👌ادامه 👇
❕مرجع عالی قدر ، صافی #گلپایگانی می نویسد ؛
« امّا اينكه نوشته شده بعضى خود يا ديگران را سگ امام مى شمارند و شرافت مؤمن به اين است كه آدم حقيقى باشد نه #سگ .
👌جواب اين است كه هيچ كس نمى گويد مؤمن سگ است، و اين عبارات كه من سگ درگاه خدا يا سگ در خانه پيغمبر يا امام هستم، معنايش اين نيست كه من سگ هستم. اين الفاظ معناى لطيف و دل پسندى دارد كه خود به خود در ذهن شنونده وارد مى شود و لذا كسى جز شما به گوينده آن اعتراض نمى كند كه چرا خود را سگ خواندى و چرا دروغ گفتى. غرض اين است كه همانگونه كه سگ در خانه صاحبش را رها نمى كند و اگر او را براند و دور كند به جاى ديگر روى نمى آورد و وفا و #حقشناسى دارد و پاس احترام ولىّ نعمت خود را نگاه مى دارد و از صاحبش و خانه اش دفاع مى كند و عنايت كم و لقمه نان صاحبش را بر سفره هاى چرب ديگران بر مى گزيند، من هم بر سر كوى شما مقيم شده و در خانه شما را رها نمى كنم، و به پاسبانى منزل محبوب و مراد خود افتخار مى كنم.
❕اين تعبير بسيار عرف پسند و شيرين و عاطفى و مهيّج است و در اشعار شعرا و اهل ذوق عرب و #عجم، بسيار است كه در درگاه خدا، يا پيغمبر يا امام، حقيرانه خود را سگ مى شمارند؛ مانند اين اشعار:
❕لقمه نانى به اين سگ كن عطا كم نگردد از عطايت اى خدا
شاها چو تو را سگى ببايد گر من بودم آن سگ تو شايد
هستم سگكى ز حبس جسته بر شاخ گل هوات بسته
از مدح تو با قلاده زر زنجير وفا به حلقم اندر
خود را به قبول رايگانت بستم به طويله سگانت
افكن نظرى بر اين سگ خويش سنگم مزن و مرانم از پيش
من سگ اصحاب كهفم بر در پاكان مقيم نيم نانى مىرسد تا نيم جانى در تن است
👌و اين #ضعيف هم در منظومه مناجات على عليه السلام خطاب به آن حضرت عرض كرده ام:
«بسته سنبل گيسوى توام فخرم اين بس كه سگ كوى توام
❕نابغه علم و ادب و افتخار جامعه شيعه و اسلام، شيخ بهاء الدين عاملى قدس سره براى كسى مثل شاه عباس كبير از بين تمام القاب شاهانه اين لقب را برگزيده و در آغاز كتاب" جامع عباسى" چنين مى فرمايد:
👌 «چون توجّه خاطر ملكوت ناظر اشرف اقدس، كلب آستان على بن ابى طالب عليه السلام شاه عباس الحسينى الموسوى ...»
❕به نظر ما اين جمله «#كلب آستان على بن ابى طالب عليه السلام» براى معرفى شاه عباس كبير از تمام القاب نفرت انگيز و پر از مبالغهاى كه براى شاهان صفوى و سلاطين ديگر گفته شده، دلپذيرتر و ارزندهتر و جذابتر است و لطفى كه در اين جمله به كار رفته در هيچ يك از عناوينى كه در ابتداى كتابها براى پادشاهان نوشته شده، وجود ندارد.
👌هم اكنون از تاريخ وفات عضد الدوله ديلمى قريب يك هزار و بيست سال مى گذرد، و اين افتخار در ضمن مفاخر او در كتابها نوشته مى شود كه در روى سنگ قبر او در نجف اشرف، در جوار مرقد مطهر مولاى متقيان على عليه السلام اين آيه نوشته شده:«وَكَلْبُهُم باسِطٌ ذِراعَيْهِ بِالْوَصِيدِ».
❕❕مع ذلك، ما نمى گوييم گويندگان همه اينگونه الفاظ را در هر مجلس و منبر، يا در هر شعر و قصيده تكرار كنند و از طريق بلاغت و تكلم به #مقتضاى حال بيرون روند.
📚سلسله مباحث امامت و مهدویت ج1 ص412
#پرسمان_اعتقادی
https://t.me/joinchat/AAAAADwfNBg2bGR7EMl2NA
❕مرجع عالی قدر ، صافی #گلپایگانی می نویسد ؛
« امّا اينكه نوشته شده بعضى خود يا ديگران را سگ امام مى شمارند و شرافت مؤمن به اين است كه آدم حقيقى باشد نه #سگ .
👌جواب اين است كه هيچ كس نمى گويد مؤمن سگ است، و اين عبارات كه من سگ درگاه خدا يا سگ در خانه پيغمبر يا امام هستم، معنايش اين نيست كه من سگ هستم. اين الفاظ معناى لطيف و دل پسندى دارد كه خود به خود در ذهن شنونده وارد مى شود و لذا كسى جز شما به گوينده آن اعتراض نمى كند كه چرا خود را سگ خواندى و چرا دروغ گفتى. غرض اين است كه همانگونه كه سگ در خانه صاحبش را رها نمى كند و اگر او را براند و دور كند به جاى ديگر روى نمى آورد و وفا و #حقشناسى دارد و پاس احترام ولىّ نعمت خود را نگاه مى دارد و از صاحبش و خانه اش دفاع مى كند و عنايت كم و لقمه نان صاحبش را بر سفره هاى چرب ديگران بر مى گزيند، من هم بر سر كوى شما مقيم شده و در خانه شما را رها نمى كنم، و به پاسبانى منزل محبوب و مراد خود افتخار مى كنم.
❕اين تعبير بسيار عرف پسند و شيرين و عاطفى و مهيّج است و در اشعار شعرا و اهل ذوق عرب و #عجم، بسيار است كه در درگاه خدا، يا پيغمبر يا امام، حقيرانه خود را سگ مى شمارند؛ مانند اين اشعار:
❕لقمه نانى به اين سگ كن عطا كم نگردد از عطايت اى خدا
شاها چو تو را سگى ببايد گر من بودم آن سگ تو شايد
هستم سگكى ز حبس جسته بر شاخ گل هوات بسته
از مدح تو با قلاده زر زنجير وفا به حلقم اندر
خود را به قبول رايگانت بستم به طويله سگانت
افكن نظرى بر اين سگ خويش سنگم مزن و مرانم از پيش
من سگ اصحاب كهفم بر در پاكان مقيم نيم نانى مىرسد تا نيم جانى در تن است
👌و اين #ضعيف هم در منظومه مناجات على عليه السلام خطاب به آن حضرت عرض كرده ام:
«بسته سنبل گيسوى توام فخرم اين بس كه سگ كوى توام
❕نابغه علم و ادب و افتخار جامعه شيعه و اسلام، شيخ بهاء الدين عاملى قدس سره براى كسى مثل شاه عباس كبير از بين تمام القاب شاهانه اين لقب را برگزيده و در آغاز كتاب" جامع عباسى" چنين مى فرمايد:
👌 «چون توجّه خاطر ملكوت ناظر اشرف اقدس، كلب آستان على بن ابى طالب عليه السلام شاه عباس الحسينى الموسوى ...»
❕به نظر ما اين جمله «#كلب آستان على بن ابى طالب عليه السلام» براى معرفى شاه عباس كبير از تمام القاب نفرت انگيز و پر از مبالغهاى كه براى شاهان صفوى و سلاطين ديگر گفته شده، دلپذيرتر و ارزندهتر و جذابتر است و لطفى كه در اين جمله به كار رفته در هيچ يك از عناوينى كه در ابتداى كتابها براى پادشاهان نوشته شده، وجود ندارد.
👌هم اكنون از تاريخ وفات عضد الدوله ديلمى قريب يك هزار و بيست سال مى گذرد، و اين افتخار در ضمن مفاخر او در كتابها نوشته مى شود كه در روى سنگ قبر او در نجف اشرف، در جوار مرقد مطهر مولاى متقيان على عليه السلام اين آيه نوشته شده:«وَكَلْبُهُم باسِطٌ ذِراعَيْهِ بِالْوَصِيدِ».
❕❕مع ذلك، ما نمى گوييم گويندگان همه اينگونه الفاظ را در هر مجلس و منبر، يا در هر شعر و قصيده تكرار كنند و از طريق بلاغت و تكلم به #مقتضاى حال بيرون روند.
📚سلسله مباحث امامت و مهدویت ج1 ص412
#پرسمان_اعتقادی
https://t.me/joinchat/AAAAADwfNBg2bGR7EMl2NA