواهم تمامم گوش باشد. امروز در دادگاه درونم، قاضی شده‌ام. بر پیشانی زبانم مُهری کوبیدم از جنس بی‌کلامی‌های بی‌منظور. و اما چشم‌هایم؟ آنها هم محکومند به خوب دیدن. اگر بخواهند می‌توانند گریه‌ کنند و ببارند. اما قضاوت نه. آخر چشمها دریچه‌ی سرزنش‌های خاموشند. منعشان کرده‌ام تا دور بمانند و خیال کنند گوشند. گوش بودن را دوست دارم. می‌خواهم امروز را گوش بمانم. می‌توانم؟

✍مانسه

‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍

یک آینده خوب
نیازی به یک گذشته خوب ندارد...!

تماس از طریق دایرکت 👇
اینستاگرام

https://www.instagram.com/dr_mhasanzadeh

کانال تلگرام 👇
@RAVANBINESH
زندگی سراسر حل مساله است
کارل پوپر

219 views13:01